Θα ξεκινήσω θυμωμένος το άρθρο και όχι με κάτι αναμενόμενο, όμορφο και θετικό λόγω του διπλού στη Λυόν. Τι θέλω να γράψω λοιπόν για αρχή; Το ότι όταν ο Ολυμπιακός πάει κάπου με "σφιγμένα τα γάλατα" οι πιθανότητες να κερδίσει είναι τεράστιες, είναι γνωστό. Το ξέρουν άπαντες. Ε λοιπόν, αυτό κάποια στιγμή θα πρέπει να φύγει.

Να γίνει μια σταθερά δυνατή ομάδα, που δεν θα φλερτάρει με ήττες λόγω συναισθημάτων ή άνεσης. Ποιος ο λόγος να πας στο Μονακό, να σου "βγάλουν την γλώσσα" , να σε διαλύσουν και μετά να είσαι στριμωγμένος στο σπίτι της Βιλερμπάν; Κανείς. Αν η ομάδα είχε κάνει 2/2 στην Γαλλία, τώρα θα ήταν διαφορετικά και για την βαθμολογία. Τώρα, η νίκη επί της Μπάρτσα στο τελευταίο ματς δεν είναι αρκετή για ανώτερο πλασάρισμα.

Ξεκίνησα έτσι, πριν γράψω βέβαια και κάποιες μεγάλες αλήθειες. Η πρώτη και καλύτερη, ότι ο Γιώργος Μπαρτζώκας και οι παίκτες του, κατέκτησαν πλεονέκτημα έδρας για τα playoff σε μια μυστήρια και περίεργη φετινή Ευρωλίγκα. Ο Ολυμπιακός αξίζει ένα μεγάλο χειροκρότημα από όλους.

Θα έχει στο σπίτι του την ευκαιρία να σφραγίσει εισιτήριο για Final-4. Αλλά αυτό θα το ξαναδιαβάσετε στον επίλογο. Στη Λυόν η ομάδα πήγε με συγκεκριμένη φιλοσοφία και με ξεκάθαρη αποστολή. Ανήμερα 25ης Μαρτίου, οι Πειραιώτες ύψωσαν το δικό τους λάβαρο τετράδας. Δεν έπαιξαν τέλεια, έφαγαν 80 πόντους, αλλά πάσαραν σωστά, γύρισαν τις περισσότερες φορές όμορφα το τόπι και το έστειλαν στο γαλλικό καλάθι.

Δεν έχουν... Τζέιμς στη Λυόν

Όταν πήγαν να ξεκουραστούν στα αποδυτήρια για την ανάπαυλα, ο Ολυμπιακός κέρδιζε με τέσσερις πόντους χωρίς να είναι τρομερά βελτιωμένος από το ματς στο Πριγκιπάτο. Η Βιλερμπάν βλέπετε, μπορεί να μπήκε καλά και να βρήκε δρόμους για το κόκκινο καλάθι, όμως δεν έχει κάτι που διαθέτει η Μονακό: Τον Τζέιμς. Οι Γάλλοι έκλεισαν το 20λεπτο με 7/13 τρίποντα, όμως οι παίκτες του Μπαρτζώκα έβγαζαν πιο καθαρές συνεργασίες και απειλούσαν με ποικιλία.

Αν κάπου θα έπρεπε να εντοπιστεί αδυναμία, αυτό είναι το διάστημα 14' - 19' που οι γηπεδούχοι εκμεταλλεύτηκαν το σχήμα Ζαν Σάρλ- Πρίντεζη, έβγαλαν ενέργεια κοντά στο καλάθι και βρήκαν και λύσεις που πιο δεν είχαν. Ο Ολυμπιακός όμως είχε φτιάξει την περιφερειακή του άμυνα, πίεζε πιο σωστά (ο Στράζελ έβαλε δυο τρίποντα μπαμ- μπαμ και μετά... φινίτο) και οδήγησε το ματς σε πιο ήρεμα νερά.

Ζήτημα το... φρένο

Ο Παπανικολάου μπήκε "ζεστός" στο παιχνίδι και ήταν αυτός που όχι απλά έκανε την διαφορά, αλλά αναστάτωσε και κάθε ισορροπία που πάσχιζε να βρει ο Πάρκερ. Ο Ντόρσεϊ βρήκε εύκολους (ο ίδιος το κάνει εύκολο βέβαια) πόντους και επιθετικά πολύτιμη ήταν η ενέργεια και η σύνδεση του Ζάν Σάρλ με το καλάθι των συμπατριωτών του. Ήταν σημαντικό το ματς και έπρεπε η ελληνική ομάδα να βαδίσει πολύ πιο ήρεμα από ότι 48 ώρες πριν που υπέφερε. Με 15 ασίστ στο ημίχρονο, είχαν μπει καλές βάσεις, αφού αν οι "ερυθρόλευκοι" συνεργάζονται είναι δύσκολο να τους σταματήσει.

Και ήταν απόλυτα φυσιολογικό ότι η Βιλερμπάν το πήγε στην επίθεση όπου πραγματικά έχει ταλέντο και ικανότητες. Ο Ολυμπιακός όφειλε να αμυνθεί και να περιορίσει τις δημιουργίες των Γάλλων με τις οποίες βγήκαν εύκολα και σωστά τρίποντα. Αυτό ήταν το πρώτο ζητούμενο για το δεύτερο μέρος, δηλαδή να μπει φρένο σε καταστάσεις δυσάρεστες που χάρισαν στον Πάρκερ περίσσια άνεση. Και να σκεφτείτε η Βιλερμπάν ήταν σε περίεργη φάση, αφού (πως το' καναν στην Γαλλία αυτό το... κουφό) σε 24 ώρες έχει ματς κυπέλλου (Γκραβελίν) και αν κερδίσει θα παίξει Κυριακή και τελικό!!!

Μόνο... ουρανοκατέβατα

Η όποια προσπάθεια της Βιλερμπάν στο δεύτερο μέρος, περιορίστηκε σε συγκεκριμένες και ίδιες καταστάσεις με το πρώτο μέρος. Ο Ολυμπιακός όμως είναι μια ομάδα που όταν έχει προσανατολισμό, μπορεί να τους κερδίσει όλους. Με τον Σλούκα και τον Βεζένκοβ να καθοδηγούν, τον Λάιτι στον πάγκο, τον Πάρκερ να σκέφτεται -μάλλον- την Γκραβελίν , η αναμέτρηση πήγε σε μια κατάσταση πολύ πιο συμβατή για την ελληνική ομάδα. Οι αριθμοί άρχισαν να χαμογελάνε προς Πειραιά μεριά. Ο Στράζελ ήταν ο μοναδικός κίνδυνος, αφού άρχισε πάλι τα... ουρανοκατέβατα τρίποντα , όμως ο Ολυμπιακός δεν γινόταν με τίποτα να χάσει, γιατί έκανε το πιο σωστό απ' όλα σε ένα ματς σημαντικό.

Τι ήταν αυτό; Η μπάλα τις περισσότερες φορές γύρισε με υπομονή. Κάποιες όχι, αλλά όταν έμεινε σε χέρια παικτών, πάλι αυτοί είχαν την σωστή επιλογή (και λίγο τύχη) να την στείλουν μέσα. Όπως συνηθίζει ο Μπαρτζώκας εδώ και καιρό, το rotation έσβησε στο τελευταίο δεκάλεπτο, μπήκε ένας ρυθμός, αλλαγές γίνονταν μόνο στους ψηλούς αναγκαστικά (αφού ο Πάρκερ έβαζε- έβγαζε τους δικούς του σαν πουκάμισα) και είδαμε ξανά μια ομάδα να μην χάνει την διαφορά , να μην χάνει τα μυαλά και να μην χάνει τον προσανατολισμό...

Ένα νεύμα του "ξανθού"

Και τώρα τα πράγματα είναι απλά. Ένα ματς έμεινε εντός έδρας. Στο γήπεδο, που ο Ολυμπιακός έχτισε την φετινή του επιτυχία. Μια ομάδα που ξεκίνησε ψύχραιμα απλά για να μπει 8αδα. Και τίποτα δεν του χαρίστηκε στο να είναι στην 4αδα. Αν κερδίσει την Μπάρτσα, μια ήττα της Αρμάνι, θα τον βγάλει τρίτο. Αν οι Ιταλοί "φάνε" τους επόμενους τρεις αντιπάλους τους (Μπάγερν, Μονακό μέσα και Βιλερμπάν έξω), τότε παίρνουν αυτοί την τρίτη θέση. Βλέπετε όπως τα κατάφερε η ΈΦες φέτος, αποτελεί την ομάδα που άπαντες θέλουν να αποφύγουν, λόγω των... δαιμονισμένων κοντών που αν βρεθούν στην βραδιά τους δεν κωλώνουν πουθενά. Για να δούμε όμως.

Το ΣΕΦ βγαλμένο φέτος από την ένδοξη δεκαετία του '90, τότε που με μια κίνηση του χεριού του ο Γιάννης Ιωαννίδης σήκωνε όρθιους 16 χιλιάδες ανθρώπους, έδωσε αυτό το πλεονέκτημα. Λέτε να είναι αυτό που θα δώσει και το εισιτήριο για Βελιγράδι; Για να δούμε...