Όχι ανάποδα το τάβλι

Μου προκάλεσε ενδιαφέρον να παρακολουθήσω τα αποτελέσματα της τηλεδιάσκεψης των παραγόντων του ελληνικού ποδοσφαίρου. Για δυο λόγους. Για να δω πως μιλούσαν μέσω τεχνολογίας αλλά και για να κρίνω τις διαφορές του με τους ομολόγους τους, του εξωτερικού.

Η αλήθεια είναι ότι η απόσταση τους έφερε πιο κοντά.

Εξετάζοντας δηλαδή όσα διάβασα, τα οποία και εμπιστεύομαι. Δεν έχω λόγο να μην δεχτώ τα γραφόμενα των ρεπόρτερ, ειδικά σε μια εποχή που οι άνθρωποι ψάχνουν με ένα αγκίστρι χωρίς δόλωμα να βγάλουν έστω ένα μικρό ψαράκι για το... τηγάνι της ενημέρωσης. Ο καθένας λοιπόν από τα «μεγάλα κεφάλια» μπορεί να πει το σωστό ή το λάθος από την θαλπορή του σπιτιού του. Θα κλείσει τον υπολογιστή μετά και θα πάει να φάει ή θα πάει να κάνει την ανάγκη του ή θα πάει να αράξει να δει μια ταινία. Μεγάλο πράγμα η ψυχολογία. Αλλιώς μιλάς από απόσταση.

Οι πιο πολλοί παίρνουν και θάρρος άλλωστε. Αν μου βάλετε ένα μαχαίρι στον λαιμό και μου πείτε τι συμπεράσματα έβγαλα από όσα διάβασα, δεν έχω να πω και πολλά. Μικρά κειμενάκια ήταν τα ρεπορτάζ, που ανέφεραν απλά ατάκες των προέδρων/ιδιοκτητών. Δωσμένα προφανώς από τις ίδιες τις ΠΑΕ και σίγουρα από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές. Συνεπώς μη περιμένετε να σας κάνω τεράστια ψυχολογική ανάλυση.

Όσον αφορά στην άποψή μου, είναι κατατεθημένη εδώ και πολύ καιρό. Όλες οι διοργανώσεις, πρέπει να τελειώσουν. Παντού... Η ΟΥΕΦΑ έχει δίκιο, γιατί θα καταστραφεί και η επόμενη σεζόν. Α και για να μην προλάβει κάποιος να πει για αδιαλαξία της «μητέρας» των διοργανώσεων θα σας υπενθυμίσω ότι η θέση των... ΟΥΕΦΑτζηδων ήταν συγκεκριμένη: «Δε μας ενδιαφέρει πως θα τελειώσετε και αν και πότε τα πρωταθλήματά σας. Εμείς απλά ζητάμε κάποια στιγμή να μας καταθέσετε επίσημη κατάταξη για να φτιάξουμε τις διοργανώσεις της επόμενης σεζόν. Πολύ λογικό μου ακούγετε...

Η πανδημία σκοτώνει (κυριολεκτικά) κόσμο, τα πάντα έχουν περάσει σε δεύτερη μοίρα, προέχει η ανθρώπινη ζωή. Σεβόμενοι αυτή λοιπόν, άπαντες πρέπει να πάρουν την καλύτερη -και πιο λογική- απόφαση σε όλους τους τομείς της ζωής και της κοινωνίας. Ένας από αυτούς είναι ο αθλητισμός. Και ένας το ποδόσφαιρο. Στο ελληνικό ποδόσφαιρο λοιπόν, για να μην πουν ότι έκαναν μια τρύπα στο νερό, θα πρέπει να αφήσουν το «να γίνει μια νέα αρχή» που ξαφνικά το θυμήθηκαν σε λάθος εποχή και να τακτοποιήσουν τις εκκρεμότητες που έχουν.

Την«αρχή» να τη κάνουν μετά, αφού πρώτα δώσουν το τέλος στην βασανισμένη (όπως εξελίσσεται) σεζόν για τον πλανήτη. Μπορούν να παίξουν μπάλα κάποια στιγμή; Ας το κάνουν. Δε μπορούν; Να κλείσουν την βαθμολογία όπως σωστά είπε ο Άρης. Και αυτό πρέπει να γίνει σε όλες τις χώρες. Δυστυχώς σε ορισμένα πρωταθλήματα θα νιώσουν ομάδες απίστευτα αδικημένες.

Στην Ιταλία παράδειγμα η Λάτσιο, στην Ισπανία η Ρεάλ, στην Γερμανία δυο- τρεις που...ανασαίνουν δυνατά στην πλάτη της Μπάγερν. Τι να κάνουν; Να μετράνε βαθμούς ή φέρετρα; Υπάρχουν και τα ζητήματα του υποβιβασμού. Εκεί η αδικία είναι μεγαλύτερη. Παράδειγμα στην Αγγλία. Το πρωτάθλημα είναι της Λίβερπουλ (η γη να 'ρθει ανάποδα και ο Μπόρις Τζόνσον να βάλει ζελέ στο μαλλί), όμως οι φίλοι μου οι Άγγλοι έχουν δημιουργήσει έναν «κακό χαμό» στα χαμηλά βαθμολογικά στρώματα.

Όλοι λοιπόν σκέφτονται πως θα τελειώσουν τις διοργανώσεις. Και καλά κάνουν. Μακάρι να παιχτεί μπάλα. Όλοι αυτοί θέλουμε. Από τον πιο ρομαντικό, μέχρι τον πιο άρρωστο παίκτη στο στοίχημα που εδώ και δυο εβδομάδες ξέρει ακόμη και τους αναπληρωματικούς όλων των ομάδων στο πρωτάθλημα της Λευκορωσίας. Ακόμη και μέσα σε πανδημία, όλοι οφείλουν να σεβαστούν το άθλημα, όπως λένε σωστά και οι πρωταγωνιστές στο English Game. Βάλτε το να το δείτε στο Netflix, αξίζει...

Όσο για την ερώτηση που μου γίνεται συχνά, για απόψεις τύπου «παύλα, μη γεννόμενη χρονιά» και άλλα τέτοια, η απάντηση είναι απλή: Και που είναι το παράξενο δηλαδή, ότι υπάρχουν πανευρωπαϊκά άνθρωποι που λένε «διακόψτε τα οριστικά και βάλτε παύλα;» Ειδικά στη χώρα του «παίρνω τη μπάλα μου και φεύγω». Στη χώρα του «να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα». Στη χώρα του «χάνω στο τάβλι και το φέρνω ανάποδα». Τα λέμε...