Ποτέ από τουρλουμπουκάδες!

Λέτε να καλπάζει; Ίσως! Μάλλον πατάει γερά στα πόδια του. Μάλλον ξέρει που βαδίζει. Μάλλον έχει τον τρόπο του για να κερδίζει και το σίγουρο είναι, πως όταν έρθει η ώρα για να χάσει, ο αντίπαλος θα ‘χει… χάσει πολύ αίμα. Ναι, ο Ολυμπιακός είναι για μπόλικο χειροκρότημα. Όχι για το 8- 1. Ελάτε τώρα μεταξύ μας; Η ομάδα που θα πάρει την Ευρωλίγκα, μπορεί αυτή τη στιγμή να «σέρνεται» και να μην ξέρουμε ποια είναι. Σάμπως τόσες φορές δεν έχει γίνει; Η δουλειά μας είναι να συζητάμε για το «τώρα» , για την εικόνα κάποιων ομάδων. Και ο Ολυμπιακός ναι, θέλει χειροκρότημα, αξίζει γεμάτο γήπεδο(καλά εδώ γελάμε), γιατί πολύ απλά είναι και πάλι η γνωστή πολεμική μηχανή. Είναι η Λερναία Ύδρα, που της κόβει κεφάλια η κακοτυχία και αυτή εμφανίζει άλλα, με πιο κοφτερά δόντια. Πήγε η κακομοίρα η Αρμάνι να παρουσιάσει τη φετινή κολεξιόν της, με τις τόσες πριμαντόνες, που θέλουν από μια μπάλα η καθεμιά και ο Ολυμπιακός με το σκισμένο(από τις θλάσεις και τα λαβώματα) τζινάκι του, την έκανε σμπαράλια. Από την αρχή, δε το συζήτησε. Η ομάδα είχε το νόμο του προπονητή της, η άλλη το «έλα δώσε τη μπάλα να σουτάρω». Ωραίο δεν ήταν στο σχολείο που το κάναμε; Ε, οι Ιταλοί το πράττουν ακόμα. Έχει κι αυτό τη χάρη του, αλλά όχι, δε φτάνει για να κερδίσει έναν Ολυμπιακό. Ποτέ…

Ο Μπάνκι σίγουρα δεν ονειρεύτηκε να φτιάξει τέτοια ομάδα. Ένα σύνολο με αρκετούς τουρλουμπουκάδες. Αλλά το έφτιαξε. Το κατασκεύασε ο γίγαντας! Ξεχωριστά ο καθένας, πολύ καλός παίκτης. Όμως οι περισσότεροι αδυνατούν να βοηθήσουν τον διπλανό τους. Αδυνατούν να παίξουν ομαδικό, αδυνατούν να σκεφτούν το κοινό συμφέρον. Και το χειρότερο για αυτούς; Απέναντί τους βρέθηκε μια ομάδα που κάνει ακριβώς το αντίθετο. Ακόμη και ο μεγάλος της σταρ, έχει μάθει να πατάει τον εγωισμό του και όταν βλέπει ότι κάποιος συμπαίκτης του θα σκοράρει σίγουρα, ξέρει να του περνάει τη μπάλα και να κάνει τους πάντες ευτυχισμένους. Ο Ολυμπιακός λοιπόν μπήκε ήρεμος, προσηλωμένος, με τεράστια αυτοκυριαρχία. Και ήταν η ομάδα που όριζε την εξέλιξη του παιχνιδιού. Με ελάχιστες προσπάθειες για τρίποντο, ακόμη κι όταν ο Μπάνκι πήγε να στήσει κάτι σα ζώνη! Οι «ερυθεόλευκοι» με την κλασική τους υπομονή, με την άριστη μεθοδικότητα, «φόρτωναν» το ιταλικό καλάθι. Τα σπουδαιότερα νέα για τον Σφαιρόπουλο σε αυτό το πρώτο ημίχρονο, είχαν έρθει από τους δυο σέντερ. Ναι, ο Ντάνστον και ο Χάντερ μπορεί κόντρα στη Μάλαγα να «μην τράβηξαν», αλλά στη Λομβαρδία μπήκαν με απίστευτη όρεξη. Ο Μπράιαντ εξαφάνισε τον Σάμουελς, που εμφανίστηκε με υφάκι, μετά την εξωπραγματική εμφάνισή του στη Νίζνι. Ο Χάντερ, έβαλε τον Τζέιμς μέσα στο καλάθι. Και ήταν ο Σπανούλης αυτός που τους πέρναγε τις μπάλες και όταν έβρισκε χώρους «πλήγωνε» ο ίδιος την Αρμάνι. Η διαφορά των δέκα πόντων χτίστηκε όμορφα, από τη στιγμή μάλιστα που και ο Τρεμέλ Ντάρντεν στεκόταν στον αέρα και έβαζε χαλαρά σουτάκια. Ο Ολυμπιακός ανασταλτικά λειτουργούσε εξαιρετικά και τα «πρώτα βιολιά» των Λομβαρδών ήταν ξεχαρβαλωμένα. Λίγο έγινε το κακό, μόλις δούλεψε το ροτέισον για τις δυο ομάδες. Ο Μπρούκς βρήκε χώρους, ο Λαφαγιέτ δεν ήταν καλά, οι συμπαίκτες του, έκαναν κάποια λάθη στην επίθεση και το Μιλάνο, μείωσε στον πόντο. Το χειρότερο σε αυτές τις περιπτώσεις είναι ότι ξυπνάει το γήπεδο. Και όταν γηπεδούχοι είναι πραγματικοί… τουρλουμπουκάδες, κινδυνεύεις να παρασυρθείς στο παράφρον παιχνίδι τους και να την πατήσεις. Τι θες λοιπόν; Το ηρεμιστικό σου. Ο αρχηγός επέστρεψε, όλα ίσιωσαν και στα αποδυτήρια πήγαν και πάλι με ένα «δεκάρικο» διαφορά.

Η νέα προσπάθεια των Ιταλών έγινε, αλλά ρε παιδιά, ας είμαστε ειλικρινείς. Έπρεπε να χαλαρώνει ο Ολυμπιακός για να βρίσκουν αυτοί τον δρόμο. Και όταν πια είδαν κι απόειδαν το… γύρισαν σε σύστημα ελληνικών ομάδων της δεκαετίας του ’80. Τότε που υπήρχε ένας ξένος να βάζει πόντους και οι άλλοι «σκοτώνονταν». Τώρα το έκανε ο Τζεντίλε. Όταν βέβαια έπαιρνε τη μπάλα. Γιατί αν από το σύστημα έβγαινε άλλος ψηλά, σιγά μη του την έδινε. Οι «ερυθρόλευκοι» είχαν ήρεμους, τον Μάντζαρη και τον Σλούκα, είχαν πάρει πολλά από τον Ντάρντεν και τον Ντάνστον στο πρώτο μέρος και απλά ο Μπράιαντ με μια βλακεία (τσακωμό), έφερε εκνευρισμό στην ομάδα και μαζί ένα κακό 6λεπτο. Όμως όταν ο Χάντερ είναι καλά, ο Ολυμπιακός δεν κινδυνεύει ποτέ. Γιατί μπορεί στα μάτια σας να είναι βοηθητικός, αλλά μέσα στο ζωγραφιστό και από τη στιγμή που ‘χει αποφασίσει να ποστάρει, ο τύπος παρασέρνει και νταλίκα. Μπήκε και ο Παπαπέτρου, «κόλλησε» ένα τριποντάκι, αλλά κυρίως έδωσε 7 λεπτά στο ροτέισον και βέβαια μόλις έπρεπε πάλι να υποστούν διάφορα οι Λομβαρδοί, ξεκίνησαν ξανά οι δυο αρχηγοί για να κόψουν κάθε όρεξη. Ο Σφαιρόπουλος φέτος εμφάνισε στο Φόρουμ μια ομάδα, που δεν είχε όρεξη, ούτε να κάνει πλάκα, ούτε να παρασυρθεί, ούτε να πέσει σε παγίδα, ούτε να ακολουθήσει τον ξέφρενο ιταλικό ρυθμό. Τρομερό κοουτσάρισμα και ακόμη πιο τρομερό, ότι ο Γιάννης δε καθόταν να το σκεφτεί για να πάρει τάιμ- αουτ. Μέχρι τέσσερις- πέντε πόντους αναπάντητους ανεχόταν να δει από ιταλικά χέρια. Αυτόματα καλούσε κοντά του, τους παίκτες του, τους προσγείωνε, απαιτούσε ηρεμία, σωστής σκέψη και κλασική Ολυμπιακή αυταπάρνηση. Η άμυνα που βγάζει ο Σπανούλης και ο ποδοσφαιρικός πανηγυρισμός του προπονητή του δίπλα του(στο τσακ το πιάνει η κάμερα) είναι όλη η εικόνα για το πώς πήγε ο Ολυμπιακός στην Ιταλία! Μη λέμε τα ίδια, αυτή η ομάδα σε «γεμίζει» ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Γιατί πολύ απλά παλεύει, αδιαφορεί για τα προβλήματά της, δε ψάχνει δικαιολογίες και δείχνει τόσο μα τόσο υγιής, που ακόμη και στο λάθος, η πρώτη σου αντίδραση είναι ένα απλό «δε πειράζει...»

ΥΓ. Ο Τούλσον «χάλασε τη μανέστρα» στον όμιλο που ο Ολυμπιακός δε παλεύει με τρεις, αλλά με «έναν στη συσκευασία των τριών»!