Ο Άρης κι ο Γολγοθάς...

Να ξεκαθαρίσω, ότι δεν γράφω το συγκεκριμένο σχόλιο για να αντιπαρατεθώ με κάποιον(ο φίλος μου ο Δημήτρης Κωνσταντινίδης επισήμανε κάποια σημαντικά πραγματάκια). Ο καθένας, έχει δικαίωμα να γράφει την άποψή του και τα επιχειρήματά του. Στην τελική, για αυτό είμαστε εδώ, λέμε αυτά που πιστεύουμε και από κάτω εσείς, παραθέτετε τις απόψεις σας.

Εντάξει, άλλος το κάνει σοβαρά με όνομα και φωτογραφία, άλλος βάζει μια φωτό του Μίκυ Μάους γράφει την εξυπνάδα και πιστεύει ότι δεν θα φάμε το βράδυ(λάθος μεγάλο). Προσωπικά, δεν διαβάζω και τα σχόλια, αλλά λίγο- πολύ μαθαίνω τις σωστές απορίες και τις τοποθετήσεις κάποιων, που έχουν να πουν πράγματα. Τέλος πάντων, αφού ξαφνικά, ο Άρης έγινε της μόδας επειδή τόλμησε να κερδίσει, θα ασχοληθώ κι εγώ μαζί του...

Επιμένω πως θα σώσει την παρτίδα ο Άρης

Αφού πρώτα, ξεκαθαρίσω ότι έχω ήδη εκτεθεί, εδώ και έναν μήνα, όταν στην εκπομπή SuperBall, υποστήριξα, ότι οι «κίτρινοι» θα καταφέρουν να σώσουν την παρτίδα. Βεβαίως το τεκμηριώνω αγωνιστικά και αν πραγματικά δε γινόταν το μαγικό παιχνίδι στη Λιβαδειά, ίσως να είχε ήδη λάβει τη μισή δικαίωση. Εμμένω στη γνώμη μου και στο τέλος θα δούμε, αν αυτό το ποντάρισμα, ήταν εύστοχο.

Επειδή μου αρέσει το γήπεδο και μόνο αυτό, θεωρώ ότι ο Άρης είχε κάποια προβλήματα, που είχαν να κάνουν με την φρεσκάδα και την ταχύτητα. Τα έλυσε, με τις προσθήκες, με τις μεταγραφές που έγιναν. Πλην Λιβαδειάς, έχει φέρει θετικά αποτελέσματα, του έλειπε η νίκη.

Και την πέτυχε κόντρα στον Πανιώνιο! Οι φίλοι μου οι Νεοσμυρνιώτες, θα μπορούσαν να το 'χαν αποφύγει το κακό, αλλά κι αυτοί πήγαν στο «Βικελίδης» σε άσχημο χρονικό σημείο. Με προβλήματα, με αντιπαραθέσεις, με κοντρίτσες και με επισκέψεις των φιλάθλων τους. Ο Πανιώνιος δεν είναι τόσο άτεχνος, όσο πιστεύετε πολλοί. Αν η ομάδα είχε καλύτερη συχνότητα στο σκοράρισμα, θα ‘χε εύκολα περισσότερους βαθμούς. Από τον Άρη ηττήθηκε, γιατί πολύ απλά, ο αγώνας «δεν είχε αύριο» για τους Θεσσαλονικείς. Πήγε στο πάθος, στη δύναμη, συμφωνώ ότι θύμισε «μάχη άλλων εποχών», αλλά το παράξενο ρε παιδιά που ήταν; Δεν έχουμε ξαναδεί αγώνα να πηγαίνει στην δύναμη; Δεν έχουμε ξαναδεί... τσαμπουκάδες; Δεν έχουμε ξαναδεί παίκτες να ορμάνε και να «αρπάζονται»; Δεν έχουμε ξαναδεί ατμόσφαιρα τεταμένη; Αν ήταν η πρώτη φορά, πάω πάσο. Αλλά δεν ήταν, οπότε ας πάψει το κλαψούρισμα. Ήμαρτον...

Τα έχει η μπάλα αυτά

Όσο για τον Σούλη Παπαδόπουλο, είναι προϊόν του ποδοσφαίρου της αλάνας. Του ποδοσφαίρου της γειτονιάς. Αυτού που παίξαμε και παίζουμε ακόμα. Είναι άνθρωπος της πιάτσας, των χωμάτινων γηπέδων και γεννημένος να «σκοτώνεται» για να κερδίζει. Δεν του κάνω την... Αγιογραφία, απλά σας θυμίζω τι είναι ο Σούλης. Δεν μπορεί να κοουτσάρει καθιστός. Δεν μπορεί να μιλήσει ευγενικά την ώρα της μάχης. Δε βλέπει εκείνη την στιγμή. Κανείς δε βλέπει. Όποιος έχει παίξει μπάλα, καταλαβαίνει τι εννοώ. Ο προπονητής που γνωρίζει ότι οι τρεις βαθμοί είναι η μόνη λύση για να μη βγει η πρίζα στην εντατική, παίζει περισσότερη μπάλα από τους ποδοσφαιριστές του.

Σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογώ ενέργειες, σαν αυτή να πιάσει τον Λαμπρόπουλο από τον λαιμό. Κάθε άλλο. Όπως και ο Λαμπρόπουλος, δεν έπρεπε να πιάσει κάποτε τον Παπαζαχαρία. Ξαναλέω όμως, τα ‘χει αυτά η μπάλα, μακάρι να μη συνέβαιναν, αλλά θα ξαναγίνουν κάπου αλλού. Όποιος ανοίγει το στόμα και χαζεύει, λες και είδε εξωγήινο, ας προσγειωθεί στην πραγματικότητα. Φυσικά και ο Τάτος θα έπρεπε να αποβληθεί για την κουτουλιά σε αντίπαλο, το γράφω για να προλάβω τυχόν απορίες σας. Όμως, αυτό που εγώ συνεχίζω να πιστεύω ότι ο Άρης μπορεί να περάσει από την Βέροια και να ανοίξει κι άλλο τα «φτερά του» για να σώσει την κατηγορία.

Έκλαψαν γιατί έσπασε η αλυσίδα

Αγαπητοί μου φίλοι, δεν υπάρχει -πιστέψτε με- χειρότερο πράγμα για μια ομάδα, από την προσπάθεια να σωθεί. Το να είσαι τελευταίος και να περνάνε οι εβδομάδες και να παλεύεις, να «σκοτώνεσαι», να μάχεσαι, να περνάς ατελείωτες ώρες σκυθρωπός, προβληματισμένος, να ξεφυσάς, να κάνεις υπολογισμούς και να φοβάσαι για τα πάντα. Είναι το χειρότερο. Δεν το γράφω για να συμπαθήσετε τον Άρη ή οποιαδήποτε ομάδα είναι ουραγός σε πρωτάθλημα που μετέχει. Απλά επειδή θεωρώ ότι αγαπάτε το σπορ, απαιτώ να το ‘χετε στο μυαλό σας.

Η εβδομάδα μιας τέτοιας ομάδας, των παικτών, των προπονητών και των οικογενειών τους, δεν είναι σαν των άλλων. Η πίεση είναι αφόρητη. Εννοείται ότι κοιμούνται όπως έστρωσαν, αλλά θα πρέπει να σκεφτόμαστε πάντα, το τι συμβαίνει σε κάθε χρονική περίοδο. Τα κλάματα των παικτών του Άρη πέρυσι στο Περιστέρι, δεν ήταν γιατί πόνεσαν. Ούτε επειδή κέρδισαν και έκλαψαν από χαρά όπως κάνουν τα κοριτσάκια που παίρνουν μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Έκλαψαν γιατί πολύ απλά, έσπασε η τεράστια αλυσίδα που κουβαλούσαν. Ήρθε η ανακούφιση. Ανέβηκαν έναν Γολγοθά και την τελευταία στιγμή, πέταξαν τον Σταυρό από πάνω του και μπόρεσαν να σωθούν. Αυτό το κλάμα θέλουν να ξαναρίξουν στο «Βικελίδης»...