Να το χαρούμε τώρα;

Εχθρός του καλού είναι το καλύτερο και ο κίνδυνος του κακού είναι το χειρότερο. Αποφύγαμε τα χειρότερα και ξεκινάω με αυτό. Αποτρέψαμε από τους εαυτούς μας να πάμε στην Ντογκουάν για να παίξουμε διαβάθμιση στις θέσεις 17-32. Με δυο λόγια θα ‘ταν να… ανοίξει η γη να μας καταπιεί. Κερδίσαμε τους Νεοζηλανδούς και μην στέκεστε στην διαφορά.

Να στέκεστε στην εικόνα. Δεν θα γράψω πολλά για το μπάσκετ. Δε θα γράψω για τα συστήματα και τις εμπνεύσεις των πάγκων. Πρώτον, τα 'χετε διαβάσει. Δεύτερον, είναι ένα παγκόσμιο. Και το ροτέισον θα δουλέψεις και πράγματα θα ψάξεις και ειδικές συνθήκες θα αναζητήσεις.

Όμως αν θα σταθώ κάπου στην αρχή αυτού του κειμένου, είναι ότι θα πρέπει λίγο να ηρεμήσει η ομάδα . Οι παίκτες μόνοι τους. Ο καθένας με τον εαυτό του. Έχουμε καλή ομάδα, δε θα πάψω να το γράφω. Μετά από πολλά χρόνια βλέπω καλό κλίμα, νοικοκυριό και δεν εμφανίζουμε τα ρεζιλίκια προηγούμενων χρόνων. Ξέρετε πολύ καλά (και το ξέρουν κι αυτοί) ότι δε το 'χω σε τίποτα να τους "αλλάξω τα φώτα" αν κάνουν χαζομαρίτσες.

Όμως είναι πολύ σωστοί και μένει, να ηρεμήσουν. Έχω βαρεθεί να μετράω τον καθένα πόσες φορές παραμιλάει. Χτυπάνε με τα χέρια τα κεφάλια τους, κοιτάνε στο ταβάνι, μιλάνε στον Θεό, ο Βασιλόπουλος κλώτσησε τη μπάλα (και κακό πλασέ) και έφαγε τεχνική ποινή, επειδή αυτή του έφυγε από τα χέρια!!!

Στο παιχνίδι με την Βραζιλία, ήταν ξεκάθαρο κατά τη γνώμη μου, ότι βάλαμε τα χεράκια μας και βγάλαμε τα ματάκια μας. Δεν ήταν δυνατόν να αφήνουμε τον Βαρεχάο να πηγαίνει συνέχεια σε μια μεριά και να μην τον σταματάμε. Θέλετε να το πω έπαρση; Χαζομάρα; Υπερφιαλισμό; ΟΚ, ό,τι θέλετε.

Με τη Νέα Ζηλανδία όμως, καταπλάκωσε το άγχος τους διεθνείς μας. Δεν θα ‘ταν και λίγο πράγμα να μείνουν έξω από τους "16". Μπόρεσαν λοιπόν, παρά αυτή την πίεση να μείνουν στην πραγματικότητα και στον στόχο, έστω και αν όλο αυτό έχει ζορίσει. Θέλω τώρα στην Σενζέν, να δω μια άλλη ομάδα.

Αδιαφορώ πραγματικά για τα αποτελέσματα. Θα παίξουμε με τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Τσεχία. Και έχουμε φάει την τσεκουριά από την Βραζιλία, που κουβαλιέται μαζί μας με μια νίκη παραπάνω. Ναι, είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα. Όμως ας το χαρούμε. Και πάνω απ’ όλα, ας το χαρούν οι ίδιοι. Ας παίξουν για αυτό που αγάπησαν από παιδιά και για τίποτ’ άλλο. Ας πάψουν να πιέζονται και να σκέφτονται τον κάθε …τραχανοπλαγιά, που μπορεί να τους έχεις στενοχωρήσει λέγοντας ή γράφοντας κάτι. Δεν είναι δυνατόν να είμαστε σε παγκόσμιο κύπελλο και να γίνεται κουβέντα για social media !

Ήμαρτον δηλαδή θα ξεχάσουμε να ζούμε στο τέλος, επειδή υπάρχουν και ορισμένοι ηλίθιοι που δεν έχουν ζωή και ψάχνουν να την βρουν μέσω υπολογιστών. Οι μπασκετμπολίστες της εθνικής ομάδας είναι εξαιρετικοί παίκτες και με πάρα πολλές επιτυχίες ο καθένας για τον εαυτό του. Δεν υπάρχει λοιπόν λόγο να αποδείξουν κάτι. Ας μπουν λοιπόν στα επόμενα παιχνίδια και ας το απολαύσουν. Τίποτα δε θα τους χαριστεί, αλλά ας κάνουν αυτοί την δουλειά τους όπως γουστάρουν και βλέπουμε.

Όταν οι Νεοζηλανδοί μπήκαν στο ματς με διάθεση να κάνουν τα κόλπα τους, αυτομάτως κατάλαβαν ότι απέναντι στην Ελλάδα, αυτά είναι δύσκολο να περάσουν. Με ένα τρίποντο και δυο καρφώματα στα μούτρα τους, ο Γιάννης Αντετοκούμπο τους είπε " αν αρχίσετε να τρέχετε όπου να 'ναι θα σας διαλύσω μόνος μου". Έτσι το άλλαξαν το… βιολάκι και μαζεύτηκαν. Ζωνάρα και Άγιος ο Θεός. Για να περιφράξουν το ταλέντο και την αθλητικότητα του Γιάννη .

Το ότι θα θυσίαζαν πράγματα ήταν δεδομένο και οι Έλληνες παίκτες θα τα εκμεταλλεύονταν. Κάναμε δυο καλά ξεσπάσματα στο 20λεπτο και για αυτό άλλωστε ήμασταν μπροστά. Στα μειονεκτήματά μας, ήταν αρχικά τα αμυντικά ριμπάουντ που χάναμε. Μετά το αμυντικό τρανζίσιον και φυσικά ο περιορισμός του Κόρεϊ Ουέμπστερ που μας έβαλε στο πρώτο μέρος 21 πόντους! Αυτά τα τρία χάρισαν και ανάσες και πνοή και δικαίωμα στην ελπίδα, στους αντιπάλους μας.

Ο Σκουρτόπουλος ούτως ή άλλως άνοιξε το ροτέισον και δούλεψε διαφορετικά με τους χρόνους συμμετοχής των διεθνών. Το ζητούμενο ήταν να κερδίσουμε και να αποφύγουμε την ξεφτίλα. Και κερδίσαμε. Υπήρξαν σκαμπανεβάσματα και στο δεύτερο μέρος, αλλά την ώρα που έπρεπε και ο Αντετοκούμπο ήταν εκεί, αλλά και οι υπόλοιποι ήταν δίπλα.

Χαμηλώσαμε σχήματα, θυσιάσαμε τους ψηλούς μας (μόνο 7 λεπτά ο Μπουρούσης), μπήκε ο Λαρεντζάκης και έδωσε πάρα πολλά, αλλάζοντας συσχετισμούς στα κοντά σχήματα, που ήταν ίδια σε όλα τα παιχνίδια. Ο Παπαπέτρου συνδέθηκε με ασφάλεια με το αντίπαλο καλάθι, δείξαμε τέλος πάντων, ότι έχουμε ποικιλία στο να απειλήσουμε. Μπροστά δουλέψαμε. Περιμένω την άμυνα. Αλλά η άμυνα, είναι θέμα ομαδικότητας. Εγωισμών που πρέπει να πάνε στα σκουπίδια.

Η άμυνα είναι θέμα δουλειάς, διάθεσης και ψυχής. Η άμυνα, μπορεί να κερδίσει τους Αμερικανούς , αρκεί να την δείξουν, να την εφαρμόσουν. Θα πάρουμε και τα ριμπάουντ, θα έχουμε τις κατοχές, θα έχουμε τις… ζαριές μας. Χαμηλοί τόνοι, ψυχραιμία. Αυτό που όλοι θεωρούν ότι αυτή η ομάδα έχει πάρει μετάλλιο, πριν πάει να παίξει, ποτέ δε το κατάλαβα. Λες και οι αντίπαλοι είναι τίποτα ηλίθιοι, που θα περιμένουν και θα μας πουν "γεια σας, κερδίστε μας".

Τέλος πάντων, ο Σκουρτόπουλος με τους συνεργάτες του και οι αθλητές, έχουν την ευχέρεια να δώσουν άλλα δυο παιχνίδια στην επόμενη φάση της διοργάνωσης. Εγώ αυτό κρατάω. Το τι θα κάνουμε θα το δούμε. Ηρεμία θέλει και τέλος το ψυχοπλάκωμα. Δύσκολος ο δρόμος πλέον , αλλά συνεχίζουμε…

Photo Credits: FIBA