Θα ήθελε πολύ η Μακάμπι να βγάλει ένα μεγάλο διπλό μέσα στο ΣΕΦ. Όμως, όσες το έκαναν ως τώρα κατάφερναν να πιάσουν τον Ολυμπιακό στον ύπνο ή πιο σωστά να τον βλάψουν, όταν αυτός πίστευε ότι θα κερδίσει το ματσάκι.

Τούτη τη φορά οι ερυθρόλευκοι ήταν πέρα για πέρα υποψιασμένοι. Κι έγιναν ακόμα περισσότερο χάρη στην καλή αρχή των αντιπάλων τους.

Κι έτσι, μόλις φάνηκε ότι ένας απρόσεκτος Ολυμπιακός θα είχε μπελάδες, ήρθε το δεύτερο δεκάλεπτο για να ορίσει τη μοίρα της αναμέτρησης.

Αυτό το διάστημα για να είμαστε ειλικρινείς δεν είναι αυτό στο οποίο οι Πειραιώτες "καθαρίζουν" τα ματς της EuroLeague. Κάθε άλλο, έχουν αντιμετωπίσει αρκετούς μπελάδες φέτος στα λεπτά πριν από το ημίχρονο.

Απέναντι στην "ομάδα του λαού" όμως, και με δυο Αμερικανούς να οργιάζουν, οι νταμπλούχοι της χώρας μας έβαλαν τις βάσεις για τη 14η νίκη τους και την παραμονή τους στην κορυφή του πίνακα.

Ακολούθησε ένα υπέροχο σε ενδιαφέρον δεύτερο 20λεπτο, αλλά η ελληνική ομάδα είχε βρει τον τρόπο για να μη χάσει. Κατά τη γνώμη μου σε αυτό το παιχνίδι, ο Ολυμπιακός κι ο προπονητής του κέρδισαν πολλά περισσότερα από την Μακάμπι.

Η διαφορά των δυο αγώνων ισοφαρίστηκε, αλλά δεν θα χρειαστεί. Δεν γίνεται αυτές οι δυο ομάδες να ισοβαθμήσουν αν συνεχίσει η καθεμιά να παίζει όπως μέχρι τώρα. Όσο για τις αποφάσεις ενός προπονητή θα διαβάσετε παρακάτω και θα καταλάβετε σε τέτοιο επίπεδο πώς μπορούν να καθορίσουν το παρόν, αλλά και το μέλλον.

Η αρχή που δεν σήμαινε κάτι...

Η Μακάμπι μπορεί να είναι μια ομάδα έδρας, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι αν χαλαρώσεις δεν θα βρει τρόπους να σε βασανίσει.

Οι Ισραηλινοί μπήκαν άνετοι, ενθουσιώδεις και με έναν περίσσιο θράσος πρέπει να πω. Δεν κώλωσαν να τρέξουν μέσα στο ΣΕΦ, να "χτυπήσουν" τους Πειραιώτες στο transition και γενικά να δημιουργήσουν συνθήκες προβληματισμού.

Ο Νίμπο έσκασε τάπα στον Φάλ, ο Κόλσον είχε αέρα, ο Μάρτιν έβαζε και γενικά οι παίκτες του Κάτας μπήκαν καλά στο ματς.

Σφιγμένος ο Ολυμπιακός, όταν ήρθε το πρώτο τηλεοπτικό τάιμ άουτ είχε φάει 18 πόντους!!! Καμία συνοχή και κακές επιστροφές. Και πάνω απ' όλα άμυνα με τα μάτια.

Ένα δεκάλεπτο, τρία φάουλ (και το τρίτο κακό για βολές στον αντίπαλο στη λήξη)! Βάλτε και την αστοχία, ειδικά του Φάλ που είχε 0/4 βολές στο πεντάλεπτο! Η Μακάμπι απέφευγε το καλάθι από τον Γάλλο, τον έστελνε στις βολές και αυτός σημάδευε τη στεφάνη.

Όλο αυτό που σας το περιέγραψα κάπως αναλυτικά, παρότι αφορούσε το πρώτο πεντάλεπτο για έναν και μοναδικό λόγο. Με οποιαδήποτε άλλη ομάδα αν έπαιζε ο Ολυμπιακός, σίγουρα μια τέτοια... έναρξη, θα δημιουργούσε έντονο προβληματισμό.

Η Μακάμπι όμως, στη φετινή EuroLeague ανεξαρτήτως αποτελεσμάτων, είναι ένα σύνολο που δεν τρομάζει. Ειδικά μακριά από το ιστορικό Γιάντ Ελιάου.

Αμερικανιά στην Αμερικανιά

Με τόσο κακό αμυντικό ξεκίνημα και βολές- τούβλα, όταν μπήκαν οι ομάδες στη δεύτερη περίοδο, η Μακάμπι κέρδιζε μόνο έναν πόντο.

Οι Ισραηλινοί ανέκαθεν στηρίζονταν στην αμερικανική δύναμη, αλλά όταν ήρθε το rotation από τον Μπαρτζώκα, δυο Αμερικανοί του Ολυμπιακού ανέλαβαν δράση για να σηκώσουν το ΣΕΦ όρθιο.

Ο Μπλακ καθάριζε και ο ΜακΚίσικ γάζωνε. Ειδικά ο πρώην της Μακάμπι ήταν εντυπωσιακός κι έδωσε όσες λύσεις δεν έδινε ο Φάλ.

Τα 'χουμε ξαναπεί βέβαια αυτά. Αν ο Μπλακ δεν είχε προβλήματα, το κασέ του ήταν απαγορευτικό για τις ελληνικές ομάδες. Ο ΜακΚίσικ θα το γράψω απλά: Έκανε όλα αυτά που δεν μπορούσε να κάνει ο Κάναν, συν την εκρηκτικότητά του στο πρώτο βήμα που άφηνε "ξερούς" τους αντιπάλους του.

Οι δυο Αμερικάνοι έκαναν τα ίδια και στο δεύτερο μέρος. Ήταν οι έξτρα παράγοντες που πάντα χρειάζεται να έχει ο Ολυμπιακός για να παίρνει τα παιχνίδια. Αυτά ήταν σημαντικά δεδομένα που σημάδεψαν την έκβαση της αναμέτρησης.

Τα πάντα καθορίστηκαν από το δεύτερο δεκάλεπτο αυτή τη φορά, μιας κι όσοι ήρθαν από τον πάγκο έκαναν όλες τις δουλειές σωστά και έστειλαν την Μακάμπι στα αποδυτήρια με 51... πόντους στο κεφάλι.

Ήταν το καλύτερο διάστημα της ομάδας και πάνω σε αυτό έχτισε για να πάρει και το ματσάκι.

Το αληθινό πρόβλημα της Μακάμπι

Εντάξει, να έχει ένα ματς χωρίς βάσανα βέβαια, δεν γίνεται. Και αυτό που προέκυψε με τον Σλούκα, δεν το λες και λίγο.

Πέρα από τους πόντους και τις ασίστ του Κώστα, η ομάδα στερήθηκε και έναν παίκτη στο rotation Ο Μπαρτζώκας έφερε τον Λούντζη για να δώσει ανάσες στον Γουόκαπ (έπαιξε για δυο ο φουκαράς) κιι ενώ η Μακάμπι προσπάθησε να μαζέψει την κατάσταση.

Η αλήθεια είναι ότι είχε ένα αξιόλογο τρίτο δεκάλεπτο, όπου μείωσε στους 7, λίγο μετά πήγε στους 4, αλλά ήταν δύσκολο να φτάσει σε ολοκληρωτική ανατροπή από τη στιγμή που της λείπει κάτι που έχουν οι περισσότερες ομάδες της διοργάνωσης:

Έναν παίκτη να πάρει την μπάλα και να κάνει την διαφορά. Ο Μπάλντγουιν δεν είναι τέτοιος όσο και να βρίσκει δουλειές.

Η Μακάμπι με τον Κάτας να προκαλεί πονοκέφαλο με τις αλλαγές δεν έχει πια Γουίλμπεκιν. Και πάνω σε αυτό δεν χρειάζεται περισσότερη ανάλυση.

Ο Ολυμπιακός ξεπέρασε το ότι έβγαλε ένα τεράστιο διάστημα αγώνα χωρίς τα ασφαλέστερα χέρια στην μπάλα (αυτά του Σλούκα) και μόλις επανήλθε στην κανονικότητα της επιθετικής ηρεμίας και της σκληρής άμυνας ξέβγαλε και την μπουγάδα.

Ένας πόντος στον Μπαρτζώκα

Ενόψει διαβολοβδομάδας και ΟλυμπιακοΤουρκικών μαχών θα τελειώσω δίνοντας έναν πόντο στον προπονητή του Ολυμπιακού.

Πήρε αποφάσεις που θα μπορούσαν να μην του βγουν και να "τα άκουγε". Όμως, τις πήρε και μόνο έτσι κερδίζεις τους παίκτες σου.

Άφησε μέσα τον Λαρεντζάκη παρά τις δυο... σέντρες που έβγαλε κι ο παίκτης του, του το έδωσε πίσω και με άμυνα και με ένα σημαντικό τρίποντο.

Η Μακάμπι μάζευε τη διαφορά επικίνδυνα, τι πιο εύκολο να ξαναβάλει τον Βεζένκοβ από νωρίς που είχε 23 πόντους και κάθε δίκιο να νιώθει ότι θα 'πρεπε να παίξει περισσότερο.

Όμως όχι, στήριξε τον Πίτερς μέχρι το 39' στο παρκέ κι ο παίκτης του, του έδωσε καλάθια με τα οποία μπήκε... βουλοκέρι στην έκβαση.

Προτίμησε την τρέλα και την αθλητικότητα του ΜακΚίσικ από την εξασφαλισμένη άμυνα του Παπανικολάου. Κι αντάμειψε τον Μπλακ, δίνοντάς του όλο το τέλος του αγώνα.

Έρχονται ακόμα πιο σημαντικά παιχνίδια. Αλλά δεν υπάρχει τίποτα πιο πολύτιμο σε ένα σύνολο από το να αισθάνονται σημαντικοί οι παίκτες σου.

Περισσότερο σημαντικοί αυτοί, παρά τα παιχνίδια. Γιατί αν τους στηρίξεις, θα σε στηρίξουν. Έτσι πάει...