Ολυμπιακός που δεν έχει σχέση με Ολυμπιακό

Η εικόνα του Ολυμπιακού δεν λέει να αλλάξει κι αυτό ξεκάθαρα πλέον είναι ενοχλητικό και αρχίζει να ξεπερνάει την λογική των δικαιολογιών. Πριν από κάμποσο καιρό ο Βαγγέλης Μαρινάκης πήγε στου Ρέντη, ζήτησε κάποια πράγματα, αλλά τίποτα από αυτά δεν έχουν γίνει. Ούτε από τους ποδοσφαιριστές ούτε φυσικά από τον προπονητή, ο οποίος εδώ και τρεις μήνες έχει παρουσιάσει μια ομάδα φοβική.

Ένα πράγμα δεν είχε ποτέ ο Ολυμπιακός, ακόμη και στις χειρότερες περιόδους της ιστορίας του. Και το έχει εδώ και ένα τρίμηνο! Λες και θέλουν να φάνε πρώτα γκολ και μετά να αρχίσουν να παλεύουν. Μπαίνουν για να περιμένουν. Να δίνουν μπάλα στον αντίπαλο. Πράγματα ανεξήγητα και στα οποία ποτέ ο Μαρτίνς δεν έχει ερωτηθεί. Λογικό. Η ομάδα βαδίζει προς την κατάκτηση του 47ου πρωταθλήματος. Αυτό δεν μπορεί κανείς να της το μειώσει.

Επί της βαθμολογικής ουσίας δεν έγινε και κάτι. Και ο ΠΑΟΚ έχασε. Όμως εδώ τελειώνει και η συζήτηση για την βαθμολογία.

Ο Ολυμπιακός έχει ξεκάθαρο πρόβλημα εδώ και καιρό. Δεν γνωρίζω πώς θα γυρίσει τον διακόπτη. Λέτε να χρειάζεται απλά μια βραδιά; Μπορεί. Μπορεί και όχι. Η αλήθεια είναι αυτή που βλέπουμε. Η ομάδα είναι χειρότερη από πέρυσι και παίζει πολύ άσχημα φοβισμένα εδώ και μήνες.

Το να είσαι Ολυμπιακός και να χάνεις, οκ, θα συμβεί. Το να είσαι Ολυμπιακός και να μην αισθάνεται ο αντίπαλος την παρουσία σου ή να μην τον τρομάζεις, αυτό είναι πολύ μακριά από την ταυτότητα της ομάδας. Και την ταυτότητα μιας ομάδας την δίνει πάντα ο προπονητής. Συνεπώς, ο Μαρτίνς είναι αυτός που πρέπει -αν μπορεί- να αλλάξει όλο αυτό που παρακολουθούμε. Κέρδισε τον Άρη στα πλέι-οφ και μετά ισοπαλίες με ΠΑΣ, ΑΕΚ (εντός) και ήττα από τον Παναθηναϊκό.

Υπέρ και κατά

Όσα είδαμε στο πρώτο δεκάλεπτο αυτού του αγώνα δεν τα παρακολουθήσαμε και στα δυο ματς της κανονικής περιόδου μαζί. Λες και ήθελαν οι "αιώνιοι" να μας αποδείξουν ότι η κριτική που τους είχαν ασκήσει (σωστά) τότε τα media ήταν υπερβολική.

Το τι στόχευαν οι δυο προπονητές ήταν εμφανέστατο από το "καλημέρα". Ο Ολυμπιακός έχασε την πρώτη καλή φάση με τον Μασούρα. Οι πρωταθλητές στηρίζονταν στο να κερδίσουν το κέντρο, να πάρουν πράγματα από τον ενθουσιασμό του Κανέ (πρώτη φορά ενδεκαδάτος) και να βγάλουν άμεση επίθεση μετά από ανάκτηση μπάλας. Ο Μαρτίνς άλλαζε συχνά - πυκνά θέση στα πλάγια χαφ του, αλλά το πρόβλημα που φανέρωσε η ομάδα του, ήταν και αυτό που ήθελε να κάνει ο Παναθηναϊκός.

Οι "πράσινοι" άρχισαν από το ξεκίνημα κιόλας να... φορτώνουν μπάλες στην πλάτη της κόκκινης άμυνας και πλάγια. Έκοβαν τα χαφ και ανέβαιναν τα μπακ. Με μεγάλες διαγώνιες μπάλες από τα στόπερ το "τριφύλλι" βρήκε γρήγορα φάσεις, υπεραριθμίες και σχετική απειλή. Σχετική, γιατί ο Ολυμπιακός ήξερε ότι από τον άξονα δύσκολα θα ανησυχούσε, αλλά το πρόβλημα ήταν το πώς θα κυλούσε η κατάσταση στα δυο φτερά.

Παράλληλα, ήταν δεδομένο πως λίγο ο ενθουσιασμός και λίγο το στυλ που έπαιξε ο Γιοβάνοβιτς θα έφερναν αμέσως ευκαιρίες και για τον Ολυμπιακό, αν οι γηπεδούχοι "πούλαγαν" μπάλες. Έτσι άλλωστε ήρθε και το γκολ- οφσάιντ του Μασούρα ή πιο πριν ένα κόρνερ που κέρδισε ο Ροντρίγκες.

Καθηλώθηκαν τα χαφ

Ο Γιοβάνοβιτς ήθελε δυο πράγματα. Να 'χει έναν παίκτη στον άξονα πάντα για να μην φάει κόντρα και το ένα μπακ ψηλά. Στην ανάπτυξη το έκανε αυτό 35' με τον Κώτσιρα και μετά τον κράτησε πίσω, δίνοντας χώρους στον Σάντσες απέναντι. Η αλήθεια είναι πως όταν έφυγε το ημίχρονο οι μόνες φάσεις που είχαν να θυμούνται όλοι στην Λεωφόρο ήταν όσες έγιναν στο δεκάλεπτο.

Οι Πειραιώτες περίμεναν τους αντιπάλους τους, ήθελαν να κλείνουν χώρους και να "χτυπήσουν" στο ανοιχτό γήπεδο. Δεν ξέρω αν αυτό θα είναι και πλάνο στην Τούμπα την Μεγάλη Πέμπτη, αλλά στο ντέρμπι αυτό έφερνε αποτέλεσμα όσο η μπάλα δεν έφτανε στις πλάτες των Ρέαμπτσουκ - Λαλά και από την στιγμή που ο Παναθηναϊκός δεν διαθέτει φορ κλάσης ώστε να δημιουργήσει ανισορροπίες στην άμυνα του Ολυμπιακού.

Σε ατομικό επίπεδο ο Σισέ και ο Παπασταθόπουλος ήταν ξεκάθαρο ότι δεν είχαν πρόβλημα, αλλά υποχρεώθηκαν να 'χουν διπλή... βάρδια στις μετατοπίσεις του Παναθηναϊκού. Και μετά από μια τέτοια ήρθε και το γκολ του Αϊτόρ. Οι "πράσινοι" βρέθηκαν στη δεξιά πλευρά του γηπέδου, με αρκετούς ποιοτικούς ποδοσφαιριστές που άλλαξαν γρήγορα την μπάλα, αφήνοντας καθηλωμένους τους "ερυθρόλευκους" χαφ.

Ο Κώτσιρας ανέβηκε εξαιρετικά, ο Παλάσιος πήρε μπάλα και εκμεταλλεύτηκε το βίδωμα του Αγκιμπού. Ανάμεσα σε αυτόν, στον Κανέ και στους αμυντικούς, υπήρχε ένα άδειο... οικόπεδο σε σχήμα τριγώνου. Εκεί έκαναν παιχνίδι οι "πράσινοι". Την σωστή στιγμή έφτασε η μπάλα στα πόδια του Γιατσίνοβιτς , σωστά την "έσπασε" και ακόμη πιο σωστά ο Αϊτόρ τελείωσε την φάση.

Μια τρύπα στο νερό

Δεν ξέρω αν αυτό το ποδόσφαιρο είναι αρεστό. Ο Ολυμπιακός και πάλι έδωσε την πρωτοβουλία στους αντιπάλους του. Με το που ξεκίνησε το δεύτερο μέρος ίδιο ήταν το σκηνικό και απλά έγινε μια αλλαγή προσώπου (Τικίνιο αντί Ελ Αραμπί).

Ο Μαρτίνς έβαλε τρεις παίκτες πριν τη μια ώρα αγώνα. Ο Φορτούνης με τον Βαλμπουενά κλήθηκαν ουσιαστικά να πάρουν τα ηνία του ματς. Και ο Μπουχαλάκης αντί του Εμβιλά για παραπάνω δύναμη στην κουλούρα. Ο Φορτούνης πήγε δεκάρι, ο Βαλμπουενά δεκάρι και ο Μπουχαλάκης δίπλα στον Αγκιμπού. Σε αυτή την μάχη των χαφ ο Γιοβάνοβιτς απάντησε με τις δικές του αλλαγές. Η αλήθεια είναι πως μετά από όλες τις κινήσεις, η λογική έλεγε πως η εικόνα του ματς θα... βαφόταν κόκκινη. Έγινε αυτό;

Ο Παναθηναϊκός μπορεί να έπεσε σε ποιότητα, αλλά ανέβηκε πολύ σε δύναμη. Ο Βιτάλ και ο Αλεξανδρόπουλος πρόσφεραν μπόλικη από αυτή. Ο Βαλμπουενά χτύπησε, ο Ολυμπιακός δεν μπορούσε να τα περιμένει όλα στο κέντρο από τον -προερχόμενο από χιαστό- Φορτούνη, αλλά και κανείς άλλος δεν έβγαινε μπροστά.

Και ποιος να το έκανε άλλωστε; Ο Αγκιμπού ή ο Μπουχαλάκης; Το τελευταίο 20λεπτο, ήταν... ροντέο. Και όταν γίνεται ένα ματς έτσι, βολεύει κυρίως τον γηπεδούχο και αυτόν που προηγείται. Ε, και τα δυο δεδομένα αυτά τα είχε ο Παναθηναϊκός. Οι "πράσινοι" δεν εγκατέλειψαν στιγμή το πλάνο τους. Και έφτασαν σε μια δίκαιη για αυτούς επικράτηση. Στις καθυστερήσεις ο Σισέ πάλεψε μόνος του να γίνει... Οριγκί, αλλά δεν το κατάφερε. Οι περισσότεροι εξάλλου είχαν κάνει μια... τρύπα στο νερό, ο Σενεγαλέζος (και τα δυο στόπερ για την ακρίβεια) ήταν από αυτούς που κάπως ξεχώρισαν.

Μάθημα ιστορίας

Ήταν το τρίτο φετινό παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό. Δυο ισοπαλίες. Μια ήττα. Κανένα γκολ υπέρ. Με τον Παναθηναϊκό να κάνει κυριολεκτικά το καλύτερο που μπορούσε σε αυτά τα παιχνίδια. Αντίθετα ο Ολυμπιακός δεν έκανε κάτι για να δείξει ποιος πραγματικά είναι. Το "τριφύλλι" φρόντισε ως τώρα (στα μεταξύ τους ματς) στη σεζόν, να θυμίσει στους Ολυμπιακούς ποιος είναι ο διαχρονικός μεγάλος αντίπαλός τους. Και αυτό το βράδυ κατά τη γνώμη μου άξιζε να το ζήσει ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς για τη δουλειά που έχει κάνει γενικά στους "πράσινους" φέτος.

Σε μια περίοδο (τεσσάρων- πέντε ετών), που οι φίλοι του Ολυμπιακού (κυρίως οι πολύ νέοι) έχουν μάθει να ασχολούνται με τον ΠΑΟΚ και την ΑΕΚ μάλλον θα πρέπει να γίνει και μάθημα ιστορίας εντός Ρέντη. Για να τελειώσω όπως ξεκίνησα, ίσως ο Βαγγέλης Μαρινάκης αναλάβει να παραδώσει αυτό το μάθημα. Σε όλους...

Δείτε την Game Night για τα ντέρμπι Παναθηναϊκός - Ολυμπιακός και Άρης - ΠΑΟΚ