Οι παίκτες μπαίνουν για να παίξουν. Να ιδρώσουν , να κερδίσουν. Η κριτική που γίνεται πολλές φορές εύκολα, πρόχειρα και άδικα, τους έχει στο «εδώλιο» του κατηγορουμένου. Και ισχύει τις περισσότερες φορές στις ομάδες που χάνουν! Θεωρώ ότι το 90% των αντιδράεων, είναι υπερβολικές. Απλά ο φίλαθλος δεν αντέχει, πονάει, στενοχωριέται και του φταίνε όλα. Και πιο πολύ αυτοί που τον αντιπροσωπεύουν. Τούτη την φορά όμως, στην περίπτωση του Ολυμπιακού, όποια κριτική και να κάνει κάποιος καλοπροαίρετα, μάλλον θα ‘χει δίκιο.

Οι «ερυθρόλευκοι» στο πρωτάθλημα δείχνουν να ‘χουν βρει τον κόκκορα...

...και να του τα ‘χουν φορτώσει όλα πάνω του. Μετά το ματς με την Γιουνάιτεντ οι νταμπλούχοι, δεν έχουν πατήσει γκάζι. Κι όσο ήταν «ανοιχτό» το όνειρο της πρόκρισης, όλοι υπέμεναν. Όμως μετά, ήρθε ο Βαλντέζ να «καθαρίσει» σε δέκα λεπτά το Παγκρήτειο και ακολούθησε η τραγική λειτουργία στο μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού στην Τρίπολη. Και «καπάκι» το… σορολόπ απέναντι στον Άρη. Δεν είμαι από αυτούς που φτιάχνουν αλυσίδες. Δεν θα πω «α έτσι παίζουν; Θα ‘χουν μπελά στο κύπελλο». Όχι δεν υπάρχουν στη μπάλα τέτοια συσχετισμοί.. Όμως πρέπει και να σοβαρευτούν πλέον στου Ρέντη και να λειτουργήσουν όπως ξέρουν και μπορούν…

Ο κόσμος αποδοκίμασε την ομάδα του δυο- τρεις φορές στο πρώτο μέρος με τους «κίτρινους». Το «μαρτύριο» βλέπετε, δεν είχε τελειωμό. Οι φίλοι του Ολυμπιακού δεν αποδοκίμασαν επειδή ο Μανιάς κόμντεψε να σκοράρει στο 21’. Ούτε γιατί ο ίδιος παίκτης έστειλε τη μπάλα στο δοκάρι. Ούτε γιατί ο Μπακασέτας ένα λεπτό αργότερα κόντεψε να βρει δίχτυα(ξανά Ρομπέρτο). Ο κόσμος αποδοκίμασε, γιατί δεν διέκρινε ρυθμό. Δεν διέκρινε ταχύτητα, κέφι, σωστές συνεργασίες. Δεν ξέρω αν λέγεται βαρεμάρα. Δεν το πιστεύω. Στη μπάλα εξάλλου, παίζουν δυο ομάδες. Ο Άρης ήταν έτοιμος, να αμυνθεί. Μια ομάδα που κατέβηκε με πούλμαν στον Πειραιά , καταδικασμένη, χαντακωμένη, αλλά με κάθε δικαίωμα να παλέψει και να πολεμήσει. Οι παίκτες του Μίτσελ δεν κατάφεραν να απειλήσουν με αξιώσεις. Και όταν είδαν ότι οι διαγώνιες καλύψεις των αντιπάλων τους ήταν άριστες, το… γύρισαν στα μακρινά σουτ.

Τρίχες κατσαρές… Κακό 45λεπτο.

Στο πλάι μπερδεύονταν και δεν ήλεγχαν καν, ο ένας τον άλλο οι νταμπλούχοι. Ο Χολέμπας με τον Πέρεζ δεν βρέθηκαν ούτε σε μια φάση. Ο Σαλίνο και ο Βέργος έδειξαν πιο… συνεργάσιμοι, αλλά αυτοί είχαν πρόβλημα ανασταλτικά. Ο Τσόρι μοιραία γύρναγε σαν την… άδικη κατάρα δεξιά κι αριστερά να πάρει μπάλα, να φτιάξει παιχνίδι. Και αναγκαστικά έβγαινε από την περιοχή και ο Βαλντέζ για να μειωθεί το άδειο πεδίο πίσω του. Να καλυφθεί, το …τεράστιο οικόπεδο που έμενε άδειο. Ο Ολυμπιακός ήταν τραγικός στο πρώτο μέρος και φρόντισε να το συνεχίσει και στο δεύτερο. Ο Κάμπελ μπήκε για να …δροσίσει την πλευρά. Ο Μανιάτης δεν άλλαξε πολλά αντί του Σάμαρη και ο Στσέποβιτς μπήκε για να «φορτώσει» η επίθεση, άδειασε όμως η κουλούρα στην οποία αναγκαζόταν να βγει συνέχεια ο Βαλντέζ. Τελικά ο Παραγουανός έβαλε γκολάρα με το εκπληκτικό του τελείωμα και η ιστορία «έγραψε» το 1- 0. Ως εκεί. Ο Μίτσελ έχει κάθε δίκιο να είναι εκνευρισμένος.

Στην τελική, ο κόσμος που πήγε γήπεδο, πλήρωσε από το υστέρημά του να δει προσπάθεια.

Κανείς δεν απαίτησε μπαλάρα. Αλλά έναν ρυθμό, μια κίνηση έστω και απέναντι στον εξαιρετικά ταμπουρωμένο Άρη, άξιζε να δουν οι υποστηρικτές των Πειραιωτών. Όπως και να ‘χει , αν πρέπει να δεχθούμε ότι το 90λεπτο αυτό ήταν αγγαρεία, πέρασε. Τελείωσε. Γράφτηκε στην ιστορία. Τώρα όμως; Ο ΠΑΟΚ εμφανίζεται αποφασισμένος. Έχει σημαδέψει το κύπελλο εδώ και μήνες. Και ο πρώτος ημιτελικός στο Καραϊσκάκη, θα ‘ναι ορόσημο και για τους δυο. Ο Ολυμπιακός αν παίξει όπως με την Γιουνάιτεντ δεν θα ‘χει θέμα, άσχετα αν οι Θεσσαλονικείς σίγουρα θα μπουν πολύ πιο σκληρά από τους Άγγλους που είχαν κι ένα τουπέ. Μην ξεχνάτε ότι υπήρχει και το 4- 0 του πρωταθλήματος, που αποτελεί σκληρό «οδηγό» για τον «δικέφαλο».

Το θέμα είναι ο Ολυμπιακός, τι κέφια θα ‘χει. Κι αν μπορεί να αποδείξει ότι στα πραγματικά δύσκολα, εκεί που υποχρεώνεται να «μασήσει σίδερα», αφήνει στην άκρη το… αραλίκι και αγριέυει! Για να δούμε.