Εγώ είμαι της άποψης, ότι αν είναι να πορευτείς για κάπου ψηλά, καλύτερα να ‘χεις σκοντάψει και κάπου. Ανεβαίνεις το βουνό βρε αδερφέ. Και λες "θα φτάσω στην κορυφή". Και είσαι έτοιμος, γυμνασμένος, έχεις ανάσες, μπορείς να το πετύχεις.

Μαζί σου κουβαλάς και όλα τα απαραίτητα και ξεκινάς. Ε, πιστεύω ότι αν κάποια στιγμή γλιστρήσεις, σκοντάψεις, βρει το πόδι σε καμιά πέτρα και πέσεις κάτω αλλά σηκωθείς, τότε η συνέχειά σου, θα είναι πιο σίγουρη. Θα ξέρεις ρε παιδάκι μου τι μπορεί να συμβεί, αν δώσεις ξανά δικαιώματα. Κάτι τέτοιο ισχύει και στις πορείες των ομάδων. Γνώμη μου το ξαναλέω, δεν απαιτώ να συμφωνήσετε όλοι. Κάπως έτσι δέχθηκα και την ήττα μας από τους Ιταλούς εδώ στο Κόπερ. Η τέταρτη αγωνιστική δεν μας βρήκε με χαμόγελα στο τέλος, αλλά τούτο το ημερολόγιο θα γράφεται όπως και να ‘χει.

Από το πρωί επικρατούσε μια ηρεμία. Και δεν ήταν καλό. Η νίκη κόντρα στους Τούρκους κουβαλούσε μπόλικο άγχος, καθότι ήταν ένα ματς δίχως Σπανούλη και με ειδικές συνθήκες. Τους "αλλάξαμε τα φώτα" και κάπως ηρεμήσαμε.

Ρε παλικάρι μου Σβεντ...

Ήρθαν λοιπόν οι Φινλανδοί να μας πάρουν τα αυτιά. Μαζεύτηκαν ξανά στο γήπεδο, έριξαν τις αγριοφωνάρες τους και σα να μην έφτανε αυτό, αντί για 40 αγωνιστικά λεπτά, τους ανεχτήκαμε 50! Όμως εδώ αρχίζει η μεγάλη κουβέντα: Ρε παλικάρι μου Σβέντ, ρε καλό μου παιδί, όλα στην ζωή δεν είναι… ΝΒΑ! Δεν είναι ποπ κόρν και κάντε ό,τι γουστάρετε να βλέπουν τα αμερικανάκια. Μια ολάκαιρη "αρκούδα" κρεμόταν από εσένα. Μια νίκη να δουν περίμεναν για να διατηρήσουν τις ελπίδες τους. Και τι έκανες εσύ; Τρελό φάουλ στα λιγότερο από 4 δεύτερα. Και τους έδωσες βολές, πήγαν στην παράταση και σε κέρδισαν. Η πλάκα είναι αλλού. Πάει ο Μόνια και τον ρωτάει "μα τι έκανες". Και απαντάει ο Σβέντ: "Ο Καράσεφ μου το είπε!" Τον κοιτάει ο Καράσεφ του λέει "σου είπα εγώ να κάνεις φάουλ;" Τον κοιτάζει και ο Σβέντ και αρχίζει με νοήματα να του εξηγεί όπως ο Κωνσταντίνου στην ταινία που ζητούσε προφιτερόλ. Ναι, αυτή είναι η εθνική Ρωσία στο Ευρωμπάσκετ.

Το ήθελαν, το είχαν ανάγκη το παιχνίδι με την Φινλανδία. Και αν πρόσεχαν θα το ‘χαν πάρει. Όμως ο Θεός του μπάσκετ δεν τους λυπήθηκε. Γιατί πολύ απλά, δεν φέρθηκαν καλά στο άθλημα. Έχασαν, μάζεψαν τις βαλίτσες τους και θα δώσουν απλά την… ματσάρα του τουρνουά(πλάκα κάνω) με τους Τούρκους! Όποιος κερδίσει, ο άλλος θα του πάει τις βαλίτσες στο αεροδρόμιο. Αυτό είναι το κέρδος της αναμέτρησης. Και οι δυο βέβαια, οι ομοσπονδίες τους, θα αρχίσουν να παρακαλάνε την ΦΙΜΠΑ για να μπουν στο παγκόσμιο από ένα… παράθυρο. Χλωμό το βλέπω…

Οι Φινλανδοί, όπως και πριν δυο χρόνια, ξανά στην δεύτερη φάση. Και θα ‘χουμε και στην Λιουμπλιάνα τους κοιλαράδες γυμνούς, τις περούκες και τα τεράστια γυαλιά τις αγριοφωνάρες και τις μπύρες που εισάγονται από το στόμα και εξάγονται μετά από λίγο στις τουαλέτες του γηπέδου. Περίμενε ένας Ρώσος με μουστακάκι και μαλλί λουσμένο τελευταία φορά μετά τον τελικό της Κωνσταντινούπολης(τον ρήμαξε ο Πρίντεζης) να μπει να κατουρήσει. Ανοίγει η πόρτα, βγαίνει ο χονδροφινλανδός ανακουφισμένος, γελάει και ξανά εξέδρα. Ούτε τα χέρια του δεν έπλυνε. Τέλος πάντων...

Από πίσω βγάζουν μαχαίρια οι δύο Ιταλοί

Μετά το γήπεδο γέμισε. Ήταν η σειρά της Σκουάντρα Ατζούρα. Λίγη ποιότητα, πολύ αυταπάρνηση. Το πήραν το ματς, μας άφησαν να αναρωτιόμαστε "γιατί δεν έπαιξε ο Μπουρούσης» και να λέμε «κρίμα για τον Ζήση να αφηνιάζει κατά πάντων και να μην κερδίζει". Οι Ιταλοί κέρδισαν, οι παίκτες έφυγαν και αυτός που έμεινε και αποχωρούσε με βήματα χελώνας ήταν ο Πιανιτζιάνι. Ξανάγινε προπόνητής το τελευταίο τετραήμερο και είχε τρελαθεί. Με το ζελέ στο μαλλί περισσότερο από ποτέ. Έχει 4/4. Κοίταζε τους δημοσιογράφους, κοίταζε τους επίσημους, κοίταζε το ταβάνι, κοίταζε το πάτωμα. Βρε να φύγει δεν ήθελε. Σου λέει "μετά την …καταστροφή της Φενέρ, τώρα που κερδίζω να εξαφανιστώ;" Και νίκησε και τον Τρινκιέρι, που τον έχει άχτι! Τι δεν τα ξέρετε; Οι Ιταλοί δημοσιογράφοι είχαν ψηφίσει κορυφαίο κόουτς τον Αντρέα πρόπερσι. Και ο Πιανιατζιάνι τους έκανε στα… ίσια επίθεση. "Εγώ που τον κερδίζω πάντα και εσείς βγάλατε αυτόν;" Και άλλα τέτοια… Ναι, μιλάμε για τρομερά σκηνικά. Ο ένας για τον άλλο δημόσια "στάζει μέλι". Κι από πίσω βγάζουν μαχαίρια να μονομαχήσουν όπως ο Κούρκουλος με τον Καλογήρου! Τι τραβάμε…

Το θέμα είναι ότι χάσαμε, αλλά εδώ δεν κάνω ανάλυση αγώνα. Αυτή την κάνατε οι ίδιοι, τα διαβάσατε και πιο δίπλα. Τώρα χαλαρώνουμε. Η εθνική του μπάσκετ είναι πολύ μεγάλη ομάδα για να την καταδικάσεις σε ένα στραβοπάτημα. Απαιτώ ηρεμία και ψυχραιμία λοιπόν. Να νικήσουμε τους Φινλανδούς και όλα τα άλλα θα τα βρούμε.

Η βραδιά έκλεισε με το Σουηδία- Τουρκία. Αρνούμαι να γράψω ο,τιδήποτε. Οι Σουηδοί έβγαλαν φιλότιμο, αλλά πλην του Τέιλορ έκαναν πράγματα ορισμένες φορές που δε γίνονται, ούτε σε ομάδα δημοτικού σχολείου. Για τους Τούρκους ό,τι είχαμε να πούμε, τα είπαμε από την πρώτη στιγμή. Όταν φτιάξουν ομάδα, με παίκτες που ο ένας θέλει να πει «καλημέρα» στον άλλο, όταν δείξουν(τουλάχιστον) αγαπημένοι και σεβαστούν την χώρα τους (όχι ότι με νοιάζει κιόλας, αλλά λέμε για να πούμε!) ίσως ξανασχοληθούμε μαζί τους. Τα λέμε με το «πέσιμο» της αυλαίας του ομίλου…