Θα το πω απλά: Πλέον, θέλουμε και τύχη και τον Θεό να βάλει το χέρι του… Αναφέρομαι στη συνέχεια της εθνικής μας στο παγκόσμιο. Δε θα σας παιδέψω περισσότερο με αυτό, αλλά έτσι όπως έχει πάει η κατάσταση στον δικό μας όμιλο και στον διπλανό (των ΗΠΑ και της Τουρκίας), δεν υπάρχει πλέον κόκκινο χαλί να μας στρώσουν εδώ στην Κίνα. Θέλουμε να λεγόμαστε μεγάλη ομάδα;

Αν ναι, όταν ξεφεύγεις με 17 πόντους, το πας στους 25! Δε θα το συζητήσουμε αυτό. Έχουμε πολύ καλούς παίκτες. Και αν κάποιος θα θέλαμε να εκτελέσει τις βολές στο τέλος, αυτός θα ήταν ο Σλούκας. Και αν κάποιος μας κράτησε στο δεύτερο ημίχρονο αυτός ήταν ο Σλούκας. Και αν ο Καλάθης στα 7'' πριν το τέλος του 'χε δώσει τη μπάλα και δεν επέλεγε να την πετάξει προς τον Αντετοκούνμπο, θα 'χε βάλει τρίποντο ο Σλούκας.

Ναι, το πιστεύω εγώ και το γράφω. Συνεχίζω… Θες να είσαι μεγάλη ομάδα; Ε μη μου τρως 49 πόντους σε 20 λεπτά. Ήμαρτον δηλαδή. Δεν θα "σταυρώσω" κανέναν από τους διεθνείς. Αυτά ανήκουν στις ελληνικές λογικές.

Ο Ελληνάρας, μόλις κερδίζει αποθεώνει και μόλις χάνει, κράζει. Αυτό όμως που θα κάνω, θα είναι να πω ένα μεγάλο μπράβο στους Βραζιλιάνους. Στους μεγάλους σε ηλικία, που έδωσαν την ψυχούλα τους, πάλεψαν, "σκοτώθηκαν" μας έδειραν και κέρδισαν. Και πλέον είναι έτοιμοι να πάνε με 3- 0 στην συνέχεια. Αφήστε σας λέω, ζόρικα τα πράγματα και είδατε και τι έγινε στο Ηνωμένες Πολιτείες- Τουρκία. Το μέλλον μας πλέον δεν κρέμεται εντελώς στα δικά μας χέρια. Δυστυχώς…

Χάσαμε έναν αγώνα που μας πόνεσε στο ηθικό, στην αξιοπρέπεια και στον εγωισμό. Είχαμε να χάσουμε από ομάδα της ηπείρου της Αμερικής από τον μικρό τελικό του '98 (είχαμε χάσει από τις ΗΠΑ). Αλλά κι αυτά δεν έχουν σημασία. Το μέλλον μετράει. Το εγγύς μέλλον. Και η ομάδα η δική μας πρέπει να ηρεμήσει και να δουλέψει. Ε για τα υπόλοιπα ας κάνουμε και προσευχή. Για παράδειγμα, τι θα γίνει στο Τουρκία- Βραζιλία.

Τι είπατε; Πώς μου ήρθε; Βρε, κρατήστε το που σας λέω γιατί μπορεί να σταυρώνουμε τα δάχτυλά μας σε αυτή την αναμέτρηση. Ο Πέτροβιτς το ‘χε πει και το έπραξε. Τι έκαναν οι Βραζιλιάνοι; Ό,τι περιμέναμε. Μπήκαν με διάθεση να μας σπρώξουν, να μας βγάλουν και εκτός θέσης, αλλά και εκτός λογικής και ψυχραιμίας. Οφείλω να ομολογήσω, πως για ένα σημαντικό χρονικό διάστημα το κατάφεραν. Βλέπετε οι διεθνείς κάπου έχασαν την ηρεμία τους.

Κάναμε... γιουρούσια επιθέσεις, κάμποσες φορές όποιος κατέβαζε τη μπάλα σούταρε. Κάποιες άλλες στην πρώτη πάσα, πάλι σουτ. Ορισμένες πάλι, δίχως να υπάρχει λόγος, βλέπαμε μπέιζμπολ πάσες μπας και βρούμε κάποιον δικό μας στο… οφσάιντ για να βάλει εύκολο καλάθι. Μα δε χρειαζόταν ούτε το μπέιζμπολ να μπλέξουμε, ούτε το ποδόσφαιρο. Όταν η Ελλάδα παίζει ψύχραιμα και με καθαρό μυαλό το μπάσκετ που μπορεί, όλα γίνονται πιο εύκολα. Και αυτό το δείξαμε, το φανερώσαμε και το πράξαμε.

Ο Πρίντεζης μπήκε με τη φούρια που χρειαζόμασταν. Ήταν καταλύτης, γιατί πολύ απλά, θέλαμε κάποιον να έρθει από τον πάγκο και να ανακατέψει τους Βραζιλιάνους. Το έκανε ο Γιώργος. Κλείσαμε ημίχρονο με 5/16 δίποντα και 7/13 τρίποντα. Αν σας έγραφα αυτά τα νούμερα και δε σας έλεγα ποια ομάδα τα είχε στο 20λεπτο, αποκλείεται να λέγατε η Ελλάδα. Γιατί και καλύτεροι είμαστε στα δίποντα και χειρότεροι στα τρίποντα. Ο Πρίντεζης με τον Καλάθη όμως δεν έβλεπαν κανέναν και στα μισά του ματς είχαν μαζί 25 πόντους. Η εθνική μας ξέφυγε 23- 40, αλλά δέχθηκε ένα 7-0 σερί για να πάει στην ανάπαυλα με +10

Όταν γύρισαν οι ομάδες από τα αποδυτήρια , ήμασταν το ίδιο κακοί (και χειρότεροι) απ’ ότι στο τέλος του αγώνα. Τα ψηλά σχήματα δεν έφεραν κάτι. Κάποια στιγμή είχαμε 0/9 προσπάθειες. Ποσταρίσματα τίποτα. Μηδέν. Μόλις μας "χτύπαγαν" στο "5" τρώγαμε καλάθι. Κόντυνε το σχήμα ο Σκουρτόπουλος, αλλά πλέον ήταν αργά. Το "νερό είχε μπει στ' αυλάκι" για τη Σελεσάο και που στο παιχνίδι "δυο εναντίον δυο", μας τιμωρούσε με απίστευτα εύκολα καλάθια. Γέροι; Ε οι γέροι, μια χαρά το έκαναν. Και οι δικοί μας δύσκολα έσπρωχναν.

Τι να πεις; Φτάσαμε να κυνηγάμε, ο Αντεντοκούνμπο είχε βγει (και με τα φάουλ) εκτός ρυθμού. Η ισορροπία δεν υπήρχε, η φωνή δεν υπήρχε και αυτό που με ενόχλησε περισσότερο, ήταν πως όταν ζοριστήκαμε, χάσαμε και την ψυχραιμία μας. Το ξέραμε ότι θα έρθουν κατά πάνω μας και καλές ομάδες. Σφιχτές ομάδες, θυμωμένες ομάδες. Σε αυτές οφείλαμε και οφείλουμε να είμαστε πανέτοιμοι και άγριοι! Δε το κάναμε με την Βραζιλία και έτσι όπως φτιάχτηκε η διοργάνωση, το παιχνίδι αυτό μπορεί να αποδειχθεί καταστροφικό.

Δε θα σας κουράσω άλλο, τα πάντα διαλύθηκαν στο 23-40. Το 7- 0 των Βραζιλιάνων πριν λήξει το ημίχρονο μας τσάκισε. Ο Πέτροβιτς το διαχειρίστηκε τέλεια το παιχνίδι. Εμείς βάλαμε τριποντάρα (Πρίντεζης) και μετά φάγαμε καλάθι… ΕΣΚΑΝΑ! Για αυτό και τώρα, αν κερδίσουμε τη Νέα Ζηλανδία και περάσουμε στους "16", θα πρέπει να κερδίσουμε και Αμερικανούς και Τούρκους (ή Τσέχους). Αλλιώς "Ελευθέριος Βενιζέλος". Αυτό καταφέραμε και αυτό θα λουστούμε…

Photo Credits: Eurokinissi