Όταν γυαλίζουν τα μάτια...
Ο Παντελής Διαμαντόπουλος γράφει για τον Ολυμπιακό που "φυλάκισε" τη Φενέρ, μάγεψε για 25 λεπτά και άντεξε στο τέλος για να πάρει τη νίκη.
Ήταν ο τελευταίος αγώνας για το 2016. Ένα '16 δύσκολο που έφερε μεγάλες δοκιμασίες στην ομάδα του Πειραιά. Δοκιμασίες που… μεταφράζονταν σε απουσίες παικτών λόγω σοβαρών τραυματισμών. Το έτος που «έφυγε» βέβαια, έφερε και δυο μεγάλα σουτ- τίτλου από τον Σπανούλη μέσα στο ΟΑΚΑ, κάτι που μάλλον αποτελεί τη «σφραγίδα- μνήμης» του κόσμου της ομάδας, αν ποτέ διεξαγόταν γκάλοπ για το ποια ήταν η κορυφαία στιγμή του Ολυμπιακού μέσα στο ’16!
Και λογικά η απάντηση «τα σουτ του Σπανούλη», μάλλον θα έπαιρναν το μεγαλύτερο ποσοστό και τις περισσότερες ψήφους, ακόμη και αν έμπαιναν στο… δημοψήφισμα, όλα τα τμήματα του σωματείου.
Ο Ολυμπιακός λοιπόν, κλήθηκε να αποχαιρετήσει το 2016 κόντρα στον Ομπράντοβιτς και καλείται να υποδεχθεί το ’17 ξανά στο ΣΕΦ κόντρα στην πρώην ομάδα του Σέρβου. Ο Σφαιρόπουλος υποχρεώθηκε να ετοιμάσει έναν Ολυμπιακό χωρίς δυο τεσσάρια κι έναν ξένο. Ο Πρίντεζης δε πρόλαβε, ο Αγραβάνης προστέθηκε στη λίστα τραυματιών κι ο Ουότερς δε γινόταν να μπει και να πάρει χρόνο, αφού καλά- καλά δεν έχει μάθει όλα τα ονόματα των συμπαικτών του. Ανήμερα των Φώτων ο Αμερικανός θα μπει να παίξει βέβαια ακόμη κι αν πρέπει να φωνάζει τους υπόλοιπους με το νούμερο της φανέλας… Δεν υπάρχει περιθώριο για απώλεια «οπλισμού».
Η ατάκα που κατάντησε από… ανέκδοτο, μέχρι… μανία (εξαρτάται πως τη χρησιμοποιούσε κανείς) ήταν εδώ και μήνες η εξής: « Τι θα γίνει, 4αρι θα πάρει;». Ο Σφαιρόπουλος επέλεξε να στηρίξει τον… ελληνικό πληθυσμό. Και επειδή ο ίδιος επέλεξε να μη γίνεται λόγος για «ατυχία», μάλλον αυτή πήρε η ίδια την… εκδίκησή της και τον άφησε «ξεβράκωτο» στη συγκεκριμένη θέση, απέναντι σε μια πολύ καλή ομάδα. Τα δυο κανονικά 4αρια εκτός και μέσα μόνο ο Παπαπέτρου, που ακόμη μαθαίνει πράγματα. Ο Παπανικολάου αναγκαστικά για υποστήριξη και εκεί που ο Λοτζέσκι καλείτο να βοηθάει και στο «2» στις υποχρεωτικές… μετατοπίσεις μετά την απώλεια του Χάκετ, πλέον έπρεπε να μείνει «βιδωμένος» στο «3». Αν και από πατέντες και αναγκαστικά σχήματα, στο λιμάνι άλλο τίποτα. Έτσι έχουν μάθει να ζουν, έτσι έχουν μάθει να αναπνέουν.
Η ζωή τους όλη, ένα ρίσκο, μια αδιάκοπη μάχη, απέναντι σε όλους. Σε αντιπάλους, σε «εχθρούς», αλλά και σε δύσπιστους ή παραπονιάρηδες φίλους.
Τώρα όμως που έγραψα για φίλους, να επισημάνω κάτι πολύ σοβαρό: Ο Ολυμπιακός διαθέτει και ένα άλλο χαρακτηριστικό. Μπορεί ο κόσμος του να «ανακατεύει» αρκετές φορές τη συμπεριφορά του και να απαιτεί ακόμη και πράγματα που δε μπορούν να γίνουν (πχ χτύπησε ο Χάκετ και κάποιοι ζητούσαν «πολυβόλο»!!!), όμως όταν η ομάδα έχει πληγές, όταν κινδυνεύει αληθινά, όταν η απειλή είναι έξω από τα… τείχη, τότε αυτός ο ίδιος ο κόσμος, αισθάνεται την ανάγκη να ορθώσει ανάστημα. Και ναι, ήταν αυτοί οι άνθρωποι που πήγαν στο ΣΕΦ και έγιναν και 4αρια και 3αρια και ό,τι άλλο χρειαζόταν. Ήταν αυτοί που χειροκρότησαν/αποδοκίμασαν τον Σλούκα, αποθέωσαν τον Άντιτς και «περιποιήθηκαν» όπως πάντα τον Ομπράντοβιτς. Έδωσαν την ώθηση από το ξεκίνημα για να παρακολουθήσουμε ένα από τα καλύτερα ημίχρονα στην ιστορία της ομάδας. Ναι, όπως σας το γράφω.
Είναι γνωστό ότι ο Ολυμπιακός ξέρει να συσπειρώνεται στα προβλήματα, όμως ακόμη και ο πιο φανατικός δε περίμενε αυτό το 20λεπτο. Ούτε η διαφορά των 21 πόντων ήταν το αξιοθαύμαστο, ούτε το επιθετικό κρεσέντο, ούτε οι αβέρτα «πιστολιές» από τους κόκκινους βομβαρδιστές. Ήταν η αύρα. Ήταν η πύρινη άμυνα, ο ασυμβίβαστος τρόπος κάλυψης όλων των χώρων. Ήταν το σούπερ ξεκίνημα του Μπίρτς και η αντικατάστασή του από τον Γιάνγκ που έδωσε κι αυτός τα πάντα. Ένας ρυθμός που άνηκε στα «θέλω» του Σφαιρόπουλου και μια Φενέρ που πιεζόταν στη μπάλα και έχανε «τα αυγά και τα πασχάλια». Για να σκοράρουν οι Τούρκοι, συμπλήρωναν τρεις υπεύθυνες δηλώσεις και πέρναγαν και από… επιτροπή. Ναι, δεν υπάρχει καμία υπερβολή σε αυτό που γράφω. Φυσικά και η ανησυχία για την απουσία των 4αριων έπρεπε να υπάρχει, αλλά με το συμπάθιο, η συνολική αυτή προσπάθεια της ομάδας ήταν καταπληκτική. Έπεφταν πάνω σε τσιμέντο οι παίκτες του Ομπράντοβιτς και υποχρεώνονταν συνήθως ή να πετάξουν τις μπάλες, ή να σουτάρουν υπό πίεση ή να τους μείνουν στα χέρια. Τόσο ο Σπανούλης, όσο και ο Σλούκας που υπήρξαν πρωταγωνιστές στο σήριαλ «ποιοι παίζουν καλά στο 2», έβλεπαν τον Έρικ Γκρίν να το κάνει με τον δικό του τρόπο, βγαλμένο από το… 2Κ17!
Ένα φόβος υπήρχε και αυτός ήταν πόσο θα άντεχε το μικρό και ευέλικτο σχήμα των οχτώ παικτών με το οποίο έπαιξε ο Σφαιρόπουλος. Καμιά φορά οι λίγοι αν είναι καλοί, εργάζονται με περίσσια μεθοδικότητα, συνηθίζουν πιο εύκολα στις ανάγκες του ματς και δε κοιτάζουν το χρόνο. Αυτό συνέβη, απλά ο μόνος κίνδυνος έτσι όπως έχει γίνει το μπάσκετ είναι η κόπωση. Η Φενέρ στο τρίτο δεκάλεπτο, ως επιμέρους σκορ κέρδισε με έναν πόντο, χωρίς όμως να πείσει. Κοντό σχήμα με τον Βέσελι στο «5», λίγα πράγματα. Ψηλό σχήμα κι εκεί… τρακάρισμα πάνω στον Γιάνγκ. Μοιραία τα σημάδια κόπωσης πλάκωσαν στην τέταρτη περίοδο. Ο Βέσελι κορυφαίος των Τούρκων πήρε προσπάθειες και γενικά κατάφεραν να ρίξουν την διαφορά, την ώρα που ο Ολυμπιακός ήταν υποχρεωμένος να παλέψει με το δίλημμα «συνεχίζω όπως άρχισα ή να πάω να παίξω με το ρολόι;»
Όταν μπαίνεις σε τέτοια διλήμματα είναι και εύκολο να την …πατήσεις. Το έπαθε η ελληνική ομάδα λοιπόν και εδώ που τα λέμε θα ‘ταν κρίμα (όσο μπορείς να το πεις αυτό, αφού και οι δυο ομάδες παλεύουν) να χάσει το ματς, μόνο και μόνο για το ασύγκριτο πρώτο μέρος. Η κούραση είχε αρχίσει να «ξεχειλίζει» από τα ρουθούνια, αυτό το επιμέρους 7- 21, έφερε το 65- 61 και ελπίδες στους «υμνητές» του Ομπράντοβιτς. Ο Σέρβος όμως παρότι φημισμένος ως …Γκαστόνε (στην Τουρκία μεταξύ μας δε το έχουμε δει), είχε μια μεγάλη ατυχία. Να τον διαλύει ο Μπίρτς και μόλις μπαίνει ο Γιάνγκ να μη χάνει ούτε στάλα δυναμικής ο Ολυμπιακός. Αυτό δε το ‘χε υπολογίσει. Πιθανότατα δε το ‘χαν υπολογίσει ούτε οι Ολυμπιακοί, απλά αυτοί δε στενοχωρήθηκαν. Η αστοχία των Σπανούλη και Μάντζαρη καλύφθηκε από τους υπόλοιπους. Όμως ο Βασίλης σέρβιρε και έβαλε το πιο κρίσιμο καλάθι, ενώ ο Βαγγέλης πίεσε όσο κανείς «χαλώντας» σε τεράστιο ποσοστό τη δημιουργία της Φενέρ. Ο Παπανικολάου με τον Παπαπέτρου, έπαιξαν παντού. Όταν γράφω παντού, πραγματικά… παντού! Και ο Λοτζέσκι με τον Γκρίν εκτελούσαν σε τακτά χρονικά διαστήματα. Μια οχτάδα, έφερε τη δέκατη νίκη του Ολυμπιακού στην Ευρωλίγκα.
Αυτή η 8αδα ξεχαρβάλωσε το παιχνίδι της Φενέρ της κατέβασε τα ποσοστά, την εγκλώβισε, τη φυλάκισε και την έστειλε στην Πόλη! Η συνέχεια ακόμη πιο δύσκολη, ακόμη πιο ενδιαφέρουσα.
Τα λέμε μετά το ντέρμπι των Φώτων…