Αν υπάρχει ένα πράγμα που πρέπει να στενοχωρεί κάθε λάτρη του μπάσκετ, είναι ότι μπορεί να απολαμβάνει τόσους μήνες τις δυο αυτές ομάδες να παίζουν όμορφα και ξαφνικά στο τέλος, τις βλέπει να αγχώνονται, να πιέζονται να μεταμορφώνονται σε "δυσκοίλια" συγκροτήματα, που θέλουν αλλά δε μπορούν να κάνουν όσα έχουν συνηθίσει.

Έτσι γινόταν πάντα όμως και έτσι θα γίνεται. Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός ασχέτως κατάληξης, κάθε φορά θα έχουν την ίδια πίεση. Θα αναγκάζονται να σουτάρουν πολλές φορές "τούβλα", να χάνουν εύκολα λει απ, να αισθάνονται βρε αδερφέ ότι η μπάλα ζυγίζει 50 κιλά. Παρά αυτό το βάρος πάντως, μόλις ήρθε στα… ίσια του ο Ολυμπιακός κέρδισε πολύ πιο εύκολα απ’ όσο δείχνει το 76- 70 .

Και καλό θα ήταν όποιος θέλει να πάρει φόρα και να βγάλει οριστικά συμπεράσματα, να περιμένει και το τέλος της σειράς. Για "αιώνιους" μιλάμε…

Ποτέ ο πρώτος αγώνας δε δίνει πρωτάθλημα. Θεωρώ πως δε δίνει καν στίγμα ενόψει των αναμετρήσεων που θα ακολουθήσουν. Όμως -για να μη τρελαθούμε κιόλας- δίνει κάτι ίσως πιο σημαντικό. Ένα ροζ φύλλο. Το πρώτο… γκολ επιτεύχθηκε λοιπόν και ο Ολυμπιακός θέλει άλλα δυο για να χριστεί πρωταθλητής. Προσωπικά το ότι είναι φαβορί της σειράς, μου περνάει αδιάφορο. Τα ακούω βερεσέ. Σάμπως και η ΤΣΣΚΑ κάθε φορά που παίζει μαζί του στα φάιναλ- φορ, φαβορί δεν είναι; Και στο τέλος τι γίνεται; Οι Ρώσοι τρέχουν να κρυφτούν. Πόσα καλοκαίρια λοιπόν μπήκαν με κατήφεια και στενοχώρια στο λιμάνι, επειδή χάθηκε ένα πρωτάθλημα μπάσκετ; Πέρυσι μάλιστα, έκαναν "μπρέικ" στο ΟΑΚΑ και εκεί που πίστεψαν ότι τα κατάφεραν, ο "αιώνιος" αντίπαλός τους, τους πήρε την κούπα και την κράτησε στα γραφεία του.

Τέτοια παιχνίδια θέλουν και πίστη, θέλουν και πάθος, θέλουν και ρυθμό, θέλουν και υπομονή. Πάνω απ’ όλα, πιστεύω ότι θέλουν χαμηλούς τόνους. Είτε με έναν πόντο κερδίσεις, είτε με είκοσι, μια νίκη θα πάρεις και αυτό θα θυμούνται όλοι. Άρα κάθε φάση, κάθε μπάλα, κάθε δευτερόλεπτο, είναι για μια βραδιά. Και μόνο όταν μαζέψεις τρεις χαμογελαστές βραδιές, μόνο τότε, δικαιούσαι να πας και στα μπουζούκια. Ακόμη και ο Παναθηναϊκός να κέρδιζε τα ίδια θα έγραφα. Γιατί αυτό είναι το σωστό, άσχετα αν οι "πράσινοι" θα είχαν μπορέσει να "σπάσουν" έδρα. Αυτό που μετράει στα πλέι- οφ του μπάσκετ, δεν είναι ούτε ο κόπος, ούτε ο τρόπος. Μπορεί οι προπονητές να στενοχωριούνται, αλλά κανείς δε νοιάζεται για αυτό καθ’ αυτό το άθλημα. Κανείς δε νοιάζει για το πως θα έρθει η νίκη. Ναι, εμείς θα γράψουμε, εσείς θα διαβάσετε, θα δείτε βιντεάκια, αναλύσεις, θα ακούσετε για συστήματα, για τεχνάσματα, για τρικ, αλλά στο τέλος τι μένει; Το σκορ. Όχι το αγώνα. Της σειράς. Τόσο… τετράγωνα. Τόσο κυνικά. Τόσο ωμά και ψυχρά. Τρεις νίκες, είσαι πρωταθλητής, όλα τα άλλα είναι για να περνάει η ώρα.

Παίζεις τελικό με τόση πίεση στην έδρα σου, έχεις 0/13 τρίποντα και χάνεις στο ημίχρονο μόνο έναν πόντο; Ε, μη το πεις ούτε του Παππά. Τρομερό είναι και αυτό είχε να κάνει με τον Ολυμπιακό. Θεωρώ το 20λεπτο αυτού του παιχνιδιού ένα από τα πιο ενδιαφέροντα ημίχρονα στην ιστορία της Α1. Είδαμε πάρα πολλά. Πρώτα απ’ όλα οι "ερυθρόλευκοι" στο πρώτο 6λεπτο είχαν δεχθεί μόνο 3 πόντους και εκεί που ο κόσμος του παραμίλαγε για σούπερ άμυνα, είχε τον Παναθηναϊκό να βάζει 20 στο επόμενο πεντάλεπτο και να κερδίζει 10- 23 στο 11'. Ήταν η ώρα για να χαμογελάσουν οι "πράσινοι". Αλλά την ώρα που άρχισαν να "ζεσταίνονται" και να σκέφτονται όχι μόνο το διπλό, αλλά και έναν θρίαμβο ήρθε ο Σλούκας από τον πάγκο να τα κάνει… λίμπα και να αποτελέσει τον κύριο υπεύθυνο του 18-0 σερί των γηπεδούχων. Εκεί λοιπόν που η μπίλια καθόταν στο πράσινο, πήδηξε και πήγε στο κόκκινο. Ακολούθησαν απλές μονομαχίες και των δυο, που έφερε το +1 του ΠΑΟ. Συμπέρασμα ημιχρόνου; Κανείς από τους δυο, δεν ήταν έτοιμος να ξεκινήσει τη σειρά, αλλά τις δικαιολογίες σας τις ανέφερε πολύ πιο πάνω. Δε μπορείς να τους… κολλήσεις στον τοίχο. Και οι δυο έχουν κάποιες απουσίες, έχουν παίκτες που παίζουν και πονάνε, έχουν σε κάθε 40λεπτο τον βραχνά του να μη χάσουν.

Οι παίκτες του Ολυμπιακού τα περισσότερα τρίποντα τα σούταραν σωστά, αλλά η μπάλα τους "έπαιξε άσχημο παιχνίδι". Όμως αυτό που μένει είναι το ποσοστό και καταλαβαίνετε βέβαια, ότι το πρώτο τρίποντο που βρήκε στόχο πανηγυρίστηκε, λες και έβαλε φάουλ ο Τσόρι στο 90’ σε ημιτελικό ευρωπαϊκής διοργάνωσης. Ο Παναθηναϊκός δε μπορούσε να κατηγορηθεί για κάτι. Ναι, ορισμένοι παίκτες του(ξένοι), ήταν εκτός κλίματος και κάπως επηρεασμένοι από τη διαδικασία, αλλά και τι να πεις; Εδώ δεν είχαν σκοράρει οι γηπεδούχοι, θα ζητήσεις τα ρέστα από φιλοξενούμενους;

Η πρώτη είδηση λοιπόν για το δεύτερο ημίχρονο, ήταν πως ο Ολυμπιακός έβαλε τρίποντο. Και όχι ένα. Η άνοδος του Πρίντεζη εκτίναξε και τη διαφορά στο + 12, μόνο οι "ερυθρόλευκοι" δεν αποδείχθηκαν ικανοί να την κρατήσουν. Μαυροκεφαλίδης και Φώτσης έπαιζαν μόνοι τους τον Ολυμπιακό και το -5 για το "τριφύλλι" ήταν πολύ καλό με την έναρξη της τελευταίας περιόδου. Υπάρχουν αγώνες που δεν ξέρεις αν τους κερδίσεις. Αλλά επιβάλλεται να τους πολεμήσεις. Ο Παναθηναϊκός αυτό έκανε και δε μπορεί κανείς να πει ότι δε δοκίμασαν πράγματα και από τον πάγκο του. Και ζώνη έβγαλε ο Μανωλόπουλος, γνωρίζοντας ότι απέναντί του έχει πολύ πιο ποιοτικό αντίπαλο και με μεγαλύτερο βάθος στον πάγκο. Σάμπως οι τίτλοι όταν μιλάμε για ματς πλέι- οφ δε κρίνονται και σε αυτό; Ο Μόργκαν, ο Νέλσον, ο Κούπερ πόσα μπορούν να δώσουν; Αντίθετα ακόμη και οι Αμερικανοί του Ολυμπιακού είναι πιο… μπαρουτοκαπνισμένοι.

Όσο και να προσπάθησαν στο τέλος οι "πράσινοι", η διαφορά ήταν εμφανέστατη. Και όλα αυτά από τη στιγμή που μπήκαν τα σουτ του Ολυμπιακού από μακριά. Ο Λοτζέσκι από μόνος του, ήταν αρκετός για να σφραγίσει το 1- 0 και να δείξει πάνω απ’ όλα, ότι ο Ολυμπιακός φυσικά και κινδυνεύει από τον ΠΑΟ, αλλά μάλλον περισσότερο από κάθε άλλον κινδυνεύει από τον δικό του κακό εαυτό. Αν στον καθρέφτη κάθονται και βλέπουν στραβωμένη την εικόνα τους, τότε θα ‘χουν θέματα. Αλλιώς, όλα θα ναι οκ! Και αυτό δεν έχει να κάνει με τον αντίπαλο που παλεύει και θα εξαντλήσει τα πάντα για να ανατρέψει το σκηνικό. Ο Παναθηναϊκός είναι ο πρωταθλητής και όποιος μειώνει μια ομάδα με παραστάσεις, δε ξέρει τι του γίνεται. Σε όλα τα μήκη και τα πλάτη των αναλύσεων όμως, ο Ολυμπιακός είναι καλύτερη ομάδα. Και μάλλον μόλις αυτό περνάει από το μυαλό τους, τους δημιουργεί και πρόβλημα. Δεν έχουν συνηθίσει να το "δουλεύουν", είναι δικαιολογημένοι, όμως κάποια στιγμή πρέπει και να ξορκίσουν τα δικά τους φαντάσματα. Να νικήσουν και του εαυτούς τους…

Αντί επιλόγου: Όταν δεν ανανεώνεις νωρίς έναν παίκτη, επιλέγεις αυτόματα δυο δρόμους. Ο ένας να τα πάει χάλια η ομάδα και (δυστυχώς για εσένα αφού θα ‘χεις αποτύχει) να ‘χεις το "πάνω χέρι" στη διαπραγμάτευση. Ο άλλος δρόμος είναι αυτός που θα βαδίσουν στον Ολυμπιακό για να κρατήσουν τον Κώστα Σλούκα. Καταλαβαίνετε…