Υπάρχουν ιστορίες στο ποδόσφαιρο αποκλειστικά και μόνο για να ‘χεις να τις διηγείσαι. Είτε είσαι φίλαθλος, είτε είσαι παίκτης, είτε προπονητής ή παράγοντας. Όταν ο Τάσος Αυλωνίτης μεγαλώσει και τα εγγόνια του τον ρωτάνε για την καριέρα του, ο… παππούς Τάσος θα ‘χει να πει μια όμορφη(για αυτόν) ιστορία.

Τότε που από τον Πανιώνιο πήρε μεταγραφή στον Ολυμπιακό. Έβγαλε την προετοιμασία και λίγο πριν φύγει ο Αύγουστος, έφτιαξε τα πράγματά του για να επιστρέψει ως δανεικός στην ομάδα της Νέας Σμύρνης. Μάλιστα είχε κάνει και δηλώσεις για τον Πανιώνιο. Μια μέρα μετά, η ομάδα του, ο Ολυμπιακός άφησε τον Αβραάμ Παπαδόπουλο να φύγει. Τα… κουκιά στην άμυνα ήταν μετρημένα. Κι έτσι ο Τάσος έλαβε την οδηγία, ότι θα μείνει στο λιμάνι.

Μετά από κάμποσες εβδομάδες, ανήμερα του Αγίου Δημητρίου, ένας συμπαίκτης του Ισπανός, τραυματίστηκε. Ο προπονητής έβαλε τον Αυλωνίτη και αυτός στα πρώτα… λεπτά της ζωής του σε αγώνα ντέρμπι, καθόρισε την έκβαση με μια όμορφη κεφαλιά. Αυτή θα είναι η ιστορία του Τάσου και τα εγγόνια, θα ‘ναι περήφανα για τον παππού.

Ο Ολυμπιακός κέρδισε τον Παναθηναϊκό σε ένα παιχνίδι που μπορείς να πεις αρκετά πραγματάκια. Πριν όμως την όποια τεχνική ανάλυση, θεωρώ ότι πρέπει να σταθούμε σε δυο- τρία συγκεκριμένα πράγματα. Πρώτον, ο Μίτσελ πήρε την… εκδίκηση από τον ίδιο τον εαυτό του. Πέρυσι άπλωσε τον Ολυμπιακό στο γήπεδο και έφυγε με τρία γκολ στην πλάτη. Φέτος, το …πήγε αλλιώς. Διστακτικά για πολλούς, αλλά έξυπνα. Η τακτική «κάποια στιγμή θα ‘ρθει το γκολ» αποδείχθηκε ιδανική. Και με την τύχη που έχει ο Ισπανός να «κάψει» αλλαγή στόπερ αναγκαστικά στο 0- 0, μπόρεσε να κάνει τη ζημιά.

Το άλλο που θέλω να επισημάνω, έχει να κάνει με το πέναλτι. Ο Μήτρογλου το κέρδισε, ο Τσόρι έπρεπε να το εκτελέσει. Δε με νοιάζει αν το έχασε πέρυσι. Αυτός είναι ο εκτελεστής. Τελικά ο Μήτρογλου ζήτησε από τον Αργεντίνο να του επιτρέψει να χτυπήσει την εσχάτη των ποινών. Ο Τσόρι είπε «ναι». Κακώς. Άρα την επόμενη φορά που θα αρπάξει ξανά ο Κώστας τη μπάλα, ο Τσόρι να μην παραπονιέται. Γιατί είχε δίκιο τότε που τσαντίστηκε, αλλά επειδή μιλάμε για τον Ολυμπιακό και όχι καμιά ομαδούλα, θα πρέπει οι εντολές του πάγκου να τηρούνται παντού και πάντα!

Δε γίνεται μόνα- ζυγά να εκτίθεται ο προπονητής που έχει ορίσει τον εκτελεστή. Τώρα αν ο Μίτσελ ζητήσει το λόγο κι από τους δυο, θα ‘χει άδικο; Θα μου πείτε «γίνονται αυτά στη μπάλα». Όντως γίνονται. Εκτέλεση σαν του Κώστα δε γίνεται. Που σχεδόν γονάτισε για να… φρενάρει μπας και μπερδέψει τον πορτιέρο των «πράσινων». Έχει εκτελέσει καλά πέναλτι ο Μήτρογλου, θα μπορούσε και αυτό να το ‘χε σουτάρει κανονικά και όχι μ’ αυτό τον τρόπο.

Ο Ολυμπιακός ήταν καλύτερος. Άξιζε να κερδίσει και το πέτυχε. Το ματς, ήταν σκληρό και όχι γουστόζικο. Θα ξεχαστεί εύκολα. Αυτό είναι το σίγουρο. Ο Αναστασίου, φάνηκε περισσότερο όταν αποβλήθηκε, παρά με την προσπάθεια να παίξει επιθετικό ποδόσφαιρο. Θα τα διαβάσετε πιο κάτω. Όλοι πίσω από τη μπάλα. Και ξεθάρρεψε ο ΠΑΟ, μόνο όταν δέχτηκε το γκολ. Αυτό όμως δεν βοήθησε το «τριφύλλι». Να παίζεις αποκλειστικά για το Χ και να αντιδράς όπως άλλες ομάδες στο Καραϊσκάκη. Που μόλις φάνε γκολ, κάνουν δυο αλλαγές και ανεβάζουν γραμμές. Βέβαια ο Αναστασίου επέλεξε την τακτική γιατί ξέρει καλύτερα από κάθε άλλον την ομάδα και επειδή υπήρχε η επιτυχημένη παρουσία στην Ολλανδία! Από την άλλη, θα πρέπει να πω:

Ο Ολυμπιακός του Τσάμπιονς Λίγκ, μπαίνει και δε… μασάει. Ο Ολυμπιακός του αγώνα με τον Παναθηναϊκό έβγαλε το πρώτο μέρος ιδιαίτερα προσεκτικός και μαγκωμένος. Όσοι περίμεναν να δουν «χείμαρρο» μπροστά τους , έπεσαν έξω. Οι «ερυθρόλευκοι» μπορούσαν αρχικά να εκμεταλλευτούν την ανωτερότητά τους στη μια πλευρά του γηπέδου. Εκεί όπου ο Μαζουακού δεν… έβλεπε καν τον Ατζαγκούν και ντούμπλαρε πανέυκολα παρέα με τον Αφελάι τον Τριανταφυλλόπουλο. Ο Κουτρουμπής έβγαινε να βοηθήσει τον συμπαίκτη του, ο Λαγός έκλεινε κι αυτός προς εκείνη τη μεριά και ανεξάρτητα αν ο Αναστασίου είχε τα νεύρα του, η ομάδα του όσο κύλησε ο χρόνος κατάφερε να ισορροπήσει την κατάσταση. Αυτό που έβλεπε ο κόσμος όλος ήταν τον Ολυμπιακό να βγάζει επιθέσεις με τέσσερις παίκτες και τους άλλους να έρχονται …τρέιλερ, μόνο αν τους έβγαζε η φάση.

Έτσι έγινε άλλωστε και η ευκαιρία με το σουτ του Μανιάτη. Οι «πράσινοι» έδωσαν όλες τις σωστές διαγώνιες καλύψεις. Ο Μπούι στήριξε τον Νάνο και κέρδισε αρκετές μάχες στο κέντρο. Ήταν ένα 45λεπτο, που όταν τελείωσε βρήκε 100% ευχαριστημένους τους φιλοξενούμενους. Μα τι ήθελε ο Παναθηναϊκός; Να μη χάσει. Και «έφαγε το μισό γάιδαρο» σχετικά άνετα. Και πάλι οι προβλέψεις των «ειδικών» είχαν πάει περίπατο. Όλοι νόμιζαν, ότι ψυλλιασμένοι από πέρυσι οι «ερυθρόλευκοι» θα έβγαζαν ένα πολύ πιο ορμητικό πρόσωπο και θα έκαναν τα πάντα για να υποφέρει ο ΠΑΟ. Δεν είδα κανέναν πόνο στην πράσινη πλευρά. Είχαν στο πρώτο δεκάλεπτο την αναζήτηση πατημάτων, φυσιολογικό, αλλά στη συνέχεια αμύνθηκαν μια χαρά. Α, μόνο αμύνθηκαν. Γιατί ο Καρέλης δεν ήταν ικανός μόνος του, όσο κι αν έτρεξε κι αν πάλεψε να ανησυχήσει τον Μποτία και τον Αμπιντάλ. Το μεγαλύτερο μέρος του αγώνα, κύλησε στην πλευρά που έκανε επίθεση ο Ολυμπιακός.

Και το ίδιο σκηνικό εκτυλίχθηκε στο δεύτερο ημίχρονο, μέχρι να γίνει η ιστορία με την οποία ξεκίνησα αυτό το κείμενο. Στην συνέχεια, είδαμε έναν Παναθηναϊκό να αποφασίζει να βγει από το καβούκι του. Έστω και δειλά- δειλά. Οι «πράσινοι» απλώθηκαν στο γήπεδο, έκαναν την προσπάθεια να ανοιχτούν. Δεν είναι εύκολο να αλλάζεις ξαφνικά την εικόνα σου, όμως χάρη στις αλλαγές που έγιναν κάπως κινήθηκε πιο γρήγορα και πιο δημιουργικά η ομάδα της Αθήνας. Ο Ολυμπιακός ήλεγχε την κατάσταση, ήταν αυτός που ήθελε να κερδίσει και απλά δεν το σιγούρεψε, χάνοντας και φέτος πέναλτι.

Ο Μίτσελ πέρυσι μετά τη Γιουνάιτεντ, έβαλε κόντρα στον ΠΑΟ την ίδια ενδεκάδα. Φέτος μετά τη Γιουβέντους έκανε μόνο μια αλλαγή. Τελικά δεν είναι θέμα προσώπων αλλά συστήματος και αντιμετώπισης των στιγμών. Όμως καλοί μου φίλοι και αυτό το ένα πρόσωπο που άλλαξε, άξιζε σε αυτή την αναμέτρηση πάρα πολλά. Ο Αυλωνίτης ψηφίστηκε MVP λόγω του γκολ που πέτυχε. Ο πρωταγωνιστής για μένα, ήταν ο Ιμπραήμ Αφελάι. Ο παίκτης με τις μεγαλύτερες παραστάσεις(συν τον Αμπιντάλ) από όσους ήταν στο γήπεδο. Ο Ολλανδός οργίασε. Ήταν παντού. Βασάνιζε δυο και τρεις αντιπάλους. Είχε κέφι, είχε όρεξη, δε σταματούσε ακόμη και με κλωτσιές πάνω του. Και για να τελειώσω έτσι. Το γκολ που θα θυμάται για πάντα ο Αυλωνίτης, έχει προέλθει από τον Αφελάι. Γιατί ξεκίνησε μια φάση και δεν την σταμάτησε στιγμή. Μαρκαρίστηκε, πιέστηκε, έπεσε στο χορτάρι, σηκώθηκε, ξανάπεσε, ξανασηκώθηκε, στο τέλος κέρδισε το φάουλ, που εκτέλεσε ο Τσόρι και έστειλε τη μπάλα στο κεφάλι του Αυλωνίτη…