"Κατάντια του Ολυμπιακού να μην κερδίσει αυτόν τον Παναθηναϊκό, κατάντια και του Παναθηναϊκού να πανηγυρίζει μια ισοπαλία". Ελάτε τώρα, πείτε μου, αυτό δε λένε οι περισσότεροι;

Και όμως μπορεί να είναι μια σκληρή αλήθεια αυτή η πρόταση, μπορεί όμως και να μην έχει σχέση με την πραγματικότητα. Γιατί πολύ απλά στο ποδόσφαιρο δεν υπογράφονται συμβόλαια με τα αποτελέσματα. Ο μεγάλος χαμένος στο ΟΑΚΑ, ήταν ο Πέδρο Μαρτίνς. Ο άνθρωπος που έχει φτιάξει μια καλή ομάδα και δικαίως έχει επαινεθεί για τον τρόπο που δουλεύει. Όμως ο Πορτογάλος, αυτή τη φορά λάθεψε. Δε γίνεται να τον εγκωμιάζω στα καλά και όταν τα κάνει "σαλάτα" να μη τα γράφω. Σάλτσες και χαδάκια, αλλού…

Όχι, δεν κέρδισε βαθμό η ομάδα. Πέταξε δυο βαθμούς! Ανέστησε τον "αιώνιο" αντίπαλό του. Μια ομάδα που έφαγε επτά γκολ από ΟΦΗ και Άρη. Μια ομάδα που όπως σωστά είπε ο Δώνης, είχε τεράστια έλλειψη αυτοπεποίθησης, ακόμη και στις κοντινές πάσες. Έδωσε δικαιώματα να ακούσουμε ακόμη και την αρλούμπα που ειπώθηκε στο συνδρομητικό ότι "αν μια ομάδα φεύγει στενοχωρημένη, είναι ο Παναθηναϊκός". Τι να πεις; Όλα αυτά τα έκανε ο Ολυμπιακός με την εικόνα του.

Και ο Μαρτίνς ευθύνεται κατά τη γνώμη μου (αν διαφωνείτε απόλυτα σεβαστό), για δυο λόγους. Θα μπορούσα να γράψω πολλά, όμως θα σταθώ σε δυο. Πρώτον, η εικόνα που παρουσίασε η ομάδα του Πειραιά με το που άρχισε το ματς ήταν απαράδεκτη. Το δεύτερο; Ο Πορτογάλος έκανε το ίδιο λάθος με το περσινό "πακέτο" αγώνων Ντινάμο Κιέβου, ΑΕΚ. Το ότι ξενέρωσε ο κόσμος του Ολυμπιακού, είναι το δεδομένο. Και το λογικό. Και δε στέκομαι στην διαφορά δυναμικότητας.

Ο κόσμος θα ξενέρωνε ακόμη και να ήταν θηρία στην παρούσα φάση και οι δυο ομάδες. Οι φίλοι όλων των ομάδων ξενερώνουν όταν δεν κερδίζουν. Όμως ο Ολυμπιακός –με το συμπάθιο- το παράχεσε. Κακή εικόνα, κακή αντίδραση, κακή συμπεριφορά. Και δυο πέναλτι, έστω αν το πρώτο θα μπορούσε και να μην το δώσει. Οι «πράσινοι» έχουν να ανέβουν τον δικό τους Γολγοθά και εμφανίστηκε ο… Ιησούς από το λιμάνι να τους δώσει δύναμη, πνοή και αισιοδοξία.

Εξάλλου, ποιος θα το ‘λεγε για την ιστορία του ΠΑΟ, να χάνει 0-1 στο ημίχρονο από τον "αιώνιο" αντίπαλό του και να χειροκροτείται (όπως είπαν στη μετάδοση); Κάτι που έγινε και στη λήξη. Αυτό βέβαια δείχνει και την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει το σωματείο, αλλά και στο τι περίμεναν να υποστούν από τους Πειραιώτες. Που όχι μόνο δε το έπαθαν, αλλά κέρδισαν και τις εντυπώσεις. Πάμε να τα κάνω και λίγο πιο λιανά; Η πραγματικότητα είναι, ότι ο κόσμος και των δυο ομάδων, διαφορετικά είχε φανταστεί την έναρξη του ματς. Μιλάω βέβαια για τους λιγότερο έμπειρους φιλάθλους.

Όσοι ξέρουν ιστορία και έχουν παραστάσεις, δε θα πρέπει να αισθάνθηκαν ιδιαίτερη έκπληξη με την εικόνα κόκκινων και πράσινων. Ας θυμηθούμε για αρχή τι είχε προηγηθεί όλο την εβδομάδα! Στη μια πλευρά, γκρίνια, σκληρή κριτική με απίστευτα προκλητικές εκφράσεις. Επίσκεψη οπαδών, αποχή οπαδών και γενικά ένα κλίμα… μαύρο. Από την άλλη, όλα άσπρα! Συννεφάκια και χαρά! Το 2-2 με την Τότεναμ, η σούπερ εμφάνιση και όλα τα υπόλοιπα , έφεραν τον Ολυμπιακό σε θέση ισχύος.

Γιατί συν τοις άλλοις, μιλάμε και για έναν Παναθηναϊκό, που πριν αρχίσει το ματς στο ΟΑΚΑ, πέρα από το ότι είχε όλη κι όλη, μια ισοπαλία, δεν είχε καταφέρει καν να σκοράρει σε ροή αγώνα. Δυο πέναλτι από τον Μακέντα και τέλος. Μόλις λοιπόν άρχισε το ματς, έγινε το αναμενόμενο για αυτούς που έχουν «χαλάσει» τα μάτια τους να βλέπουν ποδόσφαιρο. Ο Παναθηναϊκός μπήκε δυνατά- όσο μπορούσε- κλωτσιές, σπρωξίματα και διάθεση να μην χαριστεί.

Από την άλλη, ο Μαρτίνς θα ήθελα να μάθω τι είχε πει στους ποδοσφαιριστές του για τα πρώτα λεπτά. Με το που κύλησαν ελάχιστα δευτερόλεπτα, γκέλα ο Μεριά, απλά ο Μακέντα δε βρήκε το τόπι. Μετά από λίγο, κοντρόλ για τα πανηγύρια, από τον άνετο Σεμέδο. Ακόμη και η μεγάλη αδυναμία μου ο Ελαμπντελαουί, πήγαινε στα πρώτα λεπτά, σα να ήταν στο όνειρό του και να έπαιζε μπαλίτσα με φιλαράκια. Και δε βοήθησε καθόλου, είναι η αλήθεια. Ο Παναθηναϊκός, έκανε μόνο ένα μεγάλο καλό στον αντίπαλό του. Έβαλε γρήγορα δύναμη στο παιχνίδι και με τα πρώτα κλωτσίδια που "έπεσαν", κάπως τους ξύπνησε.

Κάπως… η διαφορά δυναμικότητας, ήταν δεδομένο ότι θα υπερισχύσει κάποια στιγμή. Η κατοχή της μπάλας, έστω και άκαρπη πήγε στην πλευρά των φιλοξενούμενων και η οπισθοχώρηση του "τριφυλλιού" θέλοντας και μη θα ερχόταν. Το γκολ του Γκερέρο που για άλλη μια φορά απέδειξε γιατί έπρεπε να μείνει στην ομάδα, ήταν προϊόν καθαρά ποδοσφαίρου του φετινού Ολυμπιακού. Ο Τσιμίκας τη σέντρα, ο Μασούρας δε βρήκε μπάλα, αλλά και μόνο που πήδηξε για κεφαλιά, μπέρδεψε την πράσινη άμυνα και ο Ισπανός σούταρε εκεί που έπρεπε.

Ο Ολυμπιακός βρέθηκε να κερδίζει χωρίς να κάνει μαγικά πράγματα, αλλά είναι τέτοια η δυναμική και η εικόνα του Παναθηναϊκού φέτος, που πραγματικά δίχως να παίξουν και να φορτσάρουν , οι "ερυθρόλευκο" είχαν πάρει κεφάλι στο σκορ. Αυτό που δε κατάλαβαν ο Μαρτίνς με τους ποδοσφαιριστές του, ήταν, ότι αν συνέχιζαν έτσι και στο δεύτερο 45λεπτο, θα ρίσκαραν. Ο Παναθηναϊκός όντας πίσω στο σκορ, δεν είχε να χάσει και πολλά. Δεν έχει και υψηλή ποιότητα να τρομάξει τον αντίπαλο, κάτι που ίσως "κοίμισε" ακόμη περισσότερο τους "ερυθρόλευκους" ποδοσφαιριστές.

Έτσι ήρθαν τα πέναλτι, στο ένα ο Σα "καθάρισε" (παρά τον τραγικό πρώτο βοηθό), στο άλλο δε μπόρεσε. Ο Ολυμπιακός δεν κέρδισε τον χειρότερο Παναθηναϊκό της τελευταίας 20ετιας, χωρίς όμως αυτό - το ξαναγράφω - να αποτελεί ειδική συνθήκη εργασίας, ότι ντε και καλά επειδή είσαι πολύ καλύτερος, θα παίρνεις τους αγώνες. Οι Πειραιώτες σίγουρα θα πρέπει να σκεφτούν για την συμπεριφορά τους, στα περισσότερα μεγάλα παιχνίδια της χώρας και τον τρόπο που γίνεται η διαχείριση των ποδοσφαιριστών.

Χωρίς βέβαια να βγαίνουν αυτοί από το κάδρο και να μένει σε αυτό μόνο ο προπονητής τους. Ο Παναθηναϊκός δε μπορεί να κάνει πολλά φέτος. Η απειλή του ως τώρα, τέσσερις αγωνιστικές, είναι τα πέναλτι! Μόνο έτσι βάζει γκολ. Τρέχουν, προσπαθούν, κάνουν όσα μπορούν. Και σε αυτό το παιχνίδι, έκαναν αρκετά από αυτά που μπορούσαν. Οι παίκτες του Ολυμπιακού έκαναν;

Αυτό αν αναρωτηθούν, θα βρουν και τις απαντήσεις… Σε μια βραδιά που ο Ιντέγε και η παρέα του, έκαναν ένα καλό δώρο στον Ολυμπιακό, οι «ερυθρόλευκοι» είπαν "όχι ευχαριστώ". Μια ομάδα που έχει τις τελικές για πλάκα, πήγε στο ΟΑΚΑ και είχε μόνο πέντε.

Πολλά λάθη, καμία συγκέντρωση, καθόλου ανάσες, επαναλαμβάνω οι ομαδάρες της Ευρώπης αλλάζουν (έστω και λίγο) πρόσωπα, όταν έχουν "καταπιεί" χιλιόμετρα. Ο Ολυμπιακός πήγε με βαριά πνευμόνια. Παιδιά που έτρεχαν δαιμονισμένα το βράδυ της Τετάρτης για να ακολουθήσουν τον ρυθμό μιας πολύ καλής αγγλικής ομάδας που τους κέρδιζε μάλιστα και 0- 2. Και με πάθος και μπαλάρα, κατάφεραν να φέρουν τα πάνω- κάτω. Ο Μαρτίνς είπε ότι δεν υπάρχει αυτή η δικαιολογία. Πήρε την ευθύνη μόνο για το ότι οι παίκτες του δεν είχαν ψυχή. Αυτός ξέρει καλύτερα…

Photo credits: Eurokinissi