Ο Σλούκας είπε το "όχι" και ο Ολυμπιακός συνεχίζει την τρέλα του
Ο Παντελής Διαμαντόπουλος συνεχίζει να απαιτεί Ντόρσεϊ στο τέλος, όμως γράφει για το μέταλλο του Ολυμπιακού, το σωστό διάβασμα του Μπαρτζώκα, τον φοβερό-τρομερό Φαλ και τον Σλούκα που μίλησε και θα ξαναμιλήσει.
Ήταν ένα βράδυ στο ΣΕΦ που ο Σλούκας έβαλε τρίποντο στο τέλος μιας περιόδου. Πανηγύρισε γιατί σκόραρε με τη φανέλα της Φενέρ. Τα άκουσε χοντρά, ο ίδιος είπε ότι ίσως και να το παρατράβηξε. Τα χρόνια πέρασαν. Επέστρεψε. Και με την κόκκινη φανέλα έβαλε το νικητήριο.
Σε ένα ματς για καρδιακούς, σε ένα ματς που η ομάδα έκανε τα εύκολα-δύσκολα, σε ένα ματς με μπόλικη ιστορία. Αυτή είναι η Euroleague. Ο Κώστας μπόρεσε να σώσει όλες τις καταστάσεις. Γιατί αν έχανε ο Ολυμπιακός, θα 'χαμε πολλά να πούμε και να πείτε. Όμως είναι μεγάλη η σεζόν. Πολύ. Και οι καταστάσεις θα ορίζονται από τα πεπραγμένα. Και από τους μεγάλους πρωταγωνιστές. Στο τέλος αυτών των παιχνιδιών μιλάνε αυτοί που πρέπει.
Είχε πάρα πολύ καιρό (ελέω και κορονοϊού) να μαζευτεί τόσος κόσμος στο ΣΕΦ και ήταν δεδομένο πως θα έδινε την απαραίτητη ώθηση στην ομάδα. Η Ευρωλίγκα, όπως είναι δομημένη, δεν έχει εύκολα και δύσκολα παιχνίδια. Όποιος για παράδειγμα προσπαθούσε να... εμπλέξει το ματς κόντρα στην Άλμπα με αυτό απέναντι στη Φενέρ, περισσότερο κουλουβάχατα θα τα έκανε παρά θα έβγαζε άκρη. Οι Τούρκοι μπήκαν στο ματς έχοντας μαζί τους την αγανάκτηση από τον τρόπο που έχασαν με την Μπάρτσα και τις ανακοινώσεις που έβγαλαν για τη διαιτησία. Ο Ολυμπιακός το μόνο που χρειαζόταν ήταν να παίξει το μπάσκετ που ξέρει.
Για άλλη μια φορά είδαμε το σωστό διάβασμα απέναντι στον τρόπο που προσπαθούσε να απειλήσει ο Τζόρτζεβιτς. Η αμυντική λειτουργία των Πειραιωτών ήταν υποδειγματική. Χέρια παντού, ένταση και σωστές βοήθειες. Την ίδια ώρα ο Ντόρσεϊ για άλλη μια φορά άπλωνε στο παρκέ το πηγαίο και αστείρευτο ταλέντο του. Έκρηξη, απειλή, μοίρασμα. Τρομερά πράγματα από έναν παίκτη που έχει τον τρόπο να ξεσηκώσει όλο το γήπεδο. Και τέτοιους παίκτες τους γουστάρουν πολύ οι Ολυμπιακοί. Όπως γουστάρουν και το... στυλ Λαρεντζάκη που "σκοτώνεται" για την ομάδα, κυλιέται στο παρκέ και αμα λάχει, μπει να παίξει στο 17' και ήταν έτοιμος λες και είχε ξεκινήσει το ματς.
Η ελευθερία που δίνει ο Μπαρτζώκας
Επίσης, άλλο ένα θετικό στοιχείο, που πρέπει να το δώσω στον Μπαρτζώκα, είναι ότι παρέχει την ελευθερία στους παίκτες του να σουτάρουν. Και να μην φοβούνται αν αστοχήσουν. Ο Ολυμπιακός απέναντι σε μια άμυνα όπως αυτή τη Φενέρ, που δεν είναι και η πιο... εκρηκτική του πλανήτη, είχε περισσότερα τρίποντα από δίποντα σε όλο το ματς. Και ήταν όλα καλά σουτ, με το 41% του ημιχρόνου να είναι άδικο, αλλά το 31% στο τέλος να είναι δίκαιο...
Αυτό άρχισε να ισορροπεί με το πέρασμα του χρόνου, με τις αλλαγές και με τη διαφορετικότητα των επιλογών ανάλογα με τους παίκτες που ήταν στο γήπεδο. Για παράδειγμα ο Πρίντεζης δεν απειλεί σε διάρκεια από μακριά, τόσο πολύ όσο Βεζένκοβ, ούτε ο Μακ Κίσικ όσο ο Ντόρσεϊ. Με τον Παπανικολάου να είναι ραχοκοκαλιά στο πρώτο μέρος και τον Φάλ απόλυτος μπαμπούλας, η ομάδα είχε κάποιες σταθερές να την οδηγήσουν. Και όταν αυτοί δυο βρέθηκαν στον πάγκο, ανέβηκε κατακόρυφα ο Σλούκας. Είναι τόσο κομβικός ο ρόλος του Κώστα στην ομάδα που εκεί που τον έβλεπες απέναντι στην πρώην ομάδα του να μην πατάει καλά, έκανε ένα δίλεπτο ξέσπασμα και η διαφορά εκτοξεύτηκε στους 13!
Το ότι θα αντιδρούσαν οι Τούρκοι ήταν το δεδομένο και για αυτό η τρίτη περίοδος ήταν όλη δική τους. Το πρόβλημα που είχαν ήταν ουσιαστικά μόνο από τον Φάλ και αυτό γιατί λειτούργησαν πολύ πιο έξυπνα και πιεστικά με την περιφερειακή τους άμυνα. Οδήγησαν σε άσχημα μονοπάτια τους Γουόπαπ-Ντόρσεϊ, εμπόδισαν τον Σλούκα να κάνει όσα στο δεύτερο δεκάλεπτο και δεν υπήρχε και ευστοχία διαρκείας για τους "ερυθρόλευκους" εξ αποστάσεως.
Ξεκίνησε από το μηδέν, το έβαλε στα 2''
Όταν λοιπόν παίζεις στο ΣΕΦ και πας στο τέταρτο δεκάλεπτο χάνοντας μόνο με ένα καλάθι, είναι σαν να ξεκινάς από το μηδέν. Είχαν πάρει περισσότερα ριμπάουντ και ο Χένρι (που κάποτε τον ήθελε ο Μπλατ στο λιμάνι) ήταν πιο συμβατός στα "θέλω" του παιχνιδιού.
Οι Τούρκοι είχαν ηρεμία και πάνω απ' όλα μπόρεσαν να αιφνιδιάσουν ακόμη και τον κόσμο. "Δεν γέμιζε το μάτι" η εικόνα τους και σιγά- σιγά βρέθηκαν να κερδίζουν δίχως να το 'χει καταλάβει άνθρωπος. Ένα επιμέρους 2-18 ακούραστο. Όταν το ΣΕΦ ξεκίνησε να ουρλιάζει, η ζημιά στον Ολυμπιακό είχε ήδη γίνει και ο δρόμος ήταν ανηφορικός. Εκεί χρειάζεσαι πάντα κάτι καινούργιο, κάτι απρόοπτο, κάτι να φέρει και πάλι την ταραχή στον αντίπαλο. Ο Ολυμπιακός αμύνθηκε καλά, αλλά μπροστά είχε ζητήματα. Ε, όταν το ματς πάει χαμηλά και πόντο- πόντο, όλα μπορούν να συμβούν.
Σε ένα διάστημα που το καλάθι έμοιαζε τρύπα βελόνας και για τους δυο, ο Τζόρτζεβιτς έβαλε τον Ντε Κολό (τελευταίο δίλεπτο), ο Μπαρτζώκας έδειξε εμπιστοσύνη σε μια πεντάδα, από την οποία απειλούσαν μόνο ο Σλούκας και ο Βεζένκοβ. Φυσικά και γύρεψα ξανά τον Ντόρσεϊ, δεν μπορώ να μην το παραδεχτώ. Πάντα ένας προπονητής ξέρει καλύτερα την ανάγκη της ομάδας και της στιγμής. Και η αλήθεια είναι πως οι επιθέσεις σωστά βγήκαν όλες, απλά δεν έμπαινε το... γκολ.
Στο + 3, ο Γουόκαπ έχασε δυο τρίποντα και η Φενέρ ισοφάρισε με το γκολ- φάουλ του Πολονάρα και πήρε και την μπάλα από λάθος στην επαναφορά. Αυτό ήταν καλύτερο από τη στιγμή που δεν το έβαλαν γιατί πήρε ο Ολυμπιακός την τελευταία επίθεση και την έβαλε ο Σλούκας. Δεν χρειάζεται περισσότερη σάλτσα. Ο Κώστας έκανε την δουλειά του και αυτό που πρέπει να κάνει.
Ο Ολυμπιακός έβγαλε με 2/2 την διαβολοβδομάδα και τώρα περιμένει την Μονακό. Μακρύς ο δρόμος. Μάζευε νίκες και που ξέρεις; Στο τέλος του ταξιδιού, μπορεί να είσαι και κάπου καλά... Α μην το ξεχάσω. Ή μάλλον να το ξαναγράψω: Μεγάλος Φάλ. Αυτός ήταν η κολόνα, αυτός ήταν όλα τα λεφτά...
Ο Παντελής Διαμαντόπουλος και ο Σπύρος Καβαλιεράτος σχολίασαν από το ΣΕΦ όσα έγιναν στην αναμέτρηση του Ολυμπιακού με τη Φενέρμπαχτσε, η οποία κρίθηκε από το μεγάλο καλάθι του Κώστα Σλούκα τα 2'' για το τέλος.