Αν έπρεπε να είσαι για ένα πράγμα σίγουρος, αυτό ήταν πως μετά την ήττα του Ολυμπιακού από τον Παναθηναϊκό, δεν υπήρχε καλύτερο δώρο από το ότι οι "ερυθρόλευκοι" έχουν συνεχόμενα εκτός έδρας ταξίδια. Η ομάδα φεύγει, ξεχνιέται, συσπειρώνεται και αντιμετωπίζει ενωμένη τις καταστάσεις. Αυτό που 100% δεν υπολόγιζε ο κόσμος του μπάσκετ, ήταν ότι θα διέλυαν την Αρμάνι. Δεν λέω πως η νίκη ήταν μη αναμενόμενη.

Όμως η ...διάλυση των αντιπάλων ήταν. Ο Ολυμπιακός πήρε όλα τα... μηνύματα από το χαμένο ντέρμπι. Πήγε στο Μιλάνο θυμωμένος και έγραψε ιστορία. Έκανε ρεκόρ τριπόντων. Πήγε στην Λομβαρδία αποφασισμένος για το καλύτερο. Έκανε "μπαμ" πως είχαν κοιταχτεί στον καθρέφτη και ήθελαν να ξεκαθαρίσουν προς όλες τις κατευθύνσεις, ότι τίποτα δεν μπορεί να χαλάσει αυτό που θέλουν να φτιάξουν. Ούτε καν η κακή -ομολογουμένως- βραδιά απέναντι στο "τριφύλλι".

Ήταν η πρώτη φετινή εκτός έδρας επιτυχία. Και μάλιστα κόντρα σε σκληρό αντίπαλο. Τα έκανε... λίμπα ο Ολυμπιακός στο Φόρουμ. Έκανε χοντρές ζημιές στους Ιταλούς. Τους εξέθεσε στην άμυνά τους, που ήταν από τα κύρια όπλα τους. Έβγαλε πείσμα, τσαμπουκά ακόμη και όταν όλα ήταν τελειωμένα. Μπαρτζώκας και παίκτες αυτή την φορά ήταν 100% έτοιμοι. Και από την στιγμή που η Αρμάνι προσπάθησε να παίξει και στα ίσια μπάσκετ και όχι να κάνει παιχνίδι χρόνου και ζώνης όπως ο ΠΑΟ, ήταν δεδομένο πως όλα θα κρίνονταν στο ποιος θα έδινε τα πιο πολλά χτυπήματα και ποιος θα έτρωγε τα λιγότερα. Ε, μπάσκετ έπαιξαν, όχι μποξ, αλλά και πάλι για να κερδίσεις πρέπει να πληγωθείς λιγότερο και να πονέσεις τον αντίπαλο.

Δεν υπάρχει βαθυστόχαστη ανάλυση για το συγκλονιστικό πρώτο μέρος. Όταν απέναντι σε μια ομάδα που φέτος "τσακίζει κόκκαλα" αμυντικά και εσύ τους βάζεις 12/16 τρίποντα, ε μετά τι να συζητήσουμε. Η παρουσία των "ερυθρόλευκων" ήταν μεγαλειώδης. Και αυτό που θα πρέπει να χαροποίησε τον Μπαρτζώκα περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, είναι ότι η ομάδα μπήκε στο Φόρουμ σα να μην έχει συμβεί το πατατράκ με τον ΠΑΟ.

Ο Ντόρσεϊ δεν έπαιζε μπάσκετ. Χόρευε. Έκανε ό,τι ήθελε με την μπάλα και όπως το ήθελε. Ο Γουόκαπ σα να μην είχε ποτέ περάσει από τα αυτιά του η αγανάκτηση του κόσμου από τα άστοχα γωνιακά τρίποντα το βράδυ της Δευτέρας. Ο Τόμας οργάνωνε και μοίραζε παιχνίδι σα να είναι ο καλύτερος... χαρτοπαίκτης στο Λας Βέγκας.

Βεζένκοβ φοβερός, Φάλ κλασικά φόβητρο και το χειρότερο για τον Μεσίνα; Όσοι μπήκαν στο ματς από τον κόκκινο πάγκο έκαναν ακριβώς τα ίδια. Ο Σλούκας, ο Μακ Κίσικ, ο Πρίντεζης, όλοι. Η ομάδα του Πειραιά ήταν ασταμάτητη. Είχε στήσει ένα τρελό πάρτι ευστοχίας. Η άμυνα των Ιταλών είχε τιμωρηθεί. Πάσχιζαν να σκοράρουν. Για να τα λέμε όλα, δεν τα πήγαν τόσο άσχημα. Στους 45 πόντους σταμάτησαν και αυτοί. Αλλά που να φανταστούν ρε παιδιά, ότι αντί για ομάδα μπάσκετ θα έπρεπε να τα βγάλουν πέρα με... πυροβολαρχία;

Το χαρτί της στατιστικής και όσα γράφονταν πάνω σε αυτό, αποτελούσαν προϊόντα εξαγωγής πονοκεφάλων για τον Μεσίνα και τους συνεργάτες του. Έπρεπε να περιορίσουν την δράση των αντιπάλων και να συνεχίσουν οι ίδιοι να έχουν την δική τους επιθετική σταθερότητα. Δεν το λες απλό, δεν το λες και εύκολο. Κακές close out άμυνες από τους Λομβαρδούς και παραχώρηση του κεντρικού διαδρόμου στα "θέλω" των κοντών του Μπαρτζώκα. Από την στιγμή που πατούσαν στην ρακέτα οι Πειραιώτες, προκαλούσαν την απόλυτη ανισορροπία. Και αν δεν τελείωναν από το ζωγραφιστό, είχαν πάντα την σωστή έξτρα πάσα και μετά ερχόταν η... βόμβα.

Οι Ιταλοί ανάγκασαν για 4.30'' τον Ολυμπιακό να μην μπορεί να τους βάλει πόντο. Αυτό τους κράτησε ζωντανούς και πάνω απ' όλα τους γύρισε την ψυχολογία στο δεύτερο ημίχρονο. Πάντα έχει δρόμο ένα παιχνίδι στην Ευρωλίγκα. Ο Μπαρτζώκας τούτη τη φορά πήρε έγκαιρα ένα τάιμ αουτ και δεν το συζήτησε στο 50-60!

Το καλό για τον Ολυμπιακό είναι πως χάρη στην άμυνά του αυτή την φορά, δεν έπαθε ζημιά στο τρίτο δεκάλεπτο. Έληξε ισόπαλο, 100% χάρη στην ανασταλτική λειτουργία αφού μπροστά δεν ήταν πλέον εύκολο να οργιάσουν. Ε, όταν πας στο τελικό στάδιο ενός ματς και κερδίζεις με 15 δυο δρόμοι υπάρχουν. Ή θα το πάρεις ή θα αυτοκτονήσεις και θα ψυχοπλακωθείς ακόμη περισσότερο.

Όμως δεν υπήρχε η παραμικρή περίπτωση να πάθει ζημιά η ομάδα. Ο Ντόρσεϊ έκανε το τρελό ξεκίνημα και ο Λαρεντζάκης έμοιασε στον συμπαίκτη του στο τέλος της αναμέτρησης. Οι Πειραιώτες ήταν αδύνατον να πληγωθούν σε αυτό το παιχνίδι. Και μην κολλάτε μόνο στην ευστοχία. Ήταν ολοκληρωτική η επικράτηση. Σε όλους τους τομείς. Και τα ποσοστά να μην ήταν τέτοια, θεωρώ πως πάλι θα είχαν κερδίσει. Με άλλο τρόπο. Με άλλο στυλ.

Ήταν έτοιμη η ομάδα. Πιο έτοιμη από ποτέ φέτος. Καταλαβαίνω, πως ο κόσμος έβλεπε την εμφάνιση στο πρώτο δεκάλεπτο και... ανέβαζε πυρετό (με την σκέψη στην περασμένη Δευτέρα), αλλά έχω γράψει δεκάδες φορές, ότι κάθε ματς είναι άλλη ιστορία. Και η ιστορία γράφεται από τα γεγονότα και όσα κάνουν οι παρόντες. Η Αρμάνι αυτή την ...Red Friday υποχρεώθηκε να γονατίσει στην μπασκετική πληρότητα της ομάδας του Πειραιά. Και η Ευρωλίγκα συνεχίζεται...