Όταν βγαίνει ο ίδιος ο προπονητής (Μαρτίνς) στο τέλος του ματς και λέει: "Οι παίκτες μπήκαν από τον πάγκο και απάντησαν για όλα αυτά που χρειαζόμασταν" κανείς λογικός και γνώστης του αθλήματος δε μπορεί να πει κουβέντα. Όσο θυμωμένος και να είναι κάποιος, οφείλει να παραδεχτεί την ειλικρίνεια αυτού που ηγείται. Ο Πορτογάλος παίρνει τα εύσημα από εμένα, γιατί έδειξε ότι δεν είναι εγωιστής και εγωπαθής. Και δεν κωλώνει να αναγνωρίσει ότι έβαλε στην ανάπαυλα δυο ποδοσφαιριστές που του πήραν το παιχνίδι.

Αντιθέτως περιμένω να μάθω αν τους παρακολούθησε και ο Τζον Φαν Σίπ, που δε φαίνεται να τους προτιμά. Άλλη κουβέντα ε; Όχι και τόσο… Γιατί και η εθνική μας αμόλαγε αητό στην Λιουμπλιάνα, αλλά οι ίδιοι (και άλλοι) παίκτες δε μπήκαν ποτέ.

Τέλος πάντων, πάμε στο ματσάκι και θα τα ξαναπούμε. Θα μπορούσε κάποιος και να πει "είδες τι κάνει ο πάγκος;" όμως αυτό είναι ιδιαίτερα μειωτικό, τόσο για τον Φορτούνη όσο και για τον Μασούρα. Γιατί πολύ απλά, η αναμέτρηση με τον Αστέρα, δεν ήταν για να τους βρει εκτός ενδεκάδας.

Βέβαια, επαγγελματίες είναι και η υποχρέωση που έχουν, είναι να αντέχουν και να… απαντάνε (όπως είπε ο Μαρτίνς) όταν πρέπει. Αυτό έκαναν. Μπήκαν στο ημίχρονο και άλλαξαν το στυλ και τη λειτουργία όλης της κόκκινης ενδεκάδας. Σε ένα βράδυ που ο ΠΑΟΚ λίγο πιο νωρίς είχε γκελάρει, ο Ολυμπιακός δεν ήθελε (κι ας είναι δεύτερη αγωνιστική) να το αφήσει ανεκμετάλλευτο. Και πράγματι με πρωταγωνιστές τους δυο προαναφερθέντες, μπήκαν τρία γκολ, έγινε η δουλειά και η ζωή συνεχίζεται.

Αυτή δεν είναι άλλωστε και η ουσία στη μπάλα; Ο Μαρτίνς δικαιολόγησε ότι ο ρυθμός ήταν αργός, λόγω της παρουσίας κάποιων παικτών που δεν έχουν συνηθίσει. Δίκιο έχει, αλλά τα ματς πλέον είναι επίσημα και χωρίς κόσμο. Η θέληση πολλές φορές δε φτάνει. Πλέον χρειάζονται πνευμόνια, διάρκεια, τέμπο, ξέσπασμα. Και ο Ολυμπιακός δεν ήξερε τι είναι αυτά στο πρώτο ημίχρονο και τα βρήκε στο δεύτερο. Σε κανέναν λοιπόν, δε θα έπρεπε να κάνει εντύπωση η εικόνα του πρώτου μέρους. Δεν είναι θέμα δικαιολογιών, είναι θέμα πραγματικότητας.

Η ομάδα αρκετά στατική με μικρή κίνηση, ελάχιστη φαντασία και λίγες συνεργασίες. Σε αυτά τα άνοστα συστατικά, βάλτε και το ότι το Καραϊσκάκης δεν έχει κόσμο, για να δώσει την κλασική ώθηση. Ο καινούργιος Ολυμπιακός θέλει χρόνο για να συνηθίσει την απώλεια του 60% της δημιουργικότητάς του. Έψαχνε ο συνάδελφος στην μετάδοση να βρει απειλή από τα πλάγια. Ήταν δύσκολο ομολογουμένως.

Όταν έχεις χάσει τις… γαζέλες (Ελεμπντελαουί-Τσιμίκα) που όχι απλά γίνονταν εξτρέμ, κυριολεκτικά διέλυαν κάθε λειτουργία του αντιπάλου, δεν είναι απλό να δημιουργήσεις. Ο Χολέμπας έχει φάει με το κουτάλι το χορτάρι, ξέρει τον Ολυμπιακό, όμως ούτε Τσιμίκας είναι, ούτε το παιδί έχει αυτή τη στιγμή τη φυσική κατάσταση που ίσως εμφανίσει στο εγγύς μέλλον.

Μια από τα ίδια και για τον Ραφίνια. Δε θέλω να γράφω τα ίδια. Ο Βραζιλιάνος έχει τίτλους που ζηλεύουν όλοι, όμως Ελαμπντελαουί αυτή την εποχή δεν είναι. Ο Ραντζέλοβιτς λοιπόν έφτιαχνε φάσεις μόνος, δίχως υπεραριθμία και ο Βελμπουενά από την άλλη, δεν μπορούσε να κάνει κάτι. Ο Μαρτίνς είχε τρία κεντρικά χαφ (κακώς κατά τη γνώμη μου) και ο Αστέρας έσπαγε εύκολα κάθε πίεση, ενώ μετά το 30’ ήταν και απειλητικός.

Ο Πορτογάλος, τσαντίστηκε και σήκωσε από νωρίς για ζέσταμα Φορτούνη και Μασούρα. Εγώ τον δεύτερο θα τον είχα ξεκινήσει. Και θα είχα τον Βαλμπουενά πίσω από τον Ελ Αραμπί. Με αντίπαλο τον Αστέρα, στην έδρα σου και από την στιγμή που στα πλάγια έχεις -για την ώρα τουλάχιστον- θέμα, πρέπει να βρεις την απειλή από εκεί που μπορείς. Ο Καμαρά τρέχει, έχει αντοχές καντάρια, αλλά δε μπορεί με αντιπάλους κατώτερης δυναμικότητας να κρατήσει, να οργανώσει, να πάρει φάουλ, να μοιράσει κλπ.

Μπορεί όμως να κάνει πολύ καλά, αυτά που έπραξε μετά τις αλλαγές. Πήγε πιο πίσω στο γήπεδο και τα γκολ των Φορτούνη – Μασούρα ξεκίνησαν από τον ίδιο. Στο πρώτο πάσαρε προς τον Ραφίνια, στο δεύτερο πεισματικά κυνήγησε κέρδισε τη μπάλα και την έδωσε στον Μασούρα. Το πρώτο τέρμα βέβαια ήταν ολοκληρωτικά προϊόν της ποδοσφαιρικής ευφυΐας τους Κώστα Φορτούνη. Άφησε τη μπάλα να περάσει κάτω από τα πόδια (στην πάσα του Καμαρά προς τον Ραφίνια που σας έγραψα πιο πάνω), μ’ αυτή την προσποίηση παρέσυρε δυο Αρκάδες, πήρε το τόπι ξανά από τον Βραζιλιάνο, σέρφαρε για λίγο και με το αριστερό εκτέλεσε τον Παπαδόπουλο.

Το πεταμένο ημίχρονο του Μαρτίνς είχε πάει στα σκουπίδια, ευτυχώς για τον ίδιο και τους παίκτες του. Οι αλλαγές, που ξαναλέω έπρεπε να είναι αρχικό σχήμα, άλλαξαν όλη την εικόνα. Διαφοροποίησαν τον Ολυμπιακό και έκαναν τον τιμωρημένο (στην εξέδρα των επισήμων) Ράσταβατς να κάθεται σε αναμμένα κάρβουνα. Δε μπορούσαν όμως οι ποδοσφαιριστές του σε καμία περίπτωση να κόψουν την κόκκινη φόρα. Ο Φορτούνης δεν μπήκε για να διαπραγματευθεί, έβγαλε με τον πιο σωστό τρόπο στο γήπεδο το ότι δεν ξεκίνησε ενδεκάδα, στο πρόσωπό του βρήκε και ο Βαλμπουενά άλλον έναν να απασχολεί τους αμυντικούς και φυσικά, ήταν τεράστια -για άλλη μια φορά- η συμβολή του Μασούρα που και περιοχή πατάει και είναι εδώ και καιρό πολύ πιο επικίνδυνος απ’ ότι ο Ελ Αραμπί.

Αφήστε που ο Γιώργος κάλυψε άψογα και την πλευρά με τον σκασμένο Χολέμπας πίσω του. Και έβαλε και το τρίτο που ξεκίνησε από τον κορυφαίο της αναμέτρησης Φορτούνη και προέκυψε από την ασίστ του Χασάν. Θα το ξαναγράψω: Όταν δε μπορείς τώρα να κάνεις από τα πλάι αυτά που έκανες, βγάλε την ποιότητά σου εκεί που την έχεις δεδομένη. Μπορεί να διαφωνώ αυτή τη φορά με το αρχικό σχήμα του Μαρτίνς και να μην καταλαβαίνω τα ουκ ολίγα πεταμένα ημίχρονα, όμως δε θέλω να ξεχάσω να του πω πέρα από το «μπράβο» στον πρόλογο, άλλο ένα για την συμμετοχή του Μπρούνο, όπως και για το ότι διάλεξε να βγάλει τον Εμβιλά και όχι έναν εκ των Μπουχαλάκη- Καμαρά, στηρίζοντας τα παιδιά που τον έχουν φτάσει ως εδώ. Και αυτό το επισημαίνω, γιατί ο Εμβιλά -κατά τη γνώμη μου- είναι παικταράς. Παίζει αρχοντικά, ψηλά το κεφάλι, βλέπει γήπεδο και το μόνο που χρειάζεται είναι να γνωρίσει καλύτερα τους συμπαίκτες του. Κι όμως ο Πορτογάλος τον θυσίασε για να κάνει την ομάδα πιο πιεστική, από την στιγμή που λανθασμένα, είχε ξεκινήσει με τρία χαφ απέναντι στον Αστέρα. Επόμενη δουλειά, Ομόνοια…