Ήταν πέρα για πέρα δίκαιη η νίκη του Ολυμπιακού. Ο κόσμος της ομάδας το ευχαριστήθηκε για τρεις λόγους.

Πρώτον, η πρόκριση στην συνέχεια της διοργάνωσης είναι γεγονός και σε συνδυασμό με την ισοπαλία της Άιντραχτ ποτέ δε ξέρεις... Ναι, μιλάω και για την πρωτιά στον όμιλο. Δεύτερον, το γκολ μπήκε στο τέλος και πάντα είναι πιο γλυκό. Τρίτο και κυριότερο, η Φενέρ με εξαίρεση ένα διάστημα, έκανε ό,τι μπορούσε για να χαλάσει το παιχνίδι. Αυτές οι ομάδες πρέπει να τιμωρούνται. Θα διαβάσετε πιο κάτω και θα καταλάβετε.

Περισσότερο ξέσπασαν οι φίλοι του Ολυμπιακού με το δίκιο τους, παρά... αποτρελάθηκαν με τον τρόπο που έπαιξε η ομάδα. Όμως από την μια είχαμε έναν που επέμενε. Και ο επιμένων νικά. Ψάχτηκε για να βάλει γκολ. Και το έβαλε. Από την άλλη, είχαμε έναν που δεν ήθελε να παίξει. Το άφησε, το πήγε στην άμυνα, δίχως να καταλάβει κανείς τι ήθελε...

Κι όμως, το παράδοξο του αθλήματος, είχε καλές βάσεις το ματσάκι όπως ξεκίνησε και για τους δυο. Εντάξει, δεν τους τιμά και πολύ που ο ένας έφτανε εύκολα έξω από την περιοχή του άλλου, όμως τι να κάνουμε; Ο Ολυμπιακός δεν είχε πρόβλημα να δώσει τη μπάλα και να "χτυπήσει" στην κόντρα. Η Φενέρ, με έξτρα παίκτη να βγαίνει ασταμάτητα τον Χακάν Γιαντάς, έδειχνε ικανή να απειλήσει με ποικιλία. Ο Τούρκος χαφ άντεχε, πήγαινε δεξιά, πήγαινε αριστερά δημιουργούσε υπεραριθμίες και οι συμπαίκτες του είχαν έξτρα βοήθειες. Ο Καχβετσί είχε ένα πανέξυπνο τελείωμα αλλά η μπάλα πήγε δοκάρι και λίγο αργότερα ο Μπερίσα δεν τελείωσε τη φάση όπως θα ήθελε.

Οι Τούρκοι είχαν ένα μειονέκτημα, που δεν το λες και μικρό. Η άμυνά τους είναι αργή. Βαριά τα στόπερ, τα μπακ χωρίς μεγάλη υποστήριξη από τους μπροστινούς. Αυτό έδωσε φάσεις στην ελληνική ομάδα για να γίνει απειλητική. Η αλήθεια είναι ότι όσο περνούσε η ώρα, τα πράγματα χειροτέρευαν για όσους θέλαμε να δούμε μπάλα. Έχει την λογική του αυτό, έχει σίγουρα την ποδοσφαιρική εξήγηση, απλά βραδιάτικα θες να βλέπεις φάσεις , γκολ και όχι κλωτσίδια. Αυτό είναι το ποδόσφαιρο. Υπεύθυνοι οι φιλοξενούμενοι και για αυτό ξαναλέω έπρεπε να τιμωρηθούν από τους γραμμένους και άγραφους νόμους του αθλήματος.

Οι Τούρκοι έγιναν πιο προσεκτικοί. Αρχικά, έριξαν δυο- τρεις κλωτσιές (ποδοσφαιρικές) στον Αγκιμπού Καμαρά για να του κόψουν τον... αέρα που είχε αρχικά με ποδιές, με αδειάσματα, σλάλομ κλπ. Στην συνέχεια, έσφιξαν χώρους, κράτησαν την άμυνα λίγο πιο χαμηλά και άφησαν Καχβετσί, Ρόσι και Μπερίσα να λειτουργούν επί προσωπικού, με την κλασική υποστήριξη του Γιαντάς. Ο Ολυμπιακός από την άλλη, έπαιρνε τις μπάλες, αλλά δεν ήταν πλέον εύκολο να τις βγάλει στον Ονιεκούρου (όπως στην αρχή) ή να τις φτάσει στον Ελ Αραμπί. Πήγαν λοιπόν με... κουλούρια στα αποδυτήρια και με το ερώτημα αν θα βλέπαμε δεύτερο ημίχρονο σκοπιμότητας.

Με τρεις αλλαγές οι πρωταθλητές όταν άρχισε το δεύτερο μισό. Ο Μπα είχε μπει νωρίς και Λόπες - Μπουχαλάκης ως νέα πρόσωπα. Ο Ρόνι Λόπες είναι καλός ποδοσφαιριστής, δεν χρειάζεται να το αποδείξει. Μπήκε και είδαμε έναν ποδοσφαιριστή επιτέλους να αφήνει την μπάλα να τρέχει από αυτόν και όχι να τρέχει μαζί της. Προσπάθησε να απλώσει παιχνίδι, να μοιράσει μπάλες και να συνεργαστεί με τον Λαλά. Το κυριότερο στοιχείο βέβαια, ήταν ότι επιτέλους οι "ερυθρόλευκοι" δεν έχαναν τη μπάλα. Και την κρατούσαν και ήταν απειλητικοί και υποχρέωσαν την Φενέρ να κάτσει πίσω.

Με ποιότητα πλέον πίσω από τον Ελ Αραμπί, τους Λόπες, Βαλμπουενά και Αγκιμπού, ο Μαρτίνς περίεμενε την καλή ενέργεια. Ο Λαλά σε άλλο ένα ουσιαστικό βράδυ για τον ίδιο , όμως ο Ολυμπιακός όσο και να προσπαθούσε, είχε απέναντί του έναν αντίπαλο που πέρναγε η ώρα και μαζευόταν όλο και πιο πίσω.

Ο Περέιρα το 'χε τάμα να μην χάσει, αλλιώς δεν εξηγείται ότι δεν θέλησε καν να ρισκάρει για να πάρει κάτι. Και έτσι πολύ καλά έπαθε και έχασε. Μάζεψε πίσω τις γραμμές, μετά έβαλε και τριάδα πίσω, είχε βγάλει τον Καχβετσί, δεν υπήρχαν παίκτες να απειλήσουν στην κόντρα και γενικά βλέπαμε ένα παιχνίδι. Βέβαια και οι Πειραιώτες στο τελευταίο τέταρτο δεν γούσταραν και πάρα πολύ να πασάρουν ο ένας στον άλλο. Δημιούργησαν προϋποθέσεις για πιο γρήγορο τέρμα, αλλά όποιος είχε την μπάλα εκτός περιοχής προτίμησε να σουτάρει, παρά να πασάρει.

Για να φτάσουμε στην φάση του γκολ που ο Εμβιλά έβγαλε σωστά την κάθετη, ο Ρέαμπτσουκ για τρίτη φορά "έσπασε" καλά την μπάλα και αυτή την φορά ο Τικίνιο ήταν εκεί για να...τιμωρήσει. Το χρειαζόταν και ο ίδιος το γκολ αυτό, το είχε ανάγκη και η ομάδα του και όλο το γήπεδο.

Ο Περέιρα θα πρέπει να εξηγήσει αν ήξερε τι ήθελε να κάνει. Αναφέρομαι στην διαχείριση του παιχνιδιού, βάσει και της κατάστασης του ομίλου. Πλέον κινδυνεύει να αποκλειστεί τελείως και πιστέψτε με, όταν εμφανίζεις κάτι τέτοιο σε έναν ευρωπαϊκό αγώνα, ε, αξίζεις τουλάχιστον να πας με την πλάτη στον τοίχο και με τρέμουλο τελευταία αγωνιστική για να σου γίνει μάθημα.

Ο Ολυμπιακός έκανε την δουλειά του, έπαιξε, προσπάθησε και στο τέλος τα κατάφερε. Συνεχόμενες οι νίκες στο λιμάνι και όλοι οι στόχοι είναι μπροστά ολοζώντανοι...