Ο Ολυμπιακός και τα δέκα λεπτά του μπασκετικού τίποτα
Η Έφες ξαναβρήκε τα πολυβόλα της, ο Ολυμπιακός στην αρχή έδειξε έτοιμος, μετά έγινε φάντασμα και τελείωσε τον αγώνα με τον πιο τραγικό τρόπο. Ο Ντόρσεϊ στα χειρότερά του, ο ξεχασμένος Γουόκαπ και τα "τριάρια" αλλού. Γράφει ο Παντελής Διαμαντόπουλος
Ο Φαλ έβαλε μια βολή και ο Βεζένκοβ ένα δίποντο. Αυτοί ήταν οι τρεις πόντοι του Ολυμπιακού σε όλο το τέταρτο δεκάλεπτο (επιμέρους 20-3!!!). Τέλος. Θέλετε και κάτι άλλο να διαβάσετε; Μπορείτε να μην συνεχίσετε. Για όσους όμως γουστάρουν την ανάγνωση του άρθρου, ας πάμε παρακάτω.
Όπως πέρυσι έτσι και φέτος, ο Ολυμπιακός έγινε το καλύτερο... φάρμακο για τα όποια βάσανα έχει μέχρι τώρα η Εφές στην Euroleague. Οι πρωταθλητές Ευρώπης δεν είναι μια ομάδα ξεγραμμένη, ούτε οι φετινές εμφανίσεις της παρέχουν το δικαίωμα σε κάποιον να την ξεγράψει. Αλλά κακά τα ψέματα και ασυντόνιστοι ήταν και σχετικά άστοχοι και αδιάφοροι στο να συνεργαστούν καλά, αλλά και με γυρισμένη την πλάτη στην καλή άμυνα.
Όλα αυτά μέχρι να βρουν μπροστά τους, τους "ερυθρόλευκους". Και όπως όλοι είδαμε, μετά από ένα πρώτο μέρος που ήταν η χαρά του αθλήματος, ακολούθησε ένα δεύτερο 20λεπτο με τους Τούρκους να βγάζουν όλα αυτά που έγραψα παραπάνω ότι δεν είχαν. Και μόνο που βίδωσαν στον Ολυμπιακό στους 66 πόντους και ενώ έμεναν λιγότερα από πέντε λεπτά για το τέλος του ματς, ήταν κάτι που το χάρηκαν ιδιαιτέρως στην Πόλη.
Κι όμως, το πρώτο ημίχρονο δεν άφησε τα... σημάδια που εμφανίστηκαν στο δεύτερο. Φαλ και Άγιος ο Θεός για το κόκκινο ξεκίνημα. Σοφή και λογική απόφαση. Όπως αμύνεται (συνήθως) η Εφές είναι πάντα η χαρά των αντίπαλων ψηλών. Ποτέ τους δεν διαφήμισαν τις ανασταλτικές τους λειτουργίες οι παίκτες του Αταμάν (άσχετα αν στο δεύτερο ημίχρονο έβγαλαν νύχια) και είχε την ευχέρεια η ομάδα του Πειραιά μετά το ολίγον τι παγωμένο ξεκίνημά της, να περάσει σωστά τη μπάλα κοντά στο καλάθι και να κάνει δουλειά. Οι Τούρκοι ζουν και πεθαίνουν με το περιφερειακό μπάσκετ. Τα γράφω πολύ... χύμα και όσο πιο απλά γίνεται για να μπαίνει στο νόημα και ένας άνθρωπος που απλά βλέπει μπάσκετ χαλαρά, χωρίς να τρελαίνεται για συστήματα και τακτικές.
Οι κοντοί λοιπόν, αλλά και το πώς κινούνται περιφερειακά οι ακόμη ψηλότεροι, ορίζουν το πως θα πάει η κάθε βραδιά της Εφές. Γουστάρουν να σουτάρουν, γουστάρουν να δημιουργούν για τους εαυτούς τους, γουστάρουν να βγαίνουν και εκτός αρχικού συστήματος βρε αδερφέ. Ο Ολυμπιακός βέβαια είχε αναγκάσει τον Αταμάν στο πρώτο 6λεπτο να έχει αλλάξει τρεις σέντερ. Και στο ίδιο διάστημα είχε 6 τελικές πάσες. Δημιουργία, κίνηση με ή χωρίς την μπάλα. Πιο γεμάτη η παρουσία της ελληνικής ομάδας, με τον Βεζένκοβ να ακολουθεί τον Γάλλο ψηλό και να κρατάνε την ομάδα τους στην πρώτη περίοδο. Είναι πολύ σπαστικό πιστέψτε με, να βλέπεις την ομάδα να στέκεται τόσο καλά και να μην πάει το μυαλό σου στο τι θα ακολουθήσει. Γιατί αυτό που έγινε στην συνέχεια ήταν πραγματικά μια βουτιά στο κενό της μπασκετικής ανεπάρκειας.
Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα όταν παίζεις με ομάδες όπως η Εφές και σε μια περίοδο που ψάχνουν να ανακάμψουν. Θα κάνουν τα πάντα να σε ρημάξουν με την επίθεσή τους. Όσο και να αμύνεσαι σθεναρά, όσο και να έχεις δουλευτεί για να υψώνεις τείχη, αυτό που πρέπει και εσύ να κάνεις, είναι να απειλείς με διάρκεια. Να ξέρουν ότι ναι μπορούν να σε βλάψουν, αλλά μπορείς και εσύ να τους "αλλάξεις τα φώτα".
Γιατί όλο αυτό ήταν το σκηνικό στο πρώτο μέρος. Η Εφές με μπροστάρη τον Μπομπουά (μάλλον στο καλύτερο 20λεπτο της καριέρας του) έκανε όργια, αλλά το καλό για τον Ολυμπιακό ήταν πως είχε ποικιλία μπροστά. Και ο Σλούκας έτοιμος και ο Πρίντεζης μια χαρά. Όταν έχεις φάει 44 πόντους και τους 32 από αυτούς τούς έχουν σημειώσει ο Μπομπουά με τον Μίσιτς από την μια ψάχνεσαι, αλλά από την άλλη ξέρεις και τι πρέπει να σταματήσεις. Και όχι μόνο δεν το σταμάτησαν, αλλά ο χειρότερος εφιάλτης ήταν φυλαγμένος για το τέλος.
Αναμενόμενο ήταν ότι το δεύτερο μέρος θα 'χε περισσότερο... ξύλο. Έτσι είναι η Ευρωλίγκα άλλωστε, αν και η Εφές στην τρίτη περίοδο έβαλε περισσότερους πόντους απ' ότι στις δυο προηγούμενες. Αυτό που δεν ήταν αναμενόμενο είχε να κάνει με την τραγική επιθετική συμπεριφορά στην τελευταία περίοδο αλλά και με το ότι το ξύλο που προανέφερα το έφαγε μόνο ο Ολυμπιακός, χωρίς να δώσει. Και δεν έδωσαν, όχι γιατί δεν μπορούσαν, αλλά δεν προλάβαιναν.
Ο Μπαρτζώκας στο "3" δεν πήρε πράγματα, πλην κάποιων αμυνών του Μακ Κίσικ. Κατέβασε τον Βεζένκοβ στη θέση αυτή και έβαλε 4αρι τον Πρίντεζη. Και οι δυο τους άλλωστε είχαν μπει καλά στο ματς, αντίθετα με τον Παπανικολάου που δεν ήταν σε καλό βράδυ, ενώ αν κάποιος πραγματικά δε μπορούσε να δώσει πράγματα, αυτός ήταν ο Ντόρσεϊ. Ο Τάιλερ είχε την χειρότερη βραδιά του με την φανέλα του Ολυμπιακού. Το δικαιούται, απλά τώρα ξέρει ότι χρωστάει.
Οι Τούρκοι με την κλασική μεθοδολογία τους, "γύρνα- γύρνα τη μπάλα και ένα σουτ θα βρεθεί" άρχισαν να χτίζουν διαφορά. Η ελληνική ομάδα δεν μπορούσε να ανοίξει το γήπεδο, μοιραία πάλεψε στο φουλ στο "πέντε εναντίον πέντε" και το έκανε όσο καλύτερα γινόταν στην τρίτη περίοδο και όσο χειρότερα γινόταν στην τέταρτη.
Όσοι είδατε προσεκτικά το τελευταίο δεκάλεπτο θα καταλάβατε πολύ καλά πως η γνωστή Εφές επέστρεψε. Από την άλλη παρακολουθήσαμε τον χειρότερο Ολυμπιακό. Δέκα λεπτά τραγικά, δέκα λεπτά μπασκετικού τίποτα. Δέκα λεπτά που δεν πρέπει να εμφανίσει ποτέ ξανά αυτή η ομάδα. Οι "ερυθρόλευκοι" ήπιαν θάλασσα, έκαναν ό,τι τους κατέβαινε στο κεφάλι, ο Γουόκαπ καθυστέρησε να μπει να τους νοικοκυρέψει λίγο, τράκαραν πάνω στους Τούρκους, έτρωγαν γκολ για πλάκα, δε μπορούσαν καν να απειλήσουν (τους έμεναν οι μπάλες ή τις πετούσαν στον γάμο του Καραγκιόζη) και έτσι πέταξαν στα σκουπίδια, τόσο την προσπάθεια του πρώτου μέρους, όσο και τις όποιες ελπίδες επικράτησης. Άλλη μια εκτός έδρας ήττα. Άλλο ένα ματς για σκέψη και για δουλειά.
Σε λίγες ώρες ο Ολυμπιακός επιστρέφει στην θαλπωρή και την φετινή σιγουριά του Ειρήνης και Φιλίας. Η Μακάμπι όμως ποτέ δεν αστειεύεται. Για να δούμε...
