Ο Ολυμπιακός έπαιξε αμυνάρα, "έφαγε" ξύλο και έχασε γιατί στο τέλος έγιναν όλα λάθος

Και ναι, η Ρεάλ έβαλε 24 πόντους στο πρώτο μέρος και στο δεύτερο 51! Έκανε την έδρα της να κοχλάζει, κράτησε το εντός έδρας αήττητο και άφησε τον Ολυμπιακό με ανάμεικτα συναισθήματα. Γιατί το γράφω αυτό; Σίγουρα οι Πειραιώτες έπαιξαν πολύ καλύτερα από το πρόσφατο παρελθόν τους. Όμως έχουν να διορθώσουν κάμποσα. Βλέπουμε πράγματα στα οποία δεν χωράει λογική και η ευθύνη είναι μοιρασμένη όπως πάντα. Φυσικά και δεν μπορεί κάποιος να σε... μαλώσει επειδή έχασες στην Μαδρίτη. Όμως όταν παίζεις τόσο προσεκτικά, όταν η άμυνά σου δίνει ρέστα, είναι αμαρτία να μην μπορεί να χαλιναγωγήσεις την επίθεση. Ορισμένα έχουν εξήγηση. Κάποια άλλα όμως δεν εξηγούνται. Με τίποτα! Το κορυφαίο των ανεξήγητων; Ο καλύτερος σουτέρ αυτής της ομάδας (βάσει αριθμών), δεν παίρνει τη μπάλα για να σουτάρει. Δεν του τη δίνουν. Ξεκάθαρα. Πιο κάτω θα το αναλύσω.

Σε κακοτράχαλα μονοπάτια...

Το καλύτερο αμυντικό του παιχνίδι για φέτος, το εμφάνισε ο Ολυμπιακός στο πρώτο ημίχρονο του αγώνα της Μαδρίτης. Σοβαρός, μετρημένος, σφιχτός και χωρίς κέφια για κουταμάρες. Το να στέλνεις μια επιθετική μηχανή στα αποδυτήριά της, έχοντας δεχθεί από αυτή μόνο 24(!) πόντους είναι κάτι το συναρπαστικό, εντυπωσιακό και αν μη τι άλλο καθηλωτικό για τις ανάγκες του αθλήματος και ενός τέτοιου παιχνιδιού. Ο Μπαρτζώκας έκανε χρήση του ρόστερ του όπως ακριβώς θα έπρεπε αλλάζοντας ακόμη και σχήματα, αλλάζοντας ύψη και αφήνοντας τους Ισπανούς να οδηγηθούν σε... κακοτράχαλα επιθετικά μονοπάτια.

Ο υπνωτισμός της "βασίλισσας" στο ξεκίνημα του ματς ήταν υποδειγματικός. Και η ατυχία της ομάδας του Λάσο ήταν, ότι ο κύριος εκφραστής κινδύνου για τον Ολυμπιακό ήταν ο... Ερτέλ. Και το γράφω έτσι, γιατί μιλάμε για τον απόλυτο "ή του ύψους ή του βάθους" παίκτη. Δεν μπορείς να χάσεις μόνο από τον Ερτέλ όταν είσαι ο Ολυμπιακός. Ο Γιαμπουζέλε ήθελε αλλά δεν τα έκανε όλα σωστά, οι Γιούλ- Ρούντι τράκαραν στην κόκκινη άμυνα και όλοι οι άλλοι απλά ήταν περαστικοί. Κάτι φυσικά που έπαψε να γίνεται στην συνέχεια.

Δεινόσαυροι εν δράσει...

Όσο για τον Ταβάρες; Κάποτε ο Γιάννης Ιωαννίδης για το περίφημο ματς- απ Ντέιβιντ Ρίβερς- Τζέι Αρ Χόλντεν είχε δηλώσει "κωλοτούμπας εναντίον κωλοτούμπα". Ε, αυτή την φορά βλέπαμε "δεινόσαυρο εναντίον δεινόσαυρου". Κι αν αρχικά φάνηκε πως ο σέντερ της Ρεάλ υπερείχε, αυτό ίσως να λειτούργησε και ως... παγίδα. Γιατί ναι, ο Ταβάρες ήταν τρομερός τερματοφύλακας και τάπωσε όποιον πλησίασε. Ο Φάλ πήγε κατά πάνω του, αλλά βρήκε μπελά. Όμως και στην δική του άμυνα ο Γάλλος δεν τα πήγε άσχημα. Με αποτέλεσμα να ψαχτούν αλλιώς και οι δυο για να εξασφαλίσουν απειλή. Ε εκεί, ήρθε ο Σλούκας από τον κόκκινο πάγκο και έγειρε την πλάστιγγα. Ο Λάσο δεν μπορούσε να σταματήσει τον Κώστα. Οι δεινόσαυροι "φαγώθηκαν" και ο Σλούκας οργίασε...

Φουλ του... τέσσερα για την Ρεάλ και αυτό ήταν ιδιαιτέρως βασανιστικό. Στα δίποντα 4/13. Στα τρίποντα 4/20. Στις βολέ 4/6. Ε, με 24 πόντους στο ημίχρονο τον Ολυμπιακό δεν μπορείς να τον κερδίζεις. Πιο ώριμη και πιο λογική στους αριθμούς η ομάδα του Πειραιά. Δεν άφησε την Ρεάλ να τρέξει, χαμήλωσε τον ρυθμό, φρέναρε τους γηπεδούχους και τους έκανε να δείχνουν τόσο μίζεροι. Ποιοί; Οι Καστιλιάνοι που πολλές φορές φαντάζουν διαστημικοί. Αν κάτι δούλεψε στραβά για τα μάτια του Μπαρτζώκα ήταν κάποια χαμένα ριμπάουντ, αλλά και αυτό έδειξε στο δεύτερο μέρος ότι μπορεί να τα ελέγξει.

Τι έκανε ο Ολυμπιακός;

Φυσικά και η Ρεάλ προσπάθησε να ανεβάσει ρυθμό. Βέβαια με τον Χάνγκα και τον Τέιλορ εκτός, ο Λάσο χρησιμοποίησε πολύ περισσότερο από άλλες φορές τον Γιούλ, έκανε διαχείριση του Ρούντι και δεν μπορούσε για άλλο ένα ματς να περιμένει κάτι από τον Γκος. Με δυο λόγια, αν δεν είχε και τον Ερτέλ, θα βασανιζόταν περισσότερο, όμως ο Γάλλος είχε μια σπουδαία βραδιά και ήταν ο λόγος που στο τρίτο δεκάλεπτο ήρθαν τα πάντα σε ισορροπία. Ο Ολυμπιακός δεν είχε την ίδια αντοχή στην άμυνα, ενώ μπροστά η μπάλα άρχισε να φεύγει με καθυστέρηση από τα χέρια των παικτών του. Και ναι, έσπρωξαν, τράβηξαν, έβαλαν και... κολπάκια στο μενού οι γηπεδούχοι, αλλά και για αυτές τις καταστάσεις, πρέπει να είσαι πάντα έτοιμος. Ο Ντόρσεϊ λοιπόν, σε μια ζόρικη κατάσταση έδωσε πράγματα στην ομάδα του παρότι και αυτός κρατάει τη μπάλα παραπάνω.

Είναι σύνηθες φέτος η ομάδα να παίζει καλά, αλλά στην τελευταία περίοδο να πηγαίνει τσίμα- τσίμα με τους αντιπάλους της. Το ίδιο έγινε και σε αυτό το βράδυ. Και ήρθε άλλη μια ήττα. Προσωπικά δεν με παραξενεύει κάτι. Τίποτα περίεργο. Όταν η Ρεάλ βγάζει δύναμη και... ξύλο μέσα στο σπίτι της, όταν βάζει τον κόσμο, όταν ξέρει να πιέσει καταστάσεις, όταν έχει τη γνώση, θα ανεβάσει και τις πιθανότητες. Και αυτό έγινε. Κακές επιλογές και μη αντοχή στο σκληρό παιχνίδι των αντιπάλων του. Δεν μπόρεσε ο Ολυμπιακός να σταθεί σε αυτό, λύγισε, συν το ότι πολλοί θέλησαν να κάνουν του κεφαλιού τους και όχι να σκεφτούν ώριμα όπως έπρατταν την ίδια στιγμή οι έμπειροι αντίπαλοί τους. Ο Λάσο δεν είναι χαζός που τελειώνει τα ματς με τα... τιμημένα γηρατειά του. Από αυτούς ξέρει ότι θα πάρει, με αυτούς πάντα προτιμά να πάει στο τέλος.

Τροχονόμος ο Σάσα!

Τι κάνει ο Ολυμπιακός; Όπως είδατε όλοι οι Μαδριλένοι γνωρίζουν να γυρίζουν τη μπάλα υπομονετικά και να βρίσκουν αυτόν που πρέπει. Το... βουλοκέρι στην αναμέτρηση το έβαλαν ο Γιούλ και ο Ρούντι. Αυτοί που έπρεπε δηλαδή. Θέλετε να σας εξηγήσω αυτό που έγραψα στον πρόλογο; Ωραία. Λοιπόν. Ο Βεζένκοβ βγαίνει πρώτος σκόρερ χωρίς να το καταλάβει κανείς. Και βγαίνει πρώτος σκόρερ χωρίς καν να του δίνουν να σουτάρει όσο πρέπει. Είχε 2/3 τρίποντα. Αυτό που έχασε ήταν γιατί ξεφορτώθηκαν τη μπάλα και του την έδωσαν τελευταία στιγμή. Παρακολουθείστε ξανά το ματς. Προκαλώ τον Μπαρτζώκα και τους συνεργάτες του να βάλουν τα παλικάρια τους και να ξαναδούν. Ποικιλίες του Μακ Κίσικ.

Καθυστέρηση του Ντόρσεϊ στην ντρίμπλα, εμμονή των ψηλών και σε κάθε ματς όλο και κάποιος που πιστεύει ότι κρύβει μέσα του τον Στέφ Κάρι. Και σε όλες τις φάσεις αυτές, ένας Βεζένκοβ ελεύθερος να περιμένει την μπάλα. Να ζητιανεύει. Βαρέθηκα να τον βλέπω τον φουκαρά συνέχεια με σηκωμένα χέρια σαν τροχονόμος να ζητάει πάσα. Όταν δεν την παίρνει την μπάλα, σημαίνει πολύ απλά ότι θέλουν να κάνουν το δικό τους και όχι να πασάρουν στον ελεύθερο και πολύ καλό συμπαίκτη τους. Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση. Βρίσκουν και τα κάνουν; Δε βλέπουν; Δε μπορούν; Θέμα προπονητή. Και δικό τους. Καταντάει όμως αηδία και κωμωδία. Δεν σουτάρει ο πιο εύστοχος από απόσταση. Καμία εξήγηση, καμία δικαιολογία. Στην μια ομάδα το κρίσιμο τρίποντο το πήρε ο Φερνάντεθ και στην άλλη ο Γουόκαπ...

Η συνέχεια...

Έδειξε να έχει παλμό ο Ολυμπιακός, αν παίξει έτσι στην Βιτόρια θα κερδίσει. Όμως θα πρέπει και να συμβεί. Όχι απλά να το γράφουμε. Και σιγά- σιγά θα πρέπει και να σταματήσει η βαθμολογική αδιαφορία. Τα ματς περνάνε, τα περισσότερα αποτελέσματα στα άλλα παιχνίδια δεν τον ευνοούν εδώ και καιρό, οπότε ο Ολυμπιακός θα πρέπει να προφυλάξει ό,τι έχει σημειώσει μέχρι τώρα. Στην χώρα των Βάσκων σε λίγες ώρες έχει μια ευκαιρία. Θα δούμε αν μπορεί και να την εκμεταλευτεί...