Οι Γάλλοι ήθελαν να αιφνιδιάσουν όλο το ΣΕΦ! Και το κατάφεραν. Μόνο που το... κάστρο του Ολυμπιακού φέτος δεν πέφτει τόσο εύκολα. Και αυτό το έχουν επιβάλλει ο Μπαρτζώκας με τους παίκτες του, πρώτα απ' όλα στους ίδιους τους εαυτούς τους. Όσοι βρέθηκαν στο γήπεδο το κατάλαβαν.

Η Μονακό είχε πάθος και θέληση. Δύναμη και αθλητικότητα. Όμως ο Ολυμπιακός έχει φέτος πολλά. Πάρα πολλά. Και διαβάζοντας παρακάτω, θα καταλάβετε ακριβώς τι εννοώ. Ο κόσμος άρχισε να ζητάει το ευρωπαϊκό. Πολύ νωρίς. Όμως ποιος μπορεί να απαγορεύσει από αυτόν τον κόσμο να ονειρεύεται; Πάνε στο γήπεδο και βλέπουν ένα σύνολο ενωμένο, δυνατό και έτοιμο για όλα. Ακόμη και για να χάσει, αν ο αντίπαλος είναι καλύτερος. Ή αν το ίδιο σύνολο δεν μπορεί να τα κάνει σωστά.

Θα πουλάει πανάκριβα το τομάρι του

Το τομάρι όμως θα πουλιέται πανάκριβα. Μην επαναλαμβάνω τα ίδια. Κάθε βραδιά στο Ειρήνης και Φιλίας κρύβει όμορφα πράγματα. Ωραία είναι η Ευρωλίγκα και στο σπίτι του την κάνει ομορφότερη και ο Ολυμπιακός. Πέρυσι όποιος του έπαιρνε διαφορά, κέρδιζε. Φέτος αυτά έχουν τελειώσει απ' ότι φαίνεται και ο Ολυμπιακός επανήλθε στην κανονικότητα.

Ακόμη κι όταν παίζει με σκληρά καρύδια. Το πόσο σκληρή και επικίνδυνη είναι η Μονακό φρόντισε να το δείξει με το "καλημέρα". Πίεζαν οι Γάλλοι και δεν χάριζαν ούτε μισό μέτρο στην ελληνική ομάδα. Το ματς γνώριζαν άπαντες πως και σκληρό θα ήταν και δρόμο θα είχε. Το κυριότερο για τους φιλοξενούμενους ήταν πως έβρισκαν κάθε χώρο που τους παραχωρούσε ο Ολυμπιακός. Πίεζαν έξυπνα. Να σκεφτείτε ότι μπασκετμπολίστες του Ολυμπιακού, που σούταραν στα προηγούμενα παιχνίδια άνετα, στο ξεκίνημα του παιχνιδιού, δε μπορούσαν να το πράξουν. Παράδειγμα, ο Βεζένκοβ. Σε σειρά αγώνων είχε τρία τρίποντα εκτελεσμένα σε κάθε πρώτη περίοδο. Σε αυτό το παιχνίδι, δεν το έκανε. Δεν ήταν εύκολο να το κάνει. Το πρώτο σουτ από τα 6,75 του Βεζένκοβ (ήταν και εύστοχο) έγινε στο 28'!!!

Φυσικά αγώνες με ομάδες που βάζουν την αθλητικότητα πάνω από την ποιότητα, είναι πάντα παγίδες. Και αν ο κόσμος είχε στο μυαλό του, ότι κινδυνεύει μόνο από τον Μάικ Τζέιμς, αυτό από μόνο του, ήταν μια δεύτερη παγίδα. Ο Αμερικανός και τρίποντο από τον... Θεό θα βάλει (το έκανε) και την τραβηγμένη προσπάθεια θα πάρει (τις πήρε), αλλά οι Μονεγάσκοι δεν έχουν μόνο αυτόν. και δεν τους ενδιαφέρει να έχουν μόνο αυτόν. Από ένα σημείο και μετά η εμμονή στο τάισμα του Φάλ έγινε παραπάνω από προβλέψιμη. Έκλεψαν μπάλες οι Γάλλοι μπροστά από τον συμπατριώτη τους ανοίγοντας καλά το γήπεδο και χτίζοντας διαφορές. Όταν μέσα στο ΣΕΦ βάζεις κοντά στους 30 πόντους πρώτο δεκάλεπτο, έχεις κάθε δικαίωμα να νιώθεις έτοιμος να κερδίσεις.

Όταν ο αντίπαλος, σου φεύγει και χτίζει αυτοπεποίθηση, αυτομάτως πιέζεσαι, νιώθεις ότι πρέπει να σκοράρεις γρήγορα και από μακριά για περισσότερους πόντους. Αλυσίδα είναι αυτό και αποτέλεσε τον τρίτο προβληματικό... πόλο στο ματς. Μπορεί ο κόσμος να ήταν υποστηρικτικός, ο Μίτροβιτς όμως καθισμένος στον πάγκο του, έβλεπε τους παίκτες του να μην επιτρέπουν στον Ολυμπιακό να πάρει την ώθηση του κοινού. Ακόμη και απλά ντράιβ χάρη στην δύναμή τους, οι Μονεγάσκοι τιμωρούσαν την άμυνα του Ολυμπιακού, που μοιραία δημιουργούσε χώρους, αφού προσπαθούσε να είναι πιεστική ψηλά στην μπάλα.

Σούπερ το πώς μπήκε η ομάδα στο δεύτερο μέρος

Υπήρχε σωματική διαφορά και να σκεφτείτε η Μονακό είναι... μισή Βιλερμπάν σε δύναμη. Ένα πράγμα λοιπόν έπρεπε να κάνει ο Ολυμπιακός για αρχή και το ξεκίνησε λίγο πριν τελειώσει το 20λεπτο. Να βάλει δύναμη στη δύναμη. Και περιττό να γράψω βέβαια, πως η απειλή έγινε μεγαλύτερη με τον Σλούκα στο παρκέ. Η ποιότητα του Κώστα έφτανε και περίσσευε για να διορθώσει καταστάσεις, αλλά όχι και να τις εξαφανίσει. Πάντως το - 3 του ημιχρόνου ήταν σούπερ. Όπως το γράφω: Σούπερ!

Και ήταν ακόμη πιο σούπερ το πώς μπήκε η ομάδα στο δεύτερο μέρος. Όλα όσα διαβάσατε παραπάνω, ήταν απλά ένα δείγμα Ευρωλίγκας. Σκληρό παιχνίδι, δυνατές άμυνες και βελτίωση των "ερυθρόλευκων" στο μακρινό σουτ. Η μονομαχία Μοντεγιούνας- Φάλ ήταν από τα καλύτερα ματσαρίσματα που μπορείς να δεις στην φετινή διοργάνωση. Και οι δυο σε τρομερή κατάσταση, αλλά με άλλον παίκτη να... οργώνει το παρκέ και να αλλάζει κάθε συνθήκη. Ο Τόμας Γουόκαπ είναι γεννημένος για τέτοιους πολέμους και αυτός ο αγώνας είχε άφθονα στοιχεία μάχης. Ο Αμερικανός λοιπόν, έκανε όσα χρειάζονταν για να ανατρέψει το σκηνικό, να βγάλει την πρώτη άμυνα και φυσικά να φροντίσει τους συμπαίκτες του.

Την ίδια ώρα, ο Παπανικολάου εξαφάνισε τον Τζέιμς , στο διάστημα που η ομάδα του πατούσε γκάζι και ο Ντόρσεϊ έβρισκε τον δρόμο προς το γαλλικό καλάθι με συνέπεια. Όλα αυτά ωστόσο, ξεκινούσαν από την τρομερή άμυνα. Πρώτο δεκάλεπτο ο Ολυμπιακός είχε δεχθεί 27 πόντους. Και στο δεύτερο 11! Και στο τρίτο 14! Δηλαδή σε δυο περιόδους, λιγότερους από την πρώτη. Το ματς άρχισε να γίνετε πάρτι. Και ο κόσμος ενθουσιάστηκε. Ο Παπανικολάου εκτός από τον Τζέιμς, δάγκωνε επίσης και όποιον περνούσε μπροστά του. Φοβερό... στόπερ ο Κώστας.

Με τρομερό Σλούκα, ουσιαστικό Βεζένκοβ, λαμπρό Γουόκαπ, αδίστακτο Ντόρσεϊ και αρκετή δουλειά από τον Ζαν Σάρλ ως προς βοήθεια του Φάλ. Ένα ματς που φαινόταν... χλωμό, ο Ολυμπιακός το έκανε γιορτή, ακόμη και με πολλά τούβλα στις βολές. Γιατί είπαμε, οι αντοχές είναι τεράστιες και για να αποδράσεις από το κόκκινο κάστρο πλέον πρέπει να είσαι και τυχερός πολύ - πολύ σκληρός.