Και κάπως έτσι τα όνειρα παίρνουν ζωή. Και κάπως έτσι έχεις ανοιχτά τα μάτια και ζεις κάτι μοναδικό. Και κάπως έτσι η ομάδα που αγάπησες από παιδάκι σε κάνει να αφήσεις για λίγο στην άκρη τις σκοτούρες, τα προβλήματα, τα βάσανα, τους κόπους, τις έγνοιες. Αυτή η ομάδα που διάλεξες. Που ένας πατέρας, ένας παππούς, ένας θείος, ένα σχολείο, μια γειτονιά σε έμαθαν να την αγαπάς. Κάθε δάκρυ και μια μικρή ιστορία. Κάθε δάκρυ και ένα μαράζι, ένα παράπονο. Ένα παράπονο του στυλ «γιατί όχι εμείς;» «Γιατί πάντα οι ξένοι;».

Και κάπως έτσι πορεύτηκε το ελληνικό ποδόσφαιρο με ελάχιστες εξαιρέσεις ευτυχίας. Και κάπως έτσι πορεύτηκε ο Ολυμπιακός. Το μεγαλύτερο κλάμπ αυτής της χώρας. Ο Ολυμπιακός του Πειραιά. Των παιδιών αυτής της πόλης που έμαθαν να αγαπάνε το κόκκινο, δίχως καν να σκεφτούν αν υπάρχει άλλο χρώμα. Της μοναδικής πόλης στην χώρα, που όταν ρωτάνε κάποιον «από που είσαι;» και απαντάει «από τον Πειραιά» στην συνέχεια έρχεται με κεκτημένη ταχύτητα και η επόμενη ερώτηση- πόρισμα: «Ολυμπιακός ε;».

Για καμία άλλη πόλη της Ελλάδας, δεν υπάρχει η ταύτιση με την ομάδα. Σε κανέναν άνθρωπο μόλις πει από που είναι, δεν του λένε καπάκι όνομα ομάδας. Αν δεν το έχετε ήδη σκεφτεί, κάντε το εικόνα και θα με θυμηθείτε. Άλλες γιατί έχουν δυο και τρεις ομάδες, άλλες γιατί δεν θεωρείται αυτονόητο.

Ο Πειραιάς λοιπόν από το μεσημέρι της Πέμπτης ήταν στο... πόδι με το Καραϊσκάκης να 'χει χιλιάδες κόσμο πέντε ώρες πριν την σέντρα. Πλέον, η πόλη είναι ολοφώτεινη, γιατί τα χιλιοτραγουδισμένα παιδιά της από την Μελίνα Μερκούρη, θα είναι σε έναν ευρωπαϊκό τελικό. Στο κύλισμα των 100 χρόνων. Ναι, τα 100 περπατάει πλέον ο ...έφηβος και η μοίρα του το 'χε γραμμένο. Να πάει σε έναν ευρωτελικό σε αυτή την ηλικία. Και να τον καμαρώσουν όλοι.

Από ψηλά αυτοί που έφυγαν, αυτοί που έζησαν δύσκολα, όμορφα, αγνά, φτωχικά. Που έπαιρναν στο κατόπι ο ένας τον άλλο για να φτάσουν στο «Καραϊσκάκης». Από τα στενά στην Λεύκα ή από τα Καμίνια, ή πάνω από τον Βώκο ή πάνω από τον Προφήτη Ηλία ή από την Τζαβέλα. Αυτοί που δεν είχαν για να πάρουν το τρένο. Κάποιοι έφυγαν απλά και ήσυχα, κάποιοι έφυγαν με το κασκολ στον λαιμό τους. Θα καμαρώνουν αυτοί που το ζουν. Αυτοί που υποστηρίζουν τον Ολυμπιακό σε όλες τις άκρες της χώρας και όχι μόνο. Συνεχιστές οι περισσότεροι της λατρείας και της αγάπης αυτών που έφυγαν. Θα καμαρώνουν και όσοι έχουν έρθει και είναι μικροί και όσι θα έρθουν και θα ακουν τις ιστορίες από τους τωρινούς. Ένας οργανισμός γίγαντας για τον ελληνικό αθλητισμό. Που όπως όλοι οι γίγαντες, έχει και τις καλές , έχει και τις κακές του ημέρες. Έχει τα λάθη, έχει και τα σωστά. Πάνω απ' όλα όμως, έχει ένα μουσείο που δεν συγκρίνεται με κανενός άλλου.

Δεν ξέρω αν σε αυτό το μουσείο είναι γραφτό να μπει και ένα ευρωπαϊκό τρόπαιο. Το σίγουρο και αυτό που κανείς δεν μπορεί να πάρει από τον Ολυμπιακό, είναι, ότι ταξίδεψε από την αρχή ως το τέλος. Και έφτασε στον προορισμό. Λίγοι το πίστευαν; Μπορεί και κανείς στην αρχή της σεζόν. Όμως έγινε. Και ό,τι γράφει, δεν ξεγράφει. Ο Ολυμπιακός του Πειραιά στις 29 του μήνα θα είναι μαζί με την Φιορεντίνα οι ομάδες που θα παίξουν για το Conference...

Ήταν το βράδυ...

Θέλετε να σας γράψω και για το παιχνίδι; Ας γίνει το θέλημά σας, ας μιλήσουμε λίγο και για την δεύτερη αναμέτρηση με την Άστον Βίλα. Το "Καραϊσκάκης" έχει πάντα γκολ στην αρχή. Ελάχιστες φορές δεν έχει συμβεί. Ε, σε έναν ευρωπαϊκό ημιτελικό να μην γινόταν;

Οι Άγγλοι μπήκαν έτοιμοι, απλά δεν υπολόγισαν ότι στο ποδόσφαιρο, όσο έτοιμος κι αν είσαι, μπορεί μια στιγμή να σου τα διαλύσει όλα. Και η στιγμή ήρθε νωρίς. Ο Μαροκινός δήμιος ήταν εκεί. Ο Ποντένσε έκανε μια από τις αγαπημένες του κινήσεις. Πρώτο κόπηκε, η μπάλα του ξανάρθε και είδε τον Κίνι να του δίνει το όβερλαπ. Ο Πορτογάλος στον Ισπανό, αυτός την ξυραφιά και ο Ελ Καμπί ...δίχτυα.

Οι Άγγλοι είχαν τον έλεγχο. Οι Άγγλοι είχαν τον ρυθμό, είχαν την κατοχή της μπάλας και ...τίποτα. Δούλευαν στην απομόνωση του Κας. Όμως οι πάσες προς τον Άγγλο ήταν... καραβολίδες. Ο Κίνι με τον Ποντένσε, έβγαλαν ένα ημίχρονο με ρεσιτάλ ανασταλτικής λειτουργίας. Ο Μεντιλίμπαρ έβλεπε τους ποδοσφαιριστές του να δίνουν τα πάντα, αλλά να μην μπορούν να κρατήσουν το τόπι. Να ηρεμήσουν.

Η ανάπαυλα ήταν η ευκαιρία για ανάσες, με πρώτο στόχο να μείνει η ομάδα προσηλωμένη και οι στιγμές να συνεχίσουν να την ευνοούν. Ξέρετε, από οποιαδήποτε άλλη χώρα να ήταν ο αντίπαλος, τα πάντα θα 'χαν κριθεί. Όμως με Άγγλους δεν τα βγάζεις πέρα και πρέπει πάντα να είσαι έτοιμος...

Κι ο Ολυμπιακός παραηταν. Μπήκε ακόμη καλύτερα στο δεύτερο μέρος. Και όταν οι Άγγλοι άρχισαν να πιέζονται από τον χρόνο, βρήκε και δεύτερο γκολ. Ο Ελ Καμπί του είπε του Μαρτίνες "μια με το δεξί θα σου κάνω και μια με το αριστερό"! Και του το έκανε. Όλα κύλησαν υπέροχα, μοναδικά, καταπληκτικά. Όλα κύλησαν όπως τα είχε ονειρευτεί ο κάθε φίλαθλος του Ολυμπιακού.

Ήταν το βράδυ που ο Φορτούνης με τον Ποντένσε θα λένε στα εγγόνια τους, ότι ναι την έκαναν την μπάλα κομπολόι, αλλά αμα γούσταραν έπαιζαν άμυνα καλύτερα και από αμυντικούς. Ήταν το βράδυ που ο Ιμπόρα θύμισε στους πάντες ότι θα πρέπει να σέβονται έναν ποδοσφαιριστή με παραστάσεις και τίτλους. Ήταν το βράδυ που οι άπειροι έγιναν έμπειροι και οι έμπειροι έγιναν σοφότεροι. Ήταν το βράδυ που ο Μασούρας μπήκε αλλαγή και ήταν σαν να έπαιζε από την αρχή.

Ήταν το βράδυ που ο Τσικίνιο έδειξε πως παίζεται η θέση αυτού που πρέπει να πιέσει, να κερδίσει τις δεύτερες μπάλες. Ήταν το βράδυ που ο Έσε κέρδισε θέση στην προεπιλογή της Αργεντινής. Ήταν το βράδυ που ο Κάρμο με τον Ρέτσο και τον Ροντινέι θα λένε "οι τέταρτοι της Αγγλίας ε και;". Ήταν το βράδυ που ο Κίνι έδειξε πως κανείς ποτέ δεν θεωρείται ξεγραμμένος και για όλους ο Θεός του ποδοσφαίρου έχει μια θέση στα κιτάπια της δόξας. Και ήταν το βράδυ, που ο Αγιούμπ Ελ Καμπί είπε στους Ολυμπιακούς "γιορτάστε, χαρείτε, ξεσαλώστε, εγώ είμαι εδώ"!. Ήταν το βράδυ που ο Μεντιλίμπαρ άπλωσε το πάθος της Βασκονίας και το βράδυ που ο Βαγγέλης Μαρινάκης καμάρωνε για όλο αυτό που αγάπησε μικρός και αποφάσισε να αφιερώσει χρόνο και χρήμα...

Αυτοί θα το ζήσουν...

Τούτο το βράδυ το κλάμα έρεε άφθονο στο «Καραϊσκάκης» αλλά και στα σπίτια όλων όσων αποφάσισαν στην χώρα να δουν την αναμέτρηση και την αγαπημένη τους ομάδας. Ίσως να συγκινήθηκαν και μη Ολυμπιακοί, εξάλλου κάποια στιγμή σε αυτή την χώρα θα πρέπει να ανοίξουν και λίγο περισσότερο τα μάτια και οι εγκέφαλοι. Τέλος πάντων, άλλη κουβέντα αυτή.

Οι συνεχιστές των αδερφών Ανδριανόπουλων, του Μουράτη, του Μποτίνου, του Βάζου, του Σάββα Θεοδωρίδη, του Ρωσίδη, του Γιούτσου, του Σιδέρη, του Δεληκάρη, του Νοβοσέλατς, του Κρητικόπουλου του Αναστόπουλου, του Μητρόπουλου, του Ντέταρι, του Τζόρτζεβιτς, του Γεωργάτου, του Αλεξανδρή, του Τζιοβάνι, του Κοβάσεβιτς, του Καρεμπέ, του Νικοπολίδη και τόσων παικταράδων Ελλήνων και ξένων που φόρεσαν τα κόκκινα και τα άσπρα , αυτή η φετινή ομάδα που όχι άδικα δέχθηκε και σκληρή κριτική, η ομάδα που άλλαξε προπονητές και τεχνικούς διευθυντές, είναι σε ευρωπαϊκό τελικό.

Ο Βαγγέλης Μαρινάκης θα ζήσει όσα ονειρεύτηκαν ο Γουλανδρής, ο Νταϊφάς, ο Κόκκαλης. Ο Μεντιλίμπαρ θα καθίσει εκεί που δεν κάθισαν ο Πετρόπουλος, ο Μπούκοβι, ο Γκόρσκι, ο Μπάγεβιτς, ο Βαλβέρδε, ο Σίλβα και αρκετοί άλλοι. Κάπου εδώ είναι που πρέπει να γράψω ότι την Κυριακή υπάρχει ένας σπουδαίος αγώνας στην Τούμπα, τόσο για τον ΠΑΟΚ, όσο και για τον Ολυμπιακό και την ΑΕΚ. Όμως αυτή η νύχτα και ολόκληρη η Παρασκευή δεν χωράνε καθόλου μα καθόλου την Super League.

Όσοι βρήκαν εισιτήριο και ήταν στο «Καραϊσκάκης» και έζησαν τα λεπτά των καθυστερήσεων και έπειτα, θα 'χουν να το λένε ως τα βαθιά γεράματα. Ο Ολυμπιακός βρίσκεται σε ευρωπαϊκό τελικό και το σίγουρο είναι, ότι σε λίγα βράδια στην Νέα Φιλαδέλφεια έχει το δικαίωμα να παίξει για φινάλε του ονείρου του...