Το "μπράβο" στον Μαρτίνς θα πρέπει αυτή τη φορά να το πουν ακόμη οι παίκτες του Ολυμπιακού. Ούτε ο Τύπος, ούτε ο κόσμος, ούτε ο Μαρινάκης. Οι παίκτες. Όχι μόνο να περιμένουν να τους λέει αυτός. Ναι, ο Ολυμπιακός έκανε απλά το χρέος του. Δεκτό. Ναι είναι φυσιολογικό να προκρίνεσαι απέναντι στην Ξάνθη. Κι αυτό δεκτό.

Όπως επίσης δεκτό και το ότι θα γινόταν θέμα τεράστιο, μόνο αν αποκλειόταν η ομάδα. Αυτά όμως εμένα προσωπικά (όπως ξέρετε πολλά χρόνια) δε με αγγίζουν. Κάθε ματς είναι ειδική ιστορία με ξεχωριστό δείκτη δυσκολίας. Στην τελική θα σας το γράψω και χύμα:

Αν γινόταν η στραβή στο Καραϊσκάκη, θα του 'χαν "αλλάξει τα πετρέλαια" του Πορτογάλου που έκανε τόσο μεγάλο ροτέισον και κανείς μα κανείς δε θα σκεφτόταν, πως η ομάδα του παίζει συνεχώς εκτός έδρας και πλέον η ζωή της θα κυλήσει για πάρα πολύ καιρό με δυο παιχνίδια την εβδομάδα. Και μιλάμε και για τον Ολυμπιακό, που όπως ξέρετε απαγορεύεται να χάσει ακόμη και από τον εαυτό του.

Οι φίλοι της ομάδας, είδαν και τον Σολδάνο, οπότε ηρέμησε ο προπονητής και από την απορία "πότε θα παίξει η μεταγραφή;" Όλα σας λέω λουκούμι του ήρθαν του Μαρτίνς και το άξιζε ο άνθρωπος να ‘χει ένα τέτοιο 90λεπτο γιατί δουλεύει και δεν κοροϊδεύει. Όλα; Ε όχι δα. Ο τραυματισμός του Μπουχαλάκη (κακό ζέσταμα σίγουρα) είναι θέμα και θα πρέπει να δούμε σε τι κατάσταση είναι ο Καμαρά. Αυτό λοιπόν που έπρεπε να κάνει από την αρχή του αγώνα ο Ολυμπιακός, το έκανε.

Ψηλά οι γραμμές, πίεση, ψυχραιμία στην κυκλοφορία και κάθετο παιχνίδι, απέναντι στην… Μπράιτον της Ελλάδας. Αρκετές οι ομοιότητες στον τρόπο παιχνιδιού της αγγλικής ομάδας με την Ξάνθη. Αν δε τους προσέξεις οι "ακρίτες" θα σε κοιμήσουν, θα αμυνθούν και θα "χτυπήσουν" όταν δε το περιμένεις. Σάμπως πριν το γκολ του Ποντένσε, δε βγήκε επικίνδυνα από αριστερά ο Σιλά και έβγαλε την ξυραφιά.

Ο Μαρτίνς δε κώλωσε να αφήσει μόνο τέσσερις από τους βασικούς που πέρασαν σε Λιβαδειά και Γιάννενα. Στηρίχθηκε στην πρόκληση των παικτών του, να δείξουν κάτι καλό, στηρίχθηκε στην ομολογουμένως καλή δουλειά που κάνει στου Ρέντη. Και αν το θέλετε και αλλιώς, υπήρξαν ποδοσφαιριστές που μπήκαν στο αρχικό σχήμα μετά από καιρό, άρα για αυτούς ήταν πρόκληση να «πατήσουν γκάζι». Αν ο Μασούρας, ολοκλήρωνε τις εξαιρετικές του κινήσεις, ο Ολυμπιακός θα είχε προηγηθεί νωρίτερα.

Όμως, όσο καλά "τρύπωνε" στην άμυνα της Ξάνθης ο νεοφερμένος στο λιμάνι μέσος, τόσο άσχημα, σθεναρά και άψυχα τελείωνε τις φάσεις με το κεφάλι. Προσωπικά κρατάω, όταν έκανε την ιδανική κίνηση. Κάνε αυτό που πρέπει και το γκολ θα μπει. Όπως το έβαλε ο Ποντένσε, μετά την καταπληκτική μπαλιά του Νάτχο. Ο Ισραηλινός "τράβηξε μαχαιριά στο βούτυρο", καθήλωσε όλη την αντίπαλη άμυνα και ήταν μετά θέμα του Πορτογάλου να αποδείξει ότι δεν είναι τόσο χασογκόλης όσο πολλοί νομίζουν. Κι αν έπρεπε να βάλει και …βουλοκέρι σε όλο αυτό, ε, το έπραξε με το δεύτερο τέρμα του και τρίτο της ομάδας.

Η Ξάνθη είχε πλέον πρώτη φορά φέτος να αντιμετωπίσει έναν Ολυμπιακό που την κέρδιζε. Γιατί στο πρωτάθλημα ήταν αυτή που προηγήθηκε (αυτογκόλ Βούκοβιτς), ενώ στο κύπελλο κάθισαν οι δυο τους στα… κουλούρια. Η πρώτη φετινή επίσκεψη λοιπόν στον Πειραιά, έφερε την προσεκτικά στημένη άμυνα των φιλοξενούμενων να πληγώνεται.

Πήγε με σκορ πρόκρισης στα αποδυτήρια ο Ολυμπιακός για ανάσες και ο προπονητής του, ήταν ευχαριστημένος γιατί και ποιότητα είχε (Γκιλιέρμε- Νάτχο στήριζαν τον Φορτούνη) και απειλή από τα πλάγια, με αποτέλεσμα να μην αισθάνεται «καλαμιά στον κάμπο» ο περικυκλωμένος από κόσμο Χασάν. Και αν θέλετε και νούμερα, μπήκε με νέα -ουσιαστικά- ενδεκάδα ο Ολυμπιακός και είχε 73% κατοχή με δέκα τελικές εκ των οποίων η επτά στην εστία. Όταν μάλιστα ήρθε γρήγορα και το δεύτερο τέρμα από τη συνεργασία Χασάν- Φορτούνη, ο Μαρτίνς έκανε την πιο σωστή κίνηση από τον πάγκο.

Ανάσες και στον Γκιλιέρμε με τον Μπουχαλάκη. Οι δυο τους που κουβάλησαν την ομάδα στην κουλούρα στα πρώτα ματς του ’19, μοιράστηκαν χρόνο σε αυτό το παιχνίδι κυπέλλου. Στα συν της ομάδας, ότι ο Τσιμίκας έδειξε σα να μην είχε βγει ποτέ από την ενδεκάδα. Σταθερός ο Τοροσίδης και μια χαρά δούλεψαν ο Μεριά με τον Μιράντα, από τη στιγμή μάλιστα που η Ξάνθη τα βρήκε μπαστούνια από νωρίς. Ό,τι έκανε με Γκιλιέρμε- Μπουχαλάκη, το επανέλαβε με Φορτούνη- Χριστοδουλόπουλο.

Ο κόσμος είδε μια ομάδα να βγάζει μαχητικότητα, να μην "κάθεται"ούτε στο 3- 0, γενικά είναι ένα στοιχείο που υπάρχει στα περισσότερα ματς του φετινού Ολυμπιακού και φανερώνει (και αυτό) τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν στις προπονήσεις. Εκεί που χάλασαν όλα, ήταν στην αποχώρηση του Μπουχαλάκη, που άφησε τους Πειραιώτες με αριθμητικό μειονέκτημα. Ο Ράσταβατς ανέβασε φουλ την ομάδα του, μείωσαν με πέναλτι και… ως εκεί.

Επειδή θέλετε να διαβάσετε και κάτι παραπάνω -λογικό- για τον Σολδάνο, θα πω απλά ότι πλήρωσε και αυτός τον τραυματισμό του Μπουχαλάκη. Μπήκε για να πάρει τα πρώτα κόκκινα πατήματα και βρέθηκε αριστερό χαφ σε σύστημα 4- 4- 1. Ε, στην κόντρα που λειτούργησε με επιπολαιότητα και άφησε τους Χασάν, Χριστοδουλόπουλο δικαιολογημένα να σκούζουν που δε τους πάσαρε, υπάρχει δικαιολογία της πρεμούρας να δείξει κάτι από την πρώτη στιγμή.

Θα κριθεί περισσότερο στο εγγύς μέλλον ο Αργεντίνος. Συμπερασματικά, το γράφω συνέχεια, αλλά αυτή είναι η μεγαλύτερη αλήθεια για όλες τις ομάδες, σε όλα τα αθλήματα. Η ταυτότητά τους, δεν "εκδίδεται" ποτέ στα παιχνίδια. Μόνο στις προπονήσεις και στα αποδυτήρια. Και η αλήθεια είναι ότι ο Πέδρο Μαρτίνς έχει δώσει στην ομάδα του μια ταυτότητα που δεν διαφοροποιείται, όποιος και αν παίζει. Ασχέτως αποτελεσμάτων, ασχέτως συνθηκών…

Photo credits: Eurokinissi