Παλιά του τέχνη κόσκινο του Ολυμπιακού. Και του Ελ Αραμπί. Αν και όχι τόσο παλιά. Και των δυο. Τέλος πάντων. Πριν αρχίσει το ματς με τον Ατρόμητο οι «ερυθρόλευκοι» εντός έδρας είχαν 7 γκολ. Όλα στο δεύτερο ημίχρονο. Δε το χάλασαν ούτε τώρα αυτό. Πάλι καθάρισαν σε βάθος χρόνου.

Ευκαιρία να βρουν δίχτυα και στο πρώτο; Αμ δε… Από την άλλη βέβαια και ο αντίπαλος όλα τα γκολ στο δεύτερο 45λεπτο τα δέχεται, οπότε ο οιωνός όταν ξαναβγήκαν από τα αποδυτήρια οι μονομάχοι ήταν ευχάριστος για την ομάδα του λιμανιού. Άσχετα αν οι συνθήκες για γκολ νωρίτερα είχαν δημιουργηθεί όπως καταλάβατε όσοι είδατε το ματς. Ο Κάναντι ζήτησε από τους παίκτες του να παίξουν για το βιογραφικό τους, αλλά στο ντεμπούτο του με την φανέλα των κυανόλευκων ο Μάτιτς το παράκανε. Και κέρδισε στο δικό του βιογραφικό μια κόκκινη κάρτα στη μισή ώρα του ματς.

Τρίτη φετινή για την ομάδα του Περιστερίου. Ένα σύνολο που έχει αφήσει ήδη την ταυτότητά του. Σκληρή ομάδα και πέρα για πέρα δυσκολοκατάβλητη. Ο ΠΑΟΚ πέταξε βαθμούς μέσα στην Τούμπα εναντίον του Ατρομήτου, ο οποίος ήθελε και μέσα στο Καραϊσκάκη να πάρει κάτι καλό.

Έτσι άλλωστε είχε προετοιμαστεί και έτσι στήθηκε από το ξεκίνημα του ματς. Με δύναμη σε όλα τα μαρκαρίσματα, δυνατά στην μπάλα και τις γραμμές μαζεμένες. Ο Μάτιτς όμως τη «χάλασε τη μανέστρα» για τον προπονητή του και τους συμπαίκτες του με μαρκάρισμα …Μπρους Λι στο πόδι του Καμαρά. Την ίδια στιγμή ταυτόχρονα, ο Πέδρο Μαρτίνς σήκωσε από τον πάγκο τον Ελ Αραμπί που έμελλε να κάνει κόσκινο την άμυνα του Ατρομήτου, ξεφτιλίζοντας κάθε λογής θεωρητικούς και ξερόλες που έχουν σπεύσει να προβλέψουν ότι ο συγκεκριμένος δεν θα κάνει τα περσινά, δεν θα έχει ρέντα, θα ξεχάσει να σκοράρει και άλλες τέτοιες ποδοσφαιρικές αμπελοφιλοσοφίες.

Ο Ολυμπιακός είχε φουλ την υπεροχή με έναν βαρετό αντίπαλο. Μπήκε καλά, αλλά ως εκεί. Οι συνεργασίες των Πειραιωτών ήταν κακές. Μια σέντρα του Ραφίνια (από τις ελάχιστες καλές που έχει βγάλει φέτος) ήταν σούπερ και ο Μασούρας πάτησε καλά, όμως αστόχησε με το κεφάλι. Ο Φορτούνης και ο Βαλμπουενά άλλαζαν θέσεις, ο Καμαρά κάποια στιγμή ανέβηκε πιο ψηλά σε ένα 4- 1- 4- 1, αλλά τίποτα.

Ακόμη και με παίκτη λιγότερο, ο Ατρόμητος αμυνόταν έξυπνα. Είχαν ρυθμό στο να βγαίνει και δεύτερος στην μπάλα, κάτι που για να το πετύχεις, πρέπει να το δουλεύεις σαν τρελός στην προπόνηση. Ναι, η λογική έλεγε ότι αργά ή γρήγορα ο Ολυμπιακός θα έβαζε γκολ, όμως μέχρι να γινόταν αυτό, το ματς εξελισσόταν σε καλό γρίφο. Ο Μαρτίνς δεν ήθελε να χάσει πολύ χρόνο από το «11 εναντίον 10». Ο Ελ Αραμπί μπήκε πριν τελειώσει το 45λεπτο.

Το… γέμισμα της περιοχής του Ατρομήτου ήταν αυτό που για τον Πορτογάλο θα έλυνε τον γρίφο που σας ανέφερα. Αν κάτι ήθελε να διαφοροποιήσει ο νταμπλούχος, είπαμε, ήταν να βάλει και ένα γκολ στο πρώτο μέρος επιτέλους. Απέτυχε. Και κλασικά δεν πέρασε πολύ ώρα στο δεύτερο ημίχρονο για να έρθει το πρώτο τέρμα με την σούπερ μπαλιά του Καμαρά στον Φορτούνη και το σερβίρισμα του τελευταίου στον Ελ Αραμπί. Επίσης όμορφο και το 2- 0. Ταχύτατη πασούλα με το εξωτερικό του Μαροκινού στον Εμβιλά και αυτός εύκολα στον Χασάν. Για το 3- 0 (ξανά Ελ Αραμπί) θα γράψω μόνο το εξής:

Καταλαβαίνω τον Λοβέρα λόγω ενθουσιασμού, δίψας και ηλικίας ότι ήθελε να κάνει το κομμάτι του. Όμως θα τον είχα κλείσει σε ένα δωμάτιο μετά το τέλος του ματς και θα κράταγα μια βρεγμένη σανίδα! Απαγορεύεται από 5 ετών να το κάνεις αυτό που έκανε ο Αργεντίνος. Όσοι είδατε το ματς καταλαβαίνετε. Όσοι δεν το είδατε, μόλις παρακολουθήσετε την φάση, θα με καταλάβετε. Πιστεύω να πήρε και ένα… μάθημα ο Ραντζέλοβιτς (περίμενε την πάσα) γιατί κι αυτός κάποιες φορές αντί να δώσει εκεί που βλέπει, σουτάρει εκεί που δεν βλέπει! Το 4-0 ήταν απλά η σφραγίδα στο ότι η περίοδος γκίνιας του Ελ Αραμπί έλαβε τέλος. Πλέον ό,τι κινείται εκτελείται!

Ο Μαρτίνς είχε ζητήσει να μην σκέφτονται την Μαρσέιγ. Πως το είδα εγώ; Πραγματικά δε τη σκέφτονταν. Την ακολούθησαν αυτή την οδηγία του Πορτογάλου. Όμως δεν έχει ο Ολυμπιακός ακόμα τον χαρακτήρα (επιβάλλεται να τον βρει) του να μπει και να καθαρίσει παιχνίδια. Και δε γίνεται να μη το κάνει αυτό κυρίως στο σπίτι του. Είναι βαρετό που γράφουμε όλοι ότι θα μπουν και οι μεταγραφές. Κάθε φορά τα ίδια. Ε ναι θα μπουν, αλλά την κάθε ιστορία την γράφουν οι παρόντες.

Δε μπορείς να μυρίζεις τα νύχια σου για το τι θα κάνει η ομάδα μέχρι να μπουν οι νεοαποκτηθέντες. Και όσο μπορούν και αυτοί να προσφέρουν σε μια ομάδα που «δένεται» και ως γνωστόν ο Μαρτίνς (και πολύ σωστά) δε πουλάει ποτέ παίκτες που του δίνουν παιχνίδια και στέκονται όπως θέλει στο γήπεδο. Συνεπώς, με την σωστή οπτική του αθλήματος, που επιβάλλει κάθε φορά να κρίνουμε αυτό που βλέπουμε, ο Ολυμπιακός συνεχίζει να θέλει ώθηση στα μπακ (ο Ραφίνια ανέβηκε πιο εύκολα γιατί τον άφησε ο Ατρόμητος, ο Χολέμπας προφυλάσσεται για να αντέχει).

Σωστά ο προπονητής δεν έπαιξε με τρία κεντρικά χαφ στο γήπεδό του. Και πλέον είναι θέμα τοποθετήσεων, φαντασίας, στιγμής, ρυθμού και συνεργασία το να έρθουν πιο εύκολα και πιο νωρίς τα γκολ. Γιατί αν δείτε και το στατιστικό (που μόνο για τους θεωρητικούς είναι) στο πρώτο ημίχρονο η ομάδα έχει τελικές αλλά γκολ δε βάζει. Στο δεύτερο «έγραψε» ένα 2/3 ως το 75’. Αυτό είναι το ποδόσφαιρο.

Η πιο ωραία στιγμή, η επανεμφάνιση του Σουντανί μετά από πολλούς μήνες. Πέρυσι έβαλε πλάτη σε δύσκολη περίοδο, αλλά τραυματίστηκε μετά και έχασε χρόνο. Ο Ατρόμητος αμύνθηκε, τίποτ’ άλλο. Βαρετός. Όπως στα περισσότερα παιχνίδια. Τρομερές οι ατάκες του Κάναντι στον πάγκο. Μόλις κουράστηκαν οι βασικοί όλα τελείωσαν. Δεν είναι εύκολο να παίζεις στο Καραϊσκάκη από το 30’ με δέκα παίκτες και να γλιτώσεις! Τα λέμε μετά την Μαρσέιγ…