Η μοίρα του Ολυμπιακού αυτή είναι. Να παίρνει μια μεγάλη νίκη και μέσα στα αποδυτήρια να κρατάνε όλοι ευλαβικά τα χέρια τους σταυρωμένα για να μην είναι σοβαρός ο τραυματισμός ενός παίκτη τους. Πρώτα ο Χάκετ (πάει αυτός), τώρα ο Πρίντεζης(υπάρχει μεγάλη ελπίδα να ‘χει γλιτώσει). Η μίρλα, η γκρίνια και το «άντε να πάρουμε κανά παίκτη» ξεκίνησαν να αποδίδουν καρπούς. Τέλος πάντων, δεν αρχίζω γιατί αν το κάνω, δε θα τελειώσω.

Ο Ολυμπιακός πήγε στη Λιθουανία υποψιασμένος. Και από τα περσινά που τράβηξε, αλλά και από τα όσα έπαθαν ως τώρα κάποιοι άλλοι από την ομάδα του Γιασικεβίτσιους. Η άμυνα λειτούργησε θετικά για τους πρωταθλητές Ελλάδας, αλλά πάνω απ’ όλα αποδείχθηκαν μάγκες αφού μπήκαν στη Ζαλγκίρις Αρένα και δε κώλωσαν να «ανοίξουν» ρυθμό κόντρα σε έναν αντίπαλο που το ‘χει αυτό για… ψωμοτύρι. Ήξεραν τι να κάνουν, πώς να το κάνουν και πάνω απ’ όλα γιατί να το κάνουν. Προσωπικά χόρτασα, βλέποντας τον Έρικ Γκρίν, αυτόν τον γεννημένο εκτελεστή, να τρέχει σ’ όλο το γήπεδο σα μανιακός για να παίξει άμυνα. Ναι, αυτά που έκαναν κάποτε ο Κικίλιας, ο Σιγάλας και άλλοι πολλοί ώστε να αποδείξουν ότι έχουν ρόλο στην πεντάδα, ο Έρικ στη δύση του 2016, το έκανε με τόση άνεση παρότι ξέρει, ότι η πραγματική του δουλειά είναι άλλη. Όταν το «εγώ» ξεφτιλίζεται, ο Ολυμπιακός μπορεί να κερδίζει εύκολα. Όταν ο Σπανούλης βλέπει να πασάρει, όταν ο Λοτζέσκι δε σπεύδει να σουτάρει(το έκανε λανθασμένα μόνο στο τέλος της τρίτης περιόδου), όταν οι ψηλοί τρώνε το ξύλο για να γίνουν μάγκες οι κοντοί, τότε αυτή η ομάδα, είναι το πιο σκληρό αγκάθι που μπορεί να καθίσει στο λαιμό του αντίπαλου προπονητή. Και στην προκειμένη περίπτωση ο Γιασικεβίτσιους (τον οποίο θεωρώ τρομερά ταλαντούχο και πιστεύω ότι θα αφήσει εποχή στους πάγκους), δοκίμασε πράγματα, απαίτησε τακτικές, αλλά δε μπορούσε να κερδίσει αυτόν τον Ολυμπιακό.

Στο τέλος του ημιχρόνου, ο Σφαιρόπουλος θα μπορούσε να είχε βγάλει έξω τον Σπανούλη στα δυόμιση δευτερόλεπτα που είχε η Ζαλγκίρις. Ο αρχηγός «έφαγε» ένα σκριν και ο Μότουμ σκόραρε. Λίγα λεπτά πιο πριν είχε επιστρέψει ο Βασίλης Σπανούλης στην αναμέτρηση και με τις πάσες του, είχε βοηθήσει τους συμπαίκτες του να ισορροπήσουν μια κατάσταση αρκετά περίεργη. Για να ακριβολογούμε και να τα λέμε όπως είναι, οι «ερυθρόλευκοι» μπήκαν σε μια δύσκολη διαδικασία. Να κυνηγάνε τους δαιμονισμένους Λιθουανούς που από ένα σημείο και μετά έπαιζαν… ρολόι έξω από τη γραμμή του τριπόντου. Το δεύτερο, είχε να κάνει με τις κατοχές που κέρδιζαν οι γηπεδούχοι, γιατί πολύ απλά δεν άφηναν μπάλα χωρίς να πολεμήσουν. Το μεγάλο όπλο της ομάδας του Γιασικεβίτσιους, δεν είναι κάποιο άλλο από αυτή την τρελή μαχητικότητα. Πάνε σε όλες τις μπάλες. Στον αέρα, στη ντρίμπλα, στη διεκδίκηση. Παντού… Ένα σύνολο που σε συνολικό ταλέντο δε ξετρελαίνει. Το αρνητικό ρεκόρ που έχουν οι Λιθουανοί δεν είναι τυχαίο. Όμως δε παρατάνε ποτέ τα παιχνίδια και σε ατομικό επίπεδο είναι υπάκουοι στον προπονητή τους. Πρώτος και καλύτερος αυτός ο «σβούρας» ο Λεκαβίτσιους, που τον κυνήγησαν οι Ολυμπιακοί, αλλά έβρισκε τρόπους να πασάρει στην περιφέρεια, να χαλάει την κίνηση των αντιπάλων και να δημιουργεί προϋποθέσεις για ελεύθερα σουτ. Ο Σφαιρόπουλος θέλησε να αναζητήσει την ηρεμία. Δεν αρνήθηκε το «ανοιχτό» γήπεδο ο Ολυμπιακός, αλλά δε το βρήκε συχνά. Και όταν το έβρισκε τις περισσότερες φορές έκαναν μπαρούφα. Ο Πρίντεζης «έσυρε τον χορό» στην απειλή, ο Γκρίν με τον Λοτζέσκι έδωσαν αρκετά, ενώ ήταν δύσκολο αυτό το 40λεπτο για τους ψηλούς της ομάδας, με τον τρόπο που αγωνίζεται η Ζαλγκίρις.

Στο δεύτερο ημίχρονο, η εικόνα του Ολυμπιακού ήταν κάπως «χαλασμένη» μόνο για ένα πεντάλεπτο στην τρίτη περίοδο. Από ‘κει και πέρα, η «μηχανή» άρχισε σιγά- σιγά να λειτουργεί. Άρχισε να ρολάρει. Οι «ερυθρόλευκοι» μετά από κάθε άστοχη προσπάθεια των Λιθουανών ήξεραν ότι θα ‘πρεπε να τους εξοντώσουν. Οπότε «τρέχα και όρμα». Και το έκαναν καλά, σωστά, με πάθος. Ο Γκρίν είχε γίνει «κυνηγός» στην άμυνα. Ναι, ένας «εκτελεστής» δε κώλωσε να …τσαλακώσει την εικόνα του. Ποιος είπε ότι οι «πριμαντόνες» δε «βγάζουν δόντια». Ήταν το «κλειδί» για εμένα. Γιατί όσα έκαναν οι παίκτες του Ολυμπιακού τα περιμένεις. Ακόμη και τις πράξεις του Έρικ στην επίθεση. Όμως το να βοηθήσει τόσο πολύ τον Μάντζαρη(θέλει στήριξη ο Βαγγέλης πλέον) στα περιφερειακά μαρκαρίσματα είναι μαγκιά του. Ο Λοτζέσκι έκανε τις… συνδέσεις του με το αντίπαλο καλάθι και φυσικά μόλις το παιχνίδι μπήκε στην τελική του ευθεία, εκεί έπαιζαν ρόλο και οι παραστάσεις και η ψυχραιμία, αλλά και το πώς χειριζόταν εκ του ασφαλούς ο Σφαιρόπουλος το παιχνίδι με την άνεση φυσικά του ποιοτικότερου ρόστερ. Η Ζαλγκίρις πήγε να «δηλητηριάσει» το παιχνίδι του Ολυμπιακού. Από τη στιγμή που απέτυχε, όλα τα άλλα ήταν απλά και εύκολα. Η συνέχεια είναι ζόρικη. Το 8- 4 λέει πολλά, αλλά και τίποτα. Ύπουλο ματς με τον Ερ. Αστέρα(που συν τοις άλλοις δεν αισθάνεται και φιλοξενούμενος), «παλούκι» με τη Μπάμπεργκ και πριν από αυτούς… Πυλαία.

Παίκτη πάντως θα πάρει ο Ολυμπιακός, αλλά αυτόν που θέλει η ομάδα και όχι όλοι οι άλλοι…

Υ.Γ. Κάντε φάουλ στον Μπίρτς…