Ο Ολυμπιακός προκρίθηκε πολύ δύσκολα, αλλά ήταν αναμενόμενο. Όχι ότι θα περάσει. Ότι θα ζοριστεί. Γιατί πολύ απλά, είχε πάθει ζημιά στο ματς του Αγρινίου και αυτή την ζημιά, έπρεπε να την διορθώσει στην έδρα του και το έκανε με ενδεκάδα που δεν είχε ξαναβρεθεί στο γήπεδο. Για δευτερόλεπτα δεν αποκλείστηκαν οι Πειραιώτες. Ο Παναιτωλικός πλήρωσε ένα και μόνο πράγμα. Ότι ζει και πεθαίνει με το δικό του ποδόσφαιρο. Και αυτό είναι ιδιατέρως τιμητικό για την ομάδα του Αγρινίου. Θα μου πείτε "και τι να το κάνουν οι άνθρωποι που έχασαν την ευκαιρία να φωταγωγήσουν την πόλη τους;"

Σωστό. Όμως στο ποδόσφαιρο, πολλές φορές έχει σημασία να είσαι ο εαυτός σου. Να ξέρεις που βαδίζεις και να διεκδικείς τα πάντα με τις δυνάμεις σου. Ο Παναιτωλικός βρήκε γκολ ισοφάρισης, αλλά μετά από αυτό, δεν ήξερε να το κρατήσει. Και αποβολή είχαν και κακές αποστάσεις και συνέχισαν να παίζουν λες και έπρεπε να βάλουν και δεύτερο τέρμα.

Κι αφού δεν δάγκωσαν την μπάλα, ο Ολυμπιακός των δοκιμών και της ασυνήθιστης ενδεκάδας, τους δάγκωσε, τους πήγε στην παράταση και τους απέκλεισε. Δεν θα περάσω σε ατελείωτο υμνολόγιο στον Μασούρα γιατί πολύ απλά, δεν το 'χει ανάγκη. Ο άνθρωπος αυτός έπαιζε πάντα. Ακόμη και όταν -αδίκως- τον έκραζαν. Ήταν πάντα εκεί. Και φρόντισε για το καλό της ομάδας του, να αποκλείσει με δυο δικά του τέρματα τον Παναιτωλικό.

Καρμπόν - Παναιτωλικός

Αν ήμουν ο Αναστασίου, θα έβγαζα καπνούς από την μύτη για έναν κυρίως λόγο. Δεν είναι δυνατόν να μπαίνει η ομάδα του καρμπόν στο ματς κυπέλλου, με αυτό του πρωταθλήματος πριν λίγες μέρες. Δέχθηκαν δυο γκολ σε χρόνο... μηδέν, με το που άρχισε η αναμέτρηση τότε. Και κάνουν το ίδιο! Δοκάρι και γκολ! Απλά αυτή την φορά ο Ολυμπιακός δεν έβαλε δυο τέρματα γιατί η μπάλα στο σουτ του Φαντιγκά, σταμάτησε στο δοκάρι. Κανένα κράτημα της μπάλας από τους Αγρινιώτες. Καμιά λογική στην λειτουργία τους και καμία σοβαρότητα την στιγμή που όλοι απορούσαν για το αν η ενδεκάδα του Μαρτίνς θα κατάφερνε να μπει καλά.

Κι όμως, με πρώτο τον υπέροχο κατ' εμέ Φαντικά, οι πρωταθλητές έκαναν πολλά σωστά. Το γκολ ήρθε από πίεση και κλέψιμο του σκόρερ και πάσα του Καρβάλιο. Α μην το ξεχάσω. Ο Πορτογάλος, που έχει πολύ καιρό αγωνιστικής αποχής, δεν ήταν αρνητικός, αλλά ούτε θα καταλάβουμε από τώρα αν αντέχει το βάρος της ομάδας. Και αν ο κόσμος πάνω απ' όλα απαιτεί από τον ίδιο να μην έχει σχέση με τον Πέπε ή τον Σίλβα που πέρασαν και δεν ακούμπησαν, νομίζω ότι για αρχή καλά τα πήγε ο παίκτης. Ο Παναιτωλικός, άρχισε να γίνεται επικίνδυνος προς την δύση του πρώτου μέρους. Είχε κανά- δυο καλές επισκεψούλες μπροστά από τον Τζολάκη, αλλά ως εκεί...

Ψιλοπράγματα...

Το καλό για τους φιλοξενούμενους βέβαια, ήταν, ότι στο δεύτερο μέρος πήραν την απόφαση να παίξουν όσες... ζαριές είχαν δικαίωμα. Ανέβασαν τις γραμμές, κινδύνεψαν λίγο από τους πρωταθλητές και έκαναν αρκετά σουτ προς τον Τζολάκη. Όταν μια ομάδα πορεύεται από ένα σημείο και μετά με το "τί είχαμε τί χάσαμε" γίνεται και πιο άνετη στο να ρισκάρει. Ο Αναστασίου ήξερε ότι κανείς δεν θα του ζητούσε τον λόγο, αν και επιμένω ότι αυτός από την πλευρά του θα πρέπει να καθίσει και να πει δυο λογάκια στους ποδοσφαιριστές του, για το άθλιο ξεκίνημα.

Ο Ολυμπιακός έμεινε να κρατάει στα χέρια του την πρόκριση, με τον Μαρτίνς να κάνει αλλαγές, να βλέπουμε ακόμη και τον Κούντε μετά από πολύ καιρό, αλλά να παίρνει λίγα πράγματα μεσοεπιθετικά από τους παίκτες του. Δεν είναι το πιο σύνηθες να είσαι ο Ολυμπιακός και να μην έχεις ήρεμο το κεφαλάκι σου σε έναν προημιτελικό κυπέλλου. Όμως λίγα πράγματα ο Ελ Αραμπί, λίγα και ο Τικίνιο. Ο Ονιεκούρου ήταν πιστός στο να μην εκτεθεί ο Βρουσάι και μετά ο Κίτσιος (έπαιξε μπροστά και από τους δυο), αλλά επιθετικά, τίποτα... Ο Καρβάλιο είναι νωρίς για να κριθεί αν μπορεί ή όχι να κάνει θόρυβο, ο Ρόνι Λόπες λίγα πράγματα. Ο Φαντιγκά, είναι λογικό να μην μπορεί να βγάζει 90λεπτα. Τα κεντρικά χαφ και τα στόπερ από ένα σημείο και έπειτα, πρόσεξαν την ανασταλτική τους λειτουργία και μεταξύ μας, καλά έκαναν, αφού δεν έπρεπε να αφήσουν εκτεθειμένους τους Παπαδόπουλο και Μπα. Θέλω να κάνω ειδική μνεία στον Σουρλή.

Έτρεξε πολύ, κινήθηκε σωστά, έξυπνα και βοήθησε πολύ με όλες τις απαραίτητες διαγώνιες καλύψεις στον περιορισμό του Νταγκό. Ο Βρουσάι δεν ήταν εύκολο να καθίσει και να "σβήσει" τον πλάγιο του Παναιτωλικού. Στην τελική ποτέ δεν ...αυτοδιαφημίστηκε ως δεξί μπακ, αλλά κάθισε στην θέση που του υπέδειξε ο Μαρτίνς, δεν έκανε εξυπνάδες, δεν πήρε ρίσκα και έβγαλε το ματσάκι. Ο Κίτσιος από την άλλη είναι μια χαρά παίκτης αν συνεχίσει να δουλεύει. Όλα αυτά όπως τα διαβάσατε, έβγαλαν μια μέτρια εικόνα. Και οι φιλοξενούμενοι βρήκαν την φάση που γύρευαν για να κουβαλήσουν τα σύννεφα πάνω από το "Καραϊσκάκης", πριν τα διώξει ο συνήθης ύποπτος Μασούρας.

Αρκετό ρίσκο...

Καταλαβαίνετε λοιπόν, ότι οι πρωταθλητές έφτασαν στην πρόκριση με έναν δικό τους τρόπο. Ρισκαδόρικο. Και μακριά από την κλασική Ολυμπιακή κυριαρχία. Ο κόσμος του Ολυμπιακού αυτά δεν τα θέλει, γιατί πολύ απλά έχει μάθει πάντα να επιβάλλεται στο γήπεδο η ομάδα του. Αυτή την φορά η πρόκριση ήρθε με καρδιοχτύπι. Λίγα λεπτά πριν τα πέναλτι. Και παίζοντας η ομάδα περισσότερο απ' όσο είχε υπολογίσει ο Μαρτίνς, αλλά και με παίκτη παραπάνω.

Ο χρόνος μοιράστηκε σε πολλούς. Ο προπονητής πήρε γεύση από πολλούς. Και κανείς δεν θέλει να ξαναδεί τόσο ρίσκο στην συνέχεια, αφού πλέον ο ημιτελικός θα είναι απέναντι σε ομάδα μεγαλύτερη του Παναιτωλικού. Το σίγουρο είναι, ότι εξασφαλίστηκαν κάποιες ανάσες για την δύσκολη συνέχεια, που περιλαμβάνει ΑΕΚ και Αταλάντα...