Όλα έχουν ένα όριο...
Ο Παντελής Διαμαντόπουλος γράφει για την εμφάνιση των ερυθρολεύκων στα Γιάννενα και καταλήγει: "Μπάλα κόντρα στον Απόλλωνα και μπάλα στην Τούμπα! Όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά γιατί μπορούν!"
Ένα βασικό που θα έπρεπε να ξέρουν προπονητές και παίκτες στον Ολυμπιακό, είναι, ότι ο κόσμος τους μπορεί να τους στηρίξει όσο κανείς άλλος. Να σταθεί δίπλα τους όσο δεν φαντάζονται. Να παίξουν στο… Νότιο Πόλο και οι Ολυμπιακοί να είναι εκεί! Ένα πράγμα δεν ανέχονται οι φίλοι της ομάδας του λιμανιού. Να βλέπουν την ομάδα να μην παλεύει. Να μην προσπαθεί, να παρουσιάζεται νωχελική και άψυχη! Δίχως να ‘ναι γνώστες της υδατοσφαίρισης, χωρίς να γνωρίζουν(οι περισσότεροι) καν τους κανονισμούς στο πόλο, οι Ολυμπιακοί, χάρηκαν με την ψυχή τους, βλέποντας τη γυναικεία ομάδα του σωματείου να κατακτά το Λεν Τρόφι. Μα δεν ήταν η κατάκτηση που τους γοήτευσε. Ήταν η προσπάθεια, η μαχητικότητα, η επιμονή! Απλό δεν φαίνεται;
Και είσαι επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, νταμπλούχος και έχεις μια υποχρέωση. Περίεργη, συμφωνώ. Γιατί είσαι κατακτητής του πρωταθλήματος και όλα τριγυρνάνε γύρω από το κύπελλο. Πρέπει όμως να πας στα Γιάννινα. Μπαίνεις σε αεροπλάνο, μένεις σε ξενοδοχείο. Ε, μπες να παίξεις για την πάρτη σου τουλάχιστον. Για την ταλαιπωρία σου, για το γούστο του αθλήματος βρε αδερφέ. Δεν γίνεται να αποθεώνουμε τους παίκτες και τους προπονητές πάντα. Κάθε ματς είναι και άλλη ιστορία. Όμως ο κόσμος στέκεται στο πλευρό τους, όταν δέχονται "λάσπη", όταν οι αντίπαλοι σκυλιάζουν να μειώσουν τις επιτυχίες τους, έτσι κι αυτοί πρέπει να κάνουν την αυτοκριτική τους, για εμφανίσεις όπως στην Τρίπολη, με τον Άρη εντός και στα Γιάννινα.
ΠΑΣ Γιάννινα - Ολυμπιακός 2-0
Είσαι πολύ καλή ομάδα. Έχεις παίκτες ποιότητας. Αυτό υποχρεώνει κάθε άνθρωπο που βάζει πάνω του την ερυθρόλευκη να προσπαθήσει. Δεν γράφω να κερδίσει. Αλλά να προσπαθήσει. Να φύγει από το γήπεδο, πρώτα απ’ όλους, ο ίδιος ικανοποιημένος. Υπήρξε ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού που χάρηκε; Ελάτε τώρα. Τρως το πρώτο γκολ από ένα κόρνερ μέσα στην… ομίχλη και η αντίδραση όλων είναι ερασιτεχνική. Μετά από λίγο, βγάζει ο ΠΑΣ μια αντεπίθεση για σεμινάριο. Πώς να ξεγελάσεις στην πλάτη της, μια άμυνα. Και δεν είναι πρώτη φορά. Στην πλάτη ο Ντε Μπλάσις, στην πλάτη και ο Αθανασιάδης. Από διαφορετικές πλευρές, αλλά και τι έγινε; Το τρανζίσιον ανασταλτικά, δεν ανταποκρίθηκε σε ομάδα τέτοιας ποιότητας.
Μίτσελ: "Δεν γνωρίζουν που βρίσκονται..."
Ο Μίτσελ έβαλε τον Βούρο και τον Σάλιακα και στην τελική, για τους μόνους που δεν μπορεί να μιλήσει άνθρωπος είναι για τα παιδιά αυτά. Τουλάχιστον εκτίμησαν την ευκαιρία που πήραν και το πάλεψαν. Η άμυνα παραταγμένη κάπως περίεργα με τον Μπόνγκ στόπερ(έχει ξαναγίνει) και τον Μιγκέλ Τόρες αριστερά, ώστε να είναι ο Βούρος δεξιά. Στο δεύτερο μέρος, αφού τα Γιάννινα είχαν κάνει την δουλειά τους, ουσιαστικά ο Μίτσελ έπαιξε και με τρεις πίσω, αφού "φόρτωσε" μεσοεπιθετικά. Όμως αν δεν υπάρχει ομαδική διάθεση, δεν υπάρχει και παιχνίδι. Μπορώ ειλικρινά να βρω ένα σωρό δικαιολογίες. Και στις περισσότερες θα συμφωνήσετε κι εσείς. Όμως δεν βοηθάει τον Ολυμπιακό.
Σε μια εποχή, που ελάχιστοι ασχολούνται μόνο με την μπάλα (χαίρομαι που το κάνω) και δεν συλλέγουν αμφισβητούμενες φάσεις για να σας "φλομώσουν", θα πρέπει και οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές να απολαμβάνουν την δουλειά τους. Κάποιοι είπαν (εν μέρει ίσως δίκαια) πως "όταν έμεινε ο ΠΑΟΚ με δέκα χάλασε ο αγώνας". Εντάξει, αλλά ο ΠΑΣ με έντεκα παίκτες ήταν όλη την ώρα. Τώρα τι είχε χαλάσει; Ο "εχθρός" του Ολυμπιακού είναι το καλύτερο. Αυτό πρέπει να επιδιώκουν κάθε εβδομάδα.
Το να χάσεις είναι στο πρόγραμμα, το να έχεις όμως μετά την Γιουνάιτεντ, ήττες από ΠΑΟ, ΠΑΟΚ, Αστέρα, Γιάννινα και ένα 90λεπτο σορολοπ με τον τελευταίο Άρη εντός, δεν είναι φυσιολογικό. Το αρχικό 20λεπτο με τον ΠΑΟΚ στο κύπελλο ήταν τρομερό, αλλά ρε παιδιά τι είναι ο Ολυμπιακός για να προσφέρει μόνο 20 λεπτά μπάλας στον κόσμο του; Καμιά ομαδίτσα; Το… μενού για την συνέχεια είναι απλό: Μπάλα κόντρα στον Απόλλωνα και μπάλα στην Τούμπα! Όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά γιατί μπορούν να το κάνουν!