Κόντρα στον Παναθηναϊκό χτύπησε ο Μποτία, μπήκε ο Αυλωνίτης και …καθάρισε. Κόντρα στον Πανιώνιο, χτύπησε ο Μποτία, μπήκε ο Σιόβας και… καθάρισε. Υπό άλλες συνθήκες θα ‘πρεπε να ειπωθούν πολλά για το τελευταίο επίσημο ματς στην καριέρα του Αμπιντάλ(αν και τώρα με τον Μποτία, όπως θα πάει η ομάδα στη Λέσβο με δυο μόνο κεντρικούς αμυντικούς;) για την επιστροφή του Ιμπαγάσα στο Καραϊσκάκη και γενικά για όμορφες λεπτομέρειες που «γαρνίρουν» μια αναμέτρηση. Όμως ο Ολυμπιακός κατάφερε να βγάλει την ψυχή των φιλάθλων του. Και αυτών που πήγαν με τον παλιόκαιρο στο Καραϊσκάκη, αλλά και όσων είδαν το ματς στην τηλεόραση.

Ο Μήτρογλου βρήκε δυο φορές τον δρόμο προς τα δίχτυα, στο δεύτερο τέρμα μάλιστα έκανε και εξαιρετική κίνηση, αλλά αν αδικήθηκε κι αυτός από κάτι, είναι πως στο φινάλε αυτό που έμεινε ήταν η γενική εικόνα. Δεν θα πρέπει να γινόμαστε κουραστικοί, δε φταίτε σε τίποτα κι εσείς να διαβάζετε τα ίδια. Όμως οι «ερυθρόλευκοι» στο μεγαλύτερο διάστημα του 90λεπτου παίζουν αργά. Παίζουν στατικά και αυτό είναι πρώτα απ’ όλα θέμα συστήματος. Αν δεν «ανοίξεις» το παιχνίδι σου, αν δεν πας και στα άκρα, σε μικρότερους χώρους θα περπατάς και θα χάνεις και τις μπάλες.

Η ομάδα ουρλιάζει ότι θέλει βοήθεια

Ο φετινός Ολυμπιακός πολλές φορές επιτίθεται χωρίς παίκτη στην περιοχή. Και όχι, δε φταίει ο Μήτρογλου. Δε γίνεται πάντα εξάλλου να φταίει ο Μήτρογλου, μην τρελαθούμε. Όταν η λειτουργία σου είναι τέτοια και ο επιθετικός δε μπορεί να πάρει τη μπάλα, τι θα κάνει κι αυτός; Θα πάρει μέτρα προς τα πίσω. Να μπει στο παιχνίδι. Γιατί μετά, αυτόν κράζουν, αυτόν λένε «μπάστακα», αυτόν ρημάζουν. Ο διεθνής σέντερ φορ γύριζε, ο Τσόρι έψαχνε να ελευθερωθεί, κακή ανάπτυξη γενικά. Ο Ολυμπιακός είναι τούτη την εποχή η χαρά της κριτικής, αρκεί αυτή να είναι καλοπροαίρετη. Μπορείτε να κάνετε κι εσείς ένα σωρό ποδοσφαιρικές επισημάνσεις. Αυτό όμως τι δείχνει; Ότι το σύνολο είναι κατώτερο των απαιτήσεων. Και δεν ανακαλύπτω την Αμερική γράφοντάς το, ούτε θα …ξεχωρίσω συμπληρώνοντας ότι πρέπει γρήγορα να γίνουν μεταγραφές.

Όμως τι να κάνουμε ρε παιδιά; Κάθε 90λεπτο, θέλει και την κριτική του. Η ομάδα είναι σε μια κατάσταση που ουρλιάζει ότι θέλει βοήθεια. Το ένα στόπερ όλο χτυπάει. Το άλλο εγκαταλείπει το ποδόσφαιρο γιατί πολύ απλά, πλέον δεν προλαβαίνει ούτε τη μπάλα, ούτε τον παίκτη. Μένουν δυο Έλληνες, αλλά δε φτάνουν αριθμητικά, μην κοροϊδευόμαστε. Στα πλάγια; Άλλη ιστορία κι εκεί. Και όταν έχεις μια δύναμη στον άξονα με Κασάμι- Τσόρι, σε βρίσκει τόσο μπόσικο ο κάθε αντίπαλος και στους εγκλωβίζει. Οπότε γκολ παίρνεις ή με στημένη φάση ή με κάποια ενέργεια της στιγμής, σαν αυτή του Ντοσεβί με την πιρουέτα του Μήτρογλου.

Εγκλωβισμένοι στην τακτική των αντιπάλων τους

Όλο το θέμα του Ολυμπιακού στο πρώτο ημίχρονο, ήταν το αν καταφέρει να «ανεβάσει» την ταχύτητά του. Εγκλωβισμένοι στην τακτική των αντιπάλων τους, οι Πειραιώτες πάλευαν να δημιουργήσουν φάση. Κι αν ο Παπαδόπουλος ανησύχησε, αυτό συνέβη μετά από δυο στημένες φάσεις με πρωταγωνιστή τον,,, Μποτία. Η σύνδεση κέντρου με επίθεση δεν υπήρχε. Ο Μίτσελ ξανά με Αφελάι και Κασάμι εσωτερικούς , έδινε την ευκαιρία στον αντίπαλο να αμυνθεί κλειστά και πιο εύκολα. Κι από την στιγμή που κλείνουν οι –και καλά- ακραίοι ο Ολυμπιακός είχε τον Εντινγκά και τον Μανιάτη να κουβαλήσουν μπάλα. Γινόταν; Όχι. Και ποιος έμενε; Ο Τσόρι. Που πήγαινε δεξιά, πήγαινε αριστερά, γύρευε δυο- τρία μετράκια ο άνθρωπος, αλλά με τόση πολυκοσμία μπροστά του, δεν ήταν εύκολο. Θα έπρεπε λοιπόν να γίνει ή το μεγάλο λάθος από την πλευρά του Πανιωνίου ή να ‘ρθει η ώρα για ένα καλό στημένο ώστε να σκοράρουν οι πρωταθλητές Ελλάδας. Και αυτό έγινε τελικά! Το γκολ του Μήτρογλου, ήταν προϊόν της κεφαλιάς που πήρε ο Σιόβας στο πρώτο δοκάρι, μετά από κόρνερ του Μαζουακού. Όπως λένε οι Ιταλοί «αν χάσεις κεφαλιά στο πρώτο δοκάρι, μάλλον να ετοιμάζεσαι να πας στη σέντρα».

Αυτό έπαθε ο Πανιώνιος. Ο πρώην παίκτης του, που είχε μπει πριν λίγα λεπτά αναγκαστικά στο ματς(χτύπησε ο Μποτία στο γόνατο) κέρδισε την κεφαλιά και μετά όλα τα άλλα ήταν εύκολα για τον Μήτρογλου! Χωρίς να ‘χει μαγέψει, ο Ολυμπιακός βρέθηκε να κερδίζει στο 45λεπτο, αυτό ήταν το καλύτερο που θα μπορούσε να του συμβεί! Και αν κάποιος πίστεψε πως στο δεύτερο μισό του ματς θα άλλαζε κάτι, ναι, αυτό που άλλαξε ήταν ότι μετά το 70’ άρχιζε ο κόσμος να αποδοκιμάζει βλέποντας δειλά- δειλά τον Πανιώνιο να πατάει και στην περιοχή του Ρομπέρτο. Για όλα όμως υπάρχει εξήγηση.

Το ζήτημα για τον Ολυμπιακό είναι πολύ πιο σοβαρό

Στη Λιβαδειά, ήταν ο Αφελάι που εμφανίστηκε από τον πάγκο, έπαιξε στη θέση του ο άνθρωπος και «έκανε παπάδες». Ο Μίτσελ τον Ολλανδό δεν τον χρησιμοποίησε έτσι(τζάμπα έγραφα κι εγώ τις προάλλες «βάλτον στη θέση του»), τον έκανε και αλλαγή και ο Ολυμπιακός συνέχιζε από τα πλάγια να μην απειλεί. Ο Ντοσεβί δεν ήταν εύκολο να δημιουργήσει μπελάδες και ο Ουζουνίδης ήξερε ότι από οργανωμένη επίθεση του Ολυμπιακού δεν θα κινδύνευε παρά μόνο αν κάποιος ποδοσφαιριστής του γλιστρούσε. Μόνο στον …αέρα είχε θέμα η ομάδα της Νέας Σμύρνης. Σε κάθε φάουλ, σε κάθε κόρνερ η μπάλα από ψηλά έβρισκε σε κεφάλι Ολυμπιακού, αλλά αυτό δεν είναι το ποδόσφαιρο που ‘χουν μάθει να βλέπουν στο Καραϊσκάκη. Και όσο ο Ολυμπιακός παίζει στατικά, τόσο ενοχλεί αυτούς που έμαθαν να τον παρακολουθούν. Ο Πανιώνιος είχε και τη φάση του να ισοφαρίσει με ένα καλό σουτάκι του Μασούρα. Όμως δεν είναι να μένεις στις λεπτομέρειες και να λες το τι πήγε να γίνει και το τι θα γινόταν. Το ζήτημα για τον Ολυμπιακό είναι πολύ πιο σοβαρό και έχει να κάνει με την κατάσταση της ομάδας και τη συνολική της λειτουργία. Την ταχύτητα, το «άπλωμα» στο γήπεδο, τις συνεργασίες, όλα αυτά που φτιάχνουν την εικόνα και καθορίζουν το αποτέλεσμα. Όλα αυτά που στην τελική τα βλέπει και ο αντίπαλος και ξέρει αν έχει ελπίδες ή όχι. Αν μπορεί να σου κάνει ζημιά ή θα «χωνέψει» πριν καν παίξει, ότι το πιθανότερο είναι να χάσει.

Και όσο ο Ολυμπιακός θα παίζει έτσι, τόσο θα ανοίγει και την όρεξη των ομάδων που κάθε εβδομάδα τον περιμένουν. Γιατί αν η ομάδα παίξει στη Μυτιλήνη ακριβώς όπως αγωνίστηκε με τον Πανιώνιο, το ματσάκι θα ‘ναι χλωμό…