Με τον Παναθηναϊκό γέμισε το ΣΕΦ, το απόλαυσαν οι Ολυμπιακοί, αλλά με τη Μπασκόνια όσοι ήταν στο γήπεδο, είχαν την ευκαιρία και την τύχη να δουν την ομάδα που ήξεραν.

Να τη δουν μετά από καιρό τον Ολυμπιακό να αγωνίζεται μέχρις εσχάτον , να μη παραδίδεται και να κερδίζει. Μια νίκη τεράστια για πολλούς λόγους. Και θα σας τους αραδιάσω επιγραμματικά:

• Νίκη ψυχολογίας. Δε χρειάζεται ανάλυση.

• Νίκη αποδυτηρίων, η ομάδα έρχεται όλο και πιο κοντά.

• Νίκη προπονητή. Πήρε αποφάσεις που όλοι ήδη συζητάτε. Και με διαφορετικό αποτέλεσμα, θα αποτελούσαν αφορμές για αναλύσεις, επί αναλύσεων. "Μήπως να επέμενε στον Στρέλνιεκς; Γιατί 11 λεπτά ο Σπανούλης" και άλλα τέτοια.

• Νίκη βαθμολογική. Το θετικό πρόσημο στο ρεκόρ αυξήθηκε. Και ξεμακραίνει από τους διώκτες του.

• Νίκη πίστης. Κέρδισαν χωρίς τον Μιλουτίνοβ. Δεν ήταν εύκολο. Το είδατε, το καταλάβατε.

Ο Ολυμπιακός μοίρασε χαρά στον κόσμο του. Άφθονη. Όχι γιατί κέρδισε. Αλλά γιατί δεν τα παράτησε. Στο πρόσωπο του Κώστα Παπανικολάου, ζωγραφίστηκε, όλο το "δε χάνω απόψε". Και ας ήταν η εικόνα της Μπασκόνια, πολύ γλυκιά μπασκετικά. Ο Κώστας δε το συζήταγε. Και το κατάλαβαν όλοι. Ο κορυφαίος της περσινής σεζόν, μετά από την τρομερή εμφάνισή του με τον Παναθηναϊκό, άφησε το στίγμα ξανά. Όχι για το τρίποντο που ‘στειλε το ματς στην παράταση μόνο, αλλά και για όλα τα άλλα. Ναι, είχε και τύχη η ομάδα. Ναι, είχε και τύχη ο Μπλάτ.

Αλλά τι να κάνουμε; Αν δεν έχεις και τύχη, δε πας μακριά. Εξάλλου, ο Ολυμπιακός έχει να βαρεθεί να ζητιανεύει από δαύτη. Η ομάδα είναι μέσα σε έναν "κυκλώνα" υποχρεώσεων. Συνεχή. Θα σας τα πω και πιο κάτω. Με μια πεντάδα ουσιαστικά πήραν τον αγώνα. Και αυτό θα πρέπει τώρα να το δει η ομάδα. Σε 48 ώρες αγώνας και μάλιστα με την Ρεάλ. Τέλος πάντων, έτσι είναι η ζωή. Θυμάστε τον Ολυμπιακό που γύρναγε αγώνες; Που όλοι νόμιζαν ότι θα χάσει, αλλά στο τέλος κέρδιζε; Τι είπατε; Τον είχατε χάσει ε; Δίκιο έχετε. Ε, τον είδατε. Και τον αισθάνθηκε η Μπασκόνια, που μάλλον θα πείσει τον εαυτό της, ότι δεν θα κερδίσει ποτέ τον Ολυμπιακό. Πάντως το «πολέμησαν» και αυτοί. O Περάσοβιτς ξέροντας ότι δεν υπάρχει Μιλουτίνοβ, έκανε αυτό που θα σκεφτόταν και ένα παιδί που ξεκινάει να μάθει μπάσκετ.

Και Πουαριέ και Βόιτμαν για κάποιο διάστημα, πάντα ένας πανύψηλος στην πεντάδα (με την ενίσχυση από τον Ντιόπ) και διάθεση να… δηλητηριαστεί η κόκκινη περιφέρεια. Ο Ολυμπιακός βρισκόταν μπροστά σε άλλη μια πρόκληση. Να δείξει ότι δίχως τον καλύτερο σέντερ της Ευρώπης, μπορεί να πάρει ένα δύσκολο παιχνίδι. Η ομάδα που βρίσκεται να παίζει κυριολεκτικά μέρα πάρα μέρα μετά τις γιορτές. Παναθηναϊκός, ΑΕΚ, Μπασκόνια, Ρεάλ. Και μέρα παρά μέρα και με γερούς αντιπάλους. Όλα μετράνε. Όπως μετράει και το νεύρο που θα βγάλεις. Και η αντοχή.

Ο Μπλάτ ήξερε ότι θα ‘πρεπε να αντέξουν οι παίκτες και να οδηγήσουν σε άσχημα κατατόπια τους Βάσκους. Ο Μπόγρης ξεκίνησε στην πεντάδα, ο Μάντζαρης και ο Στρέλνιεκς το ίδιο, αλλά οι Πρίντεζης - Παπανικολάου ήταν αυτοί που σήκωσαν το βάρος για να ‘ρθουν τα πρώτα… γκολ. Η ομάδα είχε δεδομένο επιθετικό ζήτημα γιατί πολύ απλά έλειπαν οι πόντοι του Νίκολα. Και η απουσία του ήταν ξαφνική. Είχαν δουλέψει με αυτόν και το πρωί της Τρίτης μπήκε νοσοκομείο. Ο Λέντεϊ προσπαθούσε (με δυσκολία) να παίξει από μπροστά τον Πουαριέ, οι Βάσκοι έδιναν το σουτ και ο Γκός ήταν αυτός που κράτησε την ομάδα στην δεύτερη περίοδο, όταν χρειάστηκε να βρει σταθερότητα μπροστά. Το επόμενο πρόβλημα που ‘χαν οι «ερυθρόλευκοι» ήταν η ευκολία των φιλοξενούμενων να βρουν σκοράρισμα.

Ο Μπλατ δήλωσε ότι δε του αρέσουν τα φάουλ, αλλά δε ξέρω πραγματικά αν εννοούσε, να ‘χει "μηδέν" φάουλ η ομάδα, να μένουν τρία και κάτι λεπτά για το τέλος του ημιχρόνου και η Μπασκόνια να κάνει προπόνηση σε λει απ, καρφώματα και σουτάκια μέσης απόστασης. Το – 4 του ημιχρόνου, μια χαρά ήταν για τον Ολυμπιακό, έτσι όπως είχε βαδίσει στο πρώτο μέρος. Η Μπασκόνια, ήταν από τις λίγες φορές που πάταγε τόσο καλά στο παρκέ. Και πέρα από το μπασκετικό σκέλος, καταλαβαίνετε ότι όσο θα πέρναγε η ώρα θα το πίστευαν και περισσότερο. Βέβαια για να είμαι δίκαιος σε αυτό το σημείο οφείλω να επισημάνω, ότι ο Μιλουτίνοβ έλειπε, αλλά και το να μην έχει μια ομάδα τον Γκρέιντζερ και τον Σενγκέλια, μόνο απλό δεν είναι.

Τη μόνη διαφορά, την ξεκαθάρισα λίγο πιο πάνω. Τουλάχιστον η ομάδα από την Βιτόρια γνώριζε τις απουσίες της. Του Ολυμπιακού, του ‘ρθε… κεραμίδα η έλλειψη του Νίκολα. Με μόνο 13 ριμπάουντ, για το οποίο βέβαια έπαιξε ρόλο και το 88% στα δίποντα των αντιπάλων του. Δε ξεκίνησε καλά ούτε το δεύτερο μέρος είναι αλήθεια. Για την ακρίβεια, μπήκαν χειρότεροι απ’ ότι και οι ίδιοι υπολόγιζαν. Δε κυνηγούσαν τις επαφές, έδειχναν άδειοι από δύναμη. Τουλάχιστον άρχισαν να σκέφτονται να κάνουν φάουλ. Ο πανταχού παρών Παπανικολάου μπήκε μπροστά για να φέρει σχεδόν μόνος το ματς στα ίσια.

Η Μπασκόνια "χτύπαγε" όλα τα μις ματς και έτσι όχι μόνο άντεξε όταν ο Ολυμπιακός πήρε λίγο φόρα, αλλά μπήκε στην τελική ευθεία του ματς (τέταρτο δεκάλεπτο) με ένα + 7 . Με δυο λόγια σε μια περίοδο (την τρίτη), που ήταν χειρότεροι, κέρδισαν στο επιμέρους και με τρεις πόντους! Αυτό το σερί 0- 9 στη λήξη του τρίτου δεκαλέπτου ήταν βραχνάς τεράστιος. Οι Βάσκοι με μισό σκρίν έκαναν σουτάκια και οι «ερυθρόλευκοι» πάλευαν με κανά φλότερ ή κανά ποστάρισμα. Και στην τέταρτη περίοδο άρχισαν να μην κάνουν φάουλ. Το ματς έγινε βέβαια ντέρμπι, αφού ο Λέντεϊ έπαιξε σωστά στα πόδια τους αντίπαλους ψηλούς. Ήταν όμως μόνος και ο Περάσοβιτς, έκανε το λογικό. Έβγαζε ψηλά τον Πουαριέ και είχε κάτω από το καλάθι τον Βόιτμαν.

Την ώρα που ο Ολυμπιακός δεν είχε τον «πύργο του», η Μπασκόνια τράβηξε το… κουπί του ματς και με τους δυο δικούς της. Ουσιαστικά μια πεντάδα προσπάθησε να κερδίσει τον αγώνα. Μάντζαρης, Γκός, Παπανικολάου, Πρίντεζης και Λέντεϊ. Αρκετοί από τους άλλους, δε μπορούσαν να δώσουν πράγματα. Είτε ήταν «άδειοι», είτε οι αντίπαλοί τους, τους κέρδιζαν σε ταχυδύναμη. Η αλήθεια είναι ότι έγινε σπουδαία προσπάθεια στα τελευταία λεπτά με την βοήθεια και του κόσμου. Ο Ολυμπιακός χρειαζόταν το προσπέρασμα αλλά δε μπορούσε να το πάρει, πετώντας επιθέσεις με ποικίλους τρόπους.

Έτσι ήρθε η «βόμβα» του Βιλντόζα, για να δώσει στα 65 δευτερόλεπτα το + 4 των Βάσκων. Από τα καλάθια που ορίζουν τη μοίρα ενός αγώνα. Ξεκάθαρα… Ο Σπανούλης και ο Στρέλνιεκς έμειναν από νωρίς έξω λόγω απόδοσης. Ο Μπλάτ το πήγε «θάνατο» με την πεντάδα που σας έγραψα. Έβαλε λίγο τον Τουπάν, ακόμη και τον Τίμα για μια επίθεση. Ο Μπόγρης όσο μπορούσε το πάλεψε. Δε μπαίνεις εύκολα στα παπούτσια του Μιλουτίνοβ. Ο Λέντεϊ έκανε πάρα πολλά και το κυριότερο; Άντεξε.

Όπως άντεξε και ο Γκός που δείχνει πως όταν έχει χρόνο μπορεί να κάνει αυτά που θέλει. Αυτό ήταν το σημαντικότερο. Πολλά μπράβο αξίζουν σε Μάντζαρη και Πρίντεζη. Ίσως στην Μαδρίτη να μη μπορούν να πάρουν ανάσα. Αλλά τέτοια ώρα, τέτοια λόγια. Δε γινόταν το ματς να χαθεί. Δε θα γράψω λέξη για τον Παπανικολάου. Στο πρόσωπό του και στον τρόπο που αντιδρά και παίζει, αντικατοπτρίζεται αυτό που σημαίνει Ολυμπιακός. Τίποτ’ άλλο… Και τώρα στην Μαδρίτη θα ‘ναι πολύ δύσκολα. Πάρα πολύ δύσκολα για μια ομάδα που θα πάει με προβλήματα, με κούραση, που θα παίξει απέναντι σε πολύ καλό αντίπαλο, αλλά και που δε θα βάλει τα κλάματα αν χάσει. Στην τελική, το άγχος θα το ‘χουν οι Καστιλιάνοι. Τα λέμε μετά από αυτό το ματς λοιπόν…