Και είχε και υπέροχο ρόστερ στη διάθεσή του ο Σόλιντ, όταν έκανε τις 16 σερί νίκες. Πέρασε και αυτό στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Σαν τέρας είναι ο Ολυμπιακός, που κάθε εβδομάδα, βγαίνει από τη λίμνη, ανοίγει το στόμα και καταπίνει αμάσητο όποιον τολμά να βολτάρει στα λημέρια του. Το καλό για τους «ερυθρόλευκους» είναι ότι καθαρίζουν όποιον βρουν μπροστά τους.

Το κακό είναι, ότι πλέον τρέχουν με αντίπαλο τον εαυτό τους. Η απονομή του πρωταθλητή έχει γίνει πριν μπει το ’16, απλά το ενδιαφέρον επικεντρώνεται στο ποια ομάδα θα κλέψει τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων. Ποια ομάδα θα γίνει πρώτη είδηση στο ραδιόφωνο και στα site! Ποια ομάδα θα «τραβήξει χειρόφρενο» στους Πειραιώτες;

Θα μπορούσατε από κάτω να αραδιάσετε τις προβλέψεις σας, ίσως να σας προλάβει και κάποιος, ανοίγοντας γκάλοπ. Το μόνο που δεν έχει γίνει ακόμη, είναι να το βάλουν στο στοίχημα: Ποιος θα ‘ναι ο πρώτος που θα κόψει βαθμούς; Ίδωμεν…

Το μοναδικό «κρίμα» για τον Ολυμπιακό, αν μπορεί να λεχθεί κάτι τέτοιο, είναι ότι στο πρώτο ημίχρονο θα μπορούσε να ‘χει σημειώσει πολύ πιο όμορφα γκολ από αυτά που έβαλε. Η άτιμη η μπάλα πέρασε τη γραμμή στην εστία του Βερένκο από δυο φάσεις – τζούφιες και ενώ υπήρξαν πραγματικά μαγικές συνεργασίες για να σημειωθούν γκολ που θα γίνονταν «σήματα» σε αθλητικές εκπομπές. Όλα μπαίνουν κι όλα βγαίνουν όμως. Ο Ολυμπιακός είχε καιρό να εμφανιστεί «καταιγιστικός». Και το έπραξε απέναντι σε μια ομάδα με ποιότητα και με εξαιρετικό προπονητή. Γιατί αν ο Λεβαδειακός ήταν κανά… κακομοίρης, ταμπουρωμένος πίσω που θα πέταγαν οι παίκτες του τη μπάλα να φτάσει στη… Δραπετσώνα, δε θα υπήρχε και ουσία πάνω στο χόρτο. Οι νταμπλούχοι άνοιξαν το σκορ στο ανοιχτό γήπεδο, με υποδειγματική κόντρα μετά από «πούλημα» της μπάλας στο κέντρο. Και διαπλασίασαν τα τέρματα πάλι από πούλημα του Βερένκο. Αυτά όμως δε δικαιολογούν τη Λιβαδειά. Γιατί αυτά που έχασε, επαναλαμβάνω ο Ολυμπιακός, ήταν πολύ πιο όμορφα από αυτά που έβαλε. Ο κακομοίρης ο Μουλόπουλος είπε «τον Δεσπότη, Παναγιώτη» πότε από τον Ντουρμάζ, πότε από τον Πάρντο. Και ο Τσόρι «κένταγε» μετά από πάρα πολύ καιρό.

Επιμένω βέβαια, ότι για εμένα αυτός που πραγματοποιούσε αρχοντική εμφάνιση ήταν ένας αληθινός άρχοντας, ο Εστεμπαν Καμπιάσο. Αλλά και τι να πούμε; Τα ματς που ‘χει παίξει αυτός, είναι σε… εξωγήινο επίπεδο, μπροστά σε μια αναμέτρηση πρωταθλήματος Ολυμπιακός- Λεβαδειακός. Και φάνηκε από την αρχή τούτη τη φορά πως ο μαινόμενος πρωταθλητής Ελλάδας θα πίεζε, θα στραγγάλιζε, θα… κακομεταχειριζόταν ποδοσφαιρικά τους αντιπάλους του. Αφήστε δε, που μόλις ο Μπεν πήγε να χάσει φάση για τη Λιβαδειά, οι Πειραιώτες αγρίεψαν χειρότερα. Οφείλω να τονίσω ότι και ο Μάντζιος να ήταν (πρόκειται για εκτελεστή ολκής) δε σωζόταν η κατάσταση. Είδατε μήπως στατιστικά στο φινάλε του 45λεπτου; Εντάξει, δεν είναι μπάσκετ, αλλά 16 τελικές ο ένας, μια ο άλλος τι να συζητήσουμε; Και το ξαναλέω, ο Λεβαδειακός πήγε να παίξει μπάλα, όπως έκανε και στο ΟΑΚΑ, που στην τελική τότε ηττήθηκε από καραμπόλα. Όμως άλλο Αύγουστος, άλλο Γενάρης.

Ο Σίλβα δεν είχε και πολλά για να πονοκεφαλιάσει, η άμυνά του δεν απειλήθηκε, έφτασαν στο σημείο από το 25’ του ματς να κάνουν τακουνάκι, προσποιήσεις και να προσπαθούν να βάλουν γκολ για να το συζητάνε στην προπόνηση. Ναι, είχε τρομερή όρεξη ο Ολυμπιακός και επισημαίνεται, όπως από την άλλη τονίζεται κάθε παιχνίδι στο οποίο η ομάδα δε ρολάρει.

Ήταν πολύ δύσκολο για τον Λεβαδειακό να κρατήσει μπάλα και αυτό ο Μάντζιος μόχθησε να το αλλάξει, να το παλέψει, να το τροποποιήσει. Ο Ολυμπιακός όμως σε αυτόν τον αγώνα είχε διάθεση να εμφανίσει μεγάλο μέρος της ποιότητάς του. Και δε σταματούσαν οι «ερυθρόλευκοι» ασχέτως λεπτού, ασχέτως φάσεων , ασχέτως σκοραρίσματος. Ο Τσόρι όταν βγήκε στο 70’ δικαίως αποθεώθηκε από τον κόσμο, μιας και επέβαλλε πλήρως τον δικό του νόμο και ήταν η κύρια αφορμή να βρει μπελά η Λιβαδειά, που μείωσε με τον Μπέν που κι αυτός είχε υποστεί χιαστούς και χρειαζόταν να πάει κάπου να ξαναπατήσει το γκάζι της καριέρας του. Από ‘κει και πέρα, ο Σίλβα έκανε τη δική του διαχείριση για να δώσει και πάλι χρόνο στον Γιάννη Μανιάτη. Δεν υπάρχει πιο ωραίο στο ποδόσφαιρο, να βλέπεις έναν ποδοσφαιριστή να μπαίνει και να παίζει, να τρέχει, να χαίρεται, μετά από καιρό απουσίας λόγω τραυματισμών.

Οι άνθρωποι αυτοί ζουν από το ποδόσφαιρο. Πέρα από το ότι κάνουν αυτό που αγαπάνε, πέρα από το ότι είναι ευλογημένοι ώστε ένα απλό σπορ να αποτελεί την καθημερινότητά τους, μη ξεχνάμε ότι είναι και η δουλειά τους. Ζουν από αυτό με τις οικογένειές τους. Συνεπώς κάθε επιστροφή λαβωμένου είναι και μια ξεχωριστή στιγμή. Πόσω μάλλον για τον Μανιάτη που έκανε τρομερό Μουντιάλ και μετά η τύχη του γύρισε την πλάτη. Θα γράψω και κάτι για τον Κολοβό. Είναι μάγκας. Γιατί «γύρισε» το μυαλό(και τη γνώμη) του Σίλβα, με την επιμονή του, τη δουλειά στην προπόνηση και το σωστό ποδοσφαιρικό πείσμα. Έτσι πρέπει να κάνουν όλοι που αισθάνονται αδικημένοι, σε όλες τις ομάδες του κόσμου. Να αναγκάζουν τον προπονητή τους να αναθεωρήσει…

YΓ. Σημασία δεν έχει πόσες μέρες θα καθίσει μια ομάδα στις γιορτές(εξαιρείται το παγκόσμιο ρεκόρ του Ζίκο). Σημασία έχει ποια νοοτροπία τους έχει επιβάλλει ο προπονητής!