Πειραιά το καμάρι σου...

Και κάπως έτσι, θα ξαναδείτε τον Ολυμπιακό σε φάιναλ- φορ. Όσοι είστε Ολυμπιακοί, ξέρω, είστε περήφανοι. Ακόμη πιο περήφανοι πρέπει να αισθάνονται όσοι στάθηκαν στο πλευρό της ομάδας κατά την διάρκεια της φετινής δυσκολότατης διοργάνωσης. Όσοι αψήφισαν καιρικές συνθήκες, όνομα αντιπάλου και ημέρα διεξαγωγής. Όσοι έβγαλαν από το υστέρημά τους και κάθισαν στην καρέκλα. Όσοι έμειναν ως το τέλος ανεξαρτήτως αποτελέσματος, για να χειροκροτήσουν και να δείξουν στους παίκτες και στους προπονητές ότι είναι πάντα εκεί. Αυτοί, πρέπει να ‘ναι διπλά περήφανοι. Και μακάρι τα εισιτήρια για την Πόλη να πάνε στα δικά τους χέρια.

Κωνσταντινούπολη λοιπόν. Ξανά... Και πάλι δίχως άγχος. Αποστολή εξετελέσθη. Η ιστορία έγραψε. Ο Ολυμπιακός γυρνάει στο πολύ μεγάλο σαλόνι. Είναι μόνιμος κάτοικος στην… οικία της Ευρωλίγκας, τριγυρνάει σε όλα τα δωμάτια με άνεση και χάρη. Συνήθως φτάνει και στα σούπερ καθιστικά. Πέρυσι, έμεινε πριν τις κεντρικές αίθουσες. Φέτος όμως, πέρασε την πόρτα για το μεγάλο σαλόνι! Εκεί που μόνο τέσσερις μπαίνουν και ένας από αυτούς αράζει και στον θρόνο.

Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος με τους συνεργάτες του, έπαιξαν το δικό τους στοίχημα πριν κάτι μήνες. Πήγαν κόντρα στο… ρεύμα και αποφάσισαν να στηρίξουν τους Έλληνες! Πήραν την αμοιβή τους, από τα ίδια αυτά παιδιά. Τον Σπανούλη, τον Πρίντεζη, τον Μάντζαρη, τον Παπανικολάου, τον Παπαπέτρου, τον Αγραβάνη, τον Τολιόπουλο. Ακόμη και από τον αναγκαστικά «αδειούχο» τον Αθηναίου. Μπήκαν μπροστά αυτοί οι παίκτες στα δύσκολα. Η παραμονή του αγώνα στην Πόλη, του τέταρτου ματς, ήταν η κρισιμότερη στιγμή στη φετινή πορεία.

Αυτοί οι παίκτες λοιπόν, αφενός μεν ορκίστηκαν να «πεθάνουν» στο παρκέ, αφετέρου δε, έπιασαν και τους ξένους. Το στοίχημα του κόουτς που λέγαμε. Οι πέντε υγιείς, πρώτη φορά βρίσκονταν σε πλέι- οφ Ευρωλίγκας. Πήγαν να λυγίσουν, έδειχναν εικόνα «απομάκρυνσης» όχι από την ομάδα, αλλά από τη σκληρή και δύσκολη πραγματικότητα. Εκεί λοιπόν, τους άρπαξαν οι συμπαίκτες τους. Τους έβγαλαν ό,τι καλύτερο είχαν μέσα τους και οι Τούρκοι έγιναν «μεζές» την επόμενη μέρα. Τι έμενε λοιπόν; Η ολοκλήρωση. Ο πέμπτος αγώνας. Αυτή τη φορά στο κόκκινο ηφαίστειο . Γιατί ναι, οι Ολυμπιακοί δε δείχνουν να πολυγουστάρουν να γεμίζουν το ΣΕΦ, αλλά αν το κάνουν και αποφασίσουν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους ή πιο σωστά στα λαρύγγια τους, τότε ο αντίπαλος δε σώζεται ούτε από Θεούς, ούτε από δαίμονες. Ούτε από τον… Αλάχ.

Η Έφες την είχε την ευκαιρία της στο κάτω-κάτω. Την είχε και την έχασε. Ο Ολυμπιακός θα μπει και πάλι στη γλυκιά προσμονή του φάιναλ- φορ. Τι ωραίες μέρες. Κουραστικές αλλά ωραίες. Η προετοιμασία για το ταξίδι, τα αφιερώματα, είσαι στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος. Είναι αυτό που είπε ο Σπανούλης στους συμπαίκτες του: «Ρε να τα δίνουμε όλα, γιατί δε ξέρουμε αν θα ξαναπάμε». Πόσο τεράστιος… Ο κορυφαίος αθλητής στην Ελλάδα. Ο ορισμός του ηγέτη και ορισμός της ομάδας που όλοι ζηλεύουν και όλοι θα ήθελαν να έχουν. Σε αυτόν τον Ολυμπιακό, τίποτα δεν έχει χαριστεί. Αντιθέτως, έχουν κλαπεί πολλά. Όμως έχει αντέξει και θα αντέχει πάντα. Γιατί ξεκινώντας από τους αδελφούς Αγγελόπουλους, μέχρι τον τελευταίο υπάλληλο στην ΚΑΕ, υπάρχει κάτι που δεσπόζει. Και αυτό είναι ο απέραντος σεβασμός στη φανέλα και την ιστορία. Στο όνομα που κουβαλάνε και υπηρετούν.

Αυτό τον σεβασμό, τον έδειξαν ακόμη και στο πέμπτο ματς της σειράς των πλέι- οφ. Γιατί η Έφες εδώ που τα λέμε, δεν είχε πλέον και να χάσει πολλά. Στην τελική αποκλείστηκε από τον Ολυμπιακό με 3- 2, ποιος να της ζητήσει το λόγο; Οι «ερυθρόλευκοι» όμως, όπως ήρθαν τα πράγματα, έπρεπε να κερδίσουν. Και το ήξεραν. Μπήκαν δυνατά στο παιχνίδι και με τον κόσμο να κάνει πανικό. Αυτό «έδωσε φτερά» στον Σπανούλη, αλλά ως εκεί. Ο πλουραλισμός των υπολοίπων ήταν πολύ μικρός στο ημίχρονο και ο Περάσοβιτς από ένα σημείο και μετά χαμηλώνοντας και το σχήμα, άρχισε να ρίχνει βάρος ανασταλτικά.

Οι Τούρκοι δεν τρελάθηκαν στα τρίποντα, ούτε κυριαρχούσαν στα ριμπάουντ. Όμως έβαζαν τα αγαπημένα τους γλυκά διποντάκια από τα 6 μέτρα και έτσι έπαιρναν ψυχολογία. Ο Οσμάν έβρισκε πεδίο δράσης και δεν έλεγε «όχι». Με 11 πόντους ημίχρονο ο συγκεκριμένος, είχε ήδη κάνει τη ζημιά του. Η ελληνική ομάδα, δεν έκανε… ασχήμιες, αλλά δεν είχε και την καλύτερη δυνατή ισορροπία. Όπως δεν είχε και τους σέντερ σε «πολεμική» κατάσταση. Πιο «φτιαγμένος» εμφανίστηκε ο Γιάνγκ παρά ο Μπίρτς στο πρώτο μέρος, αλλά ο Καναδός πήρε εκδίκηση μετά. Ο Μιλουτίνοβ αντιμετωπιζόταν έξυπνα μόνο στην αρχή. Μετά πήρε φόρα και μοίρασε μπάλες, δούλεψε καλά και βοήθησε την περιστροφή. Απλά ο Ολυμπιακός καλείτο να αντιδράσει για να ξεφύγει από τις «παγίδες». Μόνο 12 πόντοι επίθεση στη δεύτερη περίοδο ήταν ηχηρό καμπανάκι που έπρεπε να ακουστεί καλά. Και ενώ τα τρία δεκάλεπτα είναι τα άσχημα (συνήθως) της ομάδας, ήρθε το ξέσπασμα σε αυτό ακριβώς το σημείο. Το γήπεδο «άνοιξε» και η επίθεση «ξέρασε φλόγες».

Ο Ολυμπιακός δεν κώλωσε όταν ο Περάσοβιτς έπαιξε με δυο 4αρια και επέμεινε να ‘χει ψηλό. Ούτε δίστασε στα μις ματς που έτυχαν στους Τούρκους. Κι αυτοί βέβαια, επέμειναν στα τρίποντα. Κανένας μα κανένας δε μπορούσε να τους σταματήσει. Και δε σταμάτησαν να αμύνονται με μεθοδικότητα. Η Έφες αξίζει πολλά «μπράβο». Γιατί αρκετοί μετά το 2- 2 πίστεψαν ότι θα έρθει «τελειωμένη». Αντιθέτως, το πήγε όσο πιο μακριά μπορούσε. Έχασε γιατί δε γινόταν να κερδίσει μόνο με τα τρελά τρίποντα. Που αυτή τη φορά μπήκαν και η στατιστική της ομάδας του Περάσοβιτς «έγραψε» ποσοστό πολύ πιο πάνω από τον μέσο όρο. Ο Σπανούλης ήξερε ότι στις επαφές θα πάρει τα φάουλ και δε κώλωσε. Ήταν ο ηγέτης για άλλη μια φορά. Αλλά και πάλι, κόντρα σε έναν αντίπαλο με έξι παρακαλώ παίκτες με διψήφιο αριθμό πόντων και τον Πόλ να βάζει τρία τρίποντα- μαχαιριές, τα παιδιά του Πειραιά, ήταν πανέτοιμα.

Δε θα αδικήσω κανέναν. Τις μεγάλες προκρίσεις τις παίρνουν οι ομάδες και οι προπονητές. Όχι τα άτομα μεμονωμένα. Και είναι τυχεροί στον Πειραιά που έχουν μια τέτοια ομαδάρα, έστω και αν μια φορά δε την έχουν αφήσει να γιορτάσει όπως πρέπει μια επιτυχία.

Η Μόσχα, η Μαδρίτη, η Κωνσταντινούπολη. Τρεις πόλεις με πάμπλουτες ομάδες. Με μπάτζετ Θεόρατα, με ύφος «όποιον θέλουμε τον παίρνουμε». Εκεί και ο Πειραιάς, με το δικό του καμάρι. Μια πόλη που δεν έχει τα εκατομμύρια των άλλων. Έχει όμως μια ομαδάρα στο μπάσκετ, που τη βλέπει ο κόσμος όλος και ζηλεύει. Είναι η πιο μαχητική ομάδα αυτής της χώρας. Στη χώρα του Λασκαράκη, του Μπέου, των δικών, του Αναστασόπουλου, της μίρλας, της κλάψας, των ανακοινώσεων, υπάρχουν και αυτοί! Η πιο λεβέντικη ομάδα, αυτή που χάνει και ξέρεις ότι έκανε ό,τι μπορούσε. Αυτή που βγάζει όλο τον… Ολυμπιακό από μέσα της!

Ήμασταν μαζί μετά από κάθε αγώνα φέτος στην Ευρωλίγκα. Περάσαμε μαζί 35 αγώνες. Ωραία ήταν. Σας ευχαριστώ για την παρέα. Να ‘στε καλά! Τα λέμε μετά τον ημιτελικό.

Μόνο instagram: Pantelaras10