Θα περάσουν χρόνια και ανεξαρτήτως πως θα ολοκληρωθεί η σειρά του Ολυμπιακού με την Μπάρτσα, πολύς κόσμος θα συζητάει για τον τρόπο που τελείωσε το τρίτο ματς αυτής. Οι Πειραιώτες έφτασαν κοντά στο 2-1, αλλά τελικά οι Καταλανοί πήραν πίσω το πλεονέκτημα, χάρη σε ένα φάουλ για τρεις βολές που δόθηκε υπέρ του Τζαμπάρι Πάρκερ.

Έβαλε τις δυο και το έξτρα πεντάλεπτο τον βρήκε να πανηγυρίζει αγκαλιά με τους συμπαίκτες του. Θα πρέπει οι επιστήμονες του αθλήματος να ψάξουν σχολαστικά για να δουν αν ο Πετρούσεβ βρήκε το χέρι του Αμερικανού ή ο Τζαμπάρι έκανε μπροστά για να βρει και λίγο! Εγώ θα γράψω το εξής: Είναι, δεν είναι φάουλ, σε όλο το ματς, άφησαν καμιά δεκαριά και για τους δυο. Οπότε χτυπάει "κάπως" το να κριθεί ένας τέτοιος αγώνας έτσι.

Ο Πάρκερ πήγε να κάνει σουτ απελπισίας και βρήκε και δώρο. Εντάξει, αν είναι φάουλ, είναι σίγουρα πολύ αυστηρό, ίσως για κάποιους και απαγορευτικό για να κριθεί ένα μεγάλο ματς έτσι. Βέβαια η απάντηση σε αυτές τις περιπτώσεις των ρέφερι είναι "εγώ ακολουθώ τον κανονισμό". Ο Ντιφάλα (ένας διαιτητής που πέρα από αυτή την απόφαση γενικά θέλει πάρα πολύ να γίνεται πρωταγωνιστής) όμως αυτό έκρινε και αυτό έδωσε, αφήνοντας και τους συναδέλφους του λίγο... αγάλματα! Τα φάουλ δεν παίρνονται πίσω. Οι ρέφερι στην γραμματεία πήγαν για τον χρόνο, όχι για να αναιρέσουν την απόφαση του Γάλλου.

Ο Ολυμπιακός θα μπορούσε όλη αυτή την ιστορία να την είχε αποφύγει. Να είχε τελειώσει τον σκληρό αυτό αγώνα από την κανονική του διάρκεια. Όταν λοιπόν αφήνεις την Μπαρτσελόνα ζωντανή, τότε σε έναν τέτοιο αγώνα θα πρέπει να είσαι έτοιμος για όλα. Ακόμη και για να δώσει ένα πολύ σκληρό, αυστηρό, ανήκουστο -πείτε εσείς ότι θέλετε τέλος πάντων- σφύριγμα ο διαιτητής.

Τώρα για να κοιτάμε και την ουσία, το σκορ είναι 2-1 για τους Μπλαουγκράνα και ο Ολυμπιακός καλείται να πετάξει το ξενέρωμα ή τον θυμό ή την απογοήτευση ή την στενοχώρια ή ό,τι κουβαλάει τέλος πάντων και να κοιτάξει την τέταρτη αναμέτρηση που είναι ξανά στο σπίτι του σε λίγες ώρες...

Άλλο Σίκμα, άλλο Πετρούσεβ

Το ματς δεν ξεκίνησε καλά. Και εξηγώ: Το τρικ του πρώτου αγώνα στο Παλάου Μπλαουγκράνα, λειτούργησε σε εκείνο το ματς. Αναφέρομαι στο ξεκίνημα του Σίκμα στην πεντάδα. Ούτε στην δεύτερη μάχη, ούτε σε αυτή του ΣΕΦ, ο Αμερικανός κατάφερε να ενοχλήσει τους Καταλανούς.

Ο Μπαρτζώκας δεν ξέρω αν θα το ξανακάνει, αλλά σίγουρα ο Πετρούσεβ είναι πιο αθλητικός, πολύ πιο γρήγορος και περισσότερο στις ανάγκες του ματς. Ο Σίκμα κάνει σωστά όλες τις κινήσεις. Και ποστάρει όπως πρέπει και ξέρει που να πάει. Αλλά δεν τον βοηθάει το βαρύ κορμί και δεν κόβει άμεσα, για να δημιουργήσει αναμπουμπούλα στην αντίπαλη άμυνα. Μόνο τυχαίο δεν ήταν, ότι μπήκε ο Πετρούσεβ και ο Ολυμπιακός ήταν άλλη ομάδα. Αφήστε που και από πολύ κόσμο -δεν το θεωρώ σωστό, αλλά δεν αλλάζει- ο Σίκμα τρώει στο ΣΕΦ αγανάκτηση και αυτό δεν βοηθάει την ομάδα...

Η ομάδα συνήλθε απόλυτα με την είσοδο του Ράιτ. Μπορεί να έκανε νερά στην δεύτερη αναμέτρηση, αλλά τούτη τη φορά μπήκε με κέφι, ενθουσιασμό και έκανε τα... δικά του. Ο Γκριμάου είχε πάρει λίγο απ' όλους. Δεν ήταν εύκολο για την Μπάρτσα να πλησιάσει, αλλά της ήταν εύκολο να σουτάρει. Οι Καταλανοί ήθελαν να κερδίσουν τα ριμπάουντ, να ανανεώσουν επιθέσεις, αλλά την ίδια ώρα δεν έβρισκαν αντίδοτο για τους Ράιτ και Πετριούσεβ, που αποδείχθηκαν εξαιρετικοί ως το τέλος.

Που να πλησιάσεις εκεί μέσα...

Τα μεγάλα κορμιά στο ημίχρονο είχαν ηττηθεί από δυο... αέρινους ψηλούς. Είχε μεγάλο δρόμο ο Ολυμπιακός μπροστά του σε έναν πραγματικά σκληρό αγώνα προημιτελικής φάσης, Οι ισπανοί έσφιξαν κι αυτοί την άμυνά τους και οδήγησαν σε πολλά σουτ την ελληνική ομάδα.

Ο Κάναν "τα έσπασε" αλλά ο Γουόκαπ δεν σημάδευε λάθος όπως στην Βαρκελώνη. Μαζί με τον Πίτερς στόχευαν, όμως την ίδια ώρα και ο Λαπροβίτολα και ο Σατοράνσκι και ο Πάρκερ έκαναν το ίδιο. Η Μπαρτσελόνα στην τρίτη περίοδο είχε 5/6 τρίποντα! Οι δυο ρακέτες ήταν λες και είχαν ένα σωρό... νάρκες. Δεν τολμούσε παίκτης με την μπάλα στα χέρια να πλησιάσει. Και όταν γινόταν, τις περισσότερες φορές δεν του έβγαινε σε καλό. Ο μόνος που είχε τα κότσια ήταν ο Γκος που πήρε την θέση του κακού σε δεύτερο σερί αγώνα Κάναν, αλλά κι αυτός το πολύ- πολύ να κέρδιζε κανά φάουλ.

Μόλις ο Μπαρτζώκας έβγαλε τον Φάλ, αμέσως η Μπάρτσα άρχισε να περνάει την μπάλα στους ψηλούς της. Ήθελε ο Γκριμάου να "χτυπήσει" τον Ράιτ (κυρίως με τον Ερνάνγκόμεθ), μόνο που ο Αμερικανός ήταν κι αυτός με την σειρά του επικίνδυνος στην επίθεση του Ολυμπιακού. Δεν ήταν αγώνας για επιθετικές τακτικές και λαμπρά συστήματα. Λογικά την Μεγάλη Πέμπτη θα είναι κουρασμένοι από το... ξύλο που έπαιξαν.

Κρίμα, όσο υπάρχει κρίμα...

Σε αυτό το σημείο να επισημάνω ότι ο Τζαμπάρι Πάρκερ πραγματοποίησε ένα από τα καλύτερα εκτός έδρας παιχνίδια του. Που να φανταζόταν ότι θα έκρινε και την αναμέτρηση... Ο Αμερικανός ήταν άστοχος από κοντά για τους λόγους που σας εξήγησα, όμως σούταρε καλά από μακριά και φυσικά έκανε άψογα την δουλειά του στους υπόλοιπους τομείς του παιχνιδιού.

Ο Μπαρτζώκας πήγε με μια πεντάδα που οδήγησε την ομάδα με την καλύτερη δυνατή ασφάλεια, απλά την ώρα των κρίσιμων αποφάσεων κανείς δεν ήταν έτοιμος να το τελειώσει. Δυο χειριστές, Γκος (έχασε το σουτ νίκης στην κανονική διάρκεια) και Γουόκαπ.

Τον ΜακΚίσικ σε ρόλο "τα κάνω όλα" (αν και ευθύνεται για τα δυο τρίποντα του Αμπρίνες που κράτησαν τους Καταλανούς) και τους δυο ...αέρινους Πετρούσεβ και Ράιτ. Ο Σέρβος έβαλε ένα τρίποντο από το... υπερπέραν για το 67- 63 τινάζοντας το ΣΕΦ στον αέρα. Από ένα σημείο και μετά τα συστήματα είχαν πάει βόλτα κυρίως για τους "ερυθρόλευκους". Ο Πετρούσεβ με τον Ράιτ ήταν συγκλονιστικοί. Ο Αμερικανός έκανε την τάπα της χρονιάς στην διοργάνωση για τα τελευταία δέκα χρόνια! Και δεν υπερβάλω. Το ματς χρειάστηκε την παράταση γιατί οι φιλοξενούμενοι έμειναν όρθιοι στο τέλος του 40λεπτου χάρη στην εμπειρία και το καθαρό μυαλό των περιφερειακών του.

Στην παράταση έγιναν πολλά και διάφορα με ανάμεικτα συναισθήματα και αποτελέσματα. Ο Φάλ έβαλε ένα μεγάλο καλάθι (φόλοου) αλλά μετά έφτιαξε το τρίποντο του Σατοράνσκι. Ο Γουόκαπ έβγαλε δυο άμυνες και είχε δυο κακές επιθέσεις. Ο Γκος βούταγε στο παρκέ αλλά έχασε τρίποντο στα τελευταία δευτερόλεπτα και ενώ θα μπορούσε να πλησιάσει, ο ΜακΚίσικ πέτυχε μεγάλο τρίποντο, αλλά έχει την ευθύνη που ξαναμπήκαν οι Ισπανοί στο ματς στο τέλος του 40λεπτου.

Ο Πετρούσεβ τα έκανε όλα!! Ο Γκριμάου επέλεξε να αποφασίζει ο Σατοράνσκι, να "ταϊζει" τον Βέσελι και να περιμένει ο Αμπρίνες στην γωνία. Αυτή την φορά την ευκαιρία νίκης την είχαν οι Ισπανοί και όπως αποδείχθηκε την εκμεταλλεύτηκαν. Έστω και αν αυτό συνέβη επειδή ήρθε το φάουλ (!) και οι βολές του Πάρκερ για να τελειώσουν το ματς...

Δεν υπάρχει χρόνος!

Δυνατός αγώνας, με ξενέρωτο φινάλε. Δεν εξετάζω αν ο Ντιφάλα είχε δίκιο ή άδικο. Θεωρώ ότι τέτοια φάουλ δεν δίνονται, αλλά δεν έχει και σημασία τι θεωρώ εγώ. Απλά, αυτοί οι αγώνες πρέπει να τελειώνουν με μπασκετικό τρόπο ανεξαρτήτως ποιος θα είναι ο νικητής.

Και η Μπαρτσελόνα θα μπορούσε να το πάρει αλλιώς το παιχνίδι και όχι με δυο βολές στα πέντε δέκατα. Όπως και να 'χει δεν υπάρχει χρόνος στον Ολυμπιακό για γκρίνιες και αναθέματα. Ό,τι έγινε, δεν αλλάζει. Ο στόχος είναι ένας: Να ξαναπάει στην Βαρκελώνη και να διεκδικήσει εκεί άλλη μια εκτός έδρας νίκη, που θα του δώσει το εισιτήριο. Για να γίνει αυτό, πρέπει να πάρει τον αγώνα της Μεγάλης Πέμπτης...