« Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη, να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος, γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις. Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας, τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι, τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις, αν μέν’ η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει. Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας, τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις, αν δεν τους κουβαλείς μες στην ψυχή σου, αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου».

Έτσι ξεκινάει την «Ιθάκη» ο Κωνσταντίνος Καβάφης. Έτσι πορεύεται και ο Ολυμπιακός στην Ευρωλίγκα, αγκαλιά πλέον με το πλεονέκτημα. Γιατί ο δρόμος είναι μακρύς, γιατί Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες συνάντησε στο διάβα του, αλλά αυτό συνέβη μόνο όταν η ψυχή του, τους έστησε μπροστά του. Ο προορισμός δεν είναι η Ιθάκη φέτος, αλλά το Βελιγράδι. Έτσι για να γουστάρουν τα ίδια τα αποδυτήρια και μετά όλοι οι άλλοι. Για να παραμείνουν οι Πειραιώτες μια ομάδα που έχει επιβάλλει στη συνείδηση εχθρών και φίλων, ότι στο τέλος της κορυφαίας διοργάνωσης, θα είναι στον προορισμό.

Ναι, η μεγάλη ουσία είναι να κατακτήσεις την κούπα, αλλά μέχρι να συμβεί αυτό και για να συμβεί, θα πρέπει σταθερά να προχωρήσεις. Όταν έρθει η ώρα για τα πλέι- οφ, άπαντες θα πούμε το κλασικό ότι «τώρα η διοργάνωση αλλάζει». Όμως ούτε αυτό σημαίνει, ότι δεν πρέπει η πορεία στην κανονική περίοδο να είναι σταθερή και με υψηλές στροφές. Ούτε είναι κακό στην τελική να ‘χεις δικό σου τον πρώτο και τον τελευταίο (αν χρειαστεί) λόγο, δηλαδή την έδρα. Τόσο ο Σφαιρόπουλος όσο και οι παίκτες του, αυτό το γνωρίζουν καλά. Και στα μεγάλα βράδια τους, αλλά και στις… ασχήμιες.

Η νύχτα της 9 του Μάρτη ήταν «κομμένη» στη μέση. Άσχημα διαστήματα, αλλά και εκρηκτικά. Ο αγώνας δεν διεκδικεί δάφνες ποιότητας , καμία σχέση με τη μπασκετάρα του ΟΑΚΑ, αλλά δεν υπάρχει και συμβόλαιο που θα σε κάνει άτρωτο κάθε φορά ή θα υποχρεώνει τον αντίπαλο να αγωνίζεται με συγκεκριμένο τρόπο για να γουστάρεις εσύ και να κάνει αυτό που θες στο γήπεδο. Ήταν και ένα ματσάκι που συναντήθηκαν και κάμποσοι… παλιόφιλοι. Ο Στρέλνιεκς πριν τον τζάμπολ αγκαλιάστηκε με τη μισή Μπάμπεργκ (μέχρι πέρυσι εκεί), ο Ρόμπερτς είδε κάποια μέλη της αποστολής που ήταν από το πέρασμά του, ο Χάκετ (γνώρισε τρομερή αποθέωση, δείγμα του ότι για να σε αγαπήσει ένας λαός φτάνει να «δεθείς» μαζί του και όχι μόνο να κατακτήσεις τίτλους) έκανε το ίδιο με τον μισό Ολυμπιακό, ενώ βρήκε και την ευκαιρία κάποια στιγμή να τα πει σε μια γωνίτσα του γηπέδου με τον Μπόμπι Μπράουν αφού παρεούλα μοιράστηκαν τα αποδυτήρια της Σιένα πριν λίγα χρονάκια.

Το πρώτο μέρος βρήκε τις ομάδες ισόπαλες και μπορώ να πω ότι οι …ασχήμιες στο παιχνίδι τους, ήταν περισσότερες από τις… ομορφιές. Ο Ολυμπιακός πρώτα απ’ όλα, είχε σε κακή κατάσταση όλους τους κοντούς. Ο Σπανούλης μπήκε με όρεξη να… σερβίρει, όταν επανήλθε (μετά την αλλαγή) οι Γερμανοί προσαρμόστηκαν πάνω του, ενώ οι υπόλοιποι περιφερειακοί είχε έλλειψη ισορροπίας. Μάλλον ο Σφαιρόπουλος βιάστηκε να βγάλει τον Ρόμπερτς (δεν ήταν τόσο κακός όσο ο εκτός κλίματος αυτή τη φορά Μπράουν), ενώ ο Στρέλνιεκς σ’ όλο το ματς αλλού πατούσε και αλλού βρισκόταν. Κόντυνε το σχήμα η Μπάμπεργκ και τα 3αρια έμειναν έξω, ενώ αν υπήρχε μια σταθερή πηγή ενέργειας για την ομάδα, αυτή ήταν οι δυο πάουερ φόργουορντ. Και ο Πρίντεζης και ο Τιλί έδωσαν αρκετά.

Έτσι στάθηκε ο Ολυμπιακός, απέναντι σε μια Μπάμπεργκ που είχε άσχημες αποστάσεις, έπεσε εύκολα θύμα των ψηλών της ελληνικής ομάδας, αλλά από ένα σημείο και μετά δεν πίεσε άσχημα στη μπάλα. Βρίσκοντας και κάποια σουτ, μπόρεσε να μείνει ολοζώντανη και να δημιουργήσει ουκ ολίγα ερωτηματικά για το δεύτερο μέρος.

Η αλήθεια είναι, ότι η Μπάμπεργκ έζησε στο παιχνίδι χάρη στο ποσοστό της στα τρίποντα. Εντυπωσιακή και κυρίως αυτός ο Ράιτ, που όπως και στην αναμέτρηση της Γερμανίας έβλεπε σα… βαρέλι το καλάθι του Ολυμπιακού. Είναι σκληροί οι Γερμανοί (παρότι δεν είναι Γερμανοί), όμως σε τέτοια ματς παίζει ρόλο και η ποιότητα. Ο Ολυμπιακός παρά την ανισορροπία της βραδιάς που έφερε και έντονο εκνευρισμό στον Σφαιρόπουλο, πήρε το παιχνίδι και τώρα για να χάσει το πλεονέκτημα, θα πρέπει να πάει σε ένα γκρεμό να πέσει, να ξανασηκωθεί, να ξαναπέσει και να το κάνει δυο- τρεις φορές.

Όσο για την ανισορροπία; Δε θυμάμαι πραγματικά, πότε ήταν η τελευταία φορά στην ιστορία της ομάδας (μάλλον με Τάρπλεϊ- Φασούλα- Τάρλατς), που σε έναν αγώνα οι ψηλοί «καθάρισαν» κυριολεκτικά σε μια κακή βραδιά των κοντών. Εξαιρείται το καλό παιχνίδι του Σπανούλη (πλην του 1/6 τρίποντα), που έπαιξε για τρεις- τέσσερις συμπαίκτες του. Οι «πύργοι» όμως ήταν για… φίλημα. Ο Μιλουτίνοβ δεν είχε αντίπαλο . Ο Πρίντεζης περιοριζόταν μόνο όταν ο ίδιος δε σημάδευε καλά και ο Μακλίν αποδείχθηκε οδοστρωτήρας στο τελευταίο 15λεπτο. Ακόμη και ο Τιλί ήταν πιο συμβατός από την περιφέρεια. Οι δυο «Παπ» είχαν δύσκολο έργο λόγω του τρόπου που παίζει η Μπάμπεργκ, πήραν από 5 ριμπάουντ είχαν περισσότερες καλές, παρά κακές στιγμές.

Το μεγάλο διπλό στο ΟΑΚΑ έπρεπε να το καρπωθεί ο Ολυμπιακός στην αμέσως επόμενη αναμέτρηση. Και αυτό συνέβη. Αφήστε που είναι «σκληρό καρύδι» η Μπάμπεργκ και όσα έκανε στο γήπεδο, μάλλον βοήθησαν τον Σφαιρόπουλο με τους συνεργάτες του να δουν ορισμένα πράγματα.

Τα λέμε μετά την Μπαρτσελόνα…