Να δούμε τον καθρέφτη

Δε διαφωνεί κανείς ότι ως Έλληνες, έχουμε τα καλά, τα άσχημα και τις τρέλες μας. Εξάλλου στο σχόλιό μου μετά τη νίκη μας με την Ισλανδία, ο τίτλος ήταν «Είμαστε πολύ Έλληνες, ε;» Αυτό όμως δε σημαίνει, ότι οι αγώνες μπάσκετ είναι ένα… σαλούν και εμείς θα μπαίνουμε μέσα σα νταήδες καουμπόηδες και θα κάνουμε ό,τι γουστάρουμε. Δε θα ανατρέπουμε πάντα τους αγώνες για να κερδίζουμε και να εκφράζουμε την εθνική μας υπερηφάνεια. Παίζει κι ο αντίπαλος και θέλει να κερδίζει. Ας συζητήσουμε για κάθε ματσάκι ξεχωριστά λοιπόν και όταν έρθει η ώρα, θα τα πούμε όλα και θα κάνουμε τη σούμα…

Βρισκόμαστε στην Φινλανδία, με έναν στόχο: Να πάμε στην Πόλη. Αυτό δε πρέπει να το ξεχνάμε. Μίρλα, γκρίνια, μουρμούρα, δεν έχουν χώρο. Και δεν έχουν και… χρόνο. Πώς να το κάνουμε; Σε ελάχιστες ώρες υπάρχει άλλο ματς. Δε προλαβαίνουμε και δε πρέπει να κάνουμε κάτι διαφορετικό από καλοπροαίρετη κριτική. Όταν λοιπόν η ομάδα παίζει για 27’ λες και είναι ο,τιδήποτε άλλο εκτός από ελληνική, ευθύνη έχουν όλοι. Σε αυτό το ρημάδι το μπάσκετ, ένα πράγμα έκαναν όλες οι ομάδες μας: Αμύνονταν. Έχαναν, αλλά ο αντίπαλος έφευγε μελανιασμένος. Δεν ήταν η εθνική μας ομάδα για 27 λεπτά. Δεν είχε καμία σχέση με τη «γαλανόλευκη».

Τα δεξιόστροφα, τις αναστροφές και τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας του Μίσσα, τα σέβομαι, τα δέχομαι, τα καταλαβαίνω, αλλά δε με ενδιαφέρουν. Οι Γάλλοι στο πρώτο ημίχρονο δεν ίδρωσαν. Σκόραραν πιο εύκολα απ’ ότι στην προπόνηση. Καμία διάθεση από τους δικούς μας να σπρώξουν, καμία διάθεση από τον πάγκο να «ταράξει τα νερά». Ας έμπαιναν ο Αγραβάνης με τον Μπόγρη να ρίξουν δυο μπουνιές, δε με ενδιαφέρει. Θέμα της ομάδας αυτό, όχι δικό μου. Οι Γάλλοι «χτύπησαν» τον Γιάννη στα πόδια, βοήθειες δεν υπήρχαν και πήραν φόρα. Μετά μας «άλλαξαν τα φώτα». Και έπρεπε να ‘ρθει το 27’ και κυρίως το τελευταίο δεκάλεπτο να δούμε την Ελλάδα. Να οργιάσει ο Πρίντεζης (Γιώργο κουράγιο, όσο αντέξεις), να πάρουν φόρα και οι Καλάθης, Σλούκας. Ναι με το κοντό σχήμα ρισκάραμε και έπιασε τόπο. Θα το κάνουμε πάντα; Σίγουρα; Ο Αντετοκούμπο ήταν και πάλι ο μοναδικός που έδωσε το 100%. Αυτό ναι «χρεώνει» τους άλλους, όμως από την άλλη, είναι και κολακευτικό. Γιατί δε γίνεται αυτά τα παιδιά να οργιάζουν στην Ευρωλίγκα και στο πρωτάθλημα και να είναι φέτος με την εθνική τόσο νωθροί. Για όλα υπάρχει εξήγηση φυσικά, μα δεν είναι της παρούσης. Αρκούμαι στο να δουν τον καθρέφτη και απέναντί του θα αναγνωρίσει ο καθένας τον αληθινό του εαυτό. Μετά ας μπουν στο γήπεδο. Συμφωνώ με τους διεθνείς, πως αν παίξουμε ξανά με την Γαλλία θα είναι αλλιώς.

Συμφωνώ και με τις διαμαρτυρίες για τους απίθανους ρέφερι. Η ΦΙΜΠΑ ξεφτιλίζεται και δεν το καταλαβαίνει. Τυχάρπαστοι, επικίνδυνοι τύποι. Δυο ματς μας έχει παίξει ένας άσχετος Γιαπωνέζος. Αλλά δεν είναι δικαιολογία για το χάλι μας στα 27 λεπτά του αγώνα. Γιατί στην τελική, κάναμε και ένα δεκάλεπτο εξαιρετικό. Αποδείχθηκε πόσο σημαντικό είναι να βάζουμε τα σουτ. Μπορούμε; Κάθε ματς, άλλη ιστορία. Έτσι θα πάει αυτό το τουρνουά. Όσο και να διαφωνεί κάποιος, οι παίκτες που έχουμε είναι πάρα πολύ καλοί. Το αν θα φτάσουν να σχηματίσουν ομαδάρα δε το ξέρουμε. Οι ενδείξεις λένε «όχι». Όμως επαναλαμβάνω, η Τουρκία είναι ο προορισμός. Βρισκόμαστε σε «πόλεμο» χάσαμε μια μάχη, τώρα να δούμε τις επόμενες. Και να κοιτάξουμε τι μπορούμε να κάνουμε για να βελτιώσουμε συγκεκριμένα πράγματα. Και πάνω απ’ όλα: Ψυχή ρε. Πάθος. Είναι δυνατόν να δώσουμε πέντε γκολ- φάουλ; Προπόνηση έκανε η Γαλλία και δε το ξέραμε; Τα ατομικά λάθη, πραγματικά δε με ενδιαφέρουν. Και η μπάλα θα σου φύγει και λάθος πάσα θα κάνεις και κάτω θα πέσεις. Μόνο όποιος δεν έχει αθληθεί, μπορεί να «χρεώσει» παίκτη για ατομικό σφάλμα. Επίσης με… τσαρούχια και φουστανέλα δεν κερδίζεις. Πρέπει και να παίξεις, να δείξεις καλύτερος.

Οι Γάλλοι έχουν ποιότητα και εμπειρία. Έτσι όπως ήμασταν απέναντί τους, ούτε με τη Σλοβενία, ούτε με την Φινλανδία «καθαρίζουμε». Αν όμως δούμε τον καθρέφτη, τότε όλα θα αλλάξουν. Όλα! Είναι απαράδεκτο να είσαι Έλληνας και να είσαι νωθρός, οκνός, δίχως ψυχή, δίχως κουράγιο. Τι να κάνουμε ρε μάγκες; Να μπούμε όλοι μαζί στο αεροπλάνο και να φύγουμε; Να πάει ο καθένας στην ομάδα του, όπου εκεί το τροπάριο είναι αλλιώτικο γιατί αλλιώς είναι και οι συνθήκες; Να τα παρατήσουμε; Εγώ λέω όχι…

Κατά τα άλλα, η μέρα ξεκίνησε με τους Πολωνούς να κάνουν πλάκα πάνω από τα στεφάνια στους Ισλανδούς. Οι τίμιοι Σκανδιναβοί, είχαν όλη τη διάθεση , όλη την όρεξη να διεκδικήσουν τα πάντα. Και στο τέλος τα έχασαν όλα. Αμ το άλλο; 90- 61 από εμάς, 91- 61 από τους Πολωνούς. Και επίτηδες να το έκαναν δε θα το κατάφερναν. Κοντά κορμιά, δε μπορούν να πάρουν ριμπάουντ και όσο πέρναγε η ώρα, η πολωνική ομάδα έκανε το κέφι της. Ο κόσμος της Ισλανδίας πάντως το χάρηκε και μετά αποχώρησαν για να …τρέξουν προς το Τάμπερε και να δουν την ποδοσφαιρική μάχη Φινλανδία- Ισλανδία!

Τελευταίο ματσάκι οι οικοδεσπότες Φινλανδοί να υποδέχονται τη συμμορία του Γκόραν Ντράγκιτς. Οι Σλοβένοι χωρίς μεγάλο ροτέισον, αλλά έξι- επτά τύπους να δίνουν… ρέστα! Και φυσικά ο σούπερ σταρ του ΝΒΑ προσπαθούσε να παίξει ολομόναχος και τα κατάφερνε μια χαρά. Η ομάδα του έβαλε 52 πόντους στο ημίχρονο κι αυτός είχε τους 24. Δε ‘πα έσκουζαν οι συμπαθητικοί Φινλανδοί στις εξέδρες; Ο Ντράγκιτς δε,,, μασάει παιδιά. Στο δεύτερο ωστόσο ο Ντέτμαν με ψηλότερο παίκτη πάνω του, τον έκανε να σκοράρει ξανά στο 36’. Επίσης ενόψει του δικού μας ματς, να πούμε ότι παρά τη νίκη τους στο τέλος, οι Σλοβένοι είχαν 4/23 τρίποντα. Τα «έσπασαν», αλλά σούταραν 21/27 βολές και οι οικοδεσπότες 4/8. Η Σλοβενία, πρώτη και αήττητη, είναι η νέα απειλή για εμάς…

ΥΓ. Δεν υπάρχει αυτός που θα πει «πάμε ρε μαλάκες να τους γα…με», ας το κάνουμε λοιπόν όλοι μαζί.