Μπουνάτσα, Γιώργο...

Ήθελε 4" για το τέλος του ματς και ο Πρίντεζης έχανε τις βολές. «Αχ-βαχ» στο ΣΕΦ από αυτούς που ακόμη δεν έχουν μάθει. Ευτυχώς λίγοι είναι πλέον. Οι περισσότεροι ξέρουν! Σάμπως ήταν η πρώτη φορά που ο Ολυμπιακός ή ο συγκεκριμένος παίκτης έβλεπε ξαφνικά τα παγόβουνα; Χρόνια στις… θάλασσες αυτή η ομάδα. Χρειάστηκαν λοιπόν άλλα πέντε λεπτά αγώνα και ήρθε η μπουνάτσα . Από ναυτική οικογένεια ο Γιώργος, ξέρει άλλωστε ότι ένα βαπόρι στο ταξίδι του θα συναντήσει τα πάντα. Και αυτό το κόκκινο βαπόρι, είναι πολύ γερό σκαρί για να βυθιστεί σε ένα απλό βράδυ. Κι ας έχει το πλήρωμα ζητήματα, ας παλεύει ο καπετάνιος να βρει τους νέους ρόλους.

Ο Ολυμπιακός τα κατάφερε ξανά. Μεγάλο αποτέλεσμα, μετά από παράταση (η διαφορά στην παράταση δε μετράει, είναι σα να ήρθαν ισοπαλία, οπότε αν ισοβαθμίσουν θα μετρήσει ό,τι γίνει στην Μαδρίτη. Τεράστια νίκη απέναντι σε επτάψυχο αντίπαλο. Ναι, θα έχανε από δυο παίκτες η ομάδα. Αυτό θα γινόταν, αλλά δεν έγινε. Γιατί μόλις ζορίσουν τα πράγματα, το… πλήρωμα ξέρει να δουλέψει. Δεν είναι έτοιμος ο Ολυμπιακός και έχει θέματα. Το γράφω συνέχεια, γιατί είναι η μεγαλύτερη αλήθεια. Και σε αυτό το ματς, μάλλον το κατάλαβαν ακόμη και άνθρωποι που δεν είναι τόσο μυημένοι με το άθλημα. Όσο όμως θα κερδίζεις, θα είσαι και ήρεμος. Και στην τελική, κάνεις και τις καβάτζες σου, αφού οι ήττες δε γίνεται να μην εμφανιστούν. Οι Μαδριλένοι το πάλεψαν μέχρις εσχάτων και αξίζουν πολλά συγχαρητήρια για την αντίδρασή τους, κάθε φορά που ο Ολυμπιακός ξεμάκραινε στο σκορ. Πολλοί θα πουν, ότι έγιναν τα εύκολα- δύσκολα. Δε συμφωνώ. Πάντα δύσκολα θα είναι. Ποτέ δε θα είναι εύκολα…

Ο Σπανούλης όχι απλά ξεκίνησε στην πεντάδα, αλλά μπήκε με τόση φούρια, που δε τον προλάβαιναν ούτε οι συμπαίκτες του. Η αλήθεια είναι, ότι το ροτέισον πήγε διαφορετικά, μιας και ο αρχηγός δεν είναι παίκτης των δέκα λεπτών. Και αυτό όπως αποδείχθηκε επηρέασε σε κάποια σημεία την εξέλιξη. Όχι γιατί κάποιος ευθύνεται, αλλά γιατί πολύ απλά διαφοροποιήθηκαν πράγματα.Ο Στρέλνιεκς μπήκε πιο αργά στο ματς, ο Ρόμπερτς κάθισε περισσότερο έξω, ο Πρίντεζης άρχισε να παίρνει μπάλες μετά το 25', ο Τόμπσον δεν απέκτησε τον ρυθμό που ήθελε σε διάρκεια (αυτοί οι παίκτες δεν είναι εύκολο να μπαίνουν και να τα κάνουν όλα σε ένα πεντάλεπτο).

Γενικά, ο Σφαιρόπουλος θα σκέφτεται κάθε φορά και διαφορετικά. Έλειπε και ο Παπαπέτρου, ο οποίος δικαιούται κομμάτι στην πίτα της συμμετοχής. Ο Ιωάννης είναι φορμαρισμένος τελευταία. Όπως και να ‘χει, ο Ολυμπιακός ήταν καλύτερος από την αρχή και η άμυνά του λειτουργούσε υποδειγματικά. Καλάθι δεχόταν μόνο αν ο Ντόνσιτς έκανε κανά… μαγικό ή αν ερχόταν δεύτερη επίθεση μετά από ανισορροπία στην άμυνά του. Σε σετ παιχνίδι και νορμάλ συνθήκες, η «βασίλισσα» έβρισκε στόχο δύσκολα.

Ο Σφαιρόπουλος δε «χτύπησε» με… μανία στο ζωγραφιστό γιατί είχε και τον Ταβάρες σε ρόλο λίμπερο. Για να μιλήσουμε τη γλώσσα της αλήθειας, οι – 4 πόντοι στο ημίχρονο, ήταν για τους Καστιλιάνους σα να κέρδιζαν με… 15! Και το έκαναν λάου- λάου, όπως και στο ΟΑΚΑ κόντρα στον Παναθηναϊκό. Αν σκέφτεσαι ότι ο άλλος έχει απουσίες, πολύ εύκολα μπορεί να σε βλάψει. Αυτό έκανε η Ρεάλ. Οι 19 από τους 30 πόντους των Μαδριλένων είχαν προέλθει από τα χέρια των Ντόνσιτς και Κάρολ. Και τελικά σταμάτησαν στους 54 παρέα!

Ο Ολυμπιακός κατάφερε να προσπεράσει στα ριμπάουντ στο ημίχρονο και να ‘ρθουν ισοπαλία(!) στη λήξη. Σε ένα ματς που η δημιουργία δεν ήταν και πολύ …ευχάριστη για τις δυο ομάδες. Από πέντε ασίστ οι ομάδες στο 20λεπτο (14- 11 τελικό) και γενικά άμυνες που δεν έκαναν σπουδαία πράγματα, αλλά από ένα σημείο και μετά το ματς έγινε και λίγο «τσίρκο». Η Ρεάλ μπήκε καλά στο δεύτερο μέρος, αλλά ο Σφαιρόπουλος στο 25’ έβαλε την πεντάδα που τον οδήγησε στο 8 – 2. Με Στρέλνιεκς και δυο 3αρια, τον Πρίντεζη και τον Μακλίν που ανεβαίνει όλο και περισσότερο. Η μπάλα γύρισε πιο γρήγορα. Ο Πρίντεζης επιτέλους την πήρε κι αυτός στα χέρια του και γενικά έπαιξαν και οι Αμερικανοί. Το ΣΕΦ «απογειώθηκε».

Ο Ολυμπιακός φέτος έχει παίκτες που μπορούν να κινηθούν γρήγορα και δεν αντέχουν το στατικό παιχνίδι. Ο Σφαιρόπουλος οφείλει να συνεχίσει έτσι όπως έχει πορευτεί ως τώρα. Και να ακολουθήσουν άπαντες σε αυτό. Η Ευρωλίγκα είναι σκληρή, οι ομάδες περιμένουν αγριεμένες. Ο Στρέλνιεκς οδήγησε με ασφάλεια την ομάδα και ισορροπία σε άμυνα- επίθεση. Ο Μακλίν ταίριαξε περισσότερο στο να παιδέψει τον Τόμπκινς. Στα κοντά σχήματα, ο Τζαμέλ κάνει πάρτι. Ο Μιλουτίνοβ δυσκολευόταν να ακολουθήσει αυτή τη φορά και η Ρεάλ βρήκε ευκαιρία με τον Νίκολα στην πεντάδα να πάει στο 64- 59, εκεί που αρχικά όλα έδειχναν να είναι κατακόκκινα. Το ματς δεν είχε πολλή τακτική, αλλά ήταν μυστήριο. Ο Ρόμπερτς ξεχάστηκε είναι αλήθεια, αλλά γύρισε την κατάλληλη στιγμή για να βοηθήσει. Ο Αμερικανός μπήκε για έξτρα επιθετικές λύσεις, ξαναβρήκε τον Στρέλνιεκς δίπλα του, αλλά η αλήθεια είναι ότι οι Μαδριλένοι τα όπλα δε τα κατέθεσαν εύκολα. Και βγάζοντας τεράστια ψυχικά αποθέματα μπόρεσαν να ισοφαρίσουν με το τρίποντο του Κάρολ για την παράταση.

Ο Ολυμπιακός έχασε μια δική του διαφορά γιατί δεν διατήρησε τον ρυθμό του και την ισορροπία του. Αυτό τον… τιμώρησε. Όλα τα άλλα είναι φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Και έγινε ακριβώς το ίδιο και στο δεύτερο μέρος. Ο Σφαιρόπουλος πήρε απόφαση και έβγαλε τον Σπανούλη στο 25’ για να τον ξαναβάλει στο 37’ και να τον έχει έξω στο μεγαλύτερο μέρος της παράτασης. Η αλήθεια είναι ότι σε τούτο το παιχνίδι, η ομάδα δεν αποδείχθηκε πανέτοιμη για να «δεχθεί» τον αρχηγό της.

Θέλουν δουλειά. Μετά το 25’ και ως το 35’ με σύνθεση προηγούμενων αγώνων, η Ρεάλ υπέφερε. Ούτε ο Μιλουτίνοβ ήταν πολύ καλός. Ο Μακλίν θα κέρδιζε το βραβείο του καλύτερου, αν δεν «ξέβγαζε» ο Πρίντεζης την μπουγάδα στην παράταση. Πάρα πολύ καλός ο Στρέλνιεκς και οι Ρόμπερτς - Μάντζαρης είναι αλήθεια ότι βοήθησαν ο καθένας με το δικό του ποσοστό απέναντι σε μια δύσκολη περιφέρεια. Η Ρεάλ άλλωστε στηρίχθηκε στο παιχνίδι μακριά από το καλάθι και ο Παπανικολάου αναγκάστηκε να «σκάσει» από ένα σημείο και μετά, κυνηγώντας τους πάντες και τα πάντα. Ο Ολυμπιακός πήρε έναν αγώνα, που αρχικά φαινόταν εύκολος, μετά δύσκολος, κάποια στιγμή χαμένος και μετά ξανά εύκολος. Όμως αυτή είναι η Ευρωλίγκα.

Ο κόσμος πρέπει να κρατήσει δυο πράγματα: Το ένα, ότι η ομάδα του δε σταματάει ποτέ να πολεμάει. Το δεύτερο ότι θα συνεχίσει έτσι και θα πρέπει να είναι δίπλα της. Οι προπονητές από τη μεριά τους; Να ξαναμπεί ο Σπανούλης στις ανάγκες της ομάδας και να μη φοβούνται να παίρνουν αμέσως τις όποιες αποφάσεις για να μη χαλάει ο ρυθμός. Οι παίκτες; Να συνεχίσουν όπως το κάνουν. «Δεμένοι», με πολύ καλό κλίμα. Όσο πορεύονται έτσι, δεν έχουν να φοβηθούν κανέναν.

Και μέσα και έξω και με χαρές και με λύπες.

Και με τύχη και με ατυχία.

Αυτό το σκαρί είναι πολύ γερό και στις θάλασσες της Ευρωλίγκας, έχει τον δικό του τρόπο.

Τα λέμε μετά την Μπάμπεργκ…