Ο πρώτος είναι πρώτος...
Ο Παντελής Διαμαντόπουλος γράφει για το 42ο κόκκινο πρωτάθλημα και στέκεται στο πλευρό του "ερυθρόλευκου" κόσμου, του Χόρχε Μπενίτες και του... Άλαν Πουλίδο.
Το κλίμα στο Καραϊσκάκη ήταν εορταστικό (πλην της αλλαγής του Μπενίτες κι έχει δίκιο ο κόσμος 100%), τόσο για τη μαθηματική κατάκτηση του πρωταθλήματος, πριν αρχίσει ο αγώνας με τον Λεβαδειακό, όσο και για τις χαρές που έχουν πάρει οι Ολυμπιακοί τώρα τελευταία. Βλέπετε, οι φίλαθλοι δε μοιράζουν την αγάπη τους σε αθλήματα. Κερδίζει το μπάσκετ χαίρονται. Προκρίνεται το βόλεϊ, πάλι χαίρονται. Το αν υπάλληλοι και δημοσιογράφοι, το αντιμετωπίζουν αναλόγως των γούστων τους, αυτό αφήνει παγερά αδιάφορο τους φιλάθλους. Όλων των ομάδων, όχι μόνο του Ολυμπιακού.
Οι «ερυθρόλευκοι» λοιπόν, έβαλαν στην τροπαιοθήκη τους το 42ο πρωτάθλημα. Μια κούρσα, λίγο διαφορετική από αυτές που ‘χαν συνηθίσει να βιώνουν στον Πειραιά. Αμφισβήτηση περισσότερη, κράξιμο περισσότερο, άσχημα αποτελέσματα περισσότερα. Το τέλος όμως, ίδιο. Γιατί πολύ απλά, όταν έπρεπε να κερδίσουν το έκαναν. Κι επειδή ένα πρωτάθλημα δεν είναι μόνο τα ντέρμπι, αλλά ολάκαιρη η πορεία, εκεί φάνηκε πολύ πιο αξιόπιστος ο Ολυμπιακός και κατέκτησε δίκαια και αυτό το πρωτάθλημα! Θα ‘χουμε ευκαιρία να τα συζητήσουμε πολύ πιο αναλυτικά στο εγγύς μέλλον. Άλλωστε τα παιχνίδια θα συνεχιστούν και υπάρχει και ο στόχος του ντάμπλ. Συνεπώς οι συζητήσεις μας, δε θα διακοπούν τόσο απλά εδώ.
Ο Ολυμπιακός πήρε δίκαια τον τίτλο, ένα πρωτάθλημα όμως, που αν ήταν κούρσα ιπποδρομιακή, μάλλον όλα τα άλογα δε θα τα άφηναν να ξανατρέξουν. Και δε θα πω για τους άλλους, θα μείνω στον πρώτο. Εξάλλου, the first , is first, που λένε και οι φίλοι μας οι Άγγλοι. Προβλήματα πολλά, γκρίνια μπόλικη και μια διοίκηση που θα πρέπει με πρώτο τον Μαρινάκη, να διορθώσει τα λάθη, που έγιναν. Διαβάζω με ενδιαφέρον τόσο τον Λεμονίδη, όσο και τον Καρπετόπουλο. Καλά τα λένε, δε διαφωνώ και πολύ ωραία βάζουν το αμπαλάζ σε όλες τις καταστάσεις. Εγώ θα το γράψω όμως λίγο πειραιώτικα: Τώρα που είσαι ξανά πρώτος, κάνε μεταγραφές, φτιάξε την ομάδα και μετά δε θα ΄χεις ανάγκη κανέναν. Ούτε αυτούς που σου ρίχνουν λάσπη, ούτε εκείνους που πασχίζουν να την αποκρούσουν. Ο Ολυμπιακός μπορεί να βρει τον δρόμο μόνος του, αρκεί να δουλέψει το δίμηνο Ιούνη- Ιούλη, σωστά. Όσο για το ματσάκι με τη Λιβαδειά;
Ο Περέιρα με το αγαπημένο σχήμα πλέον και τον Μπενίτεθ με τον Χάρα μαζί μπροστά, θέλησε να φοβίσει τον Μάντζιο. Ο Λεβαδειακός όμως είναι ποιοτικό σύνολο και φρόντισε ως το 25’ να αποδείξει στο Καραϊσκάκη ότι δεν αξίζει να πέσει. Έχουν περάσει πολύ χειρότερες ομάδες από τους Βοιωτούς στην φετινή Σούπερ Λίγκα, αφήστε που τόσο ο Παντελίδης, όσο και ο Μάντζιος έχουν εργαστεί σωστά, έχουν προσφέρει ποδόσφαιρο και δεν εμφανίζουν κάθε εβδομάδα, μια ομάδα που ταλάιπωρεί τη μπάλα. Ως το 25’ λοιπόν με τις δυο ομάδες 11 εναντίον 11, ο Λεβαδειακός έκανε τρεις ευκαιρίες. Ο Πουλίδο είχε για… πρωινό τους κεντρικούς αμυντικούς των πρωταθλητών, θα μπορούσε να ‘χε σκοράρει με το «καλημέρα» της αναμέτρησης, αλλά αυτό δε συνέβη. Όταν μάλιστα ο Σηφάκης αποβλήθηκε, αφού δεν πρόλαβε να μαζέψει το χέρι του εκτός περιοχής, τα πράγματα έδειχναν χειρότερα για τους «πράσινους» από τη Λιβαδειά. Ένας παλιός Ολυμπιακός, ναι, θα ‘χε βάλει γκολ αμέσως στο ημίχρονο.
Αυτός ο Ολυμπιακός όμως, το έπραξε με μικρή καθυστέρηση. Και υπήρχαν λόγοι και αιτίες. Το πρόβλημα στην κυκλοφορία ήταν εμφανέστατο. Για να κάνει φάση η ομάδα του Πειραιά, έπρεπε κυρίως να σημαδέψει στην πλάτη των δυο αντίπαλων στόπερ, ή δεξιά εκεί που προσπαθούσε ο Ντοσεβί να ξεγελάσει τον Μιλιάζες. Και αυτό το τελευταίο συνέβη στο 44’ και έφερε το 1- 0. Ο Γάλλος έβγαλε σωστά τη μπάλα παράλληλα με το τέρμα του Στρατηλάτη, ο Μιλιάζες είχε καθυστερήσει (κι όχι πρώτη φορά) και ο Ντοσεβί, απλά σέρβιρε στον Τσόρι.
Το δεύτερο ημίχρονο, ήταν «τελειωμένη» υπόθεση. Ο Λεβαδειακός είναι, όχι η Μπάγερν ή η Ρεάλ για να αντέξει με δέκα παίκτες. Ήρθε λοιπόν η σούπερ κίνηση του Μπενίτες (Περέιρα τον έχεις αδικήσει και το ξέρεις και σωστά ο κόσμος αποδοκίμασε) για το 2- 0 και μετά από λάθος του Στρατηλάτη(έχει παίξει ελάχιστα και ήταν εκτός,,, νερών απ’ την ώρα που μπήκε αναγκαστικά) ο Τσόρι έβαλε κι άλλο γκολάκι. Η ήττα δε λέει κάτι, πραγματικά θεωρώ πως ο Λεβαδειακός έχει καλούς ποδοσφαιριστές, καλό προπονητή και πρέπει να το παλέψει για να μην πέσει. Αγωνίστηκε και πάνω από μια ώρα με δέκα στο Καραϊσκάκη, ε, δεν είναι κι εύκολο! Όσο για τον Πουλίδο, που τον ακούγατε τόσους μήνες και δε τον βλέπατε; Είναι πολύ καλός επιθετικός. Αν είχε αυτός τον Τσόρι πίσω του, θα ‘χε τώρα 20 γκολ! Ο Μποτία και ο Σιόβας τον έβγαζαν φωτογραφία στο πρώτο 20λεπτο, χωρίς βέβαια να σημαίνει και κάτι, αφού ο Ολυμπιακός πρέπει να πάρει στόπερ και του χρόνου, να μην επιτρέπει σε κανέναν επιθετικό γρήγορο(Αραβίδης, Ίλιτς, Πουλίδο) να βγαίνει στην πλάτη της άμυνάς του και να «χορεύει».
Ο Περέιρα είδε και κάποια πραγματάκια, τον Ελαμπντελαουί για παράδειγμα τον έβαλε για λίγο και δεξί χαφ, έκανε αλλαγές, δοκιμούλες, σωστά την έψαξε. Εξάλλου από ‘δω και πέρα, πρέπει και να κερδίζει η ομάδα, αλλά και να παρακολουθεί ο προπονητής όλου τους παίκτες. Δεν ξέρω αν ο Περέιρα συνεχίσει ή όχι (οι παρασκηνιακές στήλες άλλωστε τον έχουν διώξει, όχι η ΠΑΕ), όμως θα του ζητήσει τη γνώμη του ο Μαρινάκης και θα πρέπει να ξέρει τι θα πει για το υλικό.
Και για να σας χαλαρώσω και λίγο(αν και μ’ αυτό θα ασχοληθείτε τώρα), αυτός ο δύστυχος ο Χάρα, «πληρώνει» και την εμμονή του προπονητή. Το να βγάζεις τον Μπενίτες έξω για να βάλεις τον Μήτρογλου και να μη βγάζεις τον Χάρα επειδή είναι επιλογή σου και φίλος του Τσόρι(αμφιβάλω βέβαια αν ο Αργεντίνος έχει πρόβλημα), ε, είναι κάτι που ίσως μπορείς να κάνεις σε όλα τα γήπεδα της πατρίδας σου. Όχι όμως στο Καραϊσκάκη...
