Ολυμπιακός - Μίλαν 3-1: Μόνο αυτή η ομάδα

Δε γίνεται να μην αισθάνονται περήφανοι οι Ολυμπιακοί όλου του πλανήτη. Δεν ήταν απλά μια νίκη . Δεν ήταν απλά μια πρόκριση. Ήταν πολλά περισσότερα. Ήταν η πίστη στο αποτέλεσμα. Ήταν η επιμονή για αυτό. Ήταν η μαγκιά να είσαι ήρεμος για να έρθει το πρώτο γκολ. Ήταν το κουράγιο για να βρεις και το δεύτερο. Και πάνω απ’ όλα, ήταν η ποδοσφαιρική οξυδέρκεια να μη λυγίσεις, να μην κατεβάσεις το κεφάλι όταν χρειάστηκε να βρεις και τρίτο τέρμα.

Ο Ολυμπιακός πήρε μια από τις μεγαλύτερες προκρίσεις στην ιστορία του. Χρειάστηκε να αντιμετωπίσει ένα πολύ μεγάλο κλάμπ. Σε έναν όμιλο δύσκολο και με συνθήκες περίεργες. Η κακομοιριά και η μίρλα για όσα γίνονται στην Σούπερ Λίγκα, δεν ανταποκρίνονται στο DNA αυτού του σωματείου. Ο Ολυμπιακός ήταν αυτό που έπαιξε κόντρα στη Μίλαν. Ο Ολυμπιακός είναι το μπουλούκι που έγιναν στο δεύτερο γκολ άπαντες και η… παράνοια που επικράτησε στη λήξη της αναμέτρησης.

Πολύ μεγάλο αποτέλεσμα, πολύ μεγάλο βράδυ. Και όσα έγιναν, δεν έγιναν στην τύχη. Όλα είχαν λόγο που συνέβησαν. Ποδοσφαιρικό λόγο. Ένας προπονητής που δουλεύει, ένας άνθρωπος που έχει κληθεί να πάρει σκληρές αποφάσεις. Δεν έχει το καλύτερο ρόστερ της ιστορίας του. Δεν έχει σέντερ φορ να τον εμπιστεύεται, δεν έχει την καλύτερη ομάδα του κόσμου. Αλλά και τι έγινε ρε παιδιά; Ο φίλαθλος του Ολυμπιακού, αυτό θέλει να βλέπει. Έτσι άλλωστε γεννήθηκε αυτή η ομάδα. Να παλεύει και να «σκοτώνεται» ανεξαρτήτως καταστάσεων.

Η αξία του αντιπάλου, δίνει δόξα στον νικητή. Και ναι, η Μίλαν δεν είναι ομάδα της πλάκας. Κάθε άλλο. Ο Ολυμπιακός την έστειλε σπίτι της.

Πώς να μην αποτρελαθεί ο κόσμος; Και στην τελική, τι να πεις στους ανθρώπους που την Κυριακή θα πρέπει να δουν το ματς με την Λαμία και να γυρίσουν στην ελληνική πραγματικότητα; Το ποδόσφαιρο δεν είναι πάντα δίκαιο, αλλά αυτή την βραδιά τη χρώσταγε. Σε όλο τον οργανισμό. Από τον Μαρινάκη (που τους είχε πληρώσει την πρόκριση στους ομίλους πριν καν παίξουν πρεμιέρα με την Μπέτις και δε βγήκε ένας να το πει) ως τον τελευταίο φίλαθλο.

Και όλα έγιναν όπως έπρεπε.

Η ΛΟΓΙΚΗ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΙΝΗΣΗ ΤΟΥ ΜΑΡΤΙΝΣ

Ο Μαρτίνς είχε την έμπνευση να ξεκινήσει το ματς με δεκάρι τον Γκερέρο και μπροστά του τον Φορτούνη. Κι επειδή καλό είναι πριν κρίνεις να εξηγείς τι θέλει να πράξει ένας άνθρωπος, υπάρχει λόγος που το έκανε ο Πορτογάλος τεχνικός. Ο Γκερέρο δεν είναι καλά. Μετά τον τραυματισμό του, επέστρεψε με μικρότερη αυτοπεποίθηση. Και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μπορεί καν να βρει τη μπάλα με πρόσωπο στο τέρμα. Είχε που είχε μια μικρή... δυσκοιλιότητα στο γκολ, βάλτε και τον παράγοντα που μόλις σας ανέφερα. Τι κάνει καλά ο Ισπανός; Τρέχει. Παντού.

Ο Μαρτίνς λοιπόν, προτίμησε να θυσιάσει τον ποιοτικότερό του παίκτη στα χαφ, ώστε να βρει από αυτόν το καλό τελείωμα. Γιατί πολύ απλά και λογικά, δε χρειάζεται να ξέρεις και πολύ ποδόσφαιρο για να εμπιστευθείς στην εκτέλεση περισσότερο τον Φορτούνη από τον Γκερέρο. Ο Κώστας λοιπόν σε ρόλο φορ (και εκτελεστή στημένων) και ο Ισπανός σε ρόλο «τρέχα, πίεσε και πάσαρε εκεί που βλέπεις». Γιατί θα ήταν και αμαρτία να περιμένεις από το παιδί αυτό, να παραστήσει το δεκάρι υψηλών αξιώσεων και επιδόσεων.

Η γνώμη μου (δική μου) είναι, ότι καλά το έκανε ο Μαρτίνς. Έχει δοκιμάσει τα πάντα, ε, δοκίμασε κι αυτό. Ο Φορτούνης από την πλευρά του, μετά από αριστερό χαφ, δεξί χαφ, δεκάρι και φορ χωρίς φορ, έγινε και φορ με φορ στην ενδεκάδα. Ωραίο είναι το ποδόσφαιρο. Προσωπικά πάντα μου άρεσαν τα «ψαξίματα» των προπονητών καλών ομάδων, θεωρώ ότι ο Μαρτίνς δεν έχει πάψει να ψάχνεται στου Ρέντη και αυτό είναι στα υπέρ του.

ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕ ΜΕ ΜΕΘΟΔΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟ

Η Μίλαν κατάφερε να το «φάει το μισό το βόδι» δίχως να δεχθεί γκολ. Και το γράφω έτσι γιατί οι Ιταλοί γλίτωσαν στα πρώτα δευτερόλεπτα, αλλά και σε δυο-τρεις φάσεις, που ο Ολυμπιακός μπορούσε να βρει δίχτυα. Όποιος εμφανιζόταν… ουρανοκατέβατος στο γήπεδο και δίχως να ξέρει την ιστορία των ομάδων, δε θα πίστευε ποτέ ότι η ομάδα με τα κόκκινα-μαύρα, έχει επτά πρωταθλητριών. Η ποιότητα των Λομβαρδών είναι αναμφισβήτητη κι αυτό μεγαλώνει κι άλλο τον θετικό βαθμό που πήρε ο Ολυμπιακός για τον τρόπο που προσέγγισε το ματς. Ούτε φοβήθηκε, ούτε υπολόγισε, ούτε θόλωσε, ούτε αποτρελάθηκε η ομάδα του λιμανιού.

Υπήρξε μεθοδικότητα, υπήρξε προσανατολισμός. Απλά αν κάτι γινόταν και δε μπορούσε να το αποφύγει η ομάδα λόγω του σχηματισμού, αυτό ήταν, ότι συχνά- πυκνά έβγαιναν φάσεις από το πλάι με καλά «σπασίματα» μπάλας από Φορτούνη ή Γκερέρο και όταν ο Κούτρης ή ο Ελαμπντελαουί, έβγαζαν τη σέντρα, εντός περιοχής ήταν μόνο οι Ποντένσε, Φετφατζίδης που φυσικά είχαν ελάχιστες πιθανότητες να πάρουν κεφαλιά από τους αντίπαλους αμυντικούς. Ο αγώνας όπως παρακολουθήσατε έγινε απολαυστικός στο δεύτερο μέρος. Και αυτό συνέβη αποκλειστικά χάρη στον Ολυμπιακό. Συνέχισε να έχει κατοχή, συνέχισε να παίζει μεθοδικά και αν κάπου αυτό πήγε να χαλάσει ήταν περισσότερο όταν έγινε το 1-0, παρά με το σκορ στο 0-0.

ΦΟΡΤΟΥΝΗΣ ΣΑΝ ΝΑ ΛΕΜΕ... ΜΑΤΖΙΚ ΤΖΟΝΣΟΝ

Το γκολ του Σισέ προήλθε από την έμπνευση του Φορτούνη να κοροϊδέψει όλο το γήπεδο. Εκτέλεση κόρνερ από μυαλό Μάτζικ Τζόνσον και όχι Έλληνα ποδοσφαιριστή. Ήταν εύκολα όλα τα άλλα. Ποντένσε, Σισέ, 1-0. Εκεί η ομάδα πήγε λίγο να τα χάσει, αλλά ήρθε η τρελόμπαλα για πρώτη φορά μετά από μήνες να κάνει το χατίρι στους Πειραιώτες. Κόντραρε το σουτ του Γκιλιέρμε και «κρέμασε» τον Ρέινα.

Οι πανηγυρισμοί-ξέσπασμα παικτών και πάγκου, ήταν όλα τα «σπασμένα» για όσα έχει τραβήξει φέτος ο Ολυμπιακός. Και είναι αλήθεια ότι δε πρόλαβαν ούτε επιπόλαια να φερθούν, ούτε λάθη να κάνουν για να σκοράρουν οι Ιταλοί. Ήταν απλά μια εκτέλεση κόρνερ που η μπάλα πέρασε απ’ όλο τον κόσμο. Τόσο απλά. Έτσι έγινε το 2- 1 και κλήθηκε ο Ολυμπιακός να βρει δυνάμεις, ενέργεια και λύσεις για να «απαντήσει» ξανά. Ο Μαρτίνς δεν είχε επιλογές που θα μπορούσαν να αλλάξουν μεσοεπιθετικά την ομάδα. Όταν μπήκε ο Νάτχο, ο Γκερέρο πήγε αριστερά, ο Ποντένσε δεξιά και ο Ισραηλινός δεκάρι. Ο Φορτούνης πάντα φορ! Ξέρετε τι είναι να 'χεις έναν επιθετικό και να μη μπορείς πια να τον εμπιστευθείς; Και ο φουκαράς ο Γκερέρο δε μπορεί να αποτινάξει από πάνω του, όλο αυτό. Και σε αυτό το ματς του «κάθισαν» φάσεις, αλλά δε μπορούσε να βρει χαρά.

ΝΑ ΜΗΝ ΞΑΝΑΣΦΥΡΙΞΕΙ Ο ΤΖΗΛΟΣ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΑΥΤΟ

Η Μίλαν όσο και να ούρλιαζε ο Γκατούζο, είχε χάσει τις εντυπώσεις, αλλά δεν έχανε την πρόκριση. Όταν το ματς μπήκε στην τελική ευθεία, οι «ερυθρόλευκοι» μόνο κατάθεση ψυχής και δυνάμεων (όσων υπήρχαν ακόμη) μπορούσαν να κάνουν. Γκολ ήθελε ο Ολυμπιακός και ήταν ο Τοροσίδης που μπήκε στο ματς για να βγει ο Καμαρά. Είπα, δεν υπήρχαν λύσεις επιθετικογενών και ο Μαρτίνς έκανε ό,τι μπορούσε. Όσο ρίσκο γινόταν. Αυτός είναι ο Ολυμπιακός. Πάντα αυτό έκανε. Από τότε που γεννήθηκε.

Ο Βασίλης με το που μπήκε κέρδισε το πέναλτι. Και έτσι ήρθε η εύστοχη εκτέλεση από τον κορυφαίο ποδοσφαιριστή του ελληνικού πρωταθλήματος! Σε μια φάση που ήταν ίδια με αυτή στην Ξάνθη, απλά οι ξένοι διαιτητές ξέρουν να τα δίνουν. Ο Τζήλος μετά από αυτό με Αμπάτε-Τόρο, θα έπρεπε να μη ξανασφυρίξει (αν είχε εγωισμό) ούτε σε αγώνα ποδοσφαίρου μεταξύ ομάδων από σούπερ μάρκετ.

Ο Φορτούνης λοιπόν, έστειλε αλλού τη μπάλα, αλλού τον Ρέινα. Στο 85’ ο Μαρτίνς έδωσε και μπόι, δύναμη, τρεξίματα στην ενδεκάδα του με τον Μπουχαλάκη να παίρνει τη θέση του Ποντένσε. Ο Ολυμπιακός κλήθηκε να αμυνθεί, αλλά πλέον δεν ήταν μόνος. Το… Καραϊσκάκη μετά από πάρα πολύ καιρό αγρίεψε. Και μπάλες έπεσαν μέσα, πιστέψτε με αν μπορούσαν οι Ολυμπιακοί θα είχαν πέσει και οι ίδιοι και οι 31.010 άνθρωποι στο χορτάρι για να εμποδίσουν τους Λομβαρδούς. Δε το άξιζε η ομάδα του Γκατούζο, αυτή είναι η αλήθεια, πέρα από οποιαδήποτε ελληνική θριαμβολογία. Τα ‘χε όλα ο Ολυμπιακός. Τόσα πολλά, που κάλυπταν ακόμη και τα μειονεκτήματά του. Ναι, δεν είχε φορ, οι άλλοι είχαν τον Ιγκουαΐν και τον Κουτρόνε. Αλλά και τι έγινε;

Οι μεγάλες ομάδες, γράφουν την ιστορία τους, όταν λίγοι πιστεύουν σε αυτές. Στον Πειραιά έζησαν ένα γεμάτο απόγευμα με μια καλή μπασκετική νίκη και έναν μοναδικό ποδοσφαιρικό θρίαμβο. Θα συνεχίσει η ομάδα να παίζει στο Γιουρόπα Λίγκ.

Τρία γκολ στη Μίλαν και η ιστορία συνεχίζεται.

Η επόμενη σελίδα περιμένει…