Το να είσαι πρόεδρος του Ολυμπιακού, καμιά φορά μοιάζει με το να πρέπει να κουμαντάρεις ένα βαπόρι γεμάτο μπαρούτι, το οποίο… διαβαίνει δύσκολες και αγριεμένες θάλασσες.

Ο «πρώτος» του λιμανιού, τα ακούει πάντα! Αποθεώνεται μα και κατακρίνεται. Θεωρείται από τους αντιπάλους ως «η αρχή όλων των κακών τους», ενώ πολλές φορές, οι φίλοι της ομάδας σχολιάζουν με όχι και τόσο καλή διάθεση.

Τα ‘ξερε όλα αυτά ο Βαγγέλης Μαρινάκης, όταν ανάλαμβανε πριν από έναν χρόνο, την προεδρία στην μεγαλύτερη ομάδα της χώρας. Τα γνώριζε καλά. Εξάλλου από μικρό παιδάκι Ολυμπιακός, έχει ζήσει εποχές ευτυχίας, αλλά και δύσκολες. Κι αυτός θα ‘χει κάνει την κριτική του σε κάποια διοίκηση ως φίλαθλος, ξέρει λοιπόν τι ακούνε όσοι, έχουν το «γενικό πρόσταγμα».

Είναι πολύ εύκολο να καθίσω να γράψω, ότι ο Μαρινάκης ξανάκανε τον Ολυμπιακό πρώτο. Γιατί κακά τα ψέματα, πήρε μια ομάδα που ΄χε αρχίσει, όχι απλά να χάνει …λάδια, μα κυριολεκτικά δεν ήξερε που βρισκόταν και που πατούσε. Η κυριαρχία του Σωκράτη Κόκκαλη, ήταν αναμφισβήτητη, μα κάποια στιγμή, ήρθε η πτώση. Και η τελευταία σεζόν του πιο επιτυχημένου προέδρου της κόκκινης ιστορίας, ήταν τραγική. Μην ξεχνάμε τι λεγόταν τον Μάη του 2010! ‘Όταν εμφανίζονταν ακόμη και τραγικά σενάρια για το μέλλον του Ολυμπιακού.

Ο Μαρινάκης, γούσταρε να μπλέξει, αυτό το ξέραμε χρόνια… Ήταν το μπάσκετ αυτό που τον «μαγνήτισε» πρώτα, μα ο Κόκκαλης δεν του το έδωσε ποτέ. Είμαι βέβαιος, ότι θα ‘χε πάρει ήδη πέντε πρωταθλήματα. Τελικά, μπήκε στο βόλεϊ(το μπάσκετ πήγε στους Αγγελόπουλους), έμεινε όσο μπορούσε , βοήθησε και αποχώρησε. Η μεγάλη του βέβαια κάψα, ήταν να πάρει στα χέρια την διοίκηση του μεγάλου αθλήματος της ομάδας του Πειραιά. Και αυτό έγινε τον Ιούνη του ’10.

Ο Βαγγέλης Μαρινάκης, με ένα μπαράζ προτάσεων , στο τέλος τα κατάφερε και εκεί που ήταν η μαγκιά του, ήταν ότι κινήθηκε με… Ολυμπιακή τακτική σε καίρια ζητήματα. Δεν θέλησε για παράδειγμα από σεβασμό να γκρεμίσει τις επιλογές του προκατόχου του. Πορεύτηκε με τον Λίνεν, αλλά όταν ήρθε ο αποκλεισμός στο Γιουρόπα Λίγκ, δεν κώλωσε να πάρει αμέσως το αεροπλάνο την επόμενη μέρα και να πάει να φέρει τον Βαλβέρδε.

Κάποιοι λένε, ότι «ο Μαρινάκης μπλέκεται, έχει άποψη, φτιάχνει εντεκάδες». Εγώ πρέπει να γράψω, αυτό που βλέπω. Είναι από τους ελάχιστους προέδρους στην Ελλάδα, που αγοράζουν, αυτούς που αποκλειστικά και μόνο προτείνει ο προπονητής. Από την στιγμή που γίνεται, έχουμε χρέος και να το επισημάνουμε.

Φέρεται Ολυμπιακά, ξεπερνώντας και τα όρια. Η χειρότερη στιγμή του, μπορεί να ήταν μετά το ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό, αλλά για εκείνες τις ιστορίες, έχουν ειπωθεί τόσα πολλά, που όσο περνάει ο καιρός, θα μας κάνουν ορισμένοι να πιστέψουμε ότι τα μισά ήταν ψέματα. Γιατί την επόμενη μέρα μας έλεγαν ότι «πλακώνονταν» ποδοσφαιριστές των δυο ομάδων και μετά έβγαιναν οι ίδιοι και το διέψευδαν.

Το αν ο Μαρινάκης, είχε διάλογο με τον Σισέ, είναι κάτι που στενοχώρησε τον Γάλλο και το μοιράστηκε με όλο τον κόσμο… Όπως επίσης «χτύπησαν» άσχημα οι δηλώσεις του προέδρου της ΠΑΕ Ολυμπιακός. Ο ίδιος ο διοικητικός ηγέτης του Ολυμπιακού, ζήτησε συγγνώμη λίγα 24ωρα αργότερα. Ήταν ένα κακό βράδυ για όλους, «ποτισμένο» από τον κλασικό φανατισμό αυτών των αγώνων. Κακώς…

Ο πρόεδρος του Ολυμπιακού, σε μια εποχή δύσκολη και με τα οικονομικά ζόρια να τυλίγουν σα… φίδια την κοινωνία, είναι ο μόνος που κάνει κινήσεις. Κάθε εβδομάδα, ο Ολυμπιακός παίρνει και έναν παίκτη. Ίσως κάποιοι να μην είναι ευχαριστημένοι, αλλά πιστέψτε με, δεν είναι και εύκολο να το κάνεις. Στο κάτω- κάτω, σε ελληνική ομάδα προεδρεύει, όχι σε σωματείο της Πριμέρα Ντιβιζιόν. Ο ίδιος ονειρεύεται άλλα 20 πρωταθλήματα, μα το μαράζι του, είναι να κάνει ο Ολυμπιακός την καλή πορεία στην Ευρώπη.

Όλοι οι άνθρωποι έχουν πλεονεκτήματα και ελαττώματα, το αν κάποιος αξίζει, το καταλαβαίνεις, από το αν ήθελαν να τον έχουν, αυτοί που τον κατηγορούν. Όπως στην περίπτωση Κόκκαλη λοιπόν, έτσι και σε αυτή του Μαρινάκη, άπαντες θα γούσταραν να τον έχουν στην δική τους προεδρική καρέκλα. Έλαχε όμως να είναι παιδί του Πειραιά και από την πόλη του δε φεύγει…