Όταν διαλύεις έναν κατώτερο αντίπαλο, πρέπει να φύγεις από το γήπεδο και να δεις τι άλλο έχεις κερδίσει από το 90λεπτο. Για να τα ξεκαθαρίσουμε λοιπόν: Πρώτα απ’ όλα «ξεμπούκωσε» ο Ολυμπιακός. Μετά τη Μπέρνλι αρχές Αυγούστου(!), κανένα μα κανένα παιχνίδι του (όσο κι αν σας φαίνεται παράξενο) δεν είχε κυλήσει με ηρεμία. Ούτε το εκτός με τη Ντουντελάνζ. Συνεπώς αυτή η βραδιά ήταν ό,τι έπρεπε. Ο Μαρτίνς ηρέμησε με εξαίρεση ότι αναγκάστηκε και πάλι νωρίς να «κάψει» αλλαγή. Ο Ναουέλ –επιμένω- τακτικά παίρνει άριστα, αλλά ήταν άτυχος στη φάση του 3-0 που «σκοτώθηκε» κυριολεκτικά για να πάρει τη μπάλα.

Την κέρδισε, αλλά σακατεύτηκε ο φουκαράς και βγήκε νωρίς σε ένα ματς που λογικά θα το έβγαζε όλο. Οι ποδοσφαιριστές πήραν αυτοπεποίθηση με πρώτο και καλύτερο τον Λάζαρο που ανέβαζε στροφές ο άνθρωπος στα τελευταία ματς, αλλά η κωλόμπαλα δεν έμπαινε. Και όποιος έχει παίξει, ξέρει καλά, ότι όσα μαγικά και να κάνεις, όσο και να τρέχεις και να απειλείς, αν δε βρίσκεις και δίχτυα, είναι σα να περπατάς στον δρόμο κεφάτος και να ‘χει μπει χαλίκι μέσα στο παπούτσι σου. Ο Χριστοδουλόπουλος έβαλε γκολάρα, την πανηγύρισε έξαλλα και ανέπνευσε με τον εαυτό του, κάνοντας ακόμη και τσαλιμάκια μετά που του έπιαναν όλα! Ακόμη και με έναν κατώτερο αντίπαλο μπορείς να καταλάβεις σε τι κατάσταση βρίσκεται η λειτουργία σου. Και από αυτό τα παιχνίδι, το τεστ βγήκε θετικό, ως προς την κίνηση, την ανάπτυξη και τον τρόπο αντιμετώπισης των καταστάσεων που προέκυψαν στο γήπεδο.

Γιατί όταν βγάζεις ένα αγγλικό 4- 4- 2 πάνω στο χορτάρι και εις γνώση σου δεν έχεις σέντερ φορ, μόνο κέρδος θα είναι να συνηθίσουν σιγά- σιγά να παίζουν οι ποδοσφαιριστές σου, αφού με την γκαντεμιά που σε κατατρέχει μπορεί να χρειαστεί η εφαρμογή και σε δυσκολότερα παιχνίδια (έχει ήδη γίνει). Και βέβαια, το άφησα τελευταίο, να δούμε κατά πόσο υπάρχει τώρα κέρδος και στην βαθμολογία από την στιγμή που η Μπέτις με την Μίλαν ήρθαν ισόπαλες! Όλα πλέον θα κριθούν σε Σεβίλλη αλλά και Καραϊσκάκη τελευταία αγωνιστική. Οι «ερυθρόλευκοι» σε έναν δύσκολο όμιλο, έχουν την ευκαιρία να προκριθούν και να συνεχίσουν το ευρωπαϊκό τους ταξίδι! Δεν είναι «παιχνιδάκι», αλλά είναι ζωντανοί και δικαιούνται να ελπίζουν. Από ‘κει και πέρα, τι να γράψεις για το ματς με την Ντουντελάνζ;

Η διαφορά δυναμικότητας φάνηκε στο Λουξεμβούργο. Απλά εκεί δεν μπήκαν τα γκολ στο πρώτο μέρος, ενώ αυτή τη φορά, το Καραϊσκάκη ήταν από νωρίς «στο πόδι». Τακουνάκι Τοροσίδη, μονοκόματο Φορτούνη και γκολάρα αλα Αλεξανδρή, από τον Λάζαρο. Πριν το ημίωρο ο πίνακας «έγραφε» 3- 0 και στο ημίχρονο 4- 0 με τον Φορτούνη να βάζει γκολ και με κεφαλιά παρακαλώ. Είπατε κάτι; Όταν είναι στη βραδιά του κάνει ό,τι θέλει στο γήπεδο και όπως γουστάρει βρίσκει πλεκτό… Θέλετε κάτι περισσότερο για αυτό το ματς; Καμία Ντουντελάνζ όσο είχε όρεξη ο Ολυμπιακός.

Τρίτη μπαλιά δε μπορούσαν να αλλάξουν, αφήστε που στο προπονητικό τους κέντρο δεν πρέπει να ‘χουν ζυγαριά. Θέλω να αποφύγω την βαθυστόχαστη ανάλυση για την εικόνα των «ερυθρόλευκων». Εύκολο βράδυ, που το είχε ανάγκη η ομάδα του Πειραιά και ο κόσμος της. Ως εκεί όμως γιατί πολλά λόγια δεν χρειάζονται. Θα μειώσω στην τελική και την αξία τους, αν αρχίσω να γράφω «παπάδες» για την εμφάνισή τους με αυτόν τον αντίπαλο. «Καθάρισαν» στα 45 λεπτά και μετά άραξαν, κατεβάζοντας ρυθμό, δεχόμενοι και τέρμα. Βγήκαν ο Φορτούνης με τον Νάτχο και την «πλήρωσε» ο Λάζαρος, αφού είχε «καεί» μια αλλαγή ήδη. Μπήκε και ο Τουρέ, έπαιξε και ο Χασάν ( έβαλε και γκολάκι όπου τίμια ο Φετφατζίδης αμέσως τον έδειξε όταν όλο το γήπεδο νόμιζε πως σκόραρε ο Γιάννης) που λογικά θα ξεκινήσει με τον Παναθηναϊκό. Όταν γράφω για τον Χριστοδουλόπουλο πως «την πλήρωσε» εννοώ, ότι ενόψει του ντέρμπι θα ‘χει στην πλάτη ένα ολόκληρο ματς. Τέλος πάντων, έμπειρος είναι, συντήρησε και ο ίδιος –όσο μπορούσε- τον εαυτό του. Σημασία εξάλλου όπως έγραψα πιο πάνω, έχει ότι ξαναβρίσκει ψυχολογία…

Την Κυριακή υπάρχει ένα διαφορετικό παιχνίδι. Από μόνο του ως «ταμπέλα», είναι η «μητέρα των μαχών» του ελληνικού ποδοσφαίρου και δεν πρέπει ποτέ μα ποτέ να λαμβάνεται σε αυτή τη μάχη υπόψη η κατάσταση των ομάδων. Το έχει δείξει αυτό το παρελθόν των «αιωνίων». Όπου και να βρίσκονται στην βαθμολογία, όσα προβλήματα και να έχουν, όλα κάνουν πέρα, όταν «τρώνε τα μουστάκια τους» και κερδίζει πάντα αυτός που το θέλει περισσότερο! Ο Δώνης δεν είναι Τοπμέλερ και οι ποδοσφαιριστές του, δε πρόκειται να έχουν την αφέλεια των Λουξεμβούργιων. Ο Παναθηναϊκός δε διστάζει να τρέξει, δε διστάζει να πιέσει, προσπαθεί να παίξει τη μπάλα του δίχως το βάρος του πρωταθλητισμού. Το έδειξε στην Τούμπα, απλά ήταν «λίγος» απέναντι στον ΠΑΟΚ. Το έδειξε και με την ΑΕΚ όπου ήταν καλύτερος. Ο Ολυμπιακός είναι μια διαφορετική περίπτωση από τους «δικέφαλους».

Έχει καινούργιο προπονητή που δουλεύει μεθοδικά και προσπαθεί πάντα να βγάλει αποτέλεσμα. Καινούργια ομάδα που κάνει την προσπάθειά της και ας μην μπήκε στο πρωτάθλημα ως ακλόνητο φαβορί. Οι Πειραιώτες λοιπόν μέσα στην έδρα τους, θα πρέπει να αντιμετωπίσουν με απόλυτη σοβαρότητα τον Παναθηναϊκό, που λογικά θα ‘χει στα χαφ το ντουέτο Κουρμπέλη- Κάτσε, που ξέρει και να κυνηγάει και να πιέζει και να μη χαρίζεται. Μεσοεπιθετικά έχουν θράσος οι «πράσινοι», δεν είναι η καλύτερη άμυνα της χώρας, αλλά όπως και να το κάνουμε, ο Ολυμπιακός πρέπει να δώσει την απαιτούμενη προσοχή. Αυτά για την ώρα, τα περισσότερα θα τα πούμε μετά την αναμέτρηση της Κυριακής.