Χάνεται η ουσία της ανάλυσης, όταν ένα παιχνίδι εξελίσσεται με αυτόν τον τρόπο. Το μόνο που μπορείς να κάνεις, είναι να καθίσεις και να απολαύσεις.

Την ώρα που ο κόσμος των πρωταθλητών, φώναζε «είσαι στο μυαλό κάτι μαγικό», πραγματικά, βλέπαμε ένα ποδόσφαιρο ασυνήθιστο για την ελληνική πραγματικότητα. Μαγικό, συγκριτικά, με όλα αυτά που συνηθίζουμε να κοιτάμε στην Σούπερ Λίγκα.

Κι όμως, το πρώτο εικοσάλεπτο, δεν έδειχνε πως θα κατέληγε η ιστορία. Ο Αστέρας μπήκε στο Καραϊσκάκη ως... Ολυμπιακός Τρίπολης! Και η τακτική του, έδωσε αρκετά χαμόγελα στους ποδοσφαιριστές και τον Σάκη Τσιώλη. Ο Τζιμπούρ δεν μπόρεσε να σκοράρει με το «καλημέρα», οι Αρκάδες πίεσαν σωστά και όσο μπορούσαν και εκμεταλλευόμενοι τους χώρους που βρήκαν στην ανασταλτική λειτουργία του Ολυμπιακού, έβαλαν δυο γκολ!

Τι αποδείχθηκε όμως; Και η πιο φορμαρισμένη (από τις 15) ομάδα να είσαι και με δυο γκολ να προηγηθείς, μάλλον μέσα στο Καραϊσκάκη δεν έχεις τύχη από αυτόν τον Ολυμπιακό. Ο Αστέρας είχε και μια άλλη ατυχία... Ότι κάποια στιγμή θα ξέσπαγε ο Μιραλάς. Ήταν σίγουρο! Δεδομένο! Και ο Βέλγος, βρήκε τον στόχο με το πέναλτι της μείωσης σε 1- 2 κι από 'κει και πέρα, ξεκίνησε το ρεσιτάλ του. Όχι μόνος. Δεν ήταν ο Κέβιν αυτός που νίκησε τον Αστέρα. Ήταν η αποφασιστικότητα, με την οποία μπήκαν οι Πειραιώτες στο δεύτερο ημίχρονο. Ήταν η είσοδος του Μανιάτη, που μαζί με τον Ορμπάιθ, έπνιξαν τα εξαιρετικά ως εκείνο το σημείο τρεχαντήρια που 'χε ο Τσιώλης στο δικό του κέντρο. Ήταν οι σωστές τοποθετήσεις στην περιοχή του Αστέρα, ήταν ο ρυθμός από τα πλάγια.

Το πως λειτουργεί ως ομάδα πλέον ο Ολυμπιακός, το τι ...αυτοματισμός υπάρχει και κυριαρχεί, φάνηκε περίτρανα στο γκολ του Ορμπάιθ. Δείτε στο βίντεο ξανά, την κίνηση έξι ποδοσφαιριστών και θα καταλάβατε τι εννοώ. Στο λιμάνι, δικαιολογημένα ξετρελάθηκαν από τα πολλά γκολ και την εμφάνιση μετά το 30' . Αποθεώθηκε ο εορτάζων Βαγγέλης Μαρινάκης, ο Βαλβέρδε, ενώ μπήκαν ξανά στο γήπεδο οι ποδοσφαιριστές, όταν όλα είχαν τελειώσει, γιατί το απαιτούσε ο ευτυχισμένος κόσμος.

Ο Ολυμπιακός απέχει ένα τρίποντο από το 39ο πρωτάθλημα της ιστορίας του. Όμως πλέον διογκώνεται το ερώτημα: Μπορεί κανείς στην Ελλάδα να κοιτάξει στα μάτια αυτή την ομάδα; Η απάντηση είναι πέρα για πέρα αρνητική. Και πέρα από θέμα οργάνωσης και διοικητικής ευημερίας, εδώ μιλάμε πλέον για ποδοσφαιρικό ρεσιτάλ. Για δικαίωση του Βαλβέρδε και των παικτών του. Αφήστε, που την ώρα που «μαγεύει» ο Ολυμπιακός κάνουν το ίδιο και οι δανεικοί του ποδοσφαιριστές. Ε ρε τι έχει να γίνει το καλοκαίρι...