Μόνος, πολύ μόνος

Το ελληνικό πρωτάθλημα έχει τελειώσει πριν τελειώσει το 2020. Αυτό που πραγματικά προσπαθούμε πολλοί να καταλάβουμε, είναι πότε -και αν- θα βρεθεί κάποιος να ταράξει τα νερά στο λιμάνι.

Μέχρι τώρα αγνοείται η ομάδα που θα μπορούσε έστω και λίγο να ανησυχήσει τον Μαρτίνς και του ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού. Όταν ο ΠΑΟΚ νιώθει ότι έπαιξε σχετικά καλά και φεύγει με τρία από το Καραϊσκάκη, ε μετά, δεν έχουμε να συζητήσουμε και πάρα πολλά…

Επιτρέψτε μου να το πάω λίγο καθαρά ποδοσφαιρικά για αρχή: Αν όλοι περίμεναν κάτι από το ματς στο Καραϊσκάκη, ήταν αν μη τι άλλο να γίνει καλύτερο παιχνίδι σε σχέση με την Τούμπα. Πόσο εύκολο ήταν; Εξαρτάται πως το βλέπει κανείς. Ο Ολυμπιακός δεν μπήκε καλά. Ο ΠΑΟΚ πίεζε, είχε ψηλά τις γραμμές και για να βγει «ερυθρόλευκος» στην πλάτη της άμυνάς του θα έπρεπε να ‘χει πάρει μπαλιά- μαγεία. Και τέτοια μόνο ο Εμβιλά πάσχιζε να βγάλει.

Ο Γκαρσία είχε φροντίσει να χαλάσει η καλή πρώτη πάσα από την άμυνα του Ολυμπιακού στα χαφ. Εκεί γεννήθηκε το αρχικό πρόβλημα των νταμπλούχων που για να αλλάξουν την κατάσταση θα έπρεπε να δώσουν πλάτος στο παιχνίδι τους. Δε το έκαναν. Ο Φορτούνης έκλεινε μέσα γιατί έτσι παίζει. Ο Ραφίνια πίσω του δεν μπορούσε να γίνει …Ελαμπντελαουί (και ποτέ δε θα γίνει), ενώ ο Μπρούμα είναι καλός στο να κλείνει προς την μεγάλη περιοχή.

Με δυο λόγια, βούτυρο στο ψωμί του ΠΑΟΚ όλο αυτό. Οι Θεσσαλονικείς σε πρώτο χρόνο πίεζαν. Σε δεύτερο, φρόντιζαν να ‘χουν οχτώ παίκτες πίσω από την μπάλα. Όσο πέρναγε η ώρα ο Ολυμπιακός έβρισκε πατήματα και χώρους. Την πρώτη φορά που άνοιξε το γήπεδο και μετά από την κάθετη του Φορτούνη, ο Ραφίνια γύρισε τέλεια τη μπάλα, αλλά το σουτ του Μπρούμα δεν είχε την κατάληξη που ήθελε ο Πορτογάλος. Θέλετε και άλλη φάση; Μεγάλη του Σεμέδο στον Μπρούμα που είχε απλωθεί αριστερά και σέρβιρε μετά την κίνησή του στον Καμαρά, λίγο πριν ο ίδιος σημαδέψει το δοκάρι!

Το γκολ είχε αρχίσει να… μαγειρεύεται και απλά ήρθε στο δεύτερο μέρος χάρη στην εξαιρετική πάσα του Μπουχαλάκη στον Ελ Αραμπί. Σε μια φάση μέσης πίεσης ο ΠΑΟΚ δέχθηκε το τέρμα και για άλλη μια φορά, είχε συμβεί αυτό που γράφω και λέω συνέχεια. Πως ό,τι και να γίνει μέσα σε ένα ματς, ο Ολυμπιακός θα βρει την άκρη , θα το πάει από ‘δω , θα το φέρει από ‘κει, αλλά στο τέλος θα τα βρει τα δίχτυα!

Κάτι που παρατηρήσατε σίγουρα, ήταν πως μετά το γκολ, ο ΠΑΟΚ πήρε το γήπεδο. Είχε την κατοχή, την πρωτοβουλία, δίχως οι Πειραιώτες να είναι πολύ αγχωμένοι για αυτό. Γιατί φέρνοντας ψηλά τον αντίπαλό τους θα μπορούσαν να το ξαναβλάψουν. Έτσι προέκυψε το δοκάρι του Καμαρά. Ο Μαρτίνς έβαλε και τον Βρουσάι, ώστε να αποκτήσει και δεύτερο παίκτη για το ανοιχτό γήπεδο (πλην του Μπρούμα).

Και έτσι την ώρα που οι παίκτες του Γκαρσία πίστευαν ότι θα ισοφαρίσουν, αυτό το ανοιχτό γήπεδο έφερε κι άλλο κόκκινο γκολ. Ο Ελ Αραμπί την κουβάλησε τη μπάλα και την ώρα που έπρεπε πάσαρε στον Καμαρά. Τρίτο τέρμα πάλι τρανζίσιον, ο Βρουσάι έκανε την δουλειά. Τι να του πεις του Ολυμπιακού; Τρία δοκάρια, τρία γκολ, η δουλειά έγινε και πάλι. Με απλό τρόπο. Με τον δικό του τρόπο. Όπως πριν κάτι μήνες στην Τούμπα (0- 1), αναμονή, χτύπημα την κατάλληλη στιγμή και μετά όλα κομμένα και ραμμένα στα γούστα του Μαρτίνς και των παικτών.

Καλοί μου φίλοι και φίλες, όποια ομάδα και να υποστηρίζετε είναι ολοφάνερο πως οι «ερυθρόλευκοι» ζουν την απόλυτη μοναξιά. Η πιο σωστά δομημένη ομάδα της χώρας. Η λειτουργία της για το ελληνικό πρωτάθλημα, είναι η ενδεδειγμένη. Μπορεί να κερδίσει με παραπάνω από δέκα τρόπους και με διαφορετικούς πρωταγωνιστές.

Πλέον θα αρχίσει να επικρατεί και πρόβλημα ψυχολογίας όλων των αντιπάλων. Ότι δηλαδή, όσα και να δοκιμάσουν, όσα και να πράξουν στο τέλος θα χάσουν από τον Ολυμπιακό. Και αυτό αν συμβεί (αν δεν έχει ήδη συμβεί), αποτελεί την μεγαλύτερη επιτυχία για την ομάδα του Πειραιά.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ: