Ως το θάνατο...

Ούτε η EuroLeague κατακτήθηκε, ούτε κατοχυρώθηκε κάποια πρόκριση, ούτε θα αλλάξει απότομα η κατάσταση στον Ολυμπιακό. Όμως αν κάτι έπρεπε να κάνουν, ήταν να αποδείξουν ότι δεν έχουν ξεχάσει να παίζουν.

Και ότι μπορούν να απαλλαχθούν από οποιονδήποτε βραχνά και να κάνουν σωστά τη δουλειά. Να λειτουργήσουν ως μια ομάδα, που σίγουρα δεν είναι έτοιμη, αλλά μπορεί να γίνει. Και ο πιο αισιόδοξος δε περίμενε την αντίδραση του Ολυμπιακού με το "καλημέρα" της αναμέτρησης; Λάθος… Όσοι ξέρουν καλά αυτή την ομάδα, γνωρίζουν πως όταν βρίσκεται κάτω, ξέρει να σηκώνεται. Όταν τη στριμώχνουν στα σχοινιά, μπορεί και αποφεύγει τα επιπλέον χτυπήματα.

Γιατί έχουν βάσεις. Και όσο αντέχουν οι βάσεις, βγαίνουν και τα υπόλοιπα. Αρκεί οι βάσεις να λειτουργούν όπως πρέπει και να μην ανακατεύονται. Και ξέρετε πολύ καλά ποιοι είναι οι βάσεις! Δε θα μιλήσω για τον Ολυμπιακό του Κεμζούρα. Κανενός δεν είναι η ομάδα. Και σίγουρα δεν ήταν του Μπλατ, αυτό που είδαμε, μη λέμε τα ίδια. Ο Λιθουανός τεχνικός, έκανε ένα νορμάλ κοουτσάρισμα, αλλά εμφάνισε παίκτες με διάθεση, όρεξη, ενέργεια και κυρίως αποφασισμένους να παίξουν γρήγορα και να συνεργαστούν. Ε, για τον Ολυμπιακό μιλάμε.

Κι αν κάποιος από εσάς θέλει να μου πει " ε σιγά, με τη Βαλένθια έπαιζε" απλά να θυμίσω ότι την περασμένη εβδομάδα, έπαιξε με τη Βιλερμπάν. Για τα τόσα που ‘χε περάσει η ομάδα τις προηγούμενες μέρες, το μόνο αρνητικό στο πρώτο δεκάλεπτο, ήταν ότι δεν έκαναν φάουλ. Δεν έβαζαν τα χέρια στη μάχη, αν και από πίεση και διάθεση, δεν έχω το παραμικρό παράπονο.

Ο Κεμζούρα κατέβασε μια ομάδα που πέτυχε σε δέκα λεπτά, 31 πόντους. Και στέκομαι ειδικά στην πρώτη περίοδο, μιας και είναι το πιο σημαντικό κομμάτι αυτής της αναμέτρησης. Γιατί όπως καταλαβαίνετε, είναι πολλοί οι λόγοι να αναλύσεις τούτο το διάστημα. Πρώτο εντός έδρας ματς. Μετά από ήττα. Με τον προπονητή να 'χει τελειώσει και τον βοηθό του να γίνεται πρώτος, όπως είχαμε επισημάνει από την επόμενη κιόλας ημέρα του διαζυγίου με τον Μπλατ!

Τι έδειξαν λοιπόν οι ερυθρόλευκοι; Πρώτα απ' όλα πίεσαν καλά. Και δημιούργησαν προβλήματα σε μια ισπανική ομάδα που θέλει να κινηθεί και να πασάρει γρήγορα, γιατί πολύ απλά έτσι παίζει. Επιθετικά με τον Μιλουτίνοβ να κάνει την αρχή και τον Κουζμίνσκας να ακολουθεί, ο Ολυμπιακός ήταν σούπερ. Παρότι ο Λιθουανός κόουτς το… γύρισε στο ΝΒΑ και του βγήκε. Αλλαγή πεντάδας στο 7', άπλωμα του ροτέισον.

Ο νωχελικός και αρνητικός στη Λυών Χαπ, είχε μείνει έξω από την δωδεκάδα για να μπει ο φιλόδοξος και ορεξάτος Κόνιαρης. Ακόμη και τάκλιν έκανε στη μπάλα ο Αντώνης και μπράβο του. Ο Ολυμπιακός είχε προσανατολισμό. Στην επίθεση ήξερε τι ήθελε να κάνει. Και διάθεση στην άμυνα, καλά μποξ - άουτ, έλεγχος των ριμπάουντ. Η Βαλένθια, έμεινε όρθια μόνο με τρίποντα.

Από inside game, τίποτα… και αυτό ήταν κέρδος για τους Πειραιώτες. Και όσο κύλαγε το ημίχρονο, η κατάσταση γινόταν όλο και πιο… γλυκιά. Η ομάδα είχε λύσεις, έπαιζε μπάσκετ και πάνω απ’ όλα είχε δημιουργία και λογική. Δεν είδαμε στιγμή να παίρνει τη μπάλα ο Πάντερ και να προσπαθεί να παίξει μόνιμα " ένας με έναν".

Ο Πoλ -επιτέλους- μπήκε στην εξίσωση. Είχε ρόλο. Στήθηκαν πικ ν' ρολ να πάρει τη μπάλα, απλά δεν έβαλε. Θεατής έμεινε ο Τσέρι, που ούτως ή άλλως δεν έχει ξετρελάνει και ήταν και επιβεβλημένο να πάψουμε να βλέπουμε το μέχρι πρότινος " ας παίξουν όλοι, κι ό,τι γίνει".

Και από την αρχή του ματς, απελευθερωμένος όσο ποτέ ο Σπανούλης, να σκοράρει και να δίνει τη μπάλα στον Μιλουτίνοβ για πλάκα. Ο αρχηγός και ο Σέρβος σέντερ, έκαναν πλάκα από ένα σημείο και μετά, κάτι που ξετρέλανε και τον κόσμο.

Έπρεπε να βρεθεί ένας τρόπος να μπει στο… κόλπο και το γήπεδο. Και αυτούς τους τρόπους πάντα πρέπει να τους βρίσκει η ομάδα. Κακά τα ψέματα, ήταν απελευθερωμένοι, είχαν την εικόνα που έχουν κλασικά οι εννιά στις δέκα ομάδες, που αλλάζουν προπονητή. Και δεν είναι απαραίτητο να φταίει ο προηγούμενος. Ίσως και οι παίκτες να βρέθηκαν προ ευθυνών. Λογικό είναι και αυτό… έχοντας τόσα στο κεφάλι τους. Το ακόμη καλύτερο για την δεύτερη περίοδο ήταν το παθητικό μόνο 8 (!) πόντων. Με 18-9 ριμπάουντ και 12-5 ασίστ τι άλλο να περιμένεις κάποιος.

Και οι Βαλενθιάνοι, να έχουν οδηγηθεί σε 11 λάθη. Ένα εξαιρετικό πρώτο μέρος 54 πόντων, αλλά πάνω απ' όλα, ποιότητας και προσανατολισμού. Ήξερε ο κοσμάκης τι έβλεπε. Καταλάβαινε τι ήθελαν να κάνουν και το "ό,τι να 'ναι" της Λυόν, φάνταζε πάρα μα πάρα πολύ μακρινό…

Ο Παπανικολάου μετά από πάρα πολύ καιρό ήταν ο παίκτης που χρειάζεται η ομάδα, με τον Πρίντεζη να διατηρεί την ηρεμία και τη σιγουριά που είχε ακόμη και στην περιπέτεια του παγκοσμίου.

Ο Κεμζούρα πήγε με την παλιά καλή συνταγή και κέρδισε. Τις μεγάλες… επαναστάσεις, αν θες να τις κάνεις, θα πρέπει και να ξέρεις. Ο Λιθουανός έβαλε απλές πινελιές. Εμφάνισε τον ενθουσιασμό του Κόνιαρη και χρησιμοποίησε τους Αμερικανούς, τόσο - όσο, προστατεύοντάς τους και σε μεγάλο βαθμό. Ο Κουζμίνσκας του έδωσε πάρα πολλά. Επίσης θα πρέπει να τονίσω, ότι δεν έγινε η παραμικρή διαχείριση - οικονομίας στο δεύτερο ημίχρονο και αυτό μου αρέσει πολύ.

Ένα ματς το επταήμερο (πλην διαβολοβδομάδων) έχει να παίξει ο Ολυμπιακός, για ποια διαχείριση μιλάμε; Πρέπει να μπαίνουν, να "πεθαίνουν" και να ετοιμάζονται μετά για το επόμενο. Η στατιστική λέει πολλά. Ακόμη περισσότερα θετικά, υπήρξαν και δε θα τα διαβάσετε ποτέ. Γιατί το χαρτί της στατιστικής, δε μετράει την κίνηση, την τοποθέτηση, τη διάθεση, το σπρώξιμο, τα έξτρα άλματα και όλα αυτά που έκαναν οι ερυθρόλευκοι για να σταθούν ο ένας στον άλλο. Και αυτά ήταν πολύ πιο σημαντικά.

Ο Ολυμπιακός "επέστρεψε" στην EuroLeague και μπορεί να γίνει ακόμη καλύτερος. Θα βρουν ρόλους κάποιοι που δεν έχουν. Θα ηρεμήσουν κάποιοι που ήταν εκνευρισμένοι. Το αν θα γίνουν αλλαγές ή όχι, είναι θέμα προπονητή. Σας είχα ξεκαθαρίσει από την πρώτη στιγμή στον Sport24 Radio 103.3 ότι οι παίκτες τον γουστάρουν τον Κεμζούρα.

Και ο συγκεκριμένος άνθρωπος είναι πολύ πιο άξιος απ' ότι γνωρίζουν οι πολλοί. Σίγουρα ανέβασε τις μετοχές του με αυτή την εμφάνιση. Όχι μόνο με τη νίκη. Ο Ολυμπιακός μπορεί να παίξει και πιο γρήγορα, αλλά όχι παλαβά. Μπορεί να σταθεί στον αρχηγό του, γιατί πολύ απλά, αυτός ξέρει τους δρόμους. Μπορεί να 'χει ξεκούραστους τους παίκτες του. Μπορεί να δώσει κέφι στους καινούργιους. Στόχο και σκοπό στον κόσμο. Και αν γίνουν όλα αυτά, τότε οι Ολυμπιακοί θα αποκτήσουν και πάλι την όρεξη να στηρίξουν την ομάδα τους.

Γιατί όταν πας κόντρα σε όλους (καλά κάνεις το ξαναλέω) και φεύγεις από το -τραγικό- πρωτάθλημα, πρέπει να χορταίνεις τις Πέμπτες ή τις Παρασκευές τον κόσμο σου και τότε αυτός θα είναι δίπλα σου.

Και τελειώνοντας θα προσθέσω δυο πράγματα: το πρώτο, ότι με τον Μπάλντουιν δεν έχω θέμα, το παιδί είναι άπειρο, όσο μπορεί. Το ίδιο και με τον Ρούμπιτ. Αν όμως αντί γι' αυτούς υπήρχαν ένας παικταράς πλέι-μέικερ και ένα καλύτερο αθλητικό πεντάρι, τότε θα σας έγραφα από τώρα, κάποια άλλα πραγματάκια και θα σας άρεσαν…

Το δεύτερο, είναι ακόμη πιο απλό: Κράξτε όσο θέλετε. Διαφωνήστε όσο γουστάρετε. Η ομάδα αυτή είναι του Σπανούλη, του Πρίντεζη, του Παπανικολάου. Όσο θα υπάρχουν!

Όσο θα τους έχουν οι υπόλοιποι δίπλα τους. Ως το "θάνατο"! Και όποιος ξέρει να τους συντηρήσει, θα βγει τεράστιος μάγκας! Απλά αυτό. Όχι λοιπόν στα φαντάσματα του Αστρομπάλ της πρώτης αγωνιστικής, ναι στη φρεσκάδα, στην μαχητικότητα, στην διάθεση, στο κέφι, στη δύναμη του ΣΕΦ την δεύτερη αγωνιστική. Το ταξίδι είναι μεγάλο, όπου και να σε βγάλει απόλαυσέ το, ακόμη και στα δύσκολα βράδια που θα έρθουν…