Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός: Την μπάλα την είχαν οι παίκτες και τώρα οι γιατροί κι οι δικηγόροι
Οι επικίνδυνοι όλων των χρωμάτων είναι ανίκητοι, ζουν και βασιλεύουν. Ένας βλαμμένος που έδρασε όταν η ομάδα του σκόραρε κι οι ποδοσφαιριστές με τους προπονητές που πλέον είναι απλά οι κομπάρσοι. Στην Ελλάδα τα παιχνίδια τα τελειώνουν εκτός γηπέδων, η ζωή συνεχίζεται και το ποδόσφαιρο βιάζεται. Γράφει ο Παντελής Διαμαντόπουλος.
Δεν ήταν η πρώτη φορά, που το ελληνικό ποδόσφαιρο "εκτελέστηκε". Δεν ήταν η πρώτη φορά, που ένας τύπος, έτσι επειδή γούσταρε, τίναξε στον αέρα ένα παιχνίδι. Δεν ήταν η πρώτη φορά που το χέρι ενός βλαμμένου (ακόμα και θέατρο να έχει κάνει ο Χουάνκαρ δεν υπήρχε λόγος να πέσει κροτίδα και θέλω να πιστεύω ότι θα βρεθεί σε χρόνο μηδέν όποιος την έριξε) ορίζει τη μοίρα ενός μεγάλου αγώνα. Και δυστυχώς δεν θα είναι η τελευταία. Εκτός αν αλλάξουν πολλά.
Το ντέρμπι στο "Γεώργιος Καραϊσκάκης" είχε αρκετά για να συζητήσεις. Και όσο κυλούσε, αισθανόσουν σίγουρος ότι θα υπάρξει φουλ ποδοσφαιρική κουβέντα μετά το τέλος. Είτε γιατί θα μιλούσαμε για μεγάλη νίκη του Παναθηναϊκού είτε για φοβερή ανατροπή του Ολυμπιακού. Είχα ένα κάρο σημειωμένα στο μυαλό μου για να τα μοιραστώ μαζί σας. Γιατί έβλεπα πως αυτό το ματς όσο θα πλησίαζε προς το τέλος του, θα είχε τρομερή εξέλιξη.
Τη στιγμή που αυτό το τελευταίο έδειχνε να αρχίζει να... χτίζεται, έγιναν όλα όσα γνωρίζετε. Οι κλασικοί τύποι που δεν πάνε να δουν ποδόσφαιρο, είναι πάντα έτοιμοι να το "χαλάσουν". Και υπάρχουν παντού. Γιατί στην προκειμένη περίπτωση, το σκηνικό δεν προέκυψε από το πέταλο των οργανωμένων, αλλά έλαβε χώρα στην απέναντι πλευρά του γηπέδου.
Αμφιβάλλω αν αυτός που το έκανε, γνωρίζει ποδόσφαιρο. Πάνε απλά για να κάνει ο ένας το... κομμάτι του στον διπλανό του. Στην πλάτη των σωματείων. Βαφτίζουν τους εαυτούς τους σε ένα χρώμα και "παίζουν" με τις επενδύσεις παραγόντων (που τους ανέχονται) και με την καριέρα προπονητών και παικτών, που δεν μπορούν να κάνουν κάτι. Αντιθέτως, είναι τα θύματα... Πόσες φορές άλλωστε το έχουμε ζήσει και σε άλλα γήπεδα; Ε, τούτη τη φορά ήταν η σειρά του "Καραϊσκάκης".
Έχει ξεκινήσει ήδη η συζήτηση, αν έπρεπε να συνεχιστεί ή όχι το ματς. Ποιος έχει δίκιο και ποιος όχι. Δεν μπαίνω στην διαδικασία. Είναι πολύ στενάχωρο όλο αυτό. Ο διαιτητής έλεγε "ας παίξουμε", ο Ολυμπιακός μπήκε να το κάνει, ο Παναθηναϊκός έλεγε θα κάνει μήνυση στον γιατρό, ο γιατρός άλλαξε γνωμάτευση. Έγινε με δυο λόγια αλαλούμ. Αλλά πραγματικά, πόσο σημαντικό είναι αυτό; Για κάποιους ίσως πολύ. Το δέχομαι. Είναι η ουσία; Είναι αυτό που μένει; Είναι αυτό που θέλουμε να έχουμε ως ποδόσφαιρο;
Ο Ολυμπιακός κι ο Παναθηναϊκός θα περιμένουν την ολοκλήρωση των διαδικασιών του αγώνα στα γραφεία των φορέων του αθλήματος και της δικαιοσύνης. Εκεί δηλαδή θα μάθουμε το... σκορ του παιχνιδιού. Είναι ανήκουστο, είναι τραγικό, είναι εκτός λογικής, το να κινδυνεύουν οι παίκτες. Το να πηγαίνουν να κάνουν τη δουλειά τους και να μην ξέρουν σε τι κατάσταση θα είναι, όταν γυρίσουν στα σπίτια τους. Δεν υπάρχει αυτό το πράγμα και δεν έχει να κάνει με καμία ομάδα.
Πραγματικά, είχα ετοιματεί να γράψω πάρα πολλά για το παιχνίδι. Για την προσέγγιση τους Γιοβάνοβιτς. Για τη δική του νίκη στην τακτική του 1ου μέρους, αλλά και για την άμεση αντίδραση των Πειραιωτών, όπως την είδαμε. Θα βλέπαμε μια φοβερή μάχη στο 2ο μέρος. Μας τη στέρησαν.
Τόσες χιλιάδες κόσμου πήγαν στο γήπεδο. Οικογενειάρχες, γυναίκες, παιδιά, υγιείς οπαδοί που φώναζαν απλά για την ομάδα τους. Κανείς δεν τους υπολογίζει. Οι άνθρωποι αυτοί πλήρωσαν -όπως σε όλες τις ομάδες- κυρίως για να δουν τα μεγάλα ματς του πρωταθλήματος και την Ευρώπη. Γιατί να μην μπορούν να το απολαύσουν; Γιατί να πληρώνουν την αγάπη τους για την ομάδα με το να κάθονται δυο ώρες στα καρεκλάκια τους και να περιμένουν τι θα πουν παράγοντες και γιατροί; Από πού κι ως πού πρέπει μέσω της βλακείας να αλλάζουν οι πρωταγωνιστές; Κανείς δεν θα απαντήσει...
Ο Μαρινάκης (θα πρέπει να ακουστεί πολύ σοβαρά αυτό που είπε για τον κίνδυνο δεδικασμένου), ο Αλαφούζος, ο Μελισσανίδης, ο Σαββίδης, όλοι οι "καπετάνιοι" των κλαμπ έχουν χρέος να το καθαρίσουν όλο αυτό. Και να το τελειώσουν. Βέβαια, τώρα εσείς που θα διαβάζετε θα πείτε οι ίδιοι τσακώνονται όλες τις ημέρες, πώς θα ασχοληθούν με τους επικίνδυνους των γηπέδων τους;
Τι να σας πω; Αν δεν το κάνουν, θα το ξαναζήσουμε. Στην προκειμένη περίπτωση είναι λογικό να ξεκινήσουν οι διαμάχες. Η κάθε ΠΑΕ θα λέει το δικό της και καλά θα κάνει. Γιατί τα κλαμπ έχουν την υποχρέωση να προστατεύσουν τα δικά τους συμφέροντα. Όταν γίνονται αυτά, ένας αγώνας οδηγείται σε γραφεία. Την μπάλα εκεί που την είχαν οι ποδοσφαιριστές, μετά την πήραν οι γιατροί και τώρα θα την πάρουν οι δικηγόροι. Κρίμα...
Θα κλείσω με δυο πράγματα. Το πρώτο, μια φοβερή εικόνα για να προβληματίζονται όσοι αγαπάνε το ποδόσφαιρο. Ο Μαρτίνεθ γύρω στις 22:10 είχε μαζέψει τους αμυντικούς του μπροστά από τον πάγκο και τους έδειχνε κάποια πράγματα. Λειτουργούσε κανονικά, περιμένοντας ότι θα γίνει ματς. Έκανε αυτό για το οποίο πληρώνεται και ζει. Αυτό που αγαπάει.
Ο άνθρωπος αυτός ήρθε από την Ισπανία. Ένα ματς σε αυτήν τη χώρα μπορεί να τον βγάλει μάγκα ή μπορεί να τον βγάλει άχρηστο. Και αυτόν και όλους τους συναδέλφους του. Και δυστυχώς, υπάρχουν ηλίθιοι όλων των χρωμάτων που ορίζουν την καριέρα αυτών των ανθρώπων.
Το δεύτερο: Κάποτε γι' αυτό το ματς άδειαζαν οι δρόμοι σε Πειραιά και Αθήνα. Κάποτε οι φίλαθλοι των δυο ομάδων πήγαιναν και κάθονταν παρέα σε "Καραϊσκάκης" και Λεωφόρο. Κάποτε...