Ο Ολυμπιακός πήρε καλή νίκη, αλλά ακόμη είναι πολύ μακριά από τον... Ολυμπιακό

Ξεκινάω με την ουσία. Η νίκη είναι σπουδαία. Για τους βαθμούς, την ηρεμία και την ησυχία. Συνεχίζω: Το αν ανακτήθηκε η αυτοπεποίθηση θα το δούμε στην συνέχεια. Πάλι κλειστή νίκη. Πάλι με παίκτες να "σκάνε", πάλι με θρίλερ στο φινάλε. Με τραγικό τον Μπράουν -λόγω και της άμυνας- εκτός τον Μπάλντουιν και τον Κόλσον σε χαμηλή πτήση, η ελληνική ομάδα πήγε να πάθει ζημιά από τις δεύτερες λύσεις του Κάτας και κυρίως από το γεγονός ότι στο δεύτερο ημίχρονο οι παίκτες του δεν μπορούσαν!

Στο πρώτο μέρος βλέπαμε ομάδα Ευρωλίγκας. Στο δεύτερο ομάδα Γιούροκαπ. Όσο σκληρό και να φαίνεται αυτό. Φυσικά και ο δρόμος είναι μακρύς, όταν βρεθεί παίκτης που να "κάνει" θα αποκτηθεί, αλλά και εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να συζητάμε για αυτά που βλέπουμε και όχι για αυτά που θα δούμε. Μια εκτός έδρας νίκη είναι σημαντική, ο Σίκμα δείχνει να μπήκε καλά και πλέον αναμένεται μόνο ο Μακ Κίσικ. Αλλά από την άλλη, χτύπησε ο Γκος.

Όπως θα διαβάσετε και παρακάτω, το ματς ήταν για να κερδιθεί πιο εύκολα. Όμως πλέον το ερώτημα για το αν είναι σε θέση να κερδίσει εύκολα ο φετινός Ολυμπιακός, μέχρι τώρα έχει αρνητική απάντηση. Και συμπαθάτε με, αν μετά από μια νίκη σας φαίνονται "καπως" αυτά που διαβάζετε, απλά πιστεύω ακράδαντα ότι η σωστή και καλοπροέραιτη κριτική πρέπει να γίνεται μετά από νίκες και όχι όταν ο άλλος είναι πεσμένος κάτω και σπεύδουν όλοι (κατά την προσφιλή αστεία ελληνική συνήθεια) να τον κλωτσήσουν...

Το πεντάλεπτο του Σίκμα

Η Μακάμπι είναι μια ομάδα που δεν μπορεί να παίξει άμυνα. Αυτό δεν αποτελούσε είδηση, απλά είναι ένα σύνολο που μέσω της επίθεσης και του μπόλικου αμερικανικού στυλ, παλεύει να αφήσει το στίγμα του στην διοργάνωση. Ο Κάτας θεωρώ ότι περισσότερο ακολουθεί τις διαθέσεις των παικτών του, παρά οι ίδιοι κάποια συγκεκριμένη φιλοσοφία του προπονητή τους. Η απουσία ωστόσο του Μπάλντγουιν από το παιχνίδι, έκανε ακόμη πιο δύσκολη την προσπάθεια να βλάψουν τον Ολυμπιακό. Κακά τα ψέματα, οι συνθήκες για την ομάδα του Πειραιά ώστε να πάρει ένα διπλό και πάνω απ' όλα να αποκτήσει ψυχολογία, ήταν αρκετά καλές. Ο αντίπαλος με προβλήματα και ξεσπιτωμένος.

Ένα από τα καλύτερα επιθετικά ημίχρονα για φέτος, το παρουσίασαν οι παίκτες του Μπαρτζώκα και μάλιστα με μια γοητευτική ποικιλία. Αλλά και ισορροπία στον τρόπο απειλής. Ο Πίτερς και ο Γκος (μέχρι να νιώσει ενοχλήσεις) ήταν σταθερότατοι, ωστόσο αυτός που έδωσε τα μη αναμενόμενα, ήταν φυσικά ο Σίκμα που μπήκε μετά από καιρό να παίξει και σε λιγότερο από 5 λεπτά συμμετοχής, είχε 8 πόντους με 4/5 δίποντα!

Δεύτερη επίθεση, πουθενά...

Απόντος Μιλουτίνοβ ήταν πολύ σημαντικό να δώσει κάποιος κάτι έξτρα και ο Αμερικανός το έπραξε. Αν όμως πρέπει κάτι να τονίσω περισσότερο από την επιθετική πίστη της ομάδας, αυτό είναι η αμυντική συμπεριφορά. Δεν παίζει ο Μπάλντουιν , τελειώνει το 20λεπτο και ο Μπράουν έχει 2 πόντους και ο Κόλσον 1. Δεν μπορεί τίποτα να περιμένει η "ομάδα του λαού". Και ο Μπαρτζώκας αυτό το πήρε από όλους. Όχι κλασικά μόνο από τον Γουόκαπ και τον Παπανικολάου. Ο Λούντζης για να καταλάβετε έβγαλε όλο το δεύτερο δεκάλεπτο και η παρουσία του ή πιο σωστά η αναφορά που κάνω σε αυτόν είναι απλά ένα τρανταχτό παράδειγμα για τον τρόπο που έδρασε αμυντικά ο Ολυμπιακός.

Και λύσεις υπήρξαν σε όλα. Ο Σίκμα στις αλλαγές στην άμυνα "χτυπήθηκε" αναλέητα από τους κοντούς των Ισραηλινων που τον πέρναγαν σαν σταματημένο, όμως σιγά-σιγά η ομάδα αντέδρασε, ενώ και ο ίδιος όπως ανέφερα ήδη, έβαλε περισσότερους από αυτούς που έφαγε. Τέλος πάντων, μην σας παιδεύω άλλο με... αποδεικτικά. Η δεύτερη επίθεση της διοργάνωσης πήγε στα αποδυτήρια με 36 πόντους ενεργητικό. Αυτό φτάνει...

Από την γλύκα, στα... τούβλα

Αυτό που δεν αρκεί, είναι το να αποδίδεις μέσα σε ένα ματς λες και κάνεις καρδιογράφημα. Η Μακάμπι είπαμε, σημάδευε στον... Γάμο του Καραγκιόζη, αλλά μόλις ο Ολυμπιακός έχασε ρυθμό στην επίθεση, το ματς απέκτησε άλλο ενδιαφέρον. Κάκιστος στην επίθεση ο νταμπλούχος της χώρας μας. Και με τους παίκτες του να χάνουν ανάσες. Οι ταχύτητές τους πλέον είχαν χαμηλώσει και μέσα σ' όλα, έπρεπε πάση- θυσία να παίζει ο Φαλ που έκανε την διαφορά, αλλά ο κακομοίρης είχε σκάσει.

Ο Ολυμπιακός ξεκάθαρα κόλλησε μπροστά από την στιγμή που το καλάθι δεν το έβρισκαν εύκολα. Τα γλυκά σουτάκια του πρώτου μέρους, είχαν γίνει... τούβλα. Οι 27 και οι 24 των δυο δεκαλέπτων έγιναν 13 στο τρίτο. Και ο Κάτας εκεί που καθόταν και μιζέριαζε, απέκτησε παλμό και στην τελευταία περίοδο, απαίτησε τρέξιμο αφού σε σετ παιχνίδι η ομάδα τσακιζόταν στα τείχη των Πειραιωτών. Ο Ολυμπιακός απειλήθηκε από τους ρολίστες των Ισραηλινών. Η εικόνα της ομάδας χάλασε ξανά, γιατί πολύ απλά το ρόστερ δεν είναι επαρκές, λόγω των γνωστών θεμάτων και της αναζήτησης για ενίσχυση (αν βρεθεί αυτός που αρέσει στους προπονητές). Χάθηκαν πολύτιμες μπάλες και το τρίποντο του Σόρκιν στα 71 δευτερόλεπτα έκανε το ματς-πόλεμο.

Που θα πάει έτσι;

Ένας πόλεμος που τελικά δεν χάθηκε, αλλά έτσι όπως παίζουν οι "ερυθρόλευκοι" δεν πάνε πουθενά. Δεν είναι εικόνα για ομάδα που θέλει να φτάσει ψηλά στην διοργάνωση. Και σίγουρα είναι τρομερό ότι σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα ο φιναλίστ, ο παρά 3 δευτερόλεπτα πρωταθλητής Ευρώπης, έχει αυτή την εικόνα. Σίγουρα ο Βεζένκοβ με όλα όσα έκανε έκρυβε πάρα πολλά. Στο ματς με την Μακάμπι, έπαιξε ρόλο και ο τραυματισμός του Γκός, αλλά όταν φτιάχνεις αυτή την ομάδα πρέπει να το περιμένεις και αυτό.

Και όλα αυτά λέγονται μετά από μια νίκη, που πάντα δίνει ηρεμία. Γιατί την αναστάτωση την προκαλούν οι ήττες. Ο Μπαρτζώκας δεν θα αλλάξει ποτέ τα πιστεύω του και δεν διαφωνώ με έναν άνθρωπο που κρατάει μια γραμμή δίχως κωλοτούμπες. Όμως βλέπουμε μια ομάδα Νοέμβρη μήνα να έχει παίκτες που αναγκάζονται να... πεθάνουν στο γήπεδο, κάποιους άλλους που είναι μπερδεμένοι και κάποιους που απλά συμπληρώνουν την 12αδα. Ο Ολυμπιακός έχει λίγους παίκτες για το τοπ επίπεδο της Ευρωλίγκας, με αυτό δεν γίνεται να διαφωνήσει κανείς. Η εμφάνιση στην άμυνα ήταν τρομερή και τις περισσότερες φορές θα είναι. Όμως στην επίθεση, δεν...