Κάθεσαι λοιπό να γράψεις για μπάσκετ και λες, «να ασχοληθώ με το ματς ή με τους ανθρώπους που είναι πρωταγωνιστές του και ξαφνικά πάνε να τους κρεμάσουν στα μανταλάκια»; Όσα είπα το απόγευμα της Παρασκευής στην εκπομπή «Είναι να Γελάει κανείς» του Sport24 Radio 103,3 είναι η απόλυτη πραγματικότητα.

Όποιος είναι «τυφλός από το οπαδιλίκι» έχει δικαίωμα να μην δέχεται την αλήθεια, αλλά ας προσέξει την …κοσμάρα στην οποία ζει. Ο Πρίντεζης, ο Παπανικολάου και ο Κόνιαρης, δε θα είναι τα… κορόιδα, επειδή δεν έχουν επικοινωνιολόγους, επειδή είναι απλά μπασκετμπολίστες και επειδή το μόνο που μπορούν να κάνουν για να αρέσουν, είναι να βάζουν πόντους και να παίζουν καλά, όπως έκαναν κόντρα στην Αρμάνι Μιλάνο για παράδειγμα.

Ναι, αυτή είναι η δουλειά τους, αλλά δε θα τους τρελάνουμε κιόλας. Στην τελική, δε βλέπουν κανέναν. Ειδικά οι δυο πρώτοι. Ο Γιώργος και ο Κώστας που έχουν χάσει καλοκαίρια της ζωής τους για να παίζουν με την εθνική. Που «τα ακούνε» κάθε τρεις και λίγο από τους οπαδούς της ομάδας τους, επειδή φοράνε τη φανέλα του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος.

Και έχουν το θράσος ορισμένοι να «επιτεθούν» σε αυτούς τους παίκτες μόνο και μόνο, επειδή αυτή τη φορά δε θέλουν να μπουν ξανά στη μέση των συμφερόντων και της… παράνοιας. Επειδή δηλαδή ο Πιτίνο με τον Βασιλακόπουλο τα βρήκαν για την εθνική και μετά από λίγες μέρες, ανακοινώθηκε ο Αμερικανός και στον Παναθηναϊκό. Καλά έκανε ο Πιτίνο, καλά έκαναν και οι «πράσινοι». Απλά ο Πρίντεζης , ο Παπανικολάου και ο Κόνιαρης, έχουν ονόματα. Λέγονται Γιώργος, Κώστας και Αντώνης δε λέγονται κορόιδα. Και δεν έχει να κάνει με τον Ολυμπιακό. Εξάλλου στο λιμάνι, είναι γνωστό τοις πάσι ότι εκνευρίστηκαν όταν έμαθαν πως οι δυο διεθνείς συναντήθηκαν με τον Πιτίνο. Όμως οι παίκτες έπραξαν το σωστό. Τους ζήτησε να τους δει ο νέος ομοσπονδιακός.

Με τις συνθήκες που δημιουργήθηκαν μετά τι θέλατε να κάνουν; Άφθονοι, αυτοί που θέλουν ντε και καλά να παρουσιάσουν ότι οι διεθνείς μπασκετμπολίστες δεν έχουν προσωπικότητα. Λες και είναι… ρομποτάκια που τα κινούν άλλοι. Ναι. Με τις ιστορίες των οικονομικών εκκρεμοτήτων θα σκέφτονταν να το κάνουν για τους Αγγελόπουλους. Ωραία εξυπνάδα. Κανέναν δε σκέφτονται όταν πρόκειται για το κούτελό τους. Όμως έχουν αξιοπρέπεια και εγωισμό. Μπορεί όλα αυτά να μην ισχύουν το καλοκαίρι. Να τους ξαναδούμε στα γαλανόλευκα.

Η επιστολή που έστειλαν είχε στόχο να λυθεί το πρόβλημα και όχι να γιγαντωθεί εναντίον τους. Άλλο πως το αντιμετώπισαν παράγοντες και δημοσιογράφοι. Ή ακόμη και πολιτικάντηδες, είτε απλοί κοστουμάκηδες, είτε κάποιοι που ήταν και πρώην αθλητές. Ο Γιώργος Μαυρωτάς καλή ώρα, που δε θυμάμαι που ήταν όταν οι διεθνείς πολίστες το 2002 έκαναν… ανταρσία γιατί δεν ήθελαν τον τότε ομοσπονδιακό Κούλη Ιωσηφίδη. Α, ξέχασα δεν ήταν πολιτικός τότε, όπως και το ’14 που ξανάγινε κάτι παρόμοιο στο αγαπημένο του άθλημα.

Ας μην μιλάνε τέλος πάντων όσοι δε ξέρουν, γιατί ξαφνικά ο κ. Μαυρωτάς ζήτησε να πρυτανεύσει η λογική σε κάτι που μάλλον δε πρέπει να παρακολουθεί την τελευταία 15ετια. Σίγουρα… Και αφού οι παίκτες λοιπόν δε μπορούν (ή δε τους επιτρέπεται) να γίνουν σκληροί, αφού δε μπορούν να βρουν στην τελική ποτέ το δίκιο τους, θα το γράψω εγώ. Δεν θα είναι τα μόνιμα κορόιδα. Τέλος. Δεν έχουν να αποδείξουν κάτι. Ποιος ρε να αποδείξει; Ο Πρίντεζης που στα 34 χρόνια του και με …μπινελίκια από τους οπαδούς της ομάδας του, πήγε στη Κίνα και ήταν ο καλύτερος παίκτης; Κανείς από τους διεθνείς (όχι μόνο οι συγκεκριμένοι) δεν έχουν να αποδείξουν. Ο Σλούκας πήγε στο παγκόσμιο με ….ένα πόδια και για δυο μήνες τον έκραζαν στη Φενέρ ότι δε παίζει καλά. Είναι δύσκολο να σεβαστείς τον αθλητή στην Ελλάδα. Το καταλαβαίνω. Πίσω από οποιαδήποτε απόφασή του, πρέπει πάντα κάτι να κρύβεται.

Στην προκειμένη περίπτωση όταν παίζουν για την εθνική οι Ολυμπιακοί τους θεωρούν «προδότες πεποιθήσεων». Όταν λένε «δε ξέρουμε αν θα παίξουμε», οι άλλοι τους αποκαλούν «προδότες του εθνόσημου». Σάμπως με τα περιβόητα «παράθυρα» αυτό δεν έγινε; Όλες οι ομάδες της Ευρωλίγκας στο τέλος δεν έστελναν παίκτες και μόνο οι μπασκετμπολίστες του Ολυμπιακού, κατηγορήθηκαν αρχικά από ομοσπονδία και δημοσιογράφους. Δε με ενδιαφέρει τι ομάδα είστε και αν σας αρέσει αυτό που γράφω. Όμως ακόμη και ο Κόνιαρης, έχει δίκιο. Κι ας μην ήταν στη συνάντηση με τον Πιτίνο. Κι ας ακολουθεί απλά τους συμπαίκτες του στην απόφαση. Για ελάτε στη θέση τους λίγο.

Ο Greek Pitino έγινε μετά και Green Pitino! Και ο Ολυμπιακός είναι στα χαρακώματα με την Ομοσπονδία. Και συναντήθηκαν με τον «διπλοθεσίτη» προπονητή που τότε είχε μόνο μια θέση. Και τους είπε ουσιαστικά «Ελλαδάρα ολέ». Και σε λίγες μέρες θα τον έχουν αντίπαλο. Με την ομάδα τους να μην παίζει καν Α1 και να ‘χει φτιάξει ένα αναπτυξιακό τμήμα που ο εγωισμός των «ερυθρόλευκων» φιλάθλων δεν έχει τη δύναμη καν να ρωτήσει πόσο είναι τα αποτελέσματα της Α2. Τι ψάχνετε λοιπόν; Για όλα αυτά θα είναι μια ζωή στη μέση οι διεθνείς του Ολυμπιακού; Όχι παιδιά. Δε βλέπουν κανέναν. Και εγώ είμαι μαζί τους. Αυτή είναι η γνώμη μου και δε θα τη συζητήσω.

Όπως δεν ήθελαν να δουν και κανέναν στη μάχη με την Αρμάνι. Οι Ιταλοί πιο σοβαροί από ποτέ και με παίκτες που μπορούν να κάνουν φέτος πολύ πιο σοβαρά πράγματα στο παρκέ, είδαν από πολύ νωρίς τις διαθέσεις των Πειραιωτών. Ο Παπανικολάου ήταν αγριεμένος, ο Κεμζούρα διαχειρίστηκε το ρόστερ με τον καλύτερο δυνατό τρόπο για να αποτρέψει το παιχνίδι των Λομβαρδών και η αλήθεια είναι το πέτυχε όσο δυνατόν καλύτερα. Το Μιλάνο έμεινε να ζει με τα σουτ του τεράστιου Σέρχιο Ροντρίγκεθ αλλά και τις όποιες εμπνεύσεις του. O Ολυμπιακός είχε δυο δυνατά στοιχεία. Το ένα ήταν τα επιθετικά ριμπάουντ, που του έδιναν έξτρα επιθέσεις. Το άλλο, τα ελάχιστα λάθη.

Και μπορεί πάλι στα τρίποντα να υπήρξε… σπατάλη, όμως το καθολικό μπλοκάρισμα των φόργουρντ και των ψηλών της ιταλικής ομάδας, σε συνδυασμό και με την διάθεση για πίεση στη μπάλα, έφερε ένα καλό 20λεπτο στο λιμάνι. Στατιστικά που δεν… αλλοιώθηκαν ούτε στο τέλος του ματς, όπου ούτως ή άλλως οι παίκτες του Μεσίνα είχαν φτιάξει… ιταλική σαλάτα! Ο Κεμζούρα έκανε και άλλη μαγκιά. Στο πρώτο μέρος αμόλησε τον Τσέρι, στο δεύτερο τον Μπάλντγουιν. Και πήρε πραγματάκια, όπως και από τον Ρότσεστι. Όπως και να το κάνουμε όμως το ματς το κέρδισε η… Ελλάδα (τραγική ειρωνεία, σε μια ‘μέρα… επιστολών).

Ο Σπανούλης κράτησε τους συμπαίκτες του, ο Κόνιαρης έβγαλε ποδοσφαιρικές άμυνες ακόμη και αν χρειάστηκε να κόψει σα στόπερ. Για Παπανικολάου και Πρίντεζη είπα, ενώ και ο Βεζένκοφ έβαλε το λιθαράκι του. Και προσέξτε. Και οι δώδεκα σκόραραν, πλουραλισμός όμως παντού. Και πάνω απ’ όλα στην διάθεση. Όταν το σχήμα με τέσσερις Αμερικανούς και Βεζένκοφ στέκεται καλά, ε μετά, μη φοβάστε τίποτα. Το επιμέρους 31- 16 στην τρίτη περίοδο, φανέρωσε την απόλυτη υπεροχή που συνεχίστηκε και στο τελευταίο δεκάλεπτο.

Είχε κέφι η ομάδα και το διατήρησε ως το τέλος, αφενός μεν γιατί ήθελαν να ξεσπάσουν, αφετέρου δε, μπαινόβγαιναν όλοι και γούσταραν να κάνουν σωστά το… κομμάτι τους κόντρα σε μια Αρμάνι που παρέπαιε. Το ταξίδι στην Ευρωλίγκα είναι δύσκολο. Μετά την τζάμπα ήττα στο Μόναχο, ήρθαν δυο νίκες και τώρα ακολουθεί ένα ματς στο ΟΑΚΑ. Ο Ολυμπιακός έτσι κι αλλιώς έχει κάνει τη σεζόν «πειραματική». Εργάζονται πολύ καλά στις προπονήσεις, δεν είναι η καλύτερη ομάδα της διοργάνωσης, αλλά να ξέρετε ότι δεν είναι και η χειρότερη. Τα λέμε…