Πολλοί είπαν ως μια πρώτη ανάγνωση "ε, μια ήττα δε φέρνει την καταστροφή". Φυσικά και δεν τη φέρνει, όταν μάλιστα είναι στην πέμπτη αγωνιστική του TOP-16 και η ομάδα που χάνει, έχει ήδη ρεκόρ 4-0.

Ο Ολυμπιακός έχασε για πάρα πολύ απλούς λόγους. Δε χρειάζεται η βαθυστόχαστη ανάλυση με το πινακάκι. Ούτε η ζαλάδα των ειδικών όρων του αθλήματος.

Ο Ολυμπιακός έχασε γιατί αντιμετώπισε μια άμυνα, που ήξερε να τον… δείρει. Όπως "βαράει" αυτός, "βάρεσαν" και οι Τούρκοι. Μιλάω για τις σκληρές άμυνες από ένα σημείο και μετά, μην πάει το μυαλό σας στο τζούντο και το καράτε.

Ο Ολυμπιακός έχασε γιατί είχε ένα πολύ καλό πρώτο μέρος, όμως το μικρό του-αναγκαστικά- ροτέισον, δεν άντεξε στο δεύτερο μέρος. Οι παίκτες που ήταν φρέσκοι και διάβαζαν τα πάντα σωστά, μετά κουράστηκαν. Και έπεφταν στο τείχος της τουρκικής άμυνας, κρατώντας τη μπάλα περισσότερο απ’ όσο έπρεπε. Πώς να μην κουραστούν όμως; Οι δυο πόιντ- γκάρντ ήταν εξαιρετικοί στο πρώτο 20λεπτο, εκμεταλλευόμενοι τις ανοιχτές άμυνες του Ίβκοβιτς.

Ο Ντούντα επέλεξε να παίζει ντουμπλάροντας τον Σπανούλη, πήρε αποτελέσματα, αλλά ο Μάντζαρης και ο Λαφαγιέτ τον "σκότωναν" για πλάκα. Ο δεύτερος όμως κουβαλώντας τον οπίσθιο μηριαίο δεν άντεχε για 40 λεπτά. Και ο Βαγγέλης στο δεύτερο 20λεπτο δεν είχε ίδια ευστοχία. Ο Σπανούλης κλεισμένος και ο Σλούκας με τακτική να οδηγείται μπροστά στα θηρία της Εφές. Ο Ντάρντεν και ο Λοτζέσκι προσπαθούσαν να συμπληρώσουν ο ένας τον άλλο. Όμως με αυτό τον αντίπαλο, ο ένας έδινε άμυνα, αλλά μπροστά τίποτα. Κι ο δεύτερος που μπορούσε να σκοράρει, αποδεικνυόταν "μεζεδάκι" στις ορέξεις του Περπέρογλου στο ποστάρισμα.

Στα 4αρια, εδώ κι αν είχε θέμα η ομάδα. Ο Πρίντεζης παρότι δε βολευόταν το προσπάθησε. Ο Πέτγουεϊ έπαιξε λίγο, έχει κι αυτός τα δικά του με τη μέση. Στο "5" ο Χάντερ έκανε ό,τι μπορούσε, ο Ντάνστον πήγε κατ’ ευθείαν από το νοσοκομείο. Όλοι αυτοί λοιπόν, όσο άντεχαν, ήταν "μέσα στην ιστορία…"

Ο Ολυμπιακός έχασε γιατί οι ψηλοί της Εφές έστησαν ένα παρτάκι. Έβαλαν όλοι μαζί 47 πόντους και μόλις το ματς "καθαρίστηκε" πήραν φόρα οι κοντοί. Ο Ερτέλ με τον Ντρέιπερ βομβάρδιζαν κι αυτοί. Αιτία της ήττας φυσικά και το μπλοκάρισμα του Σπανούλη, αλλά αυτό μεταξύ μας, το περιμέναμε όλοι. Το θέμα είναι τι θα κάνουν και οι υπόλοιποι. Γιατί ο αρχηγός αφενός μεν στη βραδιά του δε λυπάται κανέναν, αλλά δε γίνεται και κάθε εβδομάδα οι αντίπαλοι προπονητές να του επιτρέπουν να τα κάνει όλα σωστά.

Όταν στο πρώτο μέρος, γυρνάς τη μπάλα με ταχύτητα στην επίθεση, πυροβολείς άμεσα και δεν προλαβαίνει καν ο αντίπαλος να στηθεί σωστά απέναντί σου, θα πάρεις και την απαραίτητη ψυχολογία για να αμυνθείς. Αυτό έκανε ο Ολυμπιακός. Στα μισά δευτερόλεπτα τελείωναν τις επιθέσεις, με ρυθμό και στυλ. Στο δεύτερο ημίχρονο, σας τα ‘πα, πολύ ψάξιμο, κράτημα της μπάλας, λύση ανάγκης και δώσε μετά τρεχάλα για να μη φας καλάθι. Μόλις ο κοντός της Εφές πέρναγε την πρώτη πάσα, οι συμπαίκτες του ήξεραν που υπάρχει το μις ματς. Συνοπτικές διαδικασίες και εύκολη δουλειά.

Η Εφές το ήθελε πολύ περισσότερο το παιχνίδι και το κέρδισε δίκαια, όλα τα άλλα είναι περιττά. Το μόνο που πρέπει να παρακαλάνε στον Πειραιά, είναι στο φινάλε του μαραθώνιου, να μην παίζει ρόλο το +14 των Τούρκων.

Αν έπρεπε τώρα, ο Σφαιρόπουλος να διαλέξει την εξέλιξη, ασχέτως με το σκορ, του πρώτου μέρους, ίσως να έκανε και… παραγγελία αυτό που είδαμε. Την Εφές να μπαίνει καλά και την ομάδα του να αντιστέκεται. Τους παίκτες του να μη "μασάνε" στην πίεση της κερκίδας, τον Μάντζαρη να "ντύνεται" Σπανούλης, τον Σλούκα να "δαιμονίζεται" ως συνήθως στην Τουρκία και με τη συγκεκριμένη ομάδα και έναν Λαφαγιέτ να ρίχνει τις σφαίρες ακριβώς στο στόχο.

Ο Ολυμπιακός ήταν πολύ φρόνιμος και αυτό έβγαινε σε καλό του. Ξέρετε, δεν είναι και δύσκολο να παρασυρθείς. Να φας δυο- τρία ποσταρίσματα, να εκνευριστείς, να πας θολωμένος στην επίθεση, να σκοντάψεις, να κάνεις χαζομάρες και να δεις ξαφνικά την αντίπαλη ομάδα να σου ρίχνει κατακέφαλα διψήφια διαφορά πόντων. Τα γλίτωσε αυτά η ελληνική ομάδα. Αφήστε που μια φορά πέρασε με +4 η Εφές και "καπάκι" ο Σφαιρόπουλος πήρε τάιμ- άουτ. Το τρανζίσιον του Ολυμπιακού δούλευε καλά και αμυντικά, με ελάχιστες εξαιρέσεις. Ο Ντάρντεν με τον Λοτζέσκι προσπαθούσαν ο ένας να συμπληρώσει τον άλλο. Οι "ερυθρόλευκοι" στο 20λεπτο δεν είχαν τον Σπανούλη στο φόρτε του.

Και κέρδιζαν με τρεις πόντους. Γιατί απλά, όλοι οι άλλοι ήταν "μέσα στο κόλπο". Και στην τελική, εκεί που η Εφές είχε "πέσει" πάνω στον αρχηγό, οι συμπαίκτες του, έπαιζαν άμυνα, οργάνωναν και έκαναν τον Αγγέλου να ουρλιάζει στους παίκτες , ζητώντας τους να "πολεμήσουν και να παλέψουν". Ο Πρίντεζης ήταν αρκετά καλός σε μια θέση που ο Πέτγουεϊ απέναντι στη συγκεκριμένη ομάδα είχε προβλήματα. Το μόνο πρόβλημα του Ολυμπιακού ήταν, πως ο αγώνας –όπως όλοι φυσικά- είχε δυο ημίχρονα.

Δυστυχώς λοιπόν, χειρότερο από αυτό που υπέστη η ομάδα του Πειραιά στην τρίτη περίοδο, δε μπορούσε να πάθει. ‘Ένα τρίποντο έβαλαν και επτά βολές. Και ένα κάρφωμα του Ντάνστον στο τέλος του δεκαλέπτου. Η Εφές "γέμιζε" το ζωγραφιστό και έκανε τη δουλειά της. Εδώ είναι που λένε "το άθλημα των ψηλών". Τις ίδιες στιγμές, ακριβώς ο Ολυμπιακός δεν άντεχε. Είχαν… κλατάρει και φαινόταν. Το τέλος ήταν χαρακτηριστικό. Οι Τούρκοι γκάζωναν με τις αλλαγές τους και έχοντας ρημάξει σε όλα τα μις ματς τον αντίπαλο. Οι "ερυθρόλευκοι" πάσχιζαν με τον Χάντερ. Η ζωή συνεχίζεται. Ο άσος με την ΤΣΣΚΑ, θα φέρει τον Ολυμπιακό σε πολύ καλή κατάσταση. Για να δούμε…