Ποια Γιουβέντους ρε παιδιά;

Και να καθίσω να αναλύσω πως παίζουν οι Μπιανκονέρι για να περάσουμε στο ματς της Τετάρτης. Συμπαθάτε με, δε μπορώ να το κάνω.

Ο Ολυμπιακός έχει χρέος από την στιγμή που δεν άφησε βαθμό στο νησί, να προβληματιστεί και να κοιτάξει τον καθρέφτη. Υπήρξαν 20 μέρες στην διάθεση όλων, μολονότι ελάχιστες βρέθηκαν μαζί(σκορπισμένοι στις εθνικές τους). Το ποδόσφαιρο για κάποιον που δεν το κατέχει, μπορεί εύκολα να σταθεί αφορμή για αφορισμούς και κατάρες. Όσοι δεν ξέρουν ποδόσφαιρο και απλά βλέπουν μπάλα, έχουν την ευκαιρία από αυτό το 2- 3 , να «αλλάξουν τα φώτα» στους πάντες. Δεν είναι όμως ακριβώς έτσι. Και εξηγούμαι:

Ο Ολυμπιακός φλέρταρε με την γκέλα, γιατί απλά βρήκε έναν «αλανιάρη» αντίπαλο. Μια ομάδα που μπήκε και έπαιξε μάγκικα και στα ίσια, δίνοντας και απάντηση σε λασπολόγους που συνηθίζουν να μειώνουν κάποια σωματεία. Θεωρώ βέβαια, πως αν επιτρέπεις στον Εργοτέλη να σου κάνει «κόλπα», έχεις και εσύ θέματα. Αν ο Γκέντσογλου κάνει στα χαφ πλάκα, γιατί να πούμε για τον Πογκμπά; Ο Γιουσούφ οργίασε, να γράψω για τον Τέβεζ; Ο Χαλκιαδάκης, πέρναγε ανάμεσα από δυο. Γιατί λοιπόν να συζητήσουμε για τον Πίρλο; Το επίπεδο του Εργοτέλη ήταν υψηλό και μην ξεχνάμε πως όποιος αντιμετωπίζει τον Ολυμπιακό «φτιάχνεται» και περισσότερο για να του κάνει ζημιά.

Το κέντρο της κόκκινης άμυνας, υπέφερε. Μπάλες στην πλάτη τους και έτρεχαν να προλάβουν. Στα χαφ «δαιμονισμένα» οι Κρητικοί, διεκδικούσαν κάθε μπάλα και αυτό που έκαναν ήταν να… απλώνουν το γήπεδο, ώστε να δημιουργούν όσο γίνεται περισσότερα μέτρα. Την είχαν δει έξυπνα την δουλειά. «Ελάτε να τους τρέξουμε κι ό,τι γίνει» ήταν το σύστημα. Γιατί κέρδισε ο Ολυμπιακός; Κυρίως, γιατί μπόρεσε να «απαντήσει» άμεσα και τις δυο φορές που ο Εργοτέλης προηγήθηκε. Και το νικητήριο γκολ προήλθε από την εξαιρετική προσπάθεια του Ντουρμάζ(πρέπει να πάψει κι αυτός να ‘ναι σοβαρός μόνο στην εθνική Σουηδίας) και τον «πνιγμό» των Κρητικών μέσα στην περιοχή τους. Ο Μίτσελ πρέπει να βρει ισορροπία, οι απουσίες Αφελάι- Κασάμι μετράνε, αλλά Ολυμπιακός είσαι! Η ομάδα δεν ήταν καλή στο Περιστέρι , δεν είχε απαντήσεις στη δύναμη του Παναιτωλικού.

Παραλίγο θα έμενε δίχως εκτός έδρας νίκη. Κανείς δεν πρέπει να κρατήσει μόνο το τρίποντο. Όμως και κανείς δεν πρέπει να το πάει… ντόμινο. Δεν έχει σχέση το ματς στον Εργοτέλη, με όσα θα γίνουν την Τετάρτη(ό,τι κι αν γίνει). Όπως δεν έχει σχέση και με το ντέρμπι κόντρα στον Παναθηναϊκό. Αν «χτύπησαν καμπανάκια» θα πρέπει απλά να τα ακούσουν. Θεωρώ πάντα, ότι μια ομάδα γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα. Η κριτική είναι εύκολη και γίνεται εκ του ασφαλούς. Το να λες «αργός ο Μποτία» είναι το προφανές. Το θέμα είναι, αν μπορεί να διορθωθεί. Η ομάδα μετά το 2- 1 των Κρητικών επιτέλους έπαιξε περισσότερο με τα «φτερά». Πήρε ένα πέναλτι από τη μια πλευρά και προήλθε το γκολ- νίκης από την άλλη. Δεν ξέρω τι θα ακολουθήσει, είναι θέματα προπονητή. Αυτό που πρέπει να γίνει σίγουρα, είναι η όσο γίνεται σωστότερη διαχείριση. Και μην μειώνετε τους αντιπάλους ποτέ. Τα παιδιά του Εργοτέλη (δίχως άγχος βέβαια) έπαιξαν θαυμάσια και ήταν αυτοί οι λόγος να δούμε τέτοια ματσάρα! Γιατί πέρα από τα ονόματα, ήταν παιχνιδάρα…

Το «μπράβο» για τον Εργοτέλη λοιπόν είναι δεδομένο (κι ας μην του φτάνει), από την στιγμή που μπήκε να παίξει μπάλα. Ο Δερμιτζάκης το σκέφτηκε πολύ καλά, αν θέλετε τη γνώμη μου. Σου λέει «να κατέβω και να ταμπουρωθώ και να τους φέρω και στην περιοχή μου; Ποιος ο λόγος;» Και του βγήκε η επιλογή. Οι «κιτρινόμαυροι», όσο μπορούσαν οι άνθρωποι «άνοιξαν» το γήπεδο. Προσπάθησαν να έχουν κι αυτοί κατοχή στη μπάλα, απέναντι στο 4- 4- 1- 1 του Ολυμπιακού. Επί της ουσίας γύρευαν την καλή στιγμή. Και δεν είχαν μια. Ο Ρομπέρτο απέδειξε την κλάση του για άλλη μια φορά «καθαρίζοντας» δύσκολες στιγμές. Δε μπόρεσε να το κάνει με απόλυτο ποσοστό επιτυχίας στο 45λεπτο. Όταν ο Γιουσούφ βγήκε στην πλάτη της άμυνας και από την στιγμή που μπόρεσε να αποφύγει και τον «δρομέα» Μαζουακού, όλα τα άλλα, είχαν να κάνουν με το αν απλά θα μπορούσε να τελειώσει σωστά τη φάση. Ο ξένος του Εργοτέλη, πλάσαρε εκεί που πίστευε ότι θα έβρισκε στόχο. Είχε δίκιο και έτσι έγινε το 1- 0.

Σε αυτές τις περιπτώσεις, το μόνο που πρέπει να κάνεις, είναι να μην παρασυρθείς. Μη χαλαρώσεις και μην «πιαστείς κορόιδο». Ο «δρομέας» πήρε εκδίκηση σε χρόνο- μηδέν. Μπήκε λοιπόν ο Μαζουακού στην περιοχή των Κρητικών και απλά μετά από λίγο, ο Μήτρογλου, του ζητούσε γονατιστός στον πανηγυρισμό να τους σκουπίσει το παπούτσι. Το πλάνο του σκηνοθέτη ταυτόχρονα, απόλυτα επιτυχημένη. Ο Μίτσελ να ξεφυσάει με ανακούφιση. Να πας στα αποδυτήρια για να βρεις λύση μπας και σκοράρεις, πάει κι έρχεται. Όμως ο Ισπανός, μέχρι να ισοφαρίσει ο Μήτρογλου στα ελάχιστα αυτά λεπτά, είχε ήδη αρχίσει να σκέφτεται ότι θα καλείτο να σχεδιάσει πλάνο απόλυτης ανατροπής. Να ‘χεις την πρεμούρα της Γιουβέντους και να σου κάνει και το ματς «άσο ημίχρονο» ο Εργοτέλης. Ε, τον καταλαβαίνω για τον αέρα που έβγαλε όταν είδε το 1- 1.

Το πρόβλημα για τον Ισπανό, ήταν ξανά «ανέβασε πυρετό», μόλις είδε τους παίκτες του να ‘χουν κακή επιστροφή και τον Εργοτέλη να τους βάζει και δεύτερο γκολ. Θεωρώ ότι ο προπονητής έκανε τις αλλαγές που έπρεπε. Έφερε πίσω τον Μιλιβόγεβιτς, δίνοντας χρόνο στον Φορτούνη, πέρασε στο ματς τον Γκαζαριάν και πίεσε. Το πέναλτι του Αρμένιου μετετράπη σε γκολ από τον Τσόρι και μετά το παιχνίδι ήταν «ρώσικη ρουλέτα». Ο Εργοτέλης έχασε πολλές ευκαιρίες για να σκοράρει. Επειδή όμως είναι εύκολο να λες «άθλια η άμυνα του Ολυμπιακού», εδώ να πούμε, ότι οι φάσεις των κρητικών γίνονταν γιατί απλά οι «ερυθρόλευκοι» είχαν αποφασίσει να απαρνηθούν οποιαδήποτε ανασταλτική συνέπεια, κυνηγώντας το γκολ. Έβαλαν το πιστόλι στον κρόταφό τους, τραβούσαν τη σκανδάλη, αλλά δεν… έπεσαν στη σφαίρα. Και έτσι ήρθε και το τρίτο τέρμα, μετά από την σχετική πολιορκία. Κάπως έτσι κύλησε ο αγώνας. Ο Ολυμπιακός κέρδισε, ο Γιουσούφ έκλεψε την παράσταση. Όμως να θυμάστε πάνω απ’ όλα, αυτά που έγραψα στον πρόλογο. Υπάρχουν ζητήματα, που θα πρέπει να απασχολήσουν. Το τι θα γίνει με την Γιούβε δεν έχει να κάνει με την εικόνα στον εντεύθεν των συνόρων χώρο. Ο Ολυμπιακός βρήκε μια ομάδα που έπαιξε όμορφο ποδόσφαιρο- αλάνας και «τα χρειάστηκε». Ξέρετε πολλούς στην Ελλάδα να κάνουν 17 τελικές προσπάθειες απέναντι στον πρωταθλητή της χώρας; Ο Εργοτέλης το πέτυχε και του αξίζουν χίλια μπράβο!