Παράδεισος - κόλαση - παράδεισος

Το σίγουρο είναι πλέον, ότι ο Ολυμπιακός θα πάει στην Ισπανία. Αυτό που δεν ξέρουμε ακόμα είναι αν το ταξίδι θα είναι άμεσα στη Βαρκελώνη ή στα μέσα του Μάη στη Μαδρίτη. Η ομάδα του Πειραιά, έφτασε στους μέσους όρους της , παρέα με την Μπάρτσα και στο τέλος κέρδισε. Ο κόσμος του Ολυμπιακού έδωσε βροντερό παρών, βοήθησε όσο ποτέ άλλοτε, ήταν όμως και μάρτυρας του περάσματος του κεφαλιού στη θηλιά. Ναι, στο τελευταίο τρίλεπτο ανέβηκαν στην κρεμάλα οι «ερυθρόλευκοι» αλλά κανείς δε κλώτσησε το σκαμπό.

Ο πιο γρήγορος Ολυμπιακός, νίκησε χάρη στην… Άγια άμυνά του. Δε θα σας ζαλίσω με τη στατιστική, αν και έχει κάποια ενδιαφέροντα στοιχειάκια, απλά θα γράψω ότι σε όλη την τελευταία περίοδο οι Ισπανοί σημείωσαν ένα καλάθι μόνο και πήραν όλους τους άλλους πόντους με βολές. Κι ενώ ο Πασκουάλ «τα έλεγε» με τους διαιτητές(κατά τα άλλα η Ρεάλ μουρμουράει), ο Σφαιρόπουλος έβγαλε τον Σλούκα, ο οποίος είχε ανακατέψει κάθε αμυντικό πλάνο του τεχνικού της Μπαρτσελόνα. Ο Ολυμπιακός έγινε προβλέψιμος και οι έμπειροι φιλοξενούμενοι άδραξαν την ευκαιρία να μπουν στην διεκδίκηση του ροζ φύλλου.

Αφού όμως γλίτωσε πρώτα την κρεμάλα, ο Ολυμπιακός ακολούθως βγήκε κερδισμένος και στη… ρώσικη ρουλέτα των βολών. Επειδή «έπιασα» τον Σφαιρόπουλο, να γράψω ότι ο προπονητής του Ολυμπιακού, πέρα από το εξαιρετικό του κοουτσάρισμα στην δεύτερη αναμέτρηση, μπόρεσε στην τρίτη να βγάλει και δυο άσους από το μανίκι. Πρώτα τον Πέτγουεϊ που είχε όρεξη, ενέργεια και δίψα από τον… πάγκο που «έφαγε» στην Καταλονία. Δεύτερη κίνηση το «μπες» στον Παπαπέτρου, ο οποίος ήταν καθοριστικός στο μάζεμα ριμπάουντ και στην πίεση ανασταλτικά. Σε μια σειρά χρειάζονται όλοι , σε μια σειρά, δεν υπάρχει το «καθένας ξεχωριστά», αλλά το «όλοι σαν ένας». Και ο Ολυμπιακός πρέπει να σοβαρευτεί περισσότερο, γιατί το πάθημα του Παναθηναϊκού προ διετίας που ισοφαρίστηκε σε 2- 2 από τη Μπαρτσελόνα, είναι καλό παράδειγμα προς αποφυγή.

Αυτό που περίμεναν όλοι να δουν και είχαν και σχετική αγωνία για αυτό, ήταν αν το μενού των Πειραιωτών θα παρέμενε ίδιο με αυτό της δεύτερης αναμέτρησης. Ο Ολυμπιακός με φουλ hedge out, δίχως βοήθειες και παραχώρηση του σουτ στον Σατοράνσκι. Έτσι το έκαναν και έτσι πορεύτηκαν στο Παλάου Μπλαουγκράνα οι «ερυθρόλευκοι», αυτό τους χάρισε σε τεράστιο ποσοστό τη νίκη. Και ήθελε ο κόσμος να δει έναν ίδιο Ολυμπιακό από το πρώτο δευτερόλεπτο μέσα στο σπίτι του. Εντάξει, η Μπαρτσελόνα δεν είναι τυχαία ομάδα, αλλά αυτό που ήθελαν οι Πειραιώτες ήταν από την αρχή να επιβάλλουν όλους τους νόμους τους. Όταν έκλεισε το πρώτο μέρος κέρδιζαν με 8 πόντους, προϊόν, ενός σερί 8-0 στο φινάλε.

Ο Σφαιρόπουλος είχε «κλέψει την παράσταση» με τον Πέτγουεϊ. Ο Μπρέντ δεν αγωνίστηκε στο δεύτερο παιχνίδι, ξαφνικά, στο τελευταίο πεντάλεπτο του ημιχρόνου, πάτησε παρκέ, άρχισε τις πτήσεις, μάζεψε ριμπάουντ και πέτυχε δυο «φαρμακερά» τρίποντα. Ο Πασκουάλ σίγουρα δεν περίμενε τον Πέτγουεϊ, ίσως να μη φανταζόταν ότι θα χρησιμοποιηθεί. Ο ίδιος είδε την ομάδα του να προηγείται, να παίρνει πόντους από τον Σατοράνσκι(τα ‘χουμε ξαναπεί, ο Ολυμπιακός του δίνει το σουτ) και να έχει τον Λάμπε σε καλή κατάσταση. Οι «ερυθρόλευκοι» δεν είχαν να κάνουν περίεργα πράγματα, ούτε καν πολύ… ψαγμένα. Χρειάζονταν τα απλά, όμως σε σταθερή βάση. Όταν δούλευε το ροτέισον, καλούνταν όλοι να διατηρήσουν τη σταθερότητα της ομάδας. Κάποια στιγμή ο Ολυμπιακός είχε 9/10 δίποντα και έκλεισε το ημίχρονο με 10/13.

Αφήστε που στο τέλος, ήταν μπροστά και στα ριμπάουντ. Είχε γίνει η μισή δουλειά ή μάλλον το ¼ της δουλειάς, αφού ο Ολυμπιακός χρειαζόταν νίκη Τρίτη και Πέμπτη. Ποτέ δε γίνονται τα ίδια σε όλα τα παιχνίδια και η ομάδα του μεγάλου λιμανιού, πέρα από το τρανζίσιον, αναζητούσε να βρει και λύσεις ασφαλείας. Οι Καταλανοί είχαν «πέσει» στον Σπανούλη και ντούμπλαραν με… μανία τον Πρίντεζη. Λογικό, αλλά σε αγώνες σειράς, πρέπει να περιμένεις τους πάντες. Και ο Αμπρίνες που στην Βαρκελώνη «πέταγε αετό» σε τούτη την τρίτη αναμέτρηση, ήταν πολύ πιο συμβατός με τα «θέλω» του προπονητή του. Α και επειδή κάθε φορά γίνεται πάντα αναφορά στον Ντάνστον, θα πρέπει να επισημάνουμε, πως ο Μπράιαντ μπήκε σε αυτό το παιχνίδι με μεγαλύτερη προσήλωση από κάθε άλλο κρίσιμο ματς φέτος. Και αυτό φάνηκε από την πρώτη φάση του ματς.

Το τρίτο δεκάλεπτο κατάντησε μαρτυρικό για την ελληνική ομάδα και αυτό είχε αιτία κι αφορμή. Η Μπαρτσελόνα πήρε τον ρυθμό και έβγαλε καλύτερη άμυνα, με τον Σπανούλη να παλεύει να κρατήσει την ομάδα. Ο αρχηγός έκανε κάμποσα και για τα τρία πρώτα δεκάλεπτα αποτέλεσε το νούμερο ένα κίνδυνο. Προσπάθησε να «βάλει ταφόπλακα» στα όνειρα των Ισπανών και στο τελευταία τρίλεπτο του ματς. Απέτυχε και βρήκαν ευκαιρία να «γυρίσουν» την κατάσταση. Κόσμος και άμυνα, κράτησαν το ροζ φύλλο στον Πειραιά. Στον τέταρτο προημιτελικό, πρέπει η ομάδα να είναι πιο φουριόζα, πιο πιεστική και να μην παραχωρήσει κανένα δικαίωμα. Εγώ τους… άγραφους νόμους, δεν τους καταλαβαίνω. Περισσότερο αρέσουν στους δημοσιογράφους, παρά στη ψυχρή λογική του κάθε αθλήματος. Και εξηγούμαι:

Το «δεν έχει χάσει ο Ολυμπιακός σειρά από 2-1 στην Ευρώπη» το ακούω βερεσέ. Να κερδίσει, για να το διατηρήσει.

Το «όποιος χάνει έτσι, μετά τρώει 15» με αφήνει παγερά αδιάφορο. Ειδικά όποιος ξεγράψει τη Μπαρτσελόνα, μπορεί να βρεθεί… λιπόθυμος.

Το «κάθε φορά θα παίζει άλλος καλύτερα» μου φαντάζει εικασία και πρόβλεψη. Εδώ δε μιλάμε για στοίχημα. Ο Ολυμπιακός οφείλει να αφήσει την ψυχή του στο παρκέ, αν θέλει να πάει στη Μαδρίτη.

Ο αντίπαλος είναι μεγάλος, ο Ολυμπιακός πρέπει να αποδείξει ότι είναι μεγαλύτερος. Τίποτα δεν έχει τελειώσει, όποιος πάει στο γήπεδο την Πέμπτη θα πρέπει να έχει υπομονή ίδια με αυτή που οφείλουν να διαθέτουν και οι παίκτες. Και μην το ξεχάσω, σε αυτή τη σειρά- επειδή ίσως να μη φαίνεται στη στατιστική όπως δε φαίνεται και η δουλειά του Μάντζαρη- αξίζει διπλό «μπράβο» και στον Ντάνστον και στον Χάντερ, που αντιμετωπίζουν «δεινόσαυρους» και τους έχουν κερδίσει ήδη δυο φορές. Πόσα θα βάλει ο Λάμπε από τα έξι μέτρα την Πέμπτη;