Μιας Κέρκυρας, που ήταν έτοιμη να κάνει την ζημιά, πιέζοντας σωστά , διατηρώντας τις αποστάσεις, που έπρεπε και έχοντας τον Κωνσταντόπουλο σε καλό βράδυ.

Γύρισαν τη μπάλα αρκετά καλά οι γηπεδούχοι, όμως απέναντί τους, ήταν ένας Ολυμπιακός ήξερε πάρα μα πάρα πολύ καλά τι να ζητήσει. Και το έκανε ακόμη καλύτερα στο δεύτερο ημίχρονο.

Τη στιγμή, που πανικοβάλλονται οι φίλοι των «ερυθρόλευκων», επειδή η ομάδα τους δεν προηγείται, σε εκείνο ακριβώς το σημείο οι Πειραιώτες πάτησαν γκάζι. Πίεσαν περισσότερο από ποτέ, ξέροντας ότι αυτό το τρίποντο θα ‘ταν «χρυσάφι». Έτσι όπως είναι το πρόγραμμα τον τελευταίο καιρό, ο Παναθηναϊκός παίζει μια μέρα πριν, κερδίζει και περιμένει το στραβοπάτημα. Όσο αυτό δεν θα γίνεται, τόσο στον Πειραιά, θα αισθάνονται ότι και προχωράνε, αλλά και απογοητεύουν τον «αιώνιο» αντίπαλό τους. Παίζει ρόλο η ψυχολογία, μην το αφήνετε στην άκρη…

Παντού ο Πάντελιτς

Για τον Πάντελιτς τι να πω; Εδώ ο άνθρωπος αυτός, έπρεπε να ‘ρθει στον Ολυμπιακό, για να βρεθούν κάποιοι να τον κατηγορήσουν και να τον συγκρίνουν και με ποδοσφαιριστές, που θα ήθελαν αυτοί να παίζουν. Ο Σέρβος έκανε πάρα πολύ απλά, ό,τι πρέπει να πράττει ένας ποδοσφαιριστής κλάσης. Ήταν παντού, «έσπαγε» τις μπάλες, ήταν μέσα στο πρώτο γκολ, σέρβιρε το δεύτερο και περίμενε να βάλει το τρίτο, αν ο Μιραλάς έκανε κι αυτός, την ίδια κίνηση με τον συμπαίκτη του, σκεφτόμενος ομαδικά. Ο Πάντελιτς είναι γεννημένος επιθετικός και δεν χρειάζεται να κουβαλάει μπλοκ αποδείξεων.

Μαγκιά του Βαλβέρδε

Ο Ολυμπιακός του Βαλβέρδε ξεδιπλώθηκε και στην Κέρκυρα, το επαναλαμβάνω, σε ένα γήπεδο που δεν είναι εύκολο να παίξεις με χώρο. Για τον Ιμπαγάσα δεν γράφω κάτι, γιατί δεν χρειάζεται. Ο άνθρωπος παίζει την καλύτερη μπάλα στο πρωτάθλημα! Και γιατί είναι «κλουβάκι» και γιατί δεν στο επιτρέπει ο αντίπαλος. Με τέτοια τρίποντα, κερδίζεις και μπόλικη αυτοπεποίθηση, έχοντας πάντα ως μεγάλο όπλο την δική σου έδρα! Ο Ερνέστο, συνεχίζει να προχωράει με λίγες λύσεις, όπως ακριβώς του αρέσει και αυτό από την μια είναι ριψοκίνδυνο, λόγω απουσιών, αλλά απ’ ότι φαίνεται όσα στραβά και να του προκύψουν, ο Ισπανός έχει την δική του φιλοσοφία κάνει του κεφαλιού του(και μαγκιά του) και συνεχίζει.

Παίζει μόνο ορθολογικά

Εγώ (δεκτές όλες οι απόψεις) βλέπω μια ομάδα, που παίζει με την μπάλα κάτω, δεν αγχώνεται, δεν αρχίζει τις γιόμες, έχει υπομονή, έχει προσανατολισμό, έχει φιλοσοφία. Προσπαθεί να απειλήσει μόνο ορθολογικά, στηρίζεται στα στημένα-όπως πρέπει- και πιέζει ψηλά, δίχως να φοβάται και δίχως να… χάνονται οι γραμμές! Οι «ερυθρόλευκοι» κατόπιν απαίτησης του προπονητή τους, φέρονται στη μπάλα, όπως πρέπει. Είτε κερδίζουν, είτε χάνουν, προσπαθούν να παίξουν ποδόσφαιρο και όταν επιμένεις σε αυτό, τότε αργά ή γρήγορα, δικαιώνεσαι. Αυτές οι ομάδες κερδίζουν…