Ολυμπιακός - ΑΕΚ: Ο εφιάλτης που έγινε γλέντι
Ο Παντελής Διαμαντόπουλος γράφει για τον θρίαμβο (4-1) του Ολυμπιακού στο ντέρμπι με την ΑΕΚ, το σακατεμένο πόδι του Φορτούνη, το σωστό κράξιμο της εξέδρας και απορεί με το κάκιστο πείραμα του Μαρτίνς.
Αν το έκαναν επίτηδες οι παίκτες του Ολυμπιακού, θα πρέπει να βγουν και να το πουν. Ξεκινάω έτσι γιατί αυτό το «μέρα- νύχτα» που είδαμε στο Καραϊσκάκη, δεν έχει εξήγηση. Δεν υπήρξε άνθρωπος που να μην «πάγωσε» όταν άκουσε πως ο Μαρτίνς χρησιμοποίησε την ίδια ενδεκάδα με την Ντινάμο Κιέβου. Αυτομάτως τα περί ροτέισον, ξεκούρασης και όλα τα σχετικά, έπεσαν στη θάλασσα λίγα μέτρα δίπλα από το Καραϊσκάκη.
Ο Πορτογάλος είχε καταφέρει με μια απόφαση να …αποτρελάνει τους πάντες. Όχι μόνο στον Ολυμπιακό, αλλά και στην ΑΕΚ. Μη μου πείτε ότι υπήρχε έστω ένας φίλος του «δικεφάλου» που περίμενε ότι η αγαπημένη του ομάδα θα βρει μπροστά της, ακριβώς τους ίδιους που είδαν οι Ουκρανοί; Και γενικά, όποιος ασχολείται με τη μπάλα, παραξενεύτηκε. Έμενε να δούμε τι ζητούσε ο Μαρτίνς με αυτό το σχήμα, πριν ο ίδιος κάνει δηλώσεις στην συνέντευξη Τύπου. Η εικόνα της ομάδας δεν δικαίωσε τον Πορτογάλο στο μισό παιχνίδι. Παίκτες χαμένοι στο… πουθενά του γηπέδου. Ζαλισμένοι, ποδοσφαιρικά «μεθυσμένοι», αλλού πατούσαν – αλλού βρίσκονταν οι περισσότεροι, θύματα της έξυπνης πίεσης του αντιπάλου. Γιατί να μη βάλεις τον Τοροσίδη αντί του Μεριά που δε μπορεί να βγάλει καν σέντρα;
Γιατί να μην ξεκινήσει ο άτυχος τελικά Χριστοδουλόπουλος που στην τελική ζούσε για αυτό το ματσάκι; Γιατί να μην μπει ο Γκερέρο που μπορεί να κάνει όλα αυτά που χρειάζεται μια ομάδα προκειμένου να αλλάξει ταχύτητα; Να πιέσει δηλαδή και να βγει στους χώρους. Γιατί να μην ξεκινήσει ο Μπουχαλάκης; Πήγε περίπατο το ροτέισον, ο Σισέ και ο Βούκοβιτς τρέκλιζαν στο κέντρο της άμυνας, ε, δε θέλετε και άλλα για να καταλάβετε πως «μύριζε μπαρούτι» από νωρίς. Αν σου στραβώσει κάτι νωρίς, μετά για να ισιώσει, θέλει δουλειά πολύ. Και όμως ίσιωσε γιατί πολύ απλά δε παραδόθηκαν. Ξέρετε πολύ καλά, ότι πάντα γράφω γιατί ένας προπονητής επιλέγει μια τακτική. Ποτέ δε «χρεώνω» αν πρώτα δε προσπαθήσω να εξηγήσω. Ε αυτή τη φορά, παραδίνομαι. Δε μπορώ να εξηγήσω γιατί το έκανε αυτό ο Μαρτίνς. Γιατί… επεδίωξε να αποδοκιμάζει με το δίκιο του ένα ολόκληρο γήπεδο στο ημίχρονο τον Ολυμπιακό, που ήταν αθλιότατος. Άσχημα παιχνίδια υπάρχουν πολλά. Τέτοιο μαύρο χάλι, ούτε πέρυσι που ορισμένοι δεν άξιζαν να φοράνε τη φανέλα. Και ξαφνικά η… μεταμόρφωση. Και το χάλι από κόκκινο έγινε κίτρινο.
Το ματς ξεκίνησε με το γκολ- κωμωδία που δέχθηκε ο Ολυμπιακός. Ο Βούκοβιτς «έβαλε χέρι» στον Καμαρά γιατί άργησε να του δώσει τη μπάλα και μετά από ένα λεπτό, ο ίδιος πάσαρε στον… Κλωναρίδη. Λίγα μέτρα κερδισμένα από τον «κιτρινόμαυρο» μεσοεπιθετικό μια χαμηλή σέντρα, νέο δώρο από το Σα και ο Πόνσε έβαλε ένα από τα πιο εύκολα γκολ στην καριέρα του. Με τη Ντινάμο η ομάδα ήταν νωρίς μπροστά στο σκορ, τώρα ήταν νωρίς πίσω. Οι Πειραιώτες είχαν «πιει θάλασσα» και μέχρι να έρθει το λάθος του Τσόσιτς η ΑΕΚ αισθανόταν σιγουριά και ασφάλεια. Σε εκείνο το σημείο ο Χασάν δε γύρισε καλά τη μπάλα, ο Φορτούνης δε τη βρήκε μπροστά του και χάθηκε μια καλή ευκαιρία. Ακολούθησαν δυο φάσεις του Μάνταλου και συνέχιζε ο Ολυμπιακός να προβληματίζει. Ο Χιμένεθ πολύ έξυπνα, απαίτησε από τους ποδοσφαιριστές του κάτι πολύ απλό. Να είναι ψηλά και να πιέζουν τους κουρασμένους και μπερδεμένους αντιπάλους τους. Αυτό βέβαια στο δεύτερο μέρος δεν υπήρξε. Ο Μαρτίνς τον είχε βοηθήσει με το αρχικό σχήμα, είναι έμπειρος ο Ισπανός και ήξερε ότι αν τον άκουγαν, δε θα έχαναν οι παίκτες του.
Από την άλλη πλευρά, σηκώθηκαν από νωρίς για ζέσταμα οι ποδοσφαιριστές που κατά τη γνώμη μου, θα ‘πρεπε να ‘χαν αρχίσει το ματς. Το ποτήρι ξεχείλισε στο παραλίγο αυτογκόλ του Σισέ (το ‘βγαλε ο Σά), αλλά εδώ που τα λέμε, τα αναθέματα δε βοηθάνε ποτέ καμία ομάδα. Να ‘μαστε δίκαιοι. Δε μπορούσε καν να πλησιάσει στην περιοχή του Μπάρκα ο Ολυμπιακός, κάτι που στο δεύτερο μέρος το έκανε για χαβαλέ. Ήταν μακράν το χειρότερο ημίχρονο της φετινής σεζόν για τον Ολυμπιακό και σίγουρα ένα από τα χειρότερα 45λεπτα της ιστορίας του. Για αυτό είμαι 100% σίγουρος. Καμία σχέση με το ποδόσφαιρο. Καμία σχέση με τη λογική. Σα να μην είχε εμπιστοσύνη ο ένας στον άλλο. Ένας συνδυασμός κούρασης, απόγνωσης και έλλειψης αυτοπεποίθησης. Ήταν τόσο χάλια ο Ολυμπιακός στο 45λεπτο, που δε καταλάβαμε καν, αν η ΑΕΚ ήταν πραγματικά τόσο καλή ή απλά είχε βρει ένα «πτώμα» απέναντί της.
Το καταλάβαμε στη συνέχεια, όταν οι «κιτρινόμαυροι» αποδείχθηκαν πανεύκολη λεία. Σίγουρα η Ένωση εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο την αθλιότητα που είχε απέναντί της και απλά ήθελε να το διατηρήσει αυτό και στο δεύτερο ημίχρονο. Όμως αποδείχθηκε ακόμη χειρότερη και αδικαιολόγητη και αυτή. Ο Μαρτίνς αναγκαστικά εμφάνισε Χριστοδουλόπουλο- Τοροσίδη (κακώς δε ξεκίνησαν αφού δεν είχαν παίξει με τη Ντινάμο) και η ομάδα του δε μπορούσε να κάνει κάτι διαφορετικό από το να παίξει καλύτερα. Η ισοφάριση του Καμαρά ήρθε γρήγορα και έπαιξε τεράστιο ρόλο σε αυτό, το εντυπωσιακό ψαλιδάκι του Ποντένσε. Γενικά ο Ολυμπιακός «ανέβασε στροφές», πίεσε σωστά και η ταχύτητα αυξήθηκε. Όχι τίποτ’ άλλο, θα έμπαινε και η ΑΕΚ στην διαδικασία να… ζυγίσει τον εαυτό της.
Ο Μεριά στη θέση του δίπλα στον Σισέ και ο Τοροσίδης να στηρίζει τον Λάζαρο (στο 20λεπτο που έπαιξε) και μετά τον εξαιρετικό Ποντένσε δεξιά. Ισορροπημένος ο Ολυμπιακός και με αντίπαλο τον χρόνο, αφού είχε προηγηθεί το πεταμένο άθλιο ημίχρονο. Η ΑΕΚ δεν είχε καμία σχέση με την εικόνα της στο πρώτο. Ήταν χειρότερη, οι ποδοσφαιριστές της έχαναν τις μονομαχίες, δε μπορούσαν να αλλάξουν τρίτη πάσα και σίγουρα επηρεασμένοι από την αλλαγή ταχύτητας των «ερυθρόλευκων». Και ήρθε η γκολάρα του Φορτούνη με το αριστερό (το σακατεμένο) παρακαλώ για να φέρει την Ένωση στο καναβάτσο, τον κόσμο του Ολυμπιακού στα ουράνια και τον Μαρτίνς με τους ποδοσφαιριστές του στο… εδώλιο του Μαρινάκη και του κόσμου. Γιατί εγώ επιμένω: Η εικόνα του πρώτου μέρους ήταν απαράδεκτη. Δε γίνεται να μπαίνεις και να παίζεις κόντρα στην ΑΕΚ σα να είσαι ομάδα δημοτικού σχολείου (ούτε καν γυμνασίου) και να αποδεικνύεις ότι μπορείς να την διαλύσεις σε 45 λεπτά. Ο Κώστας με το ίδιο πόδι έβαλε και το τέταρτο γκολ της ομάδας (φεύγοντας από το κέντρο!) και ενώ είχε προηγηθεί, το τέρμα του Χασάν.
Ο Ποντένσε «χόρευε» στο χορτάρι, βρήκε χώρους και έκανε την ΑΕΚ ό,τι γούσταρε. Ένα γήπεδο που «έβραζε» από τις 19.35 ως τις 20.20, στη συνέχει δε σταμάτησε όρθιο να αποθεώνει την ομάδα του. Ο Ολυμπιακός μέσα σε 45 λεπτά, «έσβησε» το αισχρό δικό του ποδόσφαιρο. Έπαιξε με τα νεύρα του κόσμου του αλλά στο τέλος υπήρξε δικαιολογημένη αποθέωση. Οι μεγάλες ομάδες, είναι αυτές που τελειώνουν εκθαμβωτικά τους αγώνες, όχι αυτές που τους ξεκινάνε έτσι. Απλά αυτοί στο ημίχρονο ή φοβήθηκαν ότι θα φάνε ξύλο (για να κάνουμε και λίγο πλάκα) ή θυμήθηκαν ότι είναι ποδοσφαιριστές. Είναι και άτιμο το άθλημα. Στο πρώτο μέρος 60% η κατοχή και η εικόνα να κλαίνε οι ρέγκες. Στο δεύτερο 53% με τεσσάρα. Οι τελικές με τον ΠΑΟΚ 23 και με τον Παναθηναϊκό άλλες τόσες. Τώρα 9, οι 6 στην εστία και 4 γκολ! Τι να πεις; Πλέον τη δεύτερη θέση δε τη χάνει με τίποτα, αλλά και μόνο που το έγραψα κωμικό. Ο Ολυμπιακός η φανέλα του και η ιστορία του δεν έχουν καλές σχέσεις με καμία θέση, πλην της πρώτης. Τα λέμε μετά τη Ντινάμο…
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ: